Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2016 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko G. F. i I. F.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym G. F. i I. F. opróżnić, opuścić i wydać powódce Gminie M. G. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...);

II.  ustala, że pozwanym G. F. i I. F. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

III.  odracza wykonanie obowiązku określonego w punkcie I wyroku na okres do dnia 31 marca 2017r.

IV.  nie obciąża pozwanych kosztami procesu;

V.  koszty opinii biegłego wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa Sąd Rejonowy w Gdyni przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 1329/15

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła o nakazanie pozwanym I. F. i G. F., aby opróżnili, opuścili i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...), znajdujący się w budynku położonym w G. przy ul. (...).

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż jest właścicielem przedmiotowego lokalu, zaś pozwani nie posiadają tytułu prawnego do zamieszkiwania w tym lokalu, gdyż został z nimi rozwiązany stosunek najmu z powodu istnienia zaległości w zapłacie czynszu znacznie przekraczających trzy okresy płatności. Powódka dodała, iż z uwagi na spłatę zadłużenia strony ponownie zawarły umowę najmu, jednak pozwani powtórnie zaczęli zalegać z zapłatą, co skutkowało po raz kolejny wypowiedzeniem umowy i utratą tytułu prawnego do lokalu.

(pozew k. 2 - 3).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego (...) znajdującego się w budynku położonym w G. przy ulicy (...), zaś pozwani zamieszkiwali w tym lokalu na podstawie umowy najmu.

(okoliczność bezsporna: umowa najmu k. 14 - 18, oświadczenie k. 9)

Ponieważ pozwani posiadali zaległości w zapłacie opłat czynszowych w wysokości przekraczającej należności za trzy pełne okresy płatności, pismem z dnia 6 marca 2015r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległości w terminie 30 dni pod rygorem rozwiązania umowy najmu.

(okoliczność bezsporna: wezwanie k. 24, zestawienie należności k. 26 - 27)

Pismem z dnia 23 kwietnia 2015r. powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu przedmiotowego lokalu z powodu zaległości w zapłacie należności czynszowych. Umowa najmu spornego lokalu wygasła z dniem 31 sierpnia 2015r.

(okoliczność bezsporna: wypowiedzenie k. 25, dowód doręczenia k. 25v).

Pozwana I. F. ma 48 i pracuje jako sprzątaczka za wynagrodzeniem w kwocie 1200 zł netto miesięcznie. Pozwany G. F. ma 50 lat i do 30.06.2016r. był na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości 870 zł, z czego otrzymywał jedynie około 500 zł z uwagi na zajęcie komornicze. Ponadto dorabia kwotę około 300 zł miesięcznie na umowę zlecenie oraz bierze dodatkowe zlecenia. Średni zarobek pozwanego kształtuje się na poziomie około 1100 zł. Pozwani prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i nie korzystają z pomocy społecznej.

(dowód: zaświadczenie o zarobkach k. 108 – 109, decyzja k. 110 - 111, zeznania pozwanej płyta k. 114 – 00:12:03 – 00:18:58 i 00:07:36 – 00:09:34, zeznania pozwanego płyta k. 114 – 00:19:58 - 00:29:49 i 00:00:35 - 00:07:36, informacja z PUP k. 98, informacja z powiatowego zespołu d/d Orzekania o Niepełnosprawności k. 104, informacja z MOPS k. 106)

Pozwani nie są osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej, choć posiadają orzeczenia o niepełnosprawności.

(dowód; opinie biegłego sądowego A. A. k. 238 – 247 i 248 - 263 , orzeczenie k. 244 i 255)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w zasadzie bezsporny między stronami. Sąd dał wiarę dokumentom złożonym przez strony do akt sprawy oraz uzyskanych od odpowiednich organów (MOPS, PUP), a także zeznaniom pozwanych w całości, gdyż nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną, a nadto nie budzą one wątpliwości co do swej wiarygodności, zatem brak podstaw do odmowy dania im wiary.

Ponadto sąd uznał również za wiarygodne i mogące stanowić podstawę ustalań faktycznych w niniejszej sprawie opinie biegłego sądowego A. A. na okoliczność ustalania czy pozwani są osobami niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej. Zostały one bowiem sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu chorób wewnętrznych. Biegła poprawnie zanalizowała stan faktyczny, prawidłowo zgromadziła materiały potrzebne do wydania opinii i sporządziła je, uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu, złożone opinie są jasne, logiczne i wewnętrznie niesprzeczne, stąd nie ma podstaw do podważania wniosków w nich zawartych. Ponadto żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. Gmina M. G. jako właściciel spornego lokalu może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Jak wskazano powyżej większość istotnych okoliczności sprawy nie była sporna pomiędzy stronami. W szczególności żadna ze stron nie kwestionowała uprawnień właścicielskich powódki do spornego lokalu, a także okoliczności, iż najemcą tego lokalu byli pozwani. Nadto pozwani nie kwestionowali okoliczności, iż przedmiotowa umowa najmu została wypowiedziana, a także przyznali, że istniały zaległości w zapłacie czynszu.

Ponadto sąd zważył, iż jak wynika ze zgromadzonych dokumentów umowa najmu łącząca strony została skutecznie wypowiedziana, albowiem zostały spełnione wszystkie przesłanki o jakich mowa w art. 11 ust. 1 i 2 pkt. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Powódka wypowiedziała łączący strony stosunek na podstawie art. 11 ust. 2 pkt. 2 w/w ustawy. Ponadto wypowiedzenie nastąpiło na piśmie i określało przyczynę wypowiedzenia po uprzednim pisemnym uprzedzeniu pozwanych o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Nadto jednoznacznie można stwierdzić, że pozwani jako najemcy spornego lokalu mieszkalnego posiadali zaległości w opłatach czynszowych, w wysokości znacznie przekraczającej trzy pełne okresy płatności. W związku z tym nie ulega wątpliwości sądu, iż umowa najmu została skutecznie wypowiedziana, a pozwani nie posiadają tytułu prawnego do spornego lokalu.

Z tych też względów Sąd uznał, iż żądanie powódki nakazania pozwanym opuszczenia, opróżnienia i wydania przedmiotowego lokalu powódce, zasługuje na uwzględnienie i na podstawie art. 222 § 1 k.c. orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku..

Zdaniem Sądu nie sposób przy tym uznać by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: orz. SN z 22.11.1994r. II CRN 127/94 nie publ; wyr. SN z 27.01.1999r. II CKN 151/98, wyr SN z 22.03.2000r. I CKN 440/98). Sytuacja życiowa, w jakiej znaleźli się pozwani jest bez wątpienia niełatwa, lecz nie może być ona uznana za uzasadniającą oddalenie żądania eksmisji. Zwrócić należy uwagę, iż powódka już raz dała pozwanym szansę i pomimo wypowiedzenia im umowy najmu ponownie zawarła taką umowę z uwagi na uregulowanie zadłużenia. Pozwani ponownie jednak dopuścili do powstania zaległości i to w dość znacznych rozmiarach.

Z uwagi, iż niniejszy proces dotyczył żądania opuszczenia, opróżnienia i wydania lokalu sąd zobowiązany był z urzędu badać przesłanki uprawniające do przyznania pozwanym uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego względnie orzec o braku takiego uprawnienia. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż na dzień zamknięcia rozprawy nie zachodzą przesłanki do obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do pozwanych. Pozwani nie spełniają bowiem żadnej z przesłanek skutkującej obowiązkiem sądu do przyznania im takiego lokalu, w szczególności pozwani nie są osobami obłożnie chorymi, bezrobotnymi ani niepełnosprawnymi. Podkreślić należy, iż niewątpliwie pozwani są osobami schorowanymi, w tym pozwany do końca czerwca 2016r. przebywał na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Z tych też względów wobec braku orzeczenia o niepełnosprawności sąd z urzędu dopuścił dowód z opinii biegłego internisty celem ustalenia czy schorzenia na jakie cierpią pozwani powodują, iż są oni osobami niepełnosprawnymi w świetle ustawy o pomocy społecznej. Jak wynika jednak ze sporządzonych opinii brak jest podstaw do uznania pozwanych za takie osoby pomimo tego, iż posiadają oni już (na dzień orzekania) orzeczenia o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespól d/s Orzekania o Niepełnosprawności. Samo posiadanie orzeczenia wobec treści wydanej opinii biegłego nie prowadzi jednak do uznania, iż pozwanych można uznać za osoby niepełnosprawne. Ponadto pozwani nie spełniają również kryterium dochodowego do przyznania im takiego lokalu. Łączny miesięczny dochód netto pozwanych, którzy wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe wynosi ponad 2000 zł, co w przeliczeniu na jedną osobę przekracza 75% najniższej emerytury (844,45 zł brutto), stąd nie zachodzi przesłanka określona w uchwale Rady Miasta G. (z dnia 28 listopada 2001 r., Nr (...), załącznik nr 1, pkt 6 ppkt 2). W związku z tym sąd w pkt. II wyroku na podstawie art. 14 ust. 3 i 4 w/w ustawy a contrario orzekł, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Sąd jednak dostrzegając trudną sytuację życiową i materialną pozwanych, w szczególności niewysokie dochody, okoliczność, iż pozwany z końcem czerwca utracił prawo do renty a także niemożność podjęcia dodatkowego zatrudnienia z uwagi na problemy zdrowotne, a z drugiej strony fakt, iż znalezienie obecnie innego lokalu mieszkalnego z niewysokim czynszem nie jest czynnością natychmiastową sąd w punkcie III wyroku na podstawie art. 320 k.p.c. odroczył wykonanie obowiązku określonego w pkt. I wyroku na okres 9 miesięcy tj. do dnia 31 marca 2017r. W ocenie sądu okres ten winien wystarczyć pozwanym na znalezienie innego miejsca zamieszkania, jak również ewentualnie poczynienie na ten cel stosownych oszczędności i przeorganizowanie sobie życia bądź ewentualnie dojście do porozumienia z gminą.

Ponadto z uwagi na powyższe Sąd w pkt. IV na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania pozwanych kosztami procesu uznając, iż ich aktualna sytuacja materialna i zdrowotna, a także konieczność spłaty istniejącego zadłużenia oraz znalezienia innego lokalu mieszkalnego uzasadnia nieobciążanie ich dodatkowymi kosztami związanymi z niniejszą sprawą. Z kolei koszty sądowe poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa związane z kosztami opinii biegłego sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa.