Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko J. N.

o zapłatę

1.  zasądza od J. N. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 210,54 zł (dwieście dziesięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od J. N. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 107 zł (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  umarza postępowanie co do kwoty 75,46 zł (siedemdziesiąt pięć złotych czterdzieści sześć groszy).

Sygn. akt II C 1509/15

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2015 roku powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez radcę prawnego A. W., wniósł przeciwko J. N. pozew o zapłatę kwoty 286 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem nieuiszczonej składki za ubezpieczenie OC pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w okresie ubezpieczeniowym od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia 21 stycznia 2015 roku. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

W dniu 25 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin–Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

J. N. skutecznie złożył sprzeciw od ww. nakazu wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwany kwestionował roszczenie powoda tak, co do zasady, jak i wysokości. Podnosił, iż powód nie uwzględnił dobrowolnie wpłaconych przez niego kwot tytułem składek na ubezpieczenie.

Postanowieniem z dnia 21 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin–Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał na podstawie art. 505 ³⁶ § 1 k.p.c. sprawę do niniejszego Sądu, jako sądu właściwości ogólnej pozwanego.

Pismem z dnia 6 maja 2016 roku powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 75,46 złotych tytułem należności głównej, która została wpłacona przez pozwanego, podtrzymując jednocześnie powództwo w zakresie kwoty 210,54 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2014 roku J. N. zawarł z (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia OC pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na okres ubezpieczeniowy od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia 21 stycznia 2015 roku.

Składka dotycząca przedmiotowej umowy została ustalona na kwotę 571 złotych i rozłożona na dwie raty, tj. kwotę 286 złotych płatną do dnia 22 stycznia 2014 roku oraz kwotę 285 złotych płatną do dnia 22 lipca 2014 roku.

Dowód:

- polisa, k. 34;

J. N. w okresie od dnia 9 maja 2014 roku do dnia 3 października 2014 roku dokonał czterech wpłat w łącznej wysokości 230 złotych. Kwota ta została zaliczona przez powoda na poczet drugiej raty składki.

Dowód:

- wykaz wpłat, k. 57;

W dniu 29 grudnia 2014 roku (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. zawarło z powodem umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył przedmiotową wierzytelność w zakresie kwoty 286 złotych tytułem pierwszej raty składki i pozostałej kwoty 55 złotych tytułem drugiej raty składki.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 29 grudnia 2014 roku wraz z załącznikami, k. 27-33;

W dniu 19 stycznia 2015 roku pozwany dokonał wpłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego kwoty 40 złotych, a w dniu 30 czerwca 2015 roku kwoty 94 złotych.

Dowód:

- wykaz wpłat, k. 57;

Powód otrzymał ww. kwoty od wierzyciela pierwotnego odpowiednio w dniach 10 lutego 2015 roku i 7 lipca 2015 roku. Wpłata 40 złotych została zaksięgowana przez powoda na poczet drugiej raty składki, a kwota 94 złotych częściowo na poczet pozostałej części drugiej raty składki w kwocie 15 złotych, należnych odsetek w wysokości 3,54 złotych, a w pozostałej części na poczet pierwszej raty składki – 75,46 złotych.

Dowód:

- potwierdzenie przelewu, k 55-55 verte;

- wykaz polis, k. 56;

Pismem z dnia 4 marca 2015 roku powód wezwał J. N. do zapłaty niespłaconej składki ubezpieczeniowej.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 35-36.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, co do których Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

W przedmiotowej sprawie podstawą żądania powoda była zawarta między stronami umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się płacić składki.

Strona powodowa wnosiła o zasądzenie od J. N. początkowo kwoty 286 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem nieuiszczonej pierwszej raty składki za ubezpieczenie OC pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) w okresie ubezpieczeniowym od dnia 22 stycznia 2014 roku do dnia 21 stycznia 2015 roku.

W toku niniejszego postępowania strona pozwana wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionowała roszczenie powoda tak, co do zasady, jak i wysokości. Pozwany podniósł, iż powód nie uwzględnił dobrowolnie wpłaconych przez pozwanego kwot tytułem składek na ubezpieczenie. Nadto, wskazał, iż roszczenie nie zostało wykazane przez powoda.

Spór sprowadzał się zatem do oceny, czy zasadne jest zasądzenie na rzecz strony powodowej od pozwanego żądanej pozwem kwoty.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pismem z dnia 6 maja 2016 roku powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 75,46 złotych tytułem należności głównej, która została wpłacona przez pozwanego jeszcze przed wytoczeniem niniejszego powództwa, podtrzymując jednocześnie powództwo w zakresie kwoty 210,54 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Zgodnie z treścią przepisu art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (§ 2). Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (§ 4). Stosownie zaś do treści art. 355 § 1 k.p.c. jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.

Strona powodowa złożyła oświadczenie o cofnięciu pozwu w ww. zakresie już po wyznaczeniu terminu rozprawy i doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu, a więc dla jego skuteczności była wymagana zgoda strony pozwanej. Pozwany nie ustosunkował się do treści pisma powoda, zatem na podstawie art. 203 § 3 zd. drugie k.p.c. uznać należało, iż wyraził zgodę na cofnięcie powództwa w tym zakresie. Jednocześnie Sąd badając dopuszczalność cofnięcia pozwu zgodnie z dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c., nie dopatrzył się istnienia okoliczności, które wskazywałyby, że cofnięcie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani też aby zmierzało ono do obejścia przepisów prawa. Tym samym uznać należało, iż powód skutecznie cofnął powództwo w zakresie kwoty 75,46 złotych i postępowanie w tym zakresie umorzyć (punkt III wyroku).

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

W ocenie niniejszego Sądu, powód wykazał zasadność dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia. Po pierwsze wykazał odpisem umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 29 grudnia 2014 roku wraz z załącznikami przejście na niego wierzytelności (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wobec pozwanego w zakresie kwoty 286 złotych tytułem pierwszej raty składki. Powód wykazał nadto przy pomocy wykazu wpłat, iż J. N. w okresie od dnia 9 maja 2014 roku do dnia 3 października 2014 roku dokonał czterech wpłat w łącznej wysokości 230 złotych. Kwota ta została jednak zaliczona przez powoda na poczet drugiej raty składki. Nadto z wykazu wpłat wynika, iż w dniu 19 stycznia 2015 roku pozwany dokonał wpłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego kwoty 40 złotych, a w dniu 30 czerwca 2015 roku kwoty 94 złotych. Powód otrzymał ww. kwoty od wierzyciela pierwotnego dopiero w dniach 10 lutego 2015 roku i 7 lipca 2015 roku. Wpłata 40 złotych została zaksięgowana przez powoda na poczet drugiej raty składki, a kwota 94 złotych częściowo na poczet pozostałej części drugiej raty składki w kwocie 15 złotych, należnych odsetek w wysokości 3,54 złotych, a w pozostałej części na poczet pierwszej raty składki – 75,46 złotych. Pozostała do spłaty kwota wynosi zatem 210,54 złotych. Powód mimo wezwania pozwanego do zapłaty, nie uzyskał ww. należności.

W ocenie Sądu zatem, zarzuty pozwanego, traktujące ponad kwotę roszczenia cofniętą przez powoda, należało uznać za nietrafione. Pozwany nie wykazał bowiem, aby wpłacił jakiekolwiek dodatkowe kwoty tytułem zaległej raty składki ubezpieczeniowej. Na podnoszoną przez siebie okoliczność nie przedłożył żadnego dowodu, jak chociażby potwierdzeń przekazów pocztowych czy przelewów bankowych, a to na nim zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał obowiązek ich wykazania. Powód wskazywał co prawda, iż z zestawienia wpłat otrzymanego od wierzyciela pierwotnego wynika, że w dniu 4 września 2015 roku w imieniu pozwanego uiszczono na konto powoda dodatkową kwotę 75 złotych. W tytule wpłaty ww. kwoty widnieje jednak inny numer polisy, a nadto do chwili obecnej nie została ona przekazana powodowi.

W związku z powyższym Sąd uznał roszczenie dochodzone przez powoda za zasadne i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego J. N. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 210,54 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach od ww. kwoty rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 476 k.c., w związku z czym odsetki zasądzono, zgodnie z żądaniem powoda, od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, tj. od dnia następującego po dniu płatności pierwszej raty składki.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w punkcie II sentencji wyroku. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód wygrał sprawę w całości, a zatem pozwany winien zwrócić mu niezbędne koszty procesu, które w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 107 złotych. Na kwotę tę złożyło się wynagrodzenia pełnomocnika powoda w kwocie 60 złotych, ustalone na podstawie § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2014 r., poz. 490, ze zm.), a także kwota 30 złotych tytułem opłaty sądowej od wniesionego pozwu oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Na tej podstawie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę łącznie 107 złotych tytułem kosztów procesu.

SSR Marta Karnacewicz