Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powódki J. P. kwotę 7.972,30 zł (siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt dwa złote trzydzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie co do kwoty 86,65 zł (osiemdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt pięć groszy);

III.  oddala powództwo w pozostałej części;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.102,26 zł (jeden tysiąc sto dwa złote dwadzieścia sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt III C 136/16

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

W dniu 31 lipca 2015 r. powódka J. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 12.349,64 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od powódki na rzecz J. S. kwotę 5.030,78 zł z odsetkami ustawowymi tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie obowiązków syndyka masy upadłości, a nadto kwotę 1.469 zł tytułem kosztów postępowania. Po rozpoznaniu apelacji powódki od tego wyroku Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 17 marca 2015 r. apelację oddalił i obciążył powódkę kosztami postępowania. Powódka podniosła, iż w toku postępowania przed sądem I instancji na jej wniosek pozwany został przypozwany, jednak odmówił wstąpienia do postępowania, wskazując, że brak jest podstaw do przypisania powódce odpowiedzialności za szkodę. Powódka, będąc związana z pozwanym umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej osoby powołanej do pełnienia czynności syndyka, wezwała pozwanego do zapłaty na rzecz J. S. zasądzonych kwot, jednak pozwany nie spełnił jej żądania, zarzucając powódce umyślne wyrządzenie szkody. Ponieważ pozwany odmówił zapłaty odszkodowania, J. S. zainicjował wobec powódki postępowanie egzekucyjne, w toku którego powódka zapłaciła łącznie 12.349,64 zł. Powódka podniosła, że sądy obu instancji nie zarzuciły jej umyślności, lecz brak należytej staranności, co za tym idzie pozwany jako ubezpieczyciel powinien wypłacić odszkodowanie.

W sprzeciwie od wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swą rzecz od powódki kosztów postępowania. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powódki, a nadto wskazał, że jest brak jest podstaw do przyjęcia jego odpowiedzialności z umowy ubezpieczenia OC syndyka, ponieważ powódka umyślnie wyrządziła szkodę.

Powódka w piśmie procesowym z dnia 1 marca 2016 r. wywodziła, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia jest nieuzasadniony, albowiem w umowie ubezpieczenia OC wymagalność roszczenia wobec ubezpieczyciela o zwrot wypłaconego odszkodowania należy wiązać z chwilą ustalenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego podmiotu, w tym przypadku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 17 marca 2015 r.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. powódka wskazała, że domaga się od pozwanego zarówno zasądzenia świadczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia OC syndyka, jak i odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania tej umowy. W związku z tym w piśmie procesowym z dnia 7 kwietnia 2016 r. wyjaśniła, że tytułem odszkodowania z ww. umowy domaga się zapłaty:

- 1.412,26 zł jako sumy głównej wynikającej z wyroku sądu I instancji i 832,23 zł stanowiących odsetki ustawowe od tej kwoty od 12 sierpnia 2010 r. do 1 kwietnia 2015 r., tj. wezwania pozwanego do zapłaty,

- 3.618,52 zł jako sumy głównej wynikającej z wyroku sądu I instancji i 2.087,24 zł stanowiących odsetki ustawowe od tej kwoty od 16 września 2010 r. do 1 lipca 2015 r.,

- 1.469 zł kosztów procesu za I instancję,

- 600 zł kosztów procesu za II instancję,

- 252 zł opłaty od apelacji.

Z kolei tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy ubezpieczenia powódka zażądała:

- 22,05 zł stanowiącej odsetki od kwoty 5.030,78 zł od 1 kwietnia 2015 r. do 21 kwietnia 2015 r.,

- 300 zł kosztów zastępstwa adwokackiego w egzekucji o sygn. Km 333/15,

- 1.415,31 zł i 9,80 zł opłat egzekucyjnych w sprawie Km 333/15,

- 14,64 zł wydatków gotówkowych w sprawie Km 333/15,

- 45 zł kosztów zastępstwa adwokackiego w egzekucji o sygn. Km 462/15,

- 162,42 zł opłat egzekucyjnych w sprawie Km 462/15,

- 19,52 zł wydatków gotówkowych w sprawie Km 462/15.

Ostatecznie zatem powódka domagała się zasądzenia od pozwanego tytułem należności głównej kwoty 12.262,99 zł , co do kwoty 86,65 zł cofnęła powództwo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lutego 2010 r. powódka J. P. zawarła z pozwanym (...) Spółką Akcyjną w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania czynności syndyka (...) Spółki z o.o. w upadłości w S. na okres od 20 lutego 2010 r. do 19 lutego 2011 r.

Okoliczności niesporne, a nadto dowód:

- dowód zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC k. 26-27

Powódka wykonując czynności syndyka w dniach 23 lipca 2010 r. i 13 września 2010 r. zleciła J. S. publikację ogłoszeń prasowych związanych z prowadzonym postępowaniem upadłościowym ww. Spółki. Za publikację pierwszego z tych ogłoszeń powódka zobowiązana była zapłacić 3.450,16 zł w terminie do 11 sierpnia 2010 r., co udokumentowano fakturą VAT nr (...) z 28 lipca 2010 r., a drugiego – 3.618,52 zł w terminie do 15 września 2010 r., co udokumentowano fakturą VAT nr (...) z dnia 15 września 2010 r. Powódka zapłaciła J. S. jedynie 2.037,90 zł, którą zaliczono na poczet faktury z dnia 28 lipca 2010 r. w ramach podziału funduszy masy upadłości, mimo że w dacie wymagalności faktur dysponowała środkami na ich zaspokojenie. Do zapłaty pozostało łącznie 5.030,78 zł.

Brak zapłaty powyższych należności skutkował wystąpieniem przez J. S. z powództwem przeciwko powódce do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie w prawie o sygn. akt II C 66/14. W wydanym w tej sprawie w dniu 3 czerwca 2014 r. wyroku Sąd zasądził od powódki na rzecz J. S. kwotę 5.030,78 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 1.412,26 zł od 12 sierpnia 2010 r. i od kwoty 3.618,52 zł – od dnia 16 września 2010 r. oraz 1.469 zł tytułem kosztów postępowania. Sąd zarzucił powódce, iż nie dołożyła należytej staranności przy wykonywaniu czynności syndyka, czym spowodowała szkodę w majątku J. S., podlegającą rekompensacie.

Pozwany nie znalazł podstaw do przystąpienia do ww. postępowania w charakterze interwenienta ubocznego, o czym poinformował powódkę pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r., w którym wskazał, że jego zdaniem nie można powódce przypisać odpowiedzialności za szkodę.

Powódka od wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. wywiodła apelację, uiszczając kwotę 252 zł tytułem należnej od niej opłaty. Sąd Okręgowy w Szczecinie w dniu 17 marca 2015 r. wydał wyrok pod sygn. akt II Ca 973/14, w którym oddalił apelację powódki i zasądził od powódki na rzecz J. S. kwotę 600 zł kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd II instancji zarzucił powódce, że niewłaściwie zaspokajała w toku postępowania upadłościowego związane z nim koszty, czyniła to bowiem wybiórczo, a gdy majątek masy nie wystarczał na ich zaspokojenie, nie sporządziła planu podziału, czym wyrządziła szkodę.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- faktura nr (...) k. 91

- faktura nr (...) k. 92

- wniosek z dnia 7.10.2010 r. k. 28-30

- wniosek z dnia 3.12.2010 r. k. 31

- pismo z dnia 10.12.2010 r. k. 32

- wyrok z dnia 3.06.2014 r. k. 9 z uzasadnieniem k. 10-15

- wyrok z dnia 17.03.2015 r. k. 16 z uzasadnieniem k. 17-24

- pismo pozwanego z dnia 9.04.2014 r. k. 25

- potwierdzenie przelewu k. 44

- wniosek o umorzenie postępowania k. 47-49

- pismo z dnia 23.05.2011 r. k. 50

- pismo powódki z dnia 1.06.2011 r. k. 51

Pismem z dnia 17 marca 2015 r. pełnomocnik J. S. wezwał powódkę do zapłaty należności zasądzonych w przedmiotowych wyrokach.

W dniu 1 kwietnia 2015 r. powódka poinformowała pozwanego, że nie dysponuje środkami pozwalającymi na zaspokojenie wierzytelności J. S. i wezwała pozwanego do zapłaty kwoty wskazanej w skierowanym do niej przez wierzyciela wezwaniu na podany przez niego rachunek bankowy.

Powódka nadal nie zaspokoiła wierzytelności J. S., co skutkowało wszczęciem wobec niej na podstawie wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r. postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego M. J. pod sygn. Km 333/15. W toku tego postępowania ustalono koszty zastępstwa adwokackiego w egzekucji na 300 zł, opłaty egzekucyjne na 1.415,31 zł oraz 9,80 zł, natomiast wydatki gotówkowe na 14,64 zł. W dniu 21 kwietnia 2015 r. powódka przelała komornikowi sądowemu do sprawy Km 333/15 kwotę 11.177 zł, a w dniu 28 kwietnia 2015 r. – 95 zł.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 14.04.2015 r. k. 34, 108

- informacja o stanie zaległości z dnia 22.04.2015 r. k. 35, 109

- potwierdzenia przelewu k. 33, 36, 95

- postanowienie z dnia 5.05.2015 r. k. 37

- wiadomość e-mail z dnia 1.04.2015 r. k. 106

- wezwanie do zapłaty k. 107

J. S. zainicjował wobec powódki także postępowanie egzekucyjne w celu zaspokojenia należności zasądzonej wyrokiem z dnia 17 marca 2015 r. – sprawie nadano sygn. Km 462/15. Koszty zastępstwa adwokackiego w tym postępowaniu wyniosły 45zł, opłata egzekucyjna – 165,42 zł, a wydatki gotówkowe- 14,64 zł. Powódka należności te zaspokoiła w toku tego postępowania.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego k. 38, 42, 111

- pismo komornika k. 39

- wezwanie do wydania ruchomości k. 40

- protokół zajęcia ruchomości k. 41

- postanowienie z dnia 2.07.2015 r. k. 43

Pismem z dnia 9 czerwca 2015 r. pozwany odmówił przyznania powódce odszkodowania z tytułu zawartej z nim umowy, zarzucając powódce umyślne wyrządzenie szkody.

Dowody:

- pismo pozwanego z 9.06.2015 r. k. 45

- pismo pozwanego z dnia 3.07.2015 r. k. 46

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo uzasadnione.

Podstawę żądania pozwu w zakresie kwoty 10.271,25 zł stanowił przepis art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c., natomiast co do kwoty 1.991,74 zł – art. 471 k.c.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę, zaś w myśl § 2 pkt 1 tego artykułu, świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Z kolei stosownie do art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wskazać w tym miejscu należy, iż stan faktyczny niniejszej sprawy był bezsporny, a nadto został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez powódkę, których wiarygodność nie była kwestionowana przez pozwanego i nie budziła zastrzeżeń Sądu. W szczególności za bezsporne Sąd uznał okoliczności faktyczne dotyczące podejmowanych przez powódkę czynności syndyka masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości w S., zarówno co do zaciągnięcia zobowiązania wobec J. S., jak i przyczyn braku jego zaspokojenia, wynikające z treści uzasadnień wyroków sądów I i II instancji orzekających w sprawie z powództwa J. S. przeciwko powódce, na które sam pozwany powoływał się w piśmie skierowanym do powódki w dniu 9 czerwca 2015 r. i które przytaczał w sprzeciwie od wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty.

Spór stron wynikał w tej sprawie jedynie z odmiennej oceny stanu faktycznego.

Odnosząc się do odpowiedzialności pozwanego z tytułu zawartej przez strony umowy ubezpieczenia wskazać należy, iż umowę tą zawarto w wykonaniu obowiązków nałożonych przez art. 156 ust. 4 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.). Zgodnie z obowiązującym w dacie jej zawarcia § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 października 2007 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej osoby powołanej do wykonywania czynności syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy (Dz.U. z 2007 r. Nr 185, poz.1313),

ubezpieczeniem OC jest objęta odpowiedzialność cywilna osoby powołanej do wykonywania czynności syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy, za szkody wyrządzone w następstwie działania lub zaniechania ubezpieczonego lub jego pełnomocnika, w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej, przy wykonywaniu czynności syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy. Stosownie do ust. 2 tego paragrafu, ubezpieczenie OC nie obejmuje szkód:

1) polegających na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie mienia, wyrządzonych przez ubezpieczonego małżonkowi, wstępnemu, zstępnemu, rodzeństwu, a także powinowatemu w tej samej linii lub stopniu, osobie pozostającej w stosunku przysposobienia oraz jej małżonkowi, jak również osobie, z którą ubezpieczony pozostaje we wspólnym pożyciu, lub innemu ubezpieczonemu będącemu wspólnikiem;

2) wyrządzonych przez ubezpieczonego po skreśleniu z listy osób posiadających licencję syndyka, a także w okresie zawieszenia praw wynikających z licencji syndyka, chyba że szkoda jest następstwem wykonywania zawodu przed skreśleniem lub zawieszeniem;

3) polegających na zapłacie kar umownych;

4) powstałych wskutek działań wojennych, stanu wojennego, rozruchów i zamieszek, a także aktów terroru.

Jednocześnie zaś w ust. 3 tego paragrafu wskazano, iż ubezpieczenie OC obejmuje wszystkie szkody w zakresie, o którym mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 2, bez możliwości umownego ograniczenia przez zakład ubezpieczeń wypłaty odszkodowań.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż powódka, jako syndyk masy upadłości spółki (...) przy wykonywaniu czynności syndyka na skutek zaniechania zapłaty za faktury nr (...) w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w majątku J. S.. Szkoda ta równoważna jest kwotom zasądzonym w punkcie I wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2014 r., tj. łącznie 5.030,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 1.412,12 zł od 12 sierpnia 2010 r. i od kwoty 3.618,52 zł od 16 września 2010 r. O powyższym rozstrzygnięto prawomocnie w przedmiotowym orzeczeniu. W niniejszej sprawie nie zaistniały przy tym żadne okoliczności opisane w § 2 ust. 2 tego rozporządzenia, które wyłączałyby odpowiedzialność pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy ubezpieczenia. Ewentualną podstawę wyłączenia jego odpowiedzialności mógł zatem stanowić przepis art. 827 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel jest wolny od odpowiedzialności, jeżeli ubezpieczający wyrządził szkodę umyślnie, a także stosowany a contrario art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 392 j.t.), zgodnie z którym jedynie umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2 tej ustawy, obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Pozwany zatem chcąc uchylić się od obowiązku zapłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez powódkę winien wykazać, że wyrządziła ona szkodę umyślnie, a zatem celowo lub ze świadomością i akceptacją wystąpienia możliwości wyrządzenia szkody. W ocenie Sądu pozwany nie podjął żadnych działań w celu wykazania umyślności powódki - nie zgłosił żadnych dowodów, które pozwalałby wyjaśnić z jakich przyczyn powódka, mimo pozostawania środków na rachunku masy upadłości zaniechała zapłaty należności wynikających z faktur J. S., a realizowała inne należności, w szczególności brak jest dowodów na to, że powódka działała przy tym z zamiarem wyrządzenia szkody, bądź też przewidywała możliwość jej powstania i na to się godziła. Jak wskazały sądy orzekające w sprawie odpowiedzialności powódki nie dochowała ona należytej staranności przy wykonywaniu obowiązków syndyka, a zatem działała nieumyślnie, zaś nieumyślność działania nie wyłącza odpowiedzialności pozwanego.

Z tych względów Sąd uznał, iż pozwany zobowiązany był do pokrycia wyrządzonej przez powódkę szkody, a zatem zapłaty świadczenia równoważnego należnościom zasądzonym w punkcie I prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt II C 66/14. Należności te zostały zaspokojone przez powódkę w toku postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 333/15 w dniu 21 kwietnia 2015 r., a zatem powódka miała prawo domagać się od pozwanego tytułem spełnionego przez nią za pozwanego świadczenia z umowy ubezpieczenia OC syndyka kwoty 1.412,26 zł oraz odsetek ustawowych zasądzonych od tej kwoty od 12 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty, tj. 21 kwietnia 2015 r., a także kwoty 3.618,52 zł i zasądzonych od niej odsetek ustawowych od dnia 16 września 2010 r. do 21 kwietnia 2015 r. Powódka wyjaśniając w piśmie procesowym z dnia 7 kwietnia 2016 r. sposób wyliczenia dochodzonego pozwem roszczenia m.in. wskazała, iż domaga się zapłaty kwoty 1.412,26 zł jako sumy głównej wynikającej z wyroku sądu I instancji i 832,23 zł stanowiących odsetki ustawowe od tej kwoty od 12 sierpnia 2010 r. do 1 kwietnia 2015 r., ponadto 3.618,52 zł jako sumy głównej wynikającej z wyroku sądu I instancji i 2.087,24 zł stanowiących odsetki ustawowe od tej kwoty od 16 września 2010 r. do 1 lipca 2015 r. (co stanowiło omyłkę – jak wynikało z dołączonego do pisma wyliczenia odsetek w istocie powódka naliczyła je do 1 kwietnia 2015 r.), ponadto powódka domagała się kwoty 22,05 zł stanowiącej odsetki od kwoty 5.030,78 zł (a zatem sumy należności głównych) od 1 kwietnia 2015 r. do 21 kwietnia 2015 r. Żądanie powódki zwrotu tych kwot, stanowiących zobowiązanie pozwanego z umowy ubezpieczenia, a zatem łącznie 7.972,30 zł było zatem uzasadnione.

Wskazać w tym miejscu należy, iż zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nakłada na ubezpieczyciela obowiązek wyrównania szkody w razie nastąpienia określonego w umowie wypadku. Adresatem tego świadczenia odszkodowawczego jest osoba trzecia, która doznała szkody, mimo że samo zdarzenie wyrządzające szkodę obciąża ubezpieczonego a nie ubezpieczyciela. Ubezpieczony może sam wyrównać szkodę, lecz ubezpieczyciel nie staje się wówczas wolny od obowiązku świadczenia - jego wierzycielem w następstwie wiążącej go umowy staje się ubezpieczony. Podstawę tej odpowiedzialności stanowią art. 805 i następne k.c. i w tym wyraża się sens ochrony ubezpieczeniowej udzielonej przez ubezpieczyciela ubezpieczającemu (ubezpieczonemu), inaczej niż to się dzieje w przypadku stosowania art. 518 k.c. (por. wyrok SN z dnia 24 listopada 1970 r., II CR 679/70 - OSNCP 1971, z. 7-8, poz. 135).

Brak było jednak podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie kosztów postępowania zasądzonych od powódki przez sądy obu instancji orzekających w sprawie jej odpowiedzialności, czy też poniesionej przez nią opłaty od apelacji, albowiem należności te nie wchodzą w zakres wyrządzonej przez nią szkody, którą pozwany zobowiązany był pokryć w ramach zawartej przez powódkę umowy ubezpieczenia.

Powódka zażądała również od pozwanego zapłaty odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania umowy ubezpieczenia, przy czym szkoda ta miała być równoważna poniesionym przez nią kosztom postępowania egzekucyjnego zarówno w sprawie Km 333/15 prowadzonej na podstawie wyroku sądu I instancji, jak i w sprawie Km 462/15, prowadzonej na podstawie wyroku sądu II instancji. Co do zasady nie jest wykluczone poniesienie przez ubezpieczyciela odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną ubezpieczającemu wskutek zwłoki w spełnieniu świadczenia ubezpieczeniowego opartej na podstawie art. 471 k.c. i taką odpowiedzialność należy odróżnić od odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela, jednakże, aby odpowiedzialność ta zaistniała musi istnieć w szczególności normalny związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zwłoką ubezpieczyciela a szkodą poniesioną przez ubezpieczającego. W ocenie Sądu brak jest normalnego związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy brakiem zapłaty przez pozwanego odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez powódkę a szkodą, której powódka upatruje w zwiększeniu jej zobowiązań o koszty związane z postępowaniem egzekucyjnym. Taki związek istnieć mógłby ewentualnie wówczas, gdyby powódka z powodu braku stosownych środków pieniężnych nie byłaby w stanie dobrowolnie zapłacić odszkodowania za wyrządzoną przez siebie szkodę. Tymczasem powódka wezwana pismem z dnia 17 marca 2015 r. do zapłaty należności zasądzonych w przedmiotowych wyrokach, ograniczyła się do poinformowania pozwanego, że nie dysponuje środkami pozwalającymi na zaspokojenie wierzytelności w piśmie z dnia 1 kwietnia 2015 r., a już 21 kwietnia 2015 r. i 28 kwietnia 2015 r. dokonała stosownych przelewów na konto komornika sądowego do sprawy Km 333/15. Z kolei analiza dokumentów dotyczących egzekucji w sprawie Km 462/15 skłania do uznania, iż wierzytelności zaspokojono wskutek skierowania egzekucji do rachunku bankowego. Zatem brak jest dowodów na to, by bez wszczęcia postępowań egzekucyjnych nie doszłoby do zaspokojenia należności J. S.. Z tych względów w tej mierze powództwo nie zostało uwzględnione.

Odnosząc się zaś do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia powódki wynikającego z umowy ubezpieczenia, wskazać należy, iż w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wymagalności, a tym samym początku biegu terminu przedawnienia roszczenia ubezpieczającego do ubezpieczyciela o zwrot wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania nie można wiązać ani ze zdarzeniem wywołującym szkodę, ani z wymagalnością roszczenia poszkodowanego w stosunku do ubezpieczonego podmiotu. Wyznacza go ustalenie odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego. Wówczas dopiero aktualizuje się obowiązek ubezpieczyciela przejęcia ekonomicznego ciężaru naprawienia szkody przez ubezpieczonego (tak np. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 22 maja 2014 r. sygn.. akt I ACa 55/14, Lex nr 1477019). Zgodnie z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Termin ten należy liczyć w niniejszej sprawie od dnia uprawomocnienia się wyroku wydanego w sprawie II C 66/14, tj. od dnia wydania wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie II Ca 973/14, co nastąpiło 17 marca 2015 r. Pozew w niniejszej sprawie złożono 31 lipca 2015 r., a zatem przed upływem ww. okresu, co za tym idzie czynność ta przerwała bieg przedawnienia roszczenia powódki. Zarzut przedawnienia roszczenia powódki okazał się zatem nieuzasadniony.

Uwzględniając powyższe należało zaaprobować powództwo jedynie co do kwoty 7.972,30 zł. Odnosząc się natomiast do terminu zapłaty tej kwoty wskazać trzeba, że powódka przed procesem nie wezwała pozwanego do jej zapłaty na swą rzecz, a jedynie – do przekazania odszkodowania na rzecz jej wierzyciela. Dopiero w pozwie powódka zawarła stosowne żądanie w tym zakresie i z tych względów Sąd uznał, iż pozwany został wezwany do zapłaty tej kwoty z chwilą doręczenia odpisu pozwu, tj. w dniu 21 października 2015 r. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Uznając, iż odpowiednim terminem, przy wzięciu pod uwagę rozmiarów powyższego świadczenia, jest termin dwutygodniowy, Sąd przyjął, że pozwany winien zaspokoić roszczenie powódki najpóźniej 4 listopada 2015 r. Skoro to nie nastąpiło, od dnia następnego pozostaje on w opóźnieniu w zapłacie kwoty 7.972,30 zł, a tym samym powódka była uprawniona domagać się odsetek ustawowych za opóźnienie od tego właśnie dnia, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

W tych okolicznościach w punkcie I wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7.972,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w jej zapłacie liczonymi od 5 listopada 2015 r. W punkcie II wyroku umorzono postępowanie w zakresie, w którym powódka cofnęła pozew, stosownie do art. 355 § 1 k.p.c. Natomiast w pozostałym zaś zakresie – w punkcie III wyroku – powództwo oddalono.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania zawarte w punkcie IV wyroku znalazło podstawę w art. 100 k.p.c. Przy uwzględnieniu, iż powódka wygrała proces w zakresie 64,55% dochodzonego roszczenia, a pozwany – co do 35,45%, jak również biorąc pod uwagę, że powódka poniosła łącznie koszty postępowania w wysokości 3.035 zł (618 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego i 2.400 zł wynagrodzenia jej pełnomocnika), a pozwany – 2.417 zł (17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego i 2.400 zł wynagrodzenia jego pełnomocnika), po stosunkowym rozdzieleniu tych należności zasądzono na rzecz powódki kwotę 1.102,26 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

informacje o jednostce