Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 17 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Suchecka

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Schultz

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. S. na rzecz powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 2677,83 zł ( dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt trzy grosze ) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 23 listopada 2015r.;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 37,69 zł (trzydzieści siedem złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt III C 478/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 sierpnia 2016r. wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 23 listopada 2015r. powód (...) Bank (...) S.A. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. S. kwoty 2677,83 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 23 listopada 2015r.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że udzielił pozwanemu pożyczki w rachunku bankowym z limitem 2500 zł, w ramach której pozwany zobowiązany był do zasilania konta miesięcznie kwotą 1666,67 zł, lecz obowiązku tego nie dochował, nie dokonał też spłaty pożyczki na koniec okresu, na który umowa została zawarta. Całość roszczenia stała się wymagalna z dniem 9 listopada 2014r.

Nakazem zapłaty z dnia 8 grudnia 2015r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw, w którym zaprzeczył, aby posiadał nieuregulowane należności z umowy pożyczki wskazanej przez powoda.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Wskazał, że na dochodzoną kwotę składa się kapitał w kwocie 2633,74 zł oraz odsetki w kwocie 44.09 zł ujęte w wyciągu z ksiąg bankowych. Powód dodał, że z uwagi na niedochowanie warunków umowy, korzystając z uprawnienia z § 6 pkt 1 i 2 umowy nie przedłużył umowy, zatem uległa ona rozwiązaniu 9 listopada 2014r. Do tego czasu naliczane były również opłaty i prowizje związane z obsługą rachunku, a wobec tego, że pozwany nie zagwarantował środków na rachunku spowodowało to zwiększenie kwoty faktycznie wykorzystanego limitu z 2500 zł do 2633,74 zł.

Ustosunkowując się do sprzeciwu pozwany podniósł, że wyciąg z ksiąg bankowych jest dokumentem prywatnym i nie uprawnia do domniemania, że zawarte w nim dane są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zarzucił, że brak jest przedstawienia sposobu wyliczenia należności z tytułu odsetek. Podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia wskazując na dwuletni termin przewidziany w art. 731 zd. 1 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 listopada 2011r. A. S. zawarł z (...) S.A. we W. umowę o udostępnienie indywidualnej linii kredytowej w rachunku prowadzonym w ramach konta o wskazanym w umowie numerze, ustalając dostępny limit w wysokości 2500 zł na okres do 8 listopada 2012r. Pożyczkodawca w § 3 umowy zobowiązał się do comiesięcznego zasilania rachunku kwotą nie mniejszą niż 1666,67 zł. Oprocentowanie linii kredytowej było zmienne i wynosiło na dzień zawarcia umowy 14,30 % w stosunku rocznym, nie mogło być wyższe niż czterokrotność stopy lombardowej NBP. Od kwoty przekroczenia salda nalicza się odsetki karne, w wysokości zmiennej, nie wyższe niż czterokrotność stopy lombardowej NBP i wynoszące na dzień zawarcia umowy 24 %. Zgodnie z § 9 umowy po upływie okresy, na który umowa została zawarta, Bank automatycznie przedłuży umowę na kolejne okresy dwunastomiesięczne, zachowując aktualną wysokość przyznanego limitu. Bank nie przedłuży umowy w przypadku powzięcia wiarygodnych informacji o pogorszeniu zdolności kredytowej lub sytuacji majątkowej pożyczkobiorcy albo wystąpienia innych okoliczności stanowiących zagrożenie dla terminowej spłaty zadłużenia. Bank nie przedłuży umowy w sytuacji, gdy pożyczkobiorca naruszył istotne postanowienia umowy lub zawiadomił Bank o rezygnacji z pożyczki najpóźniej w ostatnim dniu obowiązywania umowy. O fakcie nie przedłużenia umowy Bank informuje pożyczkobiorcę na piśmie najpóźniej 14 dni przed upływem terminu obowiązywania umowy, pożyczkodawca wówczas jest zobowiązany do spłaty całości wykorzystanego limitu wraz z odsetkami najpóźniej w ostatnim dniu obowiązywania umowy.

niesporne a nadto dowód: umowa o udostępnienie indywidulanej linii kredytowej k. 31-32

Na podstawie § 9 umowy była ona automatycznie przedłużana aż do 8 listopada 2014r. Bank nie przedłużył umowy na kolejny okres dwunastu miesięcy, albowiem pożyczkodawca zaprzestał realizować obowiązek wynikający z § 3 umowy w postaci comiesięcznego zasilania rachunku kwotą nie mniejszą niż 1666,67 zł.

niesporne , a nadto dowód: zestawienie transakcji k. 33-59

Zadłużenie na rachunku na dzień 18 października 2014r. wyniosło 2504,35 zł. Zadłużenie na rachunku na dzień 24 września 2014r. wyniosło 2633,74 zł. Rachunek był obciążany opłatą za jego prowadzenie w kwocie 16 zł miesięcznie. Ostatnie saldo dodatnie wystąpiło na rachunku w dniu 4 czerwca 2014r. i wyniosło 1948,98 zł.

dowód : zestawienie transakcji k. 33-59

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Powód dochodził należności wynikającej z umowy pożyczki łączącej strony z dnia 9 listopada 2011r. Na podstawie tej umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w postaci limitu w rachunku bankowym w kwocie 2500 zł. Przedmiotem żądania jest zadłużenie w kwocie 2633,74 zł oraz odsetki od tej kwoty.

Podstawę żądania stanowił art. 720 k.c. Jakkolwiek umowa o udostępnienie linii kredytowej związana jest z prowadzonym dla pożyczkodawcy rachunkiem bankowym, to jednak istota tej umowy sprowadza się do udzielenia pożyczki ze środków dostępnych w ramach linii kredytowej. Każdorazowe obciążenie rachunku w ramach tej linii stanowi pożyczenie pobranej kwoty, którą pożyczkobiorca zobowiązuje się oddać na warunkach określonych w umowie. Dlatego, zdaniem Sądu, przepis art. 731 k.c., na którym pozwany oparł zarzut przedawnienia, a dotyczący roszczeń wynikających z umowy rachunku bankowego, nie znajduje zastosowania w sprawie. Niezależnie jednak od powyższego wskazać należy, że ostatnie saldo dodatnie na rachunku wystąpiło w dniu 4 czerwca 2014r. i wyniosło 1948,98 zł. Oznacza to, że w tym dniu doszło do pełnej spłaty uprzednio pożyczonych kwot, a pozwany ponownie wykorzystując dostępny limit zaciągnął „nową” pożyczkę. Termin przedawnienia dla należności obciążających limit po 4 czerwca 2014r. biegnie od dnia obciążenia. Skoro zaś powód wytoczył powództwo w dniu 23 listopada 2015r. to z pewnością roszczenia te nie uległy przedawnieniu, nawet gdyby podzielić stanowisko pozwanego o dwuletnim a nie trzyletnim terminie przedawnienia. Z tych względów zarzut przedawnienia nie mógł zostać uznany. Podkreślić przy tym należy, że wykazanie okoliczności uzasadniających zarzut przedawnienia spoczywa na tym, kto na ten zarzut się powołuje, pozwany natomiast nie udowodnił ani nawet nie wskazywał na inne okoliczności, niż te które wynikały z zestawienia transakcji przedstawionego przez powoda. Sąd uwzględnił, że po ustaniu umowy saldo ujemne w rachunku powiększały opłaty za prowadzenie rachunku, jednakże przyjęcie dla tych należności terminu przedawnienia na podstawie art. 731 k.c. z uwagi na datę wytoczenia powództwa również nie czyni zarzutu przedawnienia zasadnym.

W odniesieniu do meritum żądania Sąd uznał, iż w świetle zaoferowanego materiału dowodowego oraz stanowisk stron, żądanie co do zasady i wysokości jest usprawiedliwione. Przede wszystkim pozostawało poza sporem, że strony zawarły umowę o udostępnienie indywidualnej linii kredytowej w wysokości 2500 zł. Okoliczności tej pozwany nie kwestionował, jak również w żaden sposób nie podważał materiału w postaci kserokopii umowy z dnia 9 listopada 2011r., a jedynie enigmatycznie twierdził, że nie posiada żadnych zobowiązań wynikających z tej umowy. W świetle jego stanowiska nie ulegało zatem wątpliwości, iż strony łączyła przedmiotowa umowa o treści odpowiadającej dokumentowi na k. 31-32 akt. Za niesporną okoliczność Sąd uznał również to, że umowa ta ustała z dniem 8 listopada 2015r. wobec braku jej przedłużenia na kolejny okres dwunastu miesięcy. Na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016r. pełnomocnik pozwanego wprost wskazał, że umowa została wypowiedziana. Ponadto strona pozwana w żadnym zakresie nie zakwestionowała twierdzeń powoda o tym, że nie doszło do przedłużenia umowy o udostępnienie indywidualnej linii kredytowej, stąd w oparciu o art. 230 k.p.c. należało uznać tę okoliczność za przyznaną.

Co się zaś tyczy kwestii wysokości zadłużenia istniejącego w dacie ustania umowy tj. w dniu 8 listopada 2014r., Sąd w tym zakresie oparł się na zestawieniu transakcji przedstawionym przez powoda (k. 33-59). Sąd miał na uwadze, że nie posiada ono wszystkich walorów pozwalających na potraktowanie go jak dokument prywatny (podpis został złożony przez pracownika banku tylko na pierwszej stronie), jednakże sama ta okoliczność nie wyklucza przyznania mu wiarygodności i mocy dowodowej. Jest to innego rodzaju środek dowodowy, którego wartość należy ocenić w świetle całokształtu okoliczności sprawy, stanowisk stron oraz z uwzględnieniem tego, w jaki sposób ten materiał powstał. Wskazać więc należy, że owe zestawienie transakcji jest wydrukiem komputerowym sporządzonym dla rachunku prowadzonego dla A. S., do którego przypisana była linia kredytowa, z której powód wywodzi swoje roszczenie. Pozwany nie odniósł do tego dowodu, w swojej argumentacji skupił się na zakwestionowaniu mocy dowodowej dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg banku podnosząc, że nie ma on waloru dokumentu urzędowego i nie uprawnia do domniemania, że zadłużenie kształtuje się w wysokości w nim wskazanej. O ile ten argument pozwanego jest trafny, to Sąd nie znajduje podstaw do pominięcia dowodu w postaci zestawienia transakcji, które obrazuje obroty i obciążenia na rachunku za okres od zawarcia umowy o udostępnienie indywidualnej linii kredytowej do dnia zakończenia obowiązywania umowy. Istotne dla tej oceny jest również oświadczenie pełnomocnika pozwanego złożone na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016r. Pełnomocnik pozwanego podał, że jego klient nie ma dostępu do konta i nie może zweryfikować historii konta. Ostatecznie podał, że nie kwestionuje żadnych konkretnych transakcji ujętych w wydruku. Sąd uznał to świadczenie za decydujące i pozwalające dokonanie ustaleń w oparciu o przedłożony wydruk zestawienia transakcji, przy zastosowaniu art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Sąd miał również na uwadze, że pozwany kwestionując żądanie pozwu, podniósł w sprzeciwie (będąc już reprezentowanym przez zawodowego pełnomocnika), że nie posiada zadłużenia z tytułu limitu w koncie bankowym, dopiero na dalszym etapie postępowania przedstawił innego rodzaju zarzuty, nie wskazał natomiast na jakąkolwiek okoliczność, z której mogłoby wynikać, że zadłużenie zostało spłacone. Świadczy to o tym, że składając nakaz zapłaty pozwany podniósł niewiarygodne okoliczności, będące elementem jego taktyki procesowej w tym postępowaniu.

Roszczenie o zapłatę kwoty 44.09 zł stanowiło roszczenie o skapitalizowane odsetki, naliczane zgodnie z postanowieniami umowy. Ostatnia kapitalizacja odsetek od salda pożyczki miała miejsce w dniu 14 września 2015r. (k. 59). Odsetki umowne za dalszy okres, tj. od 14 września 2015r. do dnia poprzedzającego wystąpienie z pozwem tj. do 22 listopada 2015r. od kwoty 2633,74 zł wynoszą 49,79 zł. kwotę tę Sąd ustalił korzystając z dostępnych powszechnie internetowych kalkulatorów odsetkowych.

Wobec powyższego Sąd powództwo uwzględnił w całości.

Konsekwencją powyższego było stosowne rozstrzygnięcie o kosztach procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. pozwany został obciążony kosztami postępowania poniesionymi przez powoda, do których należała opłata od pozwu i koszt pełnomocnictwa, łącznie 37,69 zł.