Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 17 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Joanna Suchecka

Protokolant:sekretarz sądowy Joanna Schultz

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S.

przeciwko M. T.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. T. na rzecz powoda (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. kwotę 1029,67 zł ( tysiąc dwadzieścia dziewięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2014 r.

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227 zł ( dwieście dwadzieścia siedem złotych ) tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić powodowi kwotę 77 zł ( siedemdziesiąt siedem złotych ) tytułem części opłaty od pozwu.

SSR Joanna Suchecka

Sygn. akt III C550/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 sierpnia 2016r. wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 11 czerwca 2016r. powódka S. Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. wniosła o zasądzenie od M. T. kwoty 2.121,50 zł, w tym 2.029,67 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 maja 2014r. i 91,83 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwanemu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w zasobach spółdzielni, a przedmiotem żądania są opłaty z tytułu użytkowania tego lokalu obejmujące okres od 1 stycznia 2013r. do 30 maja 2014r., kwota 2029,67 zł stanowi zaległość główną za ten okres, a kwota 91,83 zł – skapitalizowane odsetki za opóźnienie według stanu na dzień 26 maja 2014r.

Pismem z dnia 14 sierpnia 2014r. powódka cofnęła pozew co do kwoty 1000 zł, wskazując, że pozwany w dniu 25 lipca 2014r. dokonał wpłaty w łącznej kwocie 1000 zł, która została zaliczona na należność główną objętą niniejszym procesem.

Postanowieniem z dnia 10 września 2014r. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 1000 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 10 września 2014r. orzeczono, że pozwany winien zapłacić na rzecz powódki kwotę 1121,50 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 1.029,67 zł od dnia 26 maja 2014r., od kwoty 91,83 zł od dnia 11 czerwca 2014r. i od kwoty 1000 zł od dnia 1 czerwca 2014r. do 25 lipca 2014r.

Pozwany wniósł sprzeciw od tego nakazu zaskarżając go w całości.

Pozwany przyznał, że przysługuje mu spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, z którym związane są opłaty dochodzone przez powódkę, podniósł natomiast, że nie był skutecznie zawiadamiany o zmianie wysokości opłat. Wskazał nadto, że należności objęte pozwem zostały przez niego uregulowane.

Na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015r. strona pozwana oświadczyła, że nie kwestionuje wysokości opłat czynszowych naliczonych przez powódkę w okresie objętym pozwem, a jednocześnie przyznała, że wobec możliwości finansowych należności nie są regulowane na bieżąco. Podniosła, że niektóre informacje o wysokości aktualnego czynszu nie były jej skutecznie doręczane. Oświadczyła, że w jej ocenie należności objęte sporem zostały jednak już uregulowane.

Pismem z dnia 13 stycznia 2016r. powódka przedstawiła sposób zaliczenia wpłat, na które powołała się strona pozwana twierdząc, że zadłużenie za okres objęty sporem zostało spłacone. Powódka podała, że wpłata z dnia 28 października 2013r. w kwocie 450 zł została zaliczona na najstarsze zadłużenie z 2012r., nie mogła bowiem zostać zaksięgowana zgodnie z dyspozycją dłużnika, gdyż należności za wrzesień 2013r. były już w całości pokryte.

W piśmie z dnia 25 marca 2016r. strona pozwana zakwestionowała sposób zaliczenia wpłaty w kwocie 450 zł podnosząc, że wprawdzie była to kolejna wpłata z dyspozycją : „czynsz za wrzesień 2013r.”, jednak brak było podstaw do zarachowania jej na starsze zaległości, gdyż takowe w jej ocenie nie występowały. Zdaniem strony pozwanej wpłata ta winna zostać zaliczona na poczet należności czynszowym za sierpień 2013r.

W piśmie z dnia 7 lipca 2016r. powódka podtrzymała swoje stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. T. przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). W lokalu zamieszkuje córka pozwanego K. T., które zajmuje się regulowaniem opłat za użytkowanie tego lokalu. Należności za lokal nie są regulowane na bieżąco, niejednokrotnie wpłaty nie pokrywają w całości wymagalnych opłat.

b ez s porne

W okresie od 1 stycznia 2013r. do maja 2014r. w dacie złożenia pozwu pozostawała nieuregulowana należność w łącznej kwocie 2.029,67 zł. Wysokość opłat naliczonych przez Spółdzielnię za lokal położony w S. przy ul. (...) nie była kwestionowana przez pozwanego. Spółdzielnia nie dokonywała jednak w prawidłowy sposób zawiadomienia powoda o zmianie wysokości opłat.

częściowo niesporne, a nadto dowód:

- zestawienie k. 9,

- zestawienie należności k. 11-13 ;

- zestawienie odbioru zawiadomienia k. 17

Na poczet należności za okres od stycznia 2013r. do maja 2014r. zostały dokonane następujące wpłaty:

- w dniu 25 lutego 2013r. w kwocie 840 zł z dyspozycją : „opłata za mieszkanie za grudzień 2012 (420 zł) i styczeń 2013 (420zł)”, została ona zarachowana zgodnie z dyspozycją, za styczeń 2013r. do zapłaty pozostała kwota 12,98 zł;

- w dniu 25 marca 2013r. w kwocie 420 zł z dyspozycją : „opłata za mieszkanie za luty 2013”, została ona zarachowana zgodnie z dyspozycją, za luty 2013r. do zapłaty pozostała kwota 14,49 zł;

- w dniu 27 sierpnia 2013r. w kwocie 840 zł z dyspozycją : „opłata za mieszkanie za kwiecień 2013 i maj 2013”, została ona zarachowana zgodnie z dyspozycją, za maj 2013r. do zapłaty pozostała kwota 18 zł;

- w dniu 10 września 2013r. w kwocie 840 zł z dyspozycją : „opłata za mieszkanie za czerwiec 2013” i lipiec 2013 (2x420 zł)”, została ona zarachowana zgodnie z dyspozycją, za czerwiec 2013r. do zapłaty pozostała kwota 18,27 zł, za lipiec kwoty 40,30 zł i 19,37 zł;

- w dniu 29 września 2013r. wpłynęła na konto powódki kwota 583,25 zł z dyspozycją „opłata za mieszkanie za wrzesień 2013 (460,00) + odsetki 123,25 zł”, która została zarachowania zgodnie z dyspozycją.

- w dniu 28 października wpłynęła na konto powódki kwota 450 zł z dyspozycją „opłata za mieszkanie za wrzesień 2013”. Wobec wcześniejszego pokrycia należności za ten okres Spółdzielnia zarachowała wpłatę na poczet zaległych należności z 2012r. jako opłat najwcześniej wymagalnych.

- w dniu 25 lutego 2014r. w kwocie 750 zł z dyspozycją : „opłata za mieszkanie za listopad 2013 (450) za grudzień 2013 (300)”, została ona zarachowana zgodnie z dyspozycją, za grudzień 2013r. do zapłaty pozostała kwota 116,78 zł, nadpłata za listopad 2013r. została zarachowana na odsetki w kwocie 23,92 zł.

Należności za sierpień 2013r., marzec 2014r., kwiecień 2014r. i maj 2014r. pozostawały nieuregulowane w żadnym zakresie.

W dniu 25 lipca 2014r. pozwany dokonał wpłaty kwoty 1000 zł, z dyspozycją „opłata za mieszkanie za marzec 2014 (400 zł) kwiecień 2014 (400) maj 2014 (200zł). Wpłata ta została zaliczona zgodnie z dyspozycją i pomniejszyła należność objętą pozwem.

c zęściowo b ezsporne , a nadto potwierdzenia przelewu k. 82 , 105, zestawienie k. 114

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie, w jakim powódka podtrzymała żądanie po częściowym cofnięciu pozwu okazało się zasadne w całości, co do należności głównej i częściowo w zakresie roszczenia o odsetki.

Podstawę prawną żądania stanowił art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1222 ze zm. – zw. dalej u.s.m.). Zgodnie z jego treścią osoby, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat.

Pozostawało poza sporem, że pozwanemu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu położonego w zasobach powodowej Spółdzielni, przy ul. (...) w S., a zatem że ciąży na nim obowiązek regulowania kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem tego mieszkania. W niniejszej sprawie nie było również sporu w zakresie wysokości opłat należnych w okresie objętym pozwem od stycznia 2013r. do maja 2014r., jak również co do tego, że pozwany reguluje należności z opóźnieniem.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd miał na względzie, że na powodzie na podstawie z art. 6 k.c. spoczywa obowiązek wykazania faktów, z których wywodzi dochodzone roszczenie – co do zasady i wysokości, jednakże zgodnie z 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015r. pełnomocnik pozwanego wprost oświadczyła, że nie kwestionuje wysokości opłat naliczonych przez powódkę w okresie objętym sporem, jak również przyznała, że opłaty te ze względów finansowych nie są regulowane w terminie. Mając zatem na względzie, że strona pozwana w żaden sposób nie zakwestionowała wysokości ciążącego na niej obowiązku wobec powódki wynikającego z art. 4 ust. 1 u.s.m., nie podważyła w tym zakresie dokumentów księgowych przedstawionych przez powódkę, lecz przyznała wysokość obciążeń czynszowych, Sąd dokonał ustaleń na podstawie materiału i twierdzeń powódki uznając je – przy zastosowaniu art. 229 k.p.c. – za wystarczające.

Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy strona pozwana uregulowała należności za okres objęty pozwem tj. od stycznia 2013r. do maja 2014r., w całości, bądź w części z dochodzonej kwoty. Dokonanie zapłaty jest okolicznością, której wykazanie obciąża dłużnika. Jeśli zaś brak jest materiału potwierdzającego uregulowanie zobowiązania, fakt ten przesądza o zasadności powództwa.

Pozwany na potwierdzenie dokonania zapłaty przedłożył szereg potwierdzeń przelewu na konto Spółdzielni tytułem poszczególnych należności czynszowych. I tak niesporne było, że już po wytoczeniu powództwa dokonał zapłaty kwoty 1000 zł, ze wskazaniem, że kwota ta winna zostać zaliczona na poczet opłat za mieszkanie za marzec 2014 w wysokości 400 zł, kwiecień 2014 – 400 zł i maj 2014 - 200 zł. Zaliczenie tej wpłaty zgodnie z dyspozycją spowodowało uregulowanie części należności głównej dochodzonej pierwotnie w pozwie, w kwocie 1000 zł, co skutkowało cofnięciem pozwu i umorzeniem postępowania w tym zakresie. W toku procesu strona pozwana przedstawiła 17 potwierdzeń przelewu, z czego jednak jedynie część dotyczyła okresu objętego sporem. Wszystkie wpłaty zawierały dyspozycję dłużnika co do sposobu ich zaliczenia. Wskazać zatem należy, że zgodnie z art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Z kolei § 2 stanowi, że jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. Zgodnie zaś z § 3 w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych – na poczet najdawniej wymagalnego. Na podstawie przytoczonego przepisu wpłaty dokonywane przez pozwanego były zaliczone przez Spółdzielnię zgodnie z zawartą w nich dyspozycją, a w zakresie, w jakim przekraczały one dług wskazany w dyspozycji, na inne wcześniej wymagalne należności lub należności uboczne. I tak część wpłaty z dnia 25 lutego 2014r. dotyczącej opłaty za listopad 2013r. w kwocie 450 zł, została zarachowana na odsetki w wysokości 23,92 zł. W dniu 8 lipca 2013r. została uiszczona kwota 420 zł na poczet opłaty za marzec 2013r. Wpłata ta nie została ujęte w tabeli zawierającej sposób rozliczenia opłat (k. 114), a z zestawienia należności wynika, że za marzec 2013r. powódka naliczyła opłatę w kwocie 391,15 zł. Jednakże żądanie pozwu nie obejmowało należności za marzec 2013r. (patrz zestawienie k. 9), a nadto ani powódka ani pozwany nie złożyli dyspozycji o sposobie zaliczenia nadpłaty, stąd brak było podstaw do przyjęcia, że pokryła ona część należności objętych pozwem. Pozostałe wpłaty, na potwierdzenie których pozwany złożył dowody w postaci potwierdzeń przelewu– poza wpłatą z dnia 28 października 2013r. – zostały zaliczone zgodnie z dyspozycjami zawartymi w tytule przelewu i pomniejszyły bądź pokryły w całości wskazany w dyspozycji dług. Dodać przy tym należy, że wszystkie dowody wpłat za okres objęty pozwem korespondują z wpisami zawartymi w sporządzonym przez powódkę zestawieniu należności za lokal, innymi słowy, nie było przypadku, aby wpłata, której dokonanie pozwany wykazał, nie została ujęta w dokumentacji powódki. Podkreślenia również wymaga, że za wyjątkiem wpłaty z dnia 28 października 2013r. strona pozwana nie zakwestionowała sposobu rozliczenia i zarachowania wpłat dokonanego przez powódkę i przedstawionego w pismach procesowych z dnia 13 stycznia 2016r. i 7 lipca 2016r. Zarzuty dotyczyły jedynie braku należytego informowania o wysokości opłat. W konsekwencji sporny był jedynie sposób zaliczenia kwoty 450 zł uiszczonej w dniu 28 października 2013r.

W odniesieniu do wpłaty z dnia 28 października 2013r. w kwocie 450 zł Sąd uznał, że nie zaistniały okoliczności uzasadniające przyjęcie, że kwota ta pomniejszyła dług objęty żądaniem pozwu. Przede wszystkim wykluczone było zaliczenie tej wpłaty zgodnie z dyspozycją zawartą w tytule przelewu, gdyż w dacie jej dokonania opłaty za wrzesień 2013r. były już uregulowane. W tym przypadku wpłatę należało potraktować jako dokonaną bez dyspozycji dłużnika, o jakiej mowa w art. 451 § 1 k.c. Na podstawie art. 451 § 2 k.c. Spółdzielnia jako wierzyciel była uprawniona do dokonania wyboru, na który z długów chce zarachować wpłatę. Brak jest dowodu na to, że warunki z art. 451 § 2 k.c. zostały spełnione. Nie mniej jednak w toku procesu powódka oświadczyła, że zaliczyła wpłatę w oparciu o art. 451 § 3 k.c. na najdawniej wymagalne roszczenia. Powódka wskazała, że pozostawały nieuregulowane należności za 2012r. Strona pozwana z kolei, która nie zakwestionowała żadnych opłat, jakimi obciążała ją Spółdzielnia, nie przedstawiła żadnych dowodów wpłat należności ujętych w zestawieniu na k. 113, obrazującym sposób zaliczenia wpłaty 450 zł. Strona pozwana nie zgłosiła też zarzutu potrącenia z tytułu ewentualnej nadpłaty za okres poprzedzający należności ujęte w pozwie. Zarzut pokrycia należności za sierpień 2013r. nie mógł zatem zostać uwzględniony. Odręczna adnotacja na potwierdzeniu przelewu z dnia 28 października 2013r. pozostawała bez znaczenia, albowiem istotna była treść dyspozycji, jaką otrzymał wierzyciel w dacie dokonania wpłaty.

Sąd uwzględnił natomiast zarzuty pozwanego, iż powódka nie wykazała, aby informacje o wysokości opłat były mu doręczane w sposób prawidłowy. O ile sam obowiązek regulowania należności wynika z ustawy, to dla wymagalności roszczenia nie pozostaje bez znaczenia, kiedy dłużnik został poinformowany o wysokości opłat. W niniejszej sprawie poza zbiorczym zestawieniem z dnia 30 stycznia 2013r. nadania listem poleconym zawiadomienia o zmianie wysokości opłat (k. 21) brak jest dowodów wskazujących na doręczenie pozwanemu w sposób prawidłowy takich informacji, a nadto został ujawniony materiał wskazujący na nieprawidłowość innego doręczenia (k. 17), gdzie na zbiorczym potwierdzeniu doręczenia korespondencji w rubryce dotyczącej pozwanego brak podpisu osoby, której doręczono korespondencję. Sąd uznał za niewystarczający dla uwzględnienia roszczenia z tytułu odsetek wskazany wyżej dowód na k. 21, a to z tego względu, że jak wynika z zestawienia należności za lokal, wysokość opłat ulegała szybkim zmianom (niemal każdego miesiąca w 2013r. była inna), o wymagalności roszczenia nie mógł rozstrzygnąć dowód w postaci zeznań świadka, iż doszło do doręczenia zawiadomienia o wysokości stawek będących tylko elementem opłaty czynszowej. W ocenie Sądu brak jest w sprawie materiału pozwalającego na zweryfikowanie roszczenia z tytułu odsetek i dlatego żądanie z tytułu odsetek Sąd uwzględnił dopiero za okres od dnia następnego od dnia doręczenia pozwu (k. 67).

Z powyższych względów orzeczono jak w punkcie I sentencji, a roszczenie z tytułu skapitalizowanych odsetek i dalszych odsetek częściowo oddalono.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając pozwanego kwotą 227 zł. Sąd miał na uwadze, że roszczenie – po częściowym cofnięciu pozwu - zostało uwzględnione niemal w całości. Na kwotę 227 zł składa się opłata od pełnomocnika w wysokości 17 zł, opłata od pozwu w kwocie 30 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej ustalonej od wartości przedmiotu sporu istniejącej po częściowym cofnięciu pozwu. Skoro w świetle materiału sprawy skuteczne poinformowanie pozwanego o wysokości opłat nastąpiło dopiero poprzez doręczenie odpisu pozwu, a powódka nie przedstawiła dowodów wezwania pozwanego do zapłaty w celu polubownego zakończenia sporu, to brak było podstaw do obciążania pozwanego wyższą należnością z tytułu kosztów działania pełnomocnika powódki, tj. według wartości przedmiotu sporu wynikającej z pierwotnego zakresu żądania. Na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 1b ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zwrócił powódce kwotę 77 zł, przyjmując, że należna opłata od pozwu to 30 zł, bowiem częściowe cofnięcie pozwu nastąpiło przed wysłaniem odpisu pozwu stronie przeciwnej.

SSR Joanna Suchecka

ZARZĄDZENIE

I.  (...)

II.  (...)

III.  (...).

SSR Joanna Suchecka