Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa H. M. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.727,41 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty (pkt 1) oraz kwotę 1.412,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2), a nadto nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi powodowi kwotę 304,41 zł z tytułu nadpłaconej zaliczki na biegłego wpłaconej w dniu 17 sierpnia 2015 r. i zaksięgowanej pod nr (...)/ (...) poz. (...).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny dowodów, przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie nieprawidłowych i niewynikających z tego materiału lub sprzecznych z materiałem dowodowym oraz oparcie rozstrzygnięcia tylko na opinii biegłego sądowego, podczas gdy wszechstronne rozważenie materiału dowodowego powinno prowadzić do wniosku, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy roszczenie powoda zostało zaspokojone w toku postępowania likwidacyjnego, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że powód udowodnił swoje roszczenie co do zasady i wysokości.

Na tej podstawie skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty skarżącego dotyczące przekroczenia granic swobodnej oceny dowodowej, która w ocenie Sądu Okręgowego została dokonana przez Sąd Rejonowy w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i jako trafnie i prawidłowo ocenione oraz logicznie wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjął za własne.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie miało ustalenie zakresu i kształtu przyjętej przez pozwanego ubezpieczyciela odpowiedzialności w oparciu o treść polisy ubezpieczeniowej potwierdzającej zawarcie umowy między poprzednikiem prawnym powoda – poszkodowaną K. B. a pozwanym ubezpieczycielem oraz Ogólne Warunki Ubezpieczenia AC stanowiące jej integralną część.

Z treści polisy ubezpieczeniowej wyraźnie wynika, że pozwany udzielił poszkodowanej ochrony ubezpieczeniowej w wariancie serwisowym. Stosownie do § 28 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia oznacza to, że ustalenie rozmiaru szkody oraz wysokość odszkodowania częściowej następuje po przedłożeniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych z (...) kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład dokonujący tej naprawy w oparciu o normy czasowe producenta pojazdu ujęte w systemie A., średnią stawkę za 1 roboczogodzinę adekwatną dla warsztatu naprawczego, ceny części i materiałów producenta pojazdu ujęte w systemie A., nie więcej niż średnie ceny zalecane przez producenta pojazdu lub oficjalnego importera do stosowania przez ich sieć serwisową.

W okoliczności sprawy nieuprawnione było zatem dokonanie przez pozwanego korekty cen części zamiennych o 40 % w stosunku do cen przyjętych w kalkulacji naprawy powoda i faktury VAT nr (...) z dnia 11 grudnia 2013 roku przedstawionych pozwanemu odpowiednio w dniu 4 grudnia 2013 roku i w dniu 13 grudnia 2014 roku. Wbrew stanowisku pozwanego przedstawienie faktury za naprawę pojazdu wystawionej przez powoda wypełniała wymogi do rozliczenia szkody w oparciu o wariant serwisowy ujęty w § 28 OWU AC ubezpieczyciela. Z treści OWU AC faktura za naprawę była jedynym dokumentem, do którego złożenia pozwanemu zobowiązana była strona powodowa, aby koszty naprawy pojazdu rozliczone zostały w wariancie serwisowym t. j. m.in. przy użyciu części oryginalnych bez zastosowania współczynników korygujących na cenach części. Żądanie zatem przez pozwanego od powoda przedstawienia faktur źródłowych dokumentujących zakup i rodzaju części zamiennych użytych do naprawy było pozbawione podstaw prawnych w przedmiotowej umowie ubezpieczenia AC. Postawienie takiego wymogu powodowi niewątpliwie przekraczało zakres warunków, które powinien spełnić ubezpieczony, aby otrzymać odszkodowanie zgodnie z umową w wariancie serwisowym bez użycia korekt cen. Pozwany bezpodstawnie domagał się więcej od powoda jako nabywcy wierzytelności i jednocześnie właściciela zakładu naprawczego, niż mógłby domagać się od samej poszkodowanej K. B., choć powód na skutek cesji wstąpił w ten sam zakres praw i obowiązków ubezpieczonej. Podkreślenia wymaga, że jedynym dokumentem, którym poszkodowana mogłaby dysponować celem udokumentowania kosztów naprawy byłby kosztorys naprawy i faktura za naprawę wystawiona przez zakład naprawczy, czyli przez powoda. Żądanie dodatkowo faktur źródłowych dotyczących źródeł zakupu części zamiennych mogło zatem również prowadzić do nieuzasadnionej ingerencji w obszar działalności gospodarczej powoda i związanej z nią tajemnicą handlową.

Zaniżenie odszkodowania było zatem dokonane przez ubezpieczyciela w sposób arbitralny i wynikało jedynie z zastosowania redukcji cen niemającego oparcia w umowie ubezpieczenia. Tym bardziej, że pozwanemu przed rozpoczęciem naprawy zgodnie z § 28 OWU AC został przedłożony kosztorys sporządzony przez powoda określający sposób naprawy, rodzaj i ceny części zamiennych, a także wysokość stawki za roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto, a strona pozwana tak ujętego zakresu naprawy nie kwestionowała. Wysokość zaś kosztów ujęta w kosztorysie powoda i przedstawionej przez niego fakturze VAT korespondowała z wnioskami zawartymi w opinii biegłego, który określił je na poziomie 11.531,39 zł brutto. Z uwagi na to, że w wyniku postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 6.518,18 zł, powodowi przysługuje zapłata żądanej kwoty w wysokości 4.727,41 zł, a zatem zasadnie powództwo zostało uwzględnione przez Sąd Rejonowy w całości.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę w całości, w związku z czym powinien zwrócić stronie przeciwnej poniesione przez nią koszty procesu. Powód poniósł w postępowaniu apelacyjnym koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. 2015 r., poz. 1800). W związku z powyższym Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.