Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska - Pasternak

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r.

sprawy przeciwko

Ł. W.

s. W. i B.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

I. w dniu 27 marca 2015 roku około godziny 12.00 w miejscowości S. na drodze (...), kierując samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną na obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45 km/h poruszając się z prędkością 95 km/h w miejscu, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h

to jest o wykroczenie z art. 92a kw

II. w tym samym miejscu po zakończeniu kontroli drogowej, około godziny 12.22 odjechał z prędkością 107 km/h, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h

to jest o wykroczenie z art. 92a kw

I. uznaje obwinionego Ł. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów, stanowiących wykroczenia z art. 92 a kw i za to ma mocy powołanego przepisu przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych,

II. na zasadzie art. 118 § 1 kpw oraz 119 kpw w zw. z art. 627 kpk zasądza od obwinionego Ł. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem wydatków i kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 996/15 Z., dnia 2 marca 2016 r.

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 21 stycznia 2016 r.

W dniu 27 marca 2015 r. funkcjonariusze policji M. K. i W. G. prowadzili kontrolę prędkości pojazdów w miejscowości S.. Do pomiaru prędkości używali miernika typu Laser nr fabryczny (...).

dowód:

- w całości zeznania świadków

- M. K. k. 9, 64,

- W. G. k. 7, 63-64,

- świadectwo legalizacji k. 5

W dniu 27 marca 2015 r., około godziny 12:00, w miejscowości S. na drodze W 961, obwiniony Ł. W. prowadząc pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną w obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45 km/h. Wykroczenie popełnione przez obwinionego zarejestrowane zostało urządzeniem laserowym nr fabryczny (...), przez pełniącego obowiązki służbowe funkcjonariusza policji M. K..

dowód:

- w całości zeznania świadków

- M. K. k. 9, 64,

- W. G. k. 7, 63-64,

Obwiniony Ł. W. z uwagi na przekroczenie dopuszczalnej prędkości jazdy został zatrzymany do kontroli drogowej. Za popełnione wykroczenie nałożono na obwinionego mandat karny w kwocie 300 złotych oraz 8 punktów karnych, informując go jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu oraz dalszych konsekwencjach prawnych. Ł. W. prosił funkcjonariusza, aby zastosował wobec niego pouczenie za popełnione wykroczenie wskazując, iż w przeciwnym razie odmówi przyjęcia mandatu. Funkcjonariusz M. K., nie zastosował wobec obwinionego pouczenia, stąd też Ł. W. skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił przyjęcia mandatu karnego, jednocześnie odmawiając podpisania stosownego oświadczenia.

dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. k. 22-23,

- w całości zeznania świadków

- M. K. k. 9, 64,

- W. G. k. 7, 63-64,

Po odmowie przyjęcia mandatu karnego i ukończonej kontroli drogowej, obwiniony Ł. W. ruszył gwałtownie samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i odjechał w kierunku P.. Funkcjonariusz M. K. ponownie dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego. Ł. W. przekroczył dopuszczalną w obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 57 km/h. Wykroczenie popełnione przez obwinionego zarejestrowane zostało urządzeniem laserowym nr fabryczny (...).

Dowód:

- w całości zeznania świadków

- M. K. k. 9, 64,

- W. G. k. 7, 63-64,

- fotografia k. 4,

Obwiniony Ł. W. był wcześnie dwukrotnie karany mandatami karnymi za naruszanie przepisów ruchu drogowego.

dowód:

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 14;

W toku postępowania wyjaśniającego obwiniony nie przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia, w których utrzymywał, że w chwili, gdy został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji do kontroli drogowej poruszał się w kolumnie samochodów. Po zatrzymaniu go został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem negatywnym, a następnie funkcjonariusz policji dokonujący pomiaru prędkości poinformował go, iż przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h. Wobec powyższego jak wyjaśnił został na niego nałożony mandat. Obwiniony przyznał, iż kilkakrotnie prosił funkcjonariusza policji, aby zastosował w stosunku do niego jedynie pouczenie za wykroczenie drogowego, którego się dopuścił, tłumacząc to stanem zdrowia (orzeczonym stopniem niepełnosprawności) oraz ciężką sytuacją rodzinną. Obwiniony wyjaśnił, że funkcjonariusz pomimo jego próśb poinformował go o nałożonym na niego mandacie. Obwiniony twierdził, iż został pouczony przez funkcjonariusza o przysługującym mu prawie do odmowy przyjęcia mandatu jednak nie podpisał żadnego oświadczenia tej treści. Obwiniony wskazał, iż po zakończonej kontroli drogowej wsiadł do swojego samochodu i odjechał.

dowód: wyjaśnienia obwinionego Ł. W. k. 22-23

Obwiniony Ł. W. kilkakrotnie nie stawił się na rozprawie głównej. Obwiniony usprawiedliwiał swoje niestawiennictwo złym stanem zdrowia oraz orzeczonym stopniem niepełnosprawności. Jednak nie przedłożył on nigdy zwolnienia lekarskiego wystawionego przez biegłego lekarza sądowego, a jedynie przez zwykłych lekarzy. Sąd kilkakrotnie odroczył termin rozprawy głównej, jednak wnioski obwinionego o odroczenie terminów rozpraw niepoparte zwolnieniem biegłego sądowego lekarza prowadziły do przewłoki postępowania. Wobec powyższego w dniu 21 stycznia 2016 r. Sąd przeprowadził rozprawę zaocznie, pod nieobecność obwinionego, który nie stawiwszy się nie usprawiedliwił w dostateczny sposób swojego niestawiennictwa.

dowód: dokumentacja przedkładana przez obwinionego k. 48-52, 57-60, 67-82, protokół rozprawy k. 63

Sąd zważył co następuje:

Ustalając stan faktyczny sprawy sąd oparł się częściowo o wyjaśnienia obwinionego Ł. W., w całości o zeznania świadków M. K. i W. G., dowody z dokumentów w postaci fotografii z zapisu prędkości, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, świadectwa legalizacji, dokumentacji lekarskiej przedłożonej przez obwinionego.

Sprawa niniejsza ma charakter sporny, ponieważ obwiniony nie przyznał się do winy, nie przyjął mandatu karnego, a podczas kontroli drogowej domagał się nałożenia na niego jedynie pouczenia. Obwiniony nie przyjmując mandatu karnego, domagając się wystawienia jedynie pouczenia za popełnione wykroczenie drogowe, a jednocześnie nie przyznając się do winy i tym samym kwestionując dokonany przez funkcjonariusza pomiar prędkości realizował zdaniem Sądu przyjętą linię obrony celem uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie, którego się dopuścił. Sąd nie dał wiary obwinionemu w części, w której nie przyznał się do winy. Za niewiarygodnością wyjaśnień obwinionego w tym zakresie przemawiają zeznania świadków M. K. i W. G. – funkcjonariuszy policji wykonujących w dniu zdarzenia kontrolę drogową w miejscowości S.. Ponadto w aktach sprawy zalega świadectwo legalizacji urządzenia pomiarowego, oraz zdjęcie drugiego pomiaru prędkości tego samego samochodu, którym dokonano pomiaru prędkości, co wskazuje na brak możliwości błędu, co do pomiaru we wskazywanym przez oskarżonego zakresie. Sąd, co do większości okoliczności dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, bowiem korelowały z zeznaniami świadków oraz dokumentacją zalegającą w aktach sprawy. Fakt, że obwiniony w chwili zdarzenia był kierującym pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) stanowi okoliczność bezsporną. Fakt ten potwierdzają nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, ale także zeznania świadków J. B. i M. S. – funkcjonariuszy policji przeprowadzających w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S. kontrolę drogową. Sąd natomiast nie dał wiary obwinionemu w części wyjaśnień, w których podał, że zatrzymujący go do kontroli funkcjonariusz policji nie okazał mu oświadczenia do zapoznania się i podpisania, a jedynie w wyniku ostrej wymiany słownej, zabrał to oświadczenie z powrotem. Wyjaśnienia w tym zakresie sprzeczne są z zeznaniami świadka M. K., z których wprost wynika, że obwiniony odmówił podpisania oświadczenia.

W ocenie sądu zeznania świadków M. K. i W. G. – funkcjonariuszy policji pełniących czynności służbowe w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S. - są w całości wiarygodne. Świadkowie ci z przedmiotową sytuacją zetknęli się wyłącznie w ramach wykonywanych przez nich obowiązków służbowych. Dla obwinionego są osobami obcymi, trudno, więc zakwestionować rzetelność ich zeznań, albo podejrzewać o opowiadanie się po jakiejkolwiek stronie postępowania. Świadkowie ci zgodnie zeznali, że w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S. funkcjonariusz policji M. K. zatrzymał do kontroli drogowej obwinionego Ł. W., który kierował samochodem marki V. (...) z prędkością 95 km/h, w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość jazdy wynosi 50 km/h. Świadkowie zgodnie podali, iż po zatrzymaniu na obwinionego nałożony został mandat karny w kwocie 300 złotych oraz 8 punktów karnych, jednocześnie obwiniony pouczony został o możliwości odmowy przyjęcia mandatu i konsekwencjach z tym związanych. Zarówno świadek M. K., jak i W. G. zeznali, iż obwiniony po zatrzymaniu odmówił przyjęcia mandatu karnego, oraz odmówił podpisania stosownego oświadczenia. Ponadto obaj świadkowie zgodnie zeznali, iż M. K. dokonał również pomiaru prędkości pojazdu w czasie odjazdu z kontroli drogowej. Jak wynikało z dokonanego pomiaru obwiniony w tym czasie prowadził pojazd z prędkością 107 km/h w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość jazdy wynosi 50 km/h. W toku bezpośredniego przesłuchania w/w świadków Sąd nabrał przekonania, że zeznawali zgodnie z prawdą.

Odnośnie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy należy ocenić je, jako miarodajne i zasługujące na uwzględnienie. Sporządzone zostały przez uprawnione osoby, obrazują okoliczności w nich przedstawione. Zawierają one określony walor dowodowy uprawniający do odmowy uznania, iż prędkość zarejestrowana przez urządzenie laserowe w dniu 27 marca 2015 r. na drodze (...) w miejscowości S., nie odpowiadała prędkości, z jaką obwiniony prowadził w chwili zdarzenia pojazd.

Na gruncie niniejszej sprawy uprawnione są następujące uwagi:

Przedmiotem ochrony art. 92a kw jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego. To, czy jest ono groźne tylko dla porządku ruchu, czy także dla jego bezpieczeństwa, zależne jest od zakresu tego przekroczenia i warunków ruchu. Może ono prowadzić do niebezpiecznych następstw, włącznie z wypadkiem drogowym. Nadmierna prędkość od wielu lat jest główną przyczyną wypadków. Zachowanie sprawcze polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości. Niestosowanie się polega na niepodporządkowaniu się ograniczeniom prędkości, w którego rezultacie dochodzi do przekroczenia jej dopuszczalnych granic.

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ze wskazaniem na wyżej przedstawioną argumentację, należy uznać, że obwiniony Ł. W. w dniu 27 marca 2015 roku około godziny 12.00 w miejscowości S. na drodze (...), kierując samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną na obszarze zabudowanym prędkość jazdy o 45 km/h poruszając się z prędkością 95 km/h w miejscu, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h, a ponadto w tym samym miejscu po zakończeniu kontroli drogowej, około godziny 12:22 odjechał z prędkością 107 km/h, gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi 50 km/h. Tym samym obwiniony dwukrotnie tego dnia w pełni wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw.

W przekonaniu Sądu wina obwinionego Ł. W. nie budzi żadnych wątpliwości.

Co do wymiaru kary:

Sąd uznał obwinionego Ł. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów, stanowiących wykroczenia z art. 92 a kw i za to ma mocy powołanego przepisu przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych.

Przy wymiarze kary wzięto pod uwagę dyrektywy jej wymiaru, o jakich stanowi art. 33 § 1 kw, zwłaszcza w kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów, celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Obwiniony Ł. W. dwukrotnie tego samego dnia, w tym samym miejscu, przekroczył, jako kierujący samochodem dozwoloną na tym odcinku drogi (w terenie zabudowanym) prędkość. Obwiniony pierwszy raz przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h, natomiast za drugim razem zarejestrowanym przez urządzenie do pomiaru prędkości, Ł. W. przekroczył dopuszczalną prędkość ponad dwukrotnie, bo o 57 km/h. Ponadto obwiniony dopuścił się wcześniej dwukrotnie naruszenia przepisów ruchu drogowego, co wskazuje na negatywny stosunek Ł. W. do poszanowania przepisów ruchu drogowego.

W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara adekwatna jest do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia. Obwiniony Ł. W., jako osoba dorosła, która już wcześniej dopuszczała się naruszenia przepisów ruchu drogowego, winien mieć świadomość, że prowadzenie pojazdu przy znaczącym nieposzanowaniu ograniczeń prędkości, jakie obowiązują w szczególności na terenie zabudowanym, stanowi zagrożenie nie tylko dla niego, ale też innych uczestników ruchu drogowego, a także dla innych osób postronnych. Zrozumiałym jest, że takie zachowania nie mogą spotkać się z nadmierną pobłażliwością sądu. Wymierzona kara grzywny jakkolwiek w sposób oczywisty zawiera w sobie niezbędny element represji to jednak zdaniem Sądu nie przekracza realnych możliwości płatniczych obwinionego.

Na zasadzie art. 118 § 1 kpw oraz 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od obwinionego Ł. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem wydatków i kwotę 50 złotych tytułem opłaty.

Przewodniczący: