Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Marta Sawicka-Grab

Protokolant:sekretarz sądowy Anna Gnidzińska

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2016 r. S.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt III C 507/16

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

W dniu 13 listopada 2015 r. powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. K. kwoty łącznie 32 870,95 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od kwoty 14.303,99 zł od dnia 7 października 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód zawarł z pozwanym w dniu 25 października 2003 r. umowę rachunku bankowego (...) ( konto indywidualne), na podstawie którego prowadzone są rachunki dodatkowe. Pozwany nie uregulował zobowiązań z powyższej umowy. Powód wzywał pozwanego pismami z dnia 2 grudnia 2013 r. do zapłaty łącznej kwoty 33 203,85 zł.

Pozwany w sprzeciwie od wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wynikającego z prowadzenia rachunku bankowego. Podniósł, że fakt naliczania odsetek od roszczenia do dnia 23 lutego 2011 r. wskazuje na przedawnienie roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2016 r. powód wniósł o oddalenie sprzeciwu pozwanego oraz podtrzymał żądanie pozwu. Nadto wyjaśnił, że na podstawie zawartej umowy Konta I. nr (...) prowadzone były rachunki dodatkowe. Zasady otwierania rachunków dodatkowych zawarte są w umowie Konta I. oraz „Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) S.A. dla posiadaczy Kont I.” stanowiących integralną część umowy. Komunikacja klienta z bankiem prowadzona jest za pośrednictwem kanałów internetowych i przy użyciu przesyłek listowych. Wedle § 15 ust. 1 pkt 3 Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług klient jest uprawniony do otwierania kolejnych rachunków bankowych w ramach konta, bez konieczności zawierania dodatkowych umów. Pozwany złożył dyspozycję otwarcia 18-stu rachunków dodatkowych objętych postępowaniem sądowym. Pozwany spowodował powstanie nieautoryzowanego salda ujemnego na otwartych rachunkach dodatkowych, po czym za pośrednictwem kanałów internetowych zlecił zamknięcie rachunków dodatkowych w okresach od 19 września 2006 r. do 12 grudnia 2007 r. Zgodnie z § 17 ust. 1 ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez bank dla posiadaczy Kont I. stanowiących integralną część umowy Konta I., klient w dowolnym momencie może złożyć dyspozycję zamknięcia dowolnego rachunku w ramach konta, jednakże warunkiem zamknięcia takiego rachunku jest uregulowanie wszelkich zobowiązań obciążających dany rachunek. Wyjaśnił też powód, że w związku ze spowodowaniem nieautoryzowanego salda ujemnego w dniu 31 grudnia 2007 r. wypowiedział pozwanemu umowę rachunku bankowego Konta I.. Powód wyznaczył datę zamknięcia rachunku na dzień 25 lutego 2008 r. Tym niemniej rachunek nie mógł zostać zamknięty z powodu niespłaconych przez powoda zadłużeń utrzymujących się na rachunkach dodatkowych. Pozwany był informowany przez powoda o braku możliwości zamknięcia Konta I. za pośrednictwem kanałów internetowych w dniu 21 sierpnia 2010 r. jak również w piśmie z Banku z dnia 3 września 2010 r. Pozwany w dniu 2 grudnia 2013 r. został wezwany do spłaty zadłużeń w wezwaniach do zapłaty wystawionych odpowiednio do wszystkich 18 rachunków dodatkowych. Powód podał, że pozwany posiadał wiedzę o rozwiązaniu umowy Konta I. zawartej w dniu 25 października 2003 r., braku możliwości korzystania z rachunku, obowiązku uregulowania zadłużeń na rachunkach dodatkowych, wysokości zadłużeń na rachunkach dodatkowych.

Podniósł powód, że w dniu 20 lipca 2015 r. pozwany dokonał dobrowolnej spłaty za rachunek w kwocie 4000 zł, co wobec wiedzy o rozwiązaniu umowy i braku możliwości korzystania z rachunku dowodzi woli spłaty zobowiązań wynikających z umowy Konta I.. W ocenie powoda wolę spłaty zadłużeń na rachunkach dodatkowych otwartych w ramach Konta I. pozwany potwierdził w dniu 29 lipca 2015 r. składając dyspozycję przeksięgowania kwoty 4000 zł na spłatę zobowiązań na innych rachunkach. Po rozliczeniu tej kwoty zadłużenie nie zostało uregulowane w całości co spowodowało wystawienie w dniu 7 października 2015 r. powództwa przeciwko pozwanemu, które zostało złożone w Sądzie w dniu 13 listopada 2015 r. Nadto dokonując wpłaty na rachunek, pozwany uznał roszczenie i na podstawie 123 § 1 k.c. przerwał bieg przedawnienia długu. Wskazał powód, że dwuletni okres przedawnienia roszczenia dochodzonego w pozwie zapada zatem w dniu 20 lipca 2017 r., a więc jest wymagalne i natychmiast płatne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwanym A. K. zamieszkałym w S. przy ul. (...) w dniu 25 października 2003 r. umowę o prowadzenie rachunków bankowych w ramach Konta I. (konto indywidualne). Wedle § 1 ust. 1- 4 umowy Bank zobowiązał się otworzyć i prowadzić na rzecz posiadacza konta rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy w złotych polskich o numerze (...). Inne rachunki w ramach niniejszego konta, jak również udostępnianie innych produktów dokonywane jest na podstawie dyspozycji klienta składanych w formie elektronicznej na zasadach określonych w „Ogólnych warunkach (…)”. Konto I. prowadzone będzie za zasadach określonych w umowie, Ogólnych warunkach prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) Bank (...) S.A. dla Posiadaczy kont I. oraz aktualnej Tabeli opłat i prowizji. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony i może być rozwiązana przez każdą ze stron na zasadach określonych w Ogólnych warunkach. Zgodnie z § 4 ust. 2 umowy Bank może pobierać opłaty i prowizje m.in. od prowadzenia rachunku, przelewów bankowych, wydania i użytkowania kart bankowych, wykonywania transakcji za pomocą kart, spowodowania powstania nieautoryzowanego salda ujemnego na rachunku. Wedle § 5 umowy pozostałe warunki umowy, w tym w szczególności terminy kapitalizacji odsetek, terminy realizacji dyspozycji składanych przez posiadacza konta, sposób i termin wypowiedzenia i rozwiązania umowy są uregulowane w Ogólnych warunkach.

Jednocześnie w ramach zawartej umowy Konto I. dniu 25 października 2003 r. powód zawarł z pozwanym Umowę o kartę, w której Bank zobowiązał się do wydania do rachunku bankowego Konto I. prowadzonego dla posiadacza karty debetowej wybranej przez posiadacza oraz rozliczania operacji dokonanych przez posiadacza przy użyciu karty wydanej do rachunku. W § 2 umowy o kartę posiadacz zobowiązał się do zapłaty kwot operacji, o których mowa w § 1 pkt b wraz z należnymi bankowi kwotami opłat i prowizji oraz do spłaty swoich zobowiązań związanych z Umową o kartę na rachunek prowadzony w ramach konta I. lub inny wskazany przez bank. W oparciu o § 9 lit. b) umowy, w zakresie nieuregulowanym umową zastosowanie mają Ogólne warunki prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) Bank (...) S.A. dla Posiadaczy Kont I..

Dowód: - umowa rachunku bankowego wraz z umową o kartę k. 42-46

Zgodnie z § 1 ust. 18 Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) Bank (...) S.A. dla Posiadaczy Kont I., nieautoryzowane saldo ujemne oznacza zadłużenie klienta wobec banku spowodowane obciążeniem rachunku, prowadzonego w ramach Konta I., przekraczającym środki dostępne, w szczególności zadłużenie z tytułu różnicy kursów, powstałej przy rozliczeniu zagranicznych transakcji kartowych, rozliczenia transakcji dokonanej przy użyciu karty po zdjęciu blokady z rachunku oraz braku środków na rachunku w wysokości wystarczającej na pokrycie opłat i prowizji. Zgodnie z § 15 ust. 1 pkt. 3 umowy, po zawarciu umowy klient jest uprawniony do otwierania kolejnych rachunków w ramach Konta na podstawie dyspozycji składanej elektronicznie lub za pośrednictwem centrum bankowości Telefonicznej bez konieczności zawierania dodatkowych Umów.

Wedle § 22 ust. 1 pkt 3, ust. 3,4 8 umowy bank może wypowiedzieć umowę tylko z ważnych powodów. Za ważny powód uznaje się w szczególności spowodowanie przez klienta Nieautoryzowanego salda ujemnego na jakimkolwiek rachunku w ramach Konta. Wypowiedzenie dokonywane jest w formie pisemnej i jest przesyłane klientowi listem poleconym na adres korespondencyjny podany Bankowi przez klienta. Okres wypowiedzenia wynosi 1 miesiąc. Wypowiedzenie umowy uważa się za doręczone po upływie 14 dni roboczych od daty wysłania. W sytuacji braku środków na koncie na pokrycie wszystkich zobowiązań Klienta wobec Banku, Bank może dochodzić zaspokojenia roszczeń w trybie postępowania egzekucyjnego na podstawie zaopatrzonego w klauzulę wykonalności oświadczenia klienta o poddaniu się egzekucji złożonego zgodnie z art. 97 prawa bankowego.

Dowód: - ogólne warunki prowadzenia rachunków i świadczenia usług k. 144-152

W świetle § 29 ust. 1 i 2 umowy w przypadku powstania na rachunku nieautoryzowanego salda ujemnego, bank jest uprawniony do naliczania odsetek karnych od kwoty powstałego z tego tytułu zadłużenia w okresie jego istnienia, w wysokości określonej w tabeli opłat i prowizji. Bank może dokonać potrącenia swojej wierzytelności z tytułu przekroczenia przez posiadacza konta dopuszczalnych środków z wierzytelności posiadacza konta w stosunku do Banku z jakiegokolwiek rachunku prowadzonego przez bank dla tego klienta.

Dowód: - ogólne warunki prowadzenia rachunków i świadczenia usług k. 144-170

W oparciu o Konto I. o numerze (...) pozwany otworzył osiemnaście rachunków dodatkowych nie zawierając dodatkowych umów. Na otwartych rachunkach dodatkowych powstały nieautoryzowane salda ujemne. Pozwany zlecił zamknięcie rachunków dodatkowych w okresie od 19 września 2006 r. do 12 grudnia 2007 r.

Dowód: - oświadczenie o zamknięciu rachunku drogą kanałów internetowych k. 103- 117

Pismem z dnia 31 grudnia 2007 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę rachunku bankowego o numerze (...) zgodnie z § 22 ust. 1 pkt 3 „Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) S.A. dla Posiadaczy Kont I.” z powodu spowodowania przez klienta nieautoryzowanego salda ujemnego na rachunku w ramach konta. Jednocześnie poinformowano pozwanego o istnieniu salda ujemnego i zwrócono się o zasilenie konta celem pokrycia debetu.

Dowód: - wypowiedzenie umowy k. 118

W piśmie z dnia 3 września 2010 r. powód poinformował pozwanego o tym, że umowa prowadzenia dla pozwanego konta indywidualnego I. została wypowiedziana przez bank, a data zamknięcia konta została wyznaczona na dzień 25 lutego 2008 r. jednak w tym terminie konto nie zostało zamknięte ze względu na zadłużenie znajdujące się na rachunkach dodatkowych. Poinformowano pozwanego wysokości zadłużenia, oraz że po uregulowaniu zadłużenia na rachunkach konto zostanie zamknięte.

Dowód: pismo powoda z dnia 3 września 2010 r. k. 119-120

- korespondencja mail k. 123,121

Bank w pismach z dnia 2 grudnia 2013 r. powołując się na wypowiedzenie umowy wezwał pozwanego do zapłaty kwot z tytułu niespłaconego kapitału, zaległych odsetek oraz kosztów monitu w rachunkach I., w terminie 7 dni licząc od dnia doręczenia wezwania. Powód wskazał w pismach, że niespłacenie zaległości spowoduje wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, złożenie sprawy do sądu.

Dowód: - wezwania do zapłaty z dnia 2 grudnia 2013 r. wraz z dowodami doręczenia k. 47-78

W dniu 20 lipca 2015 r. A. K. wpłacił na rachunek numer (...) kwotę 4.000 zł tytułem zasilenia konta. Pozwany w dniu 29 lipca 2015 r. próbował uzyskać informację w Banku odnośnie możliwości ponownego otworzenia konta. W dniu 6 października 2015 r. kwota zasiliła konta dodatkowe i zmniejszyła zadłużenie na tych kontach - po 221 zł na siedemnastu rachunkach dodatkowych oraz 234,29 zł na jednym rachunku dodatkowym.

Dowód: - przelew k. 122

- informacje mail k. 123-125

Pozwany posiada wymagalne zadłużenie w Banku wraz z odsetkami do dnia 23 lutego 2011 r., a następnie od dnia 24 lutego 2011 r. do dnia 6 października 2015 r.

Dowód: - wyciągi z ksiąg bankowych k. 24-41

Pozwany nie uregulował zobowiązań z powyższej umowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Podstawę roszczenia powoda stanowił art. 725 k.c. w zw. z § 2 w zw. z § 1 pkt b) umowy o kartę zawartej w dniu 25 października 2003 r.

Zgodnie z art. 725 k.c. przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. Bank zobowiązał się do wydania do rachunku bankowego Konto I. prowadzonego dla posiadacza karty debetowej wybranej przez posiadacza oraz rozliczania operacji dokonanych przez posiadacza przy użyciu karty wydanych do rachunku. W § 2 umowy o kartę posiadacz zobowiązał się do zapłaty kwot operacji, o których mowa w § 1 pkt b wraz z należnymi bankowi kwotami opłat i prowizji oraz do spłaty swoich zobowiązań związanych z Umową o kartę na rachunek prowadzony w ramach Konta I. lub inny wskazany przez bank.

Z kolei w świetle § 22 ust. 1 pkt 3, ust. 3,4 8 Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) Bank (...) S.A. dla Posiadaczy kont I., bank może wypowiedzieć umowę tylko z ważnych powodów. Za ważny powód uznaje się w szczególności spowodowanie przez klienta Nieautoryzowanego salda ujemnego na jakimkolwiek rachunku w ramach Konta. Wypowiedzenie dokonywane jest w formie pisemnej i jest przesyłane klientowi listem poleconym na adres korespondencyjny podany Bankowi przez klienta. Okres wypowiedzenia wynosi 1 miesiąc. Wypowiedzenie umowy uważa się za doręczone po upływie 14 dni roboczych od daty wysłania. W sytuacji braku środków na koncie na pokrycie wszystkich zobowiązań Klienta wobec banku, Banku może dochodzić zaspokojenia roszczeń w trybie postępowania egzekucyjnego na podstawie zaopatrzonego w klauzule wykonalności oświadczenia klienta o poddaniu się egzekucji złożonego zgodnie z art. 97 prawa bankowego. Z kolei nieautoryzowane saldo ujemne oznacza zadłużenie klienta wobec banku spowodowane obciążeniem rachunku, prowadzonego w ramach Konta inteligo, przekraczającym środki dostępne, w szczególności zadłużenie z tytułu różnicy kursów, powstałej przy rozliczeniu zagranicznych transakcji kartowych, rozliczenia transakcji dokonanej przy użyciu karty po zdjęciu blokady z rachunku oraz braku środków na rachunku w wysokości wystarczającej na pokrycie opłat i prowizji.

Jak wynika z niekwestionowanych twierdzeń pozwu, pozwany otwierał kolejne rachunki w ramach konta I., na których powstało saldo ujemne, a zatem pozwany zobowiązany był do zapłaty kwot operacji, wraz z należnymi Bankowi kwotami opłatami i prowizjami, zapłaty zobowiązań.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego, jako wywołującego najdalej idący skutek. Na gruncie niniejszej sprawy, z uwagi na charakter stosunku, z którego powód wywodzi swe roszczenie, a mianowicie ze stosunku rachunku bankowego, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 731 k.c. roszczenia z tego tytułu przedawniają się z upływem lat dwóch. Zgodnie zaś z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bieg przedawnienia przerywa się przez każda czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, przez wszczęcie mediacji ( art. 123 § 1 pkt 1-3 k.c.). Wedle art. 124 § 1 i 2 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia wymagalności roszczenia majątkowego, co oznacza możność żądania zaspokojenia roszczenia. Roszczenia terminowe stają się wymagalne z dniem, w którym upływa termin płatności, z kolei roszczenia bez ustalonego terminu płatności lub takie, w odniesieniu do których został zastrzeżony termin wyłącznie na rzecz wierzyciela, stają się wymagalne bezzwłocznie w dacie powstania roszczenia (wymagalność po wypowiedzeniu). Roszczenie staje się wymagalne wówczas, kiedy wierzyciel może skutecznie żądać od dłużnika zadośćuczynienia jego roszczeniu (orzeczenie SN z 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, LexisNexis nr 312294, OSN 1992, nr 7-8, poz. 137). Ustawa nie definiuje wprawdzie pojęcia wymagalności, w doktrynie przyjmuje się jednak zgodnie, że należy przez wymagalność rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego kontrahenta, np. wezwania dłużnika do wykonania świadczenia (art. 455 k.c.). Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W takim przypadku bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony kontrahent podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Przyjęcie opisanego rozwiązania zmierza do zapobieżenia możliwości dowolnego przedłużania przez wierzyciela terminu spełnienia świadczenia przez nadmierne odwlekanie dokonania odpowiedniej czynności. Z chwilą wezwania na dłużniku zaczyna ciążyć obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia.

Na gruncie niniejszej sprawy zarówno w umowie rachunku bankowego jak też umowie o kartę oraz w „Ogólnych warunkach prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) Bank (...) S.A.” nie ma regulacji odnoszących się do terminu płatności salda ujemnego na koncie. Skoro nie ma regulacji odnoszących się do terminu płatności zadłużenia powstałego w związku z prowadzeniem rachunku bankowego, zadłużenie winno zostać spłacone wraz z powstaniem wymagalności roszczenia. W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy taka wymagalność roszczenia powstała z chwilą wypowiedzenia umowy przez powoda i po wezwaniu pozwanego do zapłaty salda ujemnego powstałego na rachunkach dodatkowych w ramach Konta I..

Zauważyć należy, że wypowiedzenie umowy rachunku bankowego Konto I. zostało dokonane przez powoda pismem z dnia 31 grudnia 2007 r. ( k. 118). Powód w piśmie powołał się na podstawę wypowiedzenia, a mianowicie § 22 ust. 1 pkt. 3 „Ogólnych warunków prowadzenia rachunków i świadczenia usług przez (...) S.A. dla Posiadaczy kont I.”. Za ważny powód wypowiedzenia wskazał spowodowanie przez klienta nieautoryzowanego salda ujemnego na rachunku. Jednocześnie poproszono o zasilenie konta celem pokrycia debetu. Sąd uznał w świetle § 22 ust. 3 i 4 umowy ( k. 152), że doręczenie wypowiedzenia nastąpiło z dniem 15 stycznia 2008 r., przy przyjęciu, że pismo zostało wysłane w dniu 2 stycznia 2008 r., a zatem miesięczny okres wypowiedzenia nastąpił w dniu 15 lutego 2008 r. Nic nie stało również na przeszkodzie, aby uznać termin 25 lutego 2008 r. dniem wypowiedzenia umowy, skoro sam powód powoływał się na ten dzień jako datę zamknięcia konta ze względu na zadłużenie znajdujące się na rachunkach bankowych (vide: pismo z dnia 3 września 2010 r. k. 119-120 oraz 123). W ocenie Sądu wypowiedzenie umowy przez powoda nastąpiło skutecznie. Sąd nie dopatrzył się również jurydycznych podstaw do uzależnienia skuteczności wypowiedzenia umowy przez powoda od uregulowania salda ujemnego na rachunkach przez pozwanego. Analiza treści umowy oraz „Ogólnych warunków prowadzenia rachunków (…) ” wskazuje, że takiego warunku strony nie uzgodniły. Inną rzeczą natomiast jest techniczna możliwość zamknięcia konta w systemie bankowym, pozostająca poza sferą zainteresowania Sądu w niniejszej sprawie. Zwrócić należy uwagę na fakt, że w „Ogólnych warunkach prowadzenia rachunków (…) ” to właśnie regulacja § 22 ust. 1 pkt 3) dawała podstawę do wypowiedzenia umowy z ważnego powodu, którym było właśnie spowodowanie przez klienta salda ujemnego na jakimkolwiek rachunku w ramach konta. Skoro spowodowanie salda ujemnego stanowiło w umowie podstawę wypowiedzenia umowy, nie mogło być tak, że saldo ujemne było z drugiej strony nijako „przeszkodą” do wypowiedzenia umowy, na co w okresie późniejszym próbował powołać się powód w pismach do pozwanego i informacji mu udzielanych. Nie uszło również uwadze Sądu, że wedle § 22 ust 8 „Ogólnych warunków prowadzenia rachunków (…) ” w sytuacji braku środków na koncie na pokrycie wszystkich zobowiązań klienta wobec banku, Bank może dochodzić zaspokojenia roszczeń w trybie postępowania egzekucyjnego na podstawie zaopatrzonego w klauzulę wykonalności oświadczenia klienta o poddaniu się egzekucji złożonego zgodnie z art. 97 prawa bankowego ( k. 152). Zatem Bank w „Ogólnych warunkach prowadzenia rachunków (…) ”, w kwestii wypowiedzenia umowy uregulował sytuację związaną z brakiem środków na koncie na pokrycie wszystkich zobowiązań klienta. Powyższe dodatkowo wskazuje, że możliwość wypowiedzenia umowy nie została uzależniona od uregulowania salda ujemnego na koncie.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że wypowiedzenie dokonane w piśmie z dnia 31 grudnia 2007 r. nastąpiło skutecznie. Jednakże z uwagi na brak kwoty wskazanej do uregulowania przez pozwanego, Sąd przyjął, że samo wypowiedzenie nie mogło stanowić podstawy do przyjęcia początku terminu wymagalności roszczenia. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd uznał, że wymagalność roszczenia powstała po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia (art. 455 k.c.). Takie zaś wezwanie do spłaty nastąpiło w piśmie z dnia 3 września 2010 r. (k. 119-120).Przy przyjęciu 14 dni na obrót pocztowy oraz 7 dni na spłatę zobowiązania, pozwany winien spełnić świadczenie w dniu 25 września 2010 r. Wezwania zaś do zapłaty zadłużeń pismami z dnia 2 grudnia 2013 r. stanowią jedynie kolejne pisma wzywające do zapłaty. Termin wymagalności roszczeń nie powstał od daty niniejszych wezwań. Przy czym zwrócić należy uwagę na fakt, że sam powód w pismach tych powołuje się na wcześniejsze wypowiedzenie umowy ( k. 48-78).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 731 k.c. w zw. z art. 120 § 1 k.c. dwuletni termin przedawnienia roszczenia upłynął z dniem 25 września 2012 r. Jako, że powództwo zostało wniesione do Sądu w dniu 13 listopada 2015 r., roszczenie powoda uznać należało za przedawnione. Przy czym powód nie powoływał się na żadne okoliczności stanowiące podstawę przerwania biegu przedawnienia.

W świetle art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu. Mając na uwadze, że przedawnienie nastąpiło z dniem 25 września 2012 r., pozwany może skutecznie uchylić się od zaspokojenia roszczenia dochodzonego w pozwie.

Wbrew stanowisku powoda, uznanie roszczenia przez pozwanego w niniejszej sprawie również nie nastąpiło. Po pierwsze o przerwaniu biegu przedawnienia może być mowa jedynie w czasie, gdy przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. Skoro zaś roszczenie uległo przedawnieniu w dniu 25 września 2012 r., a pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 4.000 zł w dniu 20 lipca 2015 r., przerwaniu biegu przedawnienia nie może być mowy. Przedawnienie roszczenia nie oznacza zaś, że dłużnik dobrowolnie nie może spełnić roszczenia. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie. Pozwany jedynie częściowo uregulował swoje zobowiązanie naturalne względem powoda. Jednocześnie Sąd nie miał podstaw do przyjęcia, że pozwany zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia na podstawie art. 117 § 2 k.c. Takie zrzeczenie nie może być domniemywane, musi stanowić wyraźne oświadczenie woli dłużnika ze sprecyzowanym roszczeniem, co do którego zrzeczenie się korzystania z zarzutu przedawnienia następuje. Takiego zaś oświadczenia pozwanego strona powodowa nie przedstawiła, a nawet na nie się nie powoływała.

Mając na uwadze powyższe, powództwo okazało się niezasadne z uwagi na przedawnienie roszczenia, stąd rozstrzygnięcie jak w sentencji.