Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 września 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Rodenko

Protokolant: Paulina Puzia

w obecności Prokuratora Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu: 20.04.2016 r., 27.04.2016 r., 03.08.2016 r., 1 września 2016 r.

sprawy: M. P.

syna M. i J. z d. K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w nocy z 24/25 września 2013 roku przy ulicy (...) w W., po uprzednim włamaniu do wnętrza samochodu m-ki F. (...) nr rej. (...) poprzez wybicie szyby dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej m-ki M. o wartości 250 zł powodując straty w łącznej wysokości 750 zł na szkodę B. C., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa tj. w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka

I.  oskarżonego M. P., w ramach zarzucanego mu czynu, uznaje za winnego tego, że w nocy z 24/25 września 2013 roku przy ulicy (...) w W., po uprzednim włamaniu do wnętrza samochodu marki F. (...) nr rej. (...) poprzez wybicie szyby dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej marki M. o wartości 250 zł powodując straty w łącznej wysokości 750 zł na szkodę B. C., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej jednego roku z orzeczonej kary pozbawienia wolności za przestępstwo rozboju i inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. k.k. i za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie tj. w dniu 25 września 2013r. od godz. 20:45 do dnia 27 września 2013 r. do godz. 15:20;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. W. kwotę 826,56 zł (osiemset dwadzieścia sześć złotych i pięćdziesiąt sześć groszy) zawierającą należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu;

IV.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

sygn. akt IV K 377/15

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2013 r. około godz. 22.00 B. C. zaparkował będący jego własnością pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) przy ul. (...) w W.. B. C. po zamknięciu pojazdu na zamki fabryczne oraz włączeniu autoalarmu udał się do mieszkania swojej córki, gdzie pozostał na noc. W godzinach nocnych z 24 na 25 września 2013 r. M. P. po uprzednim wybiciu szyby w prawych przednich drzwiach pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdującej się w schowku wewnątrz pojazdu, nawigacji samochodowej marki M. o wartości 250 zł.

W dniu 25 września 2013 r. w godzinach rannych gdy B. C. podszedł do swojego pojazdu, zauważył wybitą szybę w prawych przednich drzwiach, następnie w schowku ujawnił brak nawigacji samochodowej marki M.. B. C. został także poinformowany przez pracownika ochrony terenu przylegającego do budynku przy ul. (...), że gdy zauważył wybitą szybę w pojeździe wezwał policję. W tym samym dniu funkcjonariusze Komisariatu Policji w B., po otrzymaniu anonimowego zgłoszenia odnośnie miejsca pobytu osób mających przedmioty pochodzące z przestępstwa, w pobliżu dworca kolejowego w B. dokonali zatrzymania M. P. oraz jego znajomego R. K., a następnie w trakcie czynności przeszukania ujawnili u M. P. między innymi nawigację samochodową marki M. skradzioną z pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) na szkodę B. C.. Łączna wartość szkody poniesionej przez B. C. z tytułu kradzieży z włamaniem do jego pojazdu dokonanej przez M. P. stanowiła kwotę 750 zł. Koszty naprawy pojazdu F. (...) zostały pokryte przez ubezpieczyciela w ramach ubezpieczenia AC, zaś przedmiotowa nawigacja samochodowa marki M. została B. C. zwrócona.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań pokrzywdzonego B. C. (k. 18, 34v-35, 176-177), wyjaśnień oskarżonego (k. 41, 175), zeznań świadka R. K. (k. 13v-14 – odczytanych na rozprawie w trybie art. 391 § 1 k.p.k. – k. 178), protokołu zatrzymania osoby (k. 3-4), protokołu przeszukania (k. 5-6), protokołu przeszukania osoby (k. 7-12), kserokopii dokumentów (k. 21-24), protokołu oględzin (k. 25-26).

Oskarżony M. P. zarówno w trakcie postepowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej konsekwentnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 41, 175). Oskarżony odpowiadając na pytania Przewodniczącej wyjaśnił, że nie pamięta szczegółów z tego dnia, było to dawno temu, stwierdził, że chyba był sam (k. 175).

Sąd zważył co następuje:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego, które de facto ograniczają się jedynie do przyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd uznał, iż brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności przyznania się przez M. P. do popełnienia kradzieży z włamaniem do pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) i zaboru nawigacji samochodowej marki M. na szkodę B. C.. Oskarżony konsekwentnie w toku całego postępowania nie kwestionował faktu popełnienia zarzucanego mu czynu. W trakcie przesłuchania przed sądem oskarżony potwierdził treść odczytanych wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, dodając jedynie, iż szczegółów z dnia zdarzenia, w szczególności czy działał sam, nie pamięta. W ocenie Sądu trudno racjonalnie uznać, aby osoba, osoba dorosła, poczytalna i posiadająca pełną zdolność rozpoznawania znaczenia swoich czynów i kierowania postępowaniem, a także mająca świadomość, że nie była sprawcą będącego przedmiotem oceny w niniejszej sprawie czynu zabronionego, przez całe postępowanie karne, działała na swoja niekorzyść, konsekwentnie przyznając się do jego popełnienia i potwierdzając okoliczności wskazane przez oskarżyciela publicznego w treści opisu zarzucanego czynu. W sprawie bezsporne jest, iż nie ustalono świadków dokonanej przez oskarżonego kradzieży z włamaniem do pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) na szkodę pokrzywdzonego, którzy mogliby wprost potwierdzić okoliczności popełnienia tego czynu, tym nie mniej uwzględniając zarówno fakt zatrzymania oskarżonego jeszcze w tym samym dniu, gdy dokonano przestępstwa i ujawnienia przy nim nawigacji samochodowej pochodzącej z pojazdu pokrzywdzonego, która została następnie rozpoznana przez B. C. jako stanowiąca jego własność, ponadto okoliczności wynikające z treści zeznań pokrzywdzonego B. C. dotyczące ujawnienia kradzieży z włamaniem dokonanej na jego szkodę w nocy z 24 na 25 września 2013 r. przy ul. (...) w W., wreszcie konsekwentne stanowisko samego oskarżonego, który potwierdził, że był sprawcą przedmiotowej kradzieży z włamaniem, nie sposób przyjąć, aby w sprawie zachodziły jakiekolwiek wątpliwości co do winy oskarżonego odnośnie zarzucanego mu czynu, a tym samym aby treść złożonych wyjaśnień w zakresie przyznania się do winy, mogła zostać uznana za niewiarygodny czy budzący uzasadnione wątpliwości w świetle normy art. 5 § 2 k.p.k. materiał dowodowy. Podkreślić także należy, iż podnoszone przez obrońcę oskarżonego okoliczności dotyczące między innymi treści oświadczenia oskarżonego złożonego wobec biegłych lekarzy psychiatrów opiniujących w niniejszej sprawie, w którym zaprzeczył jakoby był sprawcą zarzucanego mu czynu, jak również braku możliwości ustalenia okoliczności zdarzenia w oparciu o bezpośrednie przesłuchanie przed sądem świadka R. K., który zmarł, nie są okolicznościami mogącymi budzić wątpliwości co do udziału M. P. w dokonaniu kradzieży z włamaniem na szkodę pokrzywdzonego. Wskazać należy, iż oświadczenia składane przez oskarżonego wobec biegłych co do przedmiotu niniejszego postepowania, zgodnie z art. 174 k.p.k. nie stanowią dowodu w niniejszej sprawie. Oskarżony będąc dwukrotnie przesłuchiwany zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem oraz pouczony o przysługujących mu uprawnieniach, miał możliwość złożyć wyjaśnienia, w szczególności zakwestionować swój udział w tym przestępstwie, czego jednak nie uczynił. W ocenie Sądu treść oświadczenia oskarżonego złożonego wobec biegłych, zważywszy na to, że zostało złożone już po złożeniu wyjaśnień w sprawie, należy ewentualnie traktować jako przyjętą linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu występek. Z kolei okoliczność braku przesłuchania przed sądem świadka R. K., które okazało się niemożliwe z uwagi na zgon świadka, a które Sąd odczytał w trybie art. 391 § 1 k.p.k., również nie stwarza wątpliwości co do okoliczności zdarzenia z udziałem oskarżonego, albowiem treść złożonych przez świadka w toku postępowania przygotowawczego zeznań, nie zawiera okoliczności, które mogłyby wskazywać, że R. K. miał jakikolwiek związek z przestępstwem kradzieży z włamaniem dokonanym w nocy z 24 na 25.09.2013 r. na szkodę B. C..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego B. C., albowiem są logiczne, spójne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Pokrzywdzony w treści zeznań przedstawił okoliczności związane z pozostawieniem pojazdu F. (...) o nr rej. (...) w godzinach wieczornych w dniu 24.09.2013 r. przy ul. (...) w W. oraz związane z ujawnieniem następnego dnia rano wybitej szyby w pojeździe oraz utraty nawigacji samochodowej marki M.. Z treści zeznań pokrzywdzonego wynika, że nie był świadkiem dokonanego przestępstwa oraz nie miał wiedzy kto był jego sprawcą. Składając zeznania przed sądem B. C. potwierdził także, iż szkoda z tytułu uszkodzonej szyby została pokryta przez ubezpieczyciela, zaś nawigację samochodową odzyskał, została mu zwrócona przez Policję, po zweryfikowaniu w trakcie czynności okazania rzeczy (k. 34), że stanowi jego własność.

Zeznania świadka R. K., który został zatrzymany wraz z oskarżonym w dniu 25.09.2013 r. w B., dla dokonanych ustaleń w sprawie miały uzupełniający charakter. Z ich treści wynika, że świadek był znajomym oskarżonego, z którym wcześniej wspólnie dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu na terenie W. i co było przedmiotem odrębnie prowadzonego postępowania karnego. Z zeznań R. K. wynika, że w dniu 25.09.2013 r. umówił się z oskarżonym w pobliżu dworca kolejowego w B., M. P. był mu winien pieniądze, które wówczas miał zwrócić. Gdy świadek podszedł do oskarżonego razem z nim został zatrzymany przez Policję. R. K. zaprzeczył jakoby miał coś wspólnego z dokonanym na szkodę B. C. przestępstwem, jak również jakoby miał wiedzę co do rodzaju przedmiotów, które posiadał wówczas przy sobie oskarżony.

Sąd podzielił wnioski płynące z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 240), z której wynika, że biegli nie rozpoznali u oskarżonego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast uzależnienie od substancji psychoaktywnych (amfetamina, mefedron, kanabinole) oraz osobowość dyssocjalną. Biegli uznali jednakże, iż stan psychiczny oskarżonego M. P. w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu nie znosił, ani nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd uznał ww. opinię za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną oraz sporządzoną zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Tym samym za w pełni wiarygodną i nie budzącą żadnych wątpliwości.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 2 k.p.k., w postaci między innymi protokołów: zatrzymania osoby (k. 3-4), protokołu przeszukania (k. 5-6), protokołu przeszukania osoby (k. 7-12), kserokopii dokumentów (k. 21-24), protokołu oględzin (k. 25-26), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 k.p.k. Sąd uznał oskarżonego M. P. za winnego tego, że w nocy z 24/25 września 2013 roku przy ulicy (...) w W., po uprzednim włamaniu do wnętrza samochodu marki F. (...) nr rej. (...) poprzez wybicie szyby dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej marki M. o wartości 250 zł powodując straty w łącznej wysokości 750 zł na szkodę B. C.. „ Kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem chroniącym dostęp do mienia” (wyrok SN z 3 II 1999 r., V KKN 566/98, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8). Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż oskarżony M. P. aby dostać się do wnętrza pojazdu marki F. (...), będącego własnością B. C., wybił szybę przednią w drzwiach od strony pasażera tego pojazdu, a tym samym sforsował przeszkodę stanowiącą zabezpieczenie tego pojazdu mechanicznego, po czym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdującej się wewnątrz nawigacji samochodowej marki M. należącej do B. C.. Sąd zmienił kwalifikację prawną przypisanego oskarżonego czynu uznając, iż oskarżony M. P. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych art. 64 § 1 k.k. albowiem na mocy prawomocnego wyroku z dnia 07 grudnia 2001 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Sochaczewie w sprawie o sygn. akt III K 116/01, został skazany za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 7 lat pozbawienia wolności. Wyrok w sprawie o sygn. akt III K 116/01 został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim z dnia 01 marca 2005 r. w sprawie sygn. akt II K 282/04, na podstawie którego po połączeniu z karą 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim z dnia 08 września 2003 r. w sprawie o sygn. akt II K 438/00, wymierzono M. P. karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, którą skazany odbył w okresie od dnia 08 lutego 2004 r. do dnia 03 października 2009 r. oraz od dnia 13 września 2000 r. do dnia 19 stycznia 2004 r. (odpis wyroku - k. 189, informacja z systemu (...) k. 260-261). Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego „Warunkiem skazania na podstawie art. 64 § 2 k.k. między innymi jest, aby sprawca popełnił co najmniej trzecie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźby jej użycia - "ponownie". Pojęcie "ponowności" odnosi się nie do jakiegokolwiek poprzednio popełnionego przestępstwa, a jedynie do przestępstw objętych skazaniem z art. 64 § 1 k.k. należących do grupy przestępstw wymienionych w art. 64 § 2 k.k. (wyrok SN z 17.11.2004 r., V KK 321/04, LEX nr 141342).

W związku z tym zachowanie oskarżonego M. P. należy zakwalifikować jako przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego M. P. za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna – k. 182-185), działanie w ramach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 2 k.k., działanie z oczywiście błahego powodu.

Okoliczności łagodzące stanowią przyznanie się do winy przez oskarżonego oraz niewielka wartość wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody.

Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. karę jednego roku i jednego miesiąca pozbawienia wolności uznając, iż jest ona adekwatna zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych wobec niego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonego uświadamiając mu niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą. Określając wymiar orzeczonej kary Sąd miał na uwadze, iż występek kradzieży z włamaniem zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Sąd wymierzył więc oskarżonemu karę pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia – a biorąc pod uwagę okoliczność, iż przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej wielokrotnej, co zgodnie z art. 64 § 2 k.k. nakłada na Sąd obowiązek orzeczenia kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane przestępstwo - w najniższym możliwym wymiarze, uznając, iż stanowić będzie dla niego wystarczającą, a jednocześnie odczuwalną dolegliwość, uświadomi mu wagę naruszonych przez niego norm prawnych i skłoni do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Sąd uznał także, iż bezwzględna kara pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę demoralizację i niepoprawność zachowania oskarżonego, jest jedyną karą, która w odczuciu społecznym uznania zostanie za sprawiedliwą. Sąd nie miał bowiem żadnych wątpliwości, że w stosunku do M. P. brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej odnośnie przestrzegania przez niego porządku prawnego w przyszłości, której istnieje uzasadniałoby zastosowanie wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności stosownie do treści art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 25.09.2013 r. godz. 20.45 do dnia 27.09.2013 r. godz. 15.20.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 12a ust. 2 pkt 3 i § 14 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. M. W. kwotę 826,56 zł zawierającą należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Uwzględniając sytuację majątkową i finansową oskarżonego Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.