Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: staż. Patrycja Krupczyńska

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w G.

przeciwko W. O.

o zapłatę 3.859,85 zł

1.  zasądza od pozwanego W. O. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej w G. kwotę 3.709,85 zł (trzy tysiące siedemset dziewięć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od kwoty 3.375,30 zł (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt pięć złotych i trzydzieści groszy) od dnia 22 września 2015 roku do dnia 31 sierpnia 2016 roku;

2.  zasądzoną w punkcie 1 (pierwszym) kwotę 3.709,85 zł (trzy tysiące siedemset dziewięć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) rozkłada na 12 (dwanaście) miesięcznych rat, w tym:

a)  11 (jedenaście) rat po 309 zł (trzysta dziewięć złotych) każda,

b)  ostatnia 12-ta (dwunasta) rata w wysokości 310,85 zł (trzysta dziesięć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy),

płatne z góry do 15-go (piętnastego) dnia każdego miesiąca, a w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat łącznie z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, ustalając termin płatności pierwszej raty do 15-go dnia pierwszego miesiąca po uprawomocnieniu się niniejszego orzeczenia;

1.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

2.  zasądza od pozwanego W. O. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej w G. kwotę 75,34 zł (siedemdziesiąt pięć złotych i trzydzieści cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 83/16

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2015 roku powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wytoczył przeciwko pozwanemu W. O. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 3.859,85 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 3.375,30 zł od dnia 22 września 2015 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z zawartej z pozwanym umowy kredytu z dnia 22 lutego 2008 roku. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie spłacał terminowo kredytu, na skutek czego powód w dniu 22 czerwca 2015 roku wypowiedział przedmiotową umowę. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: 3.375,30 zł z tytułu niespłaconej należności głównej, 224,77 zł z tytułu kapitałowych odsetek umownych, 22,96 zł z tytułu odsetek za zwłokę naliczonych za okres od dnia 28 sierpnia 2015 roku do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku, 171,50 zł z tytułu opłat oraz 65,32 zł z tytułu ubezpieczenia. Zadłużenie pozwanego jest przy tym udokumentowane w wyciągu z ksiąg bankowych wystawionym w dniu 21 września 2015 roku, a stało się wymagalne z dniem 28 sierpnia 2015 roku. (pozew k. 2-4)

W dniu 13 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 4v., sprzeciw k. 6, postanowienie k. 8)

Pozwem złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu wraz z uzasadnieniem jak w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. (pozew k. 13-16)

W odpowiedzi na pozew pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie kwestionując wartość dowodową przedłożonych przez powoda dokumentów, w szczególności wyciągu z ksiąg banku. (odpowiedź na pozew k. 33-34)

Replikując na sprzeciw, powód podtrzymał żądanie pozwu. Wskazał, że na mocy zawartej umowy bankowej udzielił pozwanemu kredytu odnawialnego w wysokości 1.700 zł, do korzystania z którego pozwanemu została wydana karta kredytowa. Umowa ta ulegała następnie przedłużeniu, aż do czasu upływu daty ważności ostatniej karty wydanej pozwanemu, tj. do dnia 22 lutego 2015 roku. Pomimo dokonywania w toku trwania umowy transakcji gotówkowych oraz bezgotówkowych pozwany jedynie częściowo spłacił swoje zobowiązanie. (odpowiedź na sprzeciw k. 37-38)

W piśmie procesowym z dnia 5 kwietnia 2016 roku powód, zajmując stanowisko jak dotychczas, podniósł, że przedłożony wyciąg z ksiąg banku zgodnie z poglądem judykatury i doktryny ma moc co najmniej dokumentu prywatnego. Powód, składając szczegółowe rozliczenie umowy oraz dokładne zestawienie transakcji wykazał przy tym zasadność żądania pozwu, z treści w/w dokumentów wynika bowiem, w jakich datach oraz kwotach pozwany korzystał z przyznanego mu limitu. (pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 267-269)

Na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwany, zajmując stanowisko jak w sprzeciwie, oświadczył, że miał zadłużenie, ale zawsze starał się je spłacać. Wskazał, iż umowa została wypowiedziana w dniu 22 czerwca 2015 roku, a on sam nie spłacił zadłużenia, choć było ono wymagalne w sierpniu 2015 roku. Odnosząc się do żądania powoda pozwany zakwestionował pobrane opłaty za monity w łącznej kwocie 655 zł, zastrzegając, że większość tej kwoty została już zapewne pobrana i nie jest dochodzona w przedmiotowej sprawie, a nadto opłaty za ubezpieczenie w wysokości 65,32 zł. W pozostałym zakresie pozwany nie zakwestionował dochodzonego roszczenia. Ponadto pozwany wniósł o rozłożenie ewentualnie zasądzonej kwoty na raty. (protokół rozprawy k. 296-297)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany W. O. w dniu 22 lutego 2008 roku zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank Spółką Akcyjną w G. umowę o kartę kredytową V. G. M. Banku, w ramach której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w wysokości 1.700 zł (1.400 zł dla wypłat gotówki). W ramach umowy pozwany był uprawniony do dokonywania transakcji gotówkowych oraz bezgotówkowych do wysokości przyznanego limitu. Od wykorzystanego limitu bank naliczał odsetki według zmiennej stopy procentowej, która na datę zawarcia umowy wynosiła: dla transakcji bezgotówkowych – 19,80%, dla transakcji gotówkowych – 21,60%. Poza odsetkami bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji.

Pozwany zobowiązał się do comiesięcznej spłaty zadłużenia w wysokości niemniejszej niż podana w zestawieniu transakcji minimalna wymagana miesięczna spłata, na którą składały się: suma miesięcznych rat spłaty z tytułu dokonanych transakcji gotówkowych, miesięczna spłata określona procentowo i kwotowo w Taryfie opłat i prowizji z tytułu dokonanych transakcji bezgotówkowych wraz z należnymi odsetkami i prowizją od tych transakcji, należne opłaty określone w Taryfie opłat i prowizji. Strony ustaliły ponadto, że dzień sporządzenia zestawień transakcji zostaje określony na 8 dzień kalendarzowy każdego miesiąca.

W przypadku braku dokonania minimalnej wymaganej miesięcznej spłaty w zakreślonym terminie, bank pobierał opłatę za obsługę nieterminowej spłaty w wysokości określonej w Taryfie opłat i prowizji. Posiadacz karty zobowiązany był do uiszczenia naliczonej opłaty nie później niż w kolejnym najbliższym terminie spłaty minimalnej wymaganej miesięcznej spłaty. Za okres opóźnienia w spłacie minimalnej bank nie pobierał odsetek za opóźnienie w spłacie z tym jednak zastrzeżeniem, że jeśli posiadacz karty po wypowiedzeniu umowy nie spłacił zadłużenia w określonym terminie spłaty, bank naliczał od dnia następnego po upływie okresu wypowiedzenia odsetki za opóźnienie spłaty według zmiennej stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Umowa została zawarta na czas oznaczony odpowiadający okresowi ważności karty. Okres ten podlegał każdorazowemu przedłużeniu o okres ważności kolejnej wydanej karty.

Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy, jeśli posiadacz karty nie zapłacił w terminach spłaty określonych w umowie pełnych minimalnych wymaganych miesięcznych spłat za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu posiadacza karty do zapłaty zaległych kwot, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Okres wypowiedzenia wynosił 31 dni.

Podstawą zawarcia przedmiotowej umowy był wniosek pozwanego z dnia 22 lutego 2008 roku. W treści wniosku pozwany wyraził zgodę na objęcie go ochroną ubezpieczeniową z tytułu zgonu oraz trwałej i całkowitej niezdolności do pracy. Wyrażając zgodę na ubezpieczenie pozwany oświadczył, że został poinformowany o kosztach i warunkach ubezpieczenia. (dowód: umowa k. 270-272, wniosek o wydanie karty kredytowej k. 274, okoliczności bezsporne)

Pozwany nie wypowiedział bankowi przedmiotowej umowy przed upływem okresu, na który została zawarta, na skutek czego ulegała ona automatycznemu przedłużeniu na zasadach określonych jej treścią. W czasie trwania umowy pozwanemu podwyższano przyznany limit kredytowy do ostatecznego wymiaru: 3.400 zł dla transakcji bezgotówkowych i 2.400 zł dla wypłaty gotówki.

W okresie obowiązywania umowy W. O. korzystał na bieżąco z przyznanego mu limitu, uchybiając jednak warunkom jego spłaty. Na skutek powyższych działań na koncie pozwanego powstało niespłacone zadłużenie, które począwszy od dnia 8 września 2012 roku miało charakter stały.

W związku z istniejącym zadłużeniem, pismem z dnia 22 czerwca 2015 roku powód wypowiedział pozwanemu przedmiotową umowę, wyznaczając ostateczny termin jego spłaty na dzień 28 sierpnia 2015 roku. Wypowiedzenie to W. O. odebrał w dniu 6 lipca 2015 roku. Na datę sporządzenia wypowiedzenia zadłużenie pozwanego wynosiło łącznie 3.762,73 zł, z czego kwota 3.375,30 zł stanowiła kapitał, 150,61 zł – odsetki, 65,32 zł – składki ubezpieczeniowe, 150 zł – opłaty za przekroczenie terminu spłaty, 21,50 zł – pozostałe opłaty i prowizje. (dowód: wypowiedzenie wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 22-23, wykaz z konta k. 43-61, zestawienie transakcji k. 73-265)

W wyciągu z ksiąg banku z dnia 21 września 2015 roku powód określił wysokość zobowiązania dłużnika na łączną kwotę 3.859,85 zł, z czego kwota 3.375,30 zł stanowiła należność główną. W dacie wystawienia wyciągu zadłużenie pozwanego z tytułu niespłaconych odsetek umownych, naliczonych od dnia 9 stycznia 2015 roku do dnia 27 sierpnia 2015 roku wyniosło 224,77 zł, z tytułu niespłaconych odsetek karnych, naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę zadłużenia w terminie oznaczonym w wypowiedzeniu do dnia 21 września 2015 roku wyniosło 22,96 zł, z tytułu opłat – 171,50 zł, zaś z tytułu składki za ubezpieczenie – 65,32 zł. (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 17, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Pozwany W. O. ma 40 lat. Jest żonaty, ma dwójkę dzieci w wieku 3 i 7 lat. Jest zatrudniony na umowę o pracę z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2.950 zł. Małżonka pozwanego otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 1.900 zł netto. Ponadto pozwany wraz z żoną otrzymują świadczenie „500 plus” na drugie dziecko. Poza mieszkaniem w TBS o pow. 46 m ² oraz samochodem marki O., rocznik 1999, pozwany nie posiada żadnego majątku. Na wydatki związane z utrzymaniem mieszkania pozwany przeznacza miesięcznie kwotę około 923 zł. Ponadto pozwany spłaca zaległy czynsz w kwocie po 300 zł miesięcznie, ratę kredytu w kwocie 1.200 zł (do spłaty pozostała jeszcze kwota ok. 40.000 zł), odsetki od kredytów odnawialnych w łącznej kwocie ok. 150 zł, a także ponosi koszty pobytu dzieci w przedszkolu – łącznie 512 zł. (dowód: dowód z przesłuchania pozwanego k. 297, oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania k. 282-285, potwierdzenie przelewu k. 286-295)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania. Podstawę ustaleń faktycznych stanowił również dowód z przesłuchania pozwanego na okoliczność jego sytuacji życiowej i majątkowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwany zawarł z (...) Bank S.A. w G. (poprzednik prawny powoda) umowę o kartę kredytową, na mocy której bank udzielił pozwanemu limitu kredytowego w początkowej kwocie 1.700 zł (1.400 zł dla transakcji gotówkowych). Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, na skutek czego na rachunku limitu powstało zadłużenie w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem. W tym miejscu podniesienia wymaga, że pozwany choć początkowo kwestionował powództwo w całości, to ostatecznie na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 roku przyznał, że przyznany limit zadłużenia nie został spłacony. Jednocześnie pozwany oświadczył, że kwestionuje powództwo wyłącznie w zakresie opłat za monity – 150 zł (pozwany wprawdzie zakwestionował opłaty w łącznej kwocie 655 zł, to jednocześnie przyznał, że większość tej kwoty została przez niego spłacona, przedmiotowym powództwem zaś, z tytułu w/w opłat powód dochodził wyłącznie kwoty 150 zł) oraz składek za ubezpieczenie – 65,32 zł.

Jako że do dnia wytoczenia powództwa pozwany nie uregulował zadłużenia względem powoda, żądanie powoda zapłaty kwoty niespłaconego kapitału (3.375,30 zł) oraz naliczonych odsetek umownych i za zwłokę (224,77 zł i 22,96 zł) było w pełni zasadne. Zaznaczenia wymaga przy tym, że powód składając historię rachunku pozwanego w formie tabeli oraz zestawienia transakcji za poszczególne okresy rozliczeniowe, obejmujące cały okres obowiązywania przedmiotowej umowy, uwodnił zadłużenie pozwanego w wysokości w nich wskazanych, z przedłożonych dokumentów wynika bowiem jak kształtowało się zadłużenie W. O. na przestrzeni kolejnych miesięcy, w jakich wysokościach bank naliczył odsetki, a także z jakiego tytułu zostały naliczone poszczególne prowizje/opłaty. Jednocześnie wskazane kwoty znajdują pełne odzwierciedlenie w treści wystawionego przez powoda wyciągu z ksiąg bankowych. Sąd uznał przy tym, że powód miał prawo domagać się zapłaty kwoty z tytułu składek za ubezpieczenie, tj. 65,32 zł, z treści umowy oraz zwłaszcza z treści wniosku o wydanie karty kredytowej, niespornie wynika bowiem, że pozwany wyraził zgodę na objęcie go ochroną ubezpieczeniową, a jednocześnie z przedłożonych zestawień transakcji wynika, że kwota ta nie została przez pozwanego spłacona.

Strona powodowa dochodziła w przedmiotowej sprawie od pozwanego także kwoty 150 zł z tytułu „opłat za przekroczenie terminu spłaty”. O czym była już mowa, opłatę tę powód naliczał w przypadku uchybienia przez kredytobiorcę terminu do dokonania wymaganej spłaty minimalnej. W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał jednak zasadności żądania w w/w zakresie, jak wynika bowiem z treści umowy, omawiana opłata była pobierana w wysokości oznaczonej w Taryfie opłat i prowizji, który to dokument nie został załączony do akt sprawy. Sądowi nie umknęło przy tym, że z treści umowy nie wynika na czym miałaby polegać „obsługa nieterminowej spłaty”, z tytułu której powód naliczał przedmiotową opłatę, w konsekwencji nie można wykluczyć, że opłata ta była w istocie opłatą windykacyjną związaną z wystawianymi przez powoda monitami. Zastrzeżenie dochodzenia od kredytobiorcy opłaty za czynności windykacyjne za nieterminowe dokonywanie wymaganej spłaty minimalnej należy zaś uznać za niedozwolone postanowienia umowne. W tym miejscu podkreślić również należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zapadłym w sprawie o sygn. akt XVII AmC 624/09, za niedozwolone i zakazane do wykorzystywania w obrocie z konsumentami zostały uznane postanowienia wzorców umownych nakładających na kredytobiorcę obowiązki w postaci konieczności poniesienia kosztów związanych z monitorowaniem kredytobiorcy, w przypadku niewykonania zobowiązań wynikających z umowy – a dotyczyło to kosztów telefonicznych upomnień, korespondencji kierowanej do kredytobiorcy związanej z nieterminową spłatą kredytu w postaci zawiadomień, upomnień itp. Analogicznie orzekł Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 9 października 2006 roku w prawie o sygn. akt XVII Amc 101/05.

W konsekwencji Sąd w omawianym zakresie – co do należności dochodzonych z tytułu „opłat za przekroczenie terminu spłaty” w łącznej wysokości 150 zł – oddalił powództwo.

Pozwany nie kwestionując braku spłaty zadłużenia, na rozprawie, powołując się na swoją trudną sytuację materialną, wniósł o rozłożenie zadłużenia na raty w wysokości po 200-250 złotych miesięcznie.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne - spowodowane działaniem samego dłużnika.

Należy podkreślić, że rozłożenie na raty należności nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat (por. uchwała składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNCP 1971/4/61, a także L. Stecki: Glosa do uchwały z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSPiKA 1971/11/202; por. też W. Siedlecki, w: Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz , t. I, Warszawa 1975, s. 504). Stąd też odsetki od kwoty 3.375,30 zł Sąd zasądził wyłącznie za okres od dnia 22 września 2015 roku do dnia 31 sierpnia 2016 roku, tj. do dnia wydania wyroku, nie zaś do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu w stosunku do pozwanego zachodzi taki szczególny przypadek, o którym mowa w przepisie art. 320 k.p.c. Z jednej strony należy wskazać, że ryzyko wystąpienia okoliczności uniemożliwiających lub utrudniających wykonanie zobowiązania przez dłużnika – spłatę zadłużenia – obciąża pozwanego, z drugiej jednak strony należy mieć na względzie fakt, że pozwany znajduje się w trudnej sytuacji materialnej – W. O. ma na utrzymaniu dwójkę niepełnoletnich dzieci, a jednocześnie łączne miesięczne zobowiązania pozwanego przekraczają kwotę 3.000 zł, a więc mają charakter znaczny. Korzystając z uprawnienia wynikającego z art. 320 k.p.c., Sąd miał na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego bardzo utrudnione, o ile w ogóle byłoby możliwe. Jednocześnie Sąd uznał, że strona pozwana dostarczyła przekonywujących argumentów za przyjęciem, iż w realiach swoich możliwości zarobkowych będzie w stanie wywiązać się z ratalnej spłaty zobowiązania. Zdaniem Sądu pozwany będzie realnie dysponować środkami, które mimo trudności o których była mowa wyżej, umożliwią wykonanie zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. Okoliczności sprawy wskazują bowiem na istnienie po stronie dłużnika woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a złożony wniosek nie ma na celu wyłącznie odłożenia w czasie konieczności wykonania zobowiązania.

Rozkładając zasądzone świadczenie na raty, Sąd określił dokładnie wysokość tychże rat i termin ich zapłaty. Zasądzone świadczenie zostało rozłożone na 12 miesięcznych rat, w tym pierwsze jedenaście rat po 309 zł każda rata, zaś ostatnia dwunasta rata w wysokości 310,85 złotych, uznając że w tej wysokości pozwany będzie w stanie spłacać zadłużenie, a jednocześnie zachowana zostanie funkcja przepisu art. 320 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.709,85 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 3.375,30 zł od dnia 22 września 2015 roku do dnia 31 sierpnia 2016 (do dnia wyrokowania – w związku z rozłożeniem zasądzonego świadczenia na raty), przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Zgodnie z zawartą umową bankową, od przeterminowanego kapitału kredytodawca mógł domagać się zapłaty, za okres po wypowiedzeniu umowy, odsetek według stopy stanowiącej równowartość czterokrotności bieżącej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Jednocześnie w myśl art. 481 § 2 ¹ k.c. w brzmieniu od dnia 1 stycznia 2016 roku, maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zasądzona kwota została rozłożona na 12 miesięcznych rat, płatnych z góry do 15-go dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, a termin płatności pierwszej raty Sąd ustalił na 15-go dnia pierwszego miesiąca po uprawomocnieniu się orzeczenia końcowego zapadłego w niniejszej sprawie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw.

Powód wygrał proces praktycznie w całości (pozwany wygrał sprawę w niecałych 4%), a zatem należy mu się od pozwanego zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. W myśl bowiem przepisu art. 100 k.p.c. sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania.

Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: 49 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez powoda, 0,49 zł tytułem opłaty manipulacyjnej uiszczonej przy wnoszeniu pozwu na etapie elektronicznego postępowania upominawczego oraz 8,85 zł tytułem kosztów związanych z notarialnym uwierzytelnieniem odpisu pełnomocnictwa oraz odpisu z KRS powoda.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 75,34 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.