Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. i M. M.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 6 października 2015 r., sygn. akt XV GC 4029/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. na rzecz M. M. i M. M. jako małżonków 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Anna Gałas SSO Bolesław Wadowski SSO Paweł Kieta

Sygn. akt XXIII Ga 429/16

UZASADNIENIE

M. M. i M. M. (dalej łącznie: powodowie) wnieśli pozew przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) z siedzibą w W. (dalej: pozwany), żądając zasądzenia kwoty 12.100 zł. Po ostateczny sprecyzowaniu żądania pozwu powodowie dochodzili zapłaty 5.000 zł tytułem rewitalizacji nieruchomości oraz 7.100 zł tytułem odszkodowania za utratę wartości nieruchomości, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powodów zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powodowie cofnęli pozew w zakresie kwoty 5.000 zł tytułem kosztów rewitalizacji akustycznej nieruchomości. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w zakresie kwoty 5.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. zasądził od pozwanego na rzecz powodów 7.100 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 7.100 zł od dnia 03 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty (pkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów 2.643,72 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie w dniu 7 grudnia 1989 r. nabyli własność nieruchomości. Wraz z wejściem w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r., zmienionej uchwałą nr 153/11 z dnia 24 października 2011 r., nieruchomość powodów znalazła się w całości w strefie ograniczonego użytkowania, poza strefą Z1 i Z2.

Powodowie wezwali pozwanego do zapłaty 800.000 zł z tytułu utraty wartości nieruchomości położonej przy ul. (...) w W..

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu m.in. o opinię biegłego sądowego, którą uznał za rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego do spraw wyceny nieruchomości, albowiem w ocenie sądu pierwszej instancji wniosek ten zmierzał do przedłużenia postępowania w sprawie, a okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione na podstawie opinii biegłego sądowego sporządzonej w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd Rejonowy zważył, że fakt poniesienia szkody w postaci utraty wartości nieruchomości powodów został wykazany poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Z opinii biegłego sądowego wynikało, że na dzień 3 sierpnia 2011 r. wartość nieruchomości powodów wynosiła 2.114.883 zł, natomiast w styczniu 2015 r. wartość ta wynosiła 1.860.057 zł. Na obniżenie wartości nieruchomości wpływ miały ogólne tendencje w zakresie kształtowania cen nieruchomości na lokalnym rynku oraz utworzenie (...) Ograniczonego (...) uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r., z tym, że na skutek utworzenia przedmiotowego OOU wartość nieruchomości powodów obniżyła się o kwotę 25.581 zł, co stanowiło 10% ogólnej kwoty spadku wartości nieruchomości od dnia 3 sierpnia 2011 r. oraz 1,21% spadku w stosunku do wartości nieruchomości z dnia 3 sierpnia 2011 r. Biegły wskazał też, że spadek wartości nieruchomości powodów na skutek utworzenia OOU nastąpił w związku z obecną, jak również przewidywaną przez nabywców nieruchomości immisją hałasu lotniczego, co przekładało się na większy spadek cen nieruchomości na rynku lokalnym w strefie OOU widoczny w samym trendzie spadkowym od dnia 3 sierpnia 2011 r. na poziomie 12,05%, podczas gdy na rynku poza OOU widoczny jest trend spadkowy na poziomie 10,84%. W konsekwencji powyższego Sąd Rejonowy zgodził się z wnioskiem wynikającym z opinii biegłego sądowego, że ogólny spadek szacowanej nieruchomości na terenie OOU był wyższy o 1,21%, a więc wartość nieruchomości powodów obniżyła się w związku z ustanowieniem OOU o kwotę 25.581 zł. Tym samym zdaniem Sądu Rejonowego należało uznać, że powodowie ponieśli szkodę w postaci spadku wartości nieruchomości w wysokości 25.581 zł. Pozostały spadek wartości lokalu wynikał natomiast z innych przyczyn, niezwiązanych z ustanowieniem OOU.

Sąd Rejonowy uznał, że powodowie udowodnili wszystkie przesłanki roszczenia odszkodowawczego z art. 129 ust. 2 prawa ochrony środowiska w zakresie szkody obejmującej spadek wartości ich nieruchomości. Tym samym żądanie powodów w zakresie roszczenia odszkodowawczego co do kwoty 7.100 zł zdaniem Sądu Rejonowego należało uznać w całości za zasadne.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 k.c. Sąd Rejonowy ustalił, że z chwilą zgłoszenia roszczenia pozwanemu, co nastąpiło w dniu 2 sierpnia 2013 r., miał on już możliwość i obowiązek zweryfikowania żądania powodów i spełnienia świadczenia w zakresie w jakim zasługiwało ono na uwzględnienie. Stąd w ocenie Sądu Rejonowego zasadnym było żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 7.100 zł od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 3 sierpnia 2013 r.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany i zaskarżył w całości wyrok Sądu Rejonowego. Wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę opinii z dnia 12 stycznia 2014 r. („Opinia") biegłego sądowego z zakresu szacowania wartości nieruchomości - P. T. ( (...)), poprzez przyjęcie, że Opinia jest wiarygodna, pomimo iż Opinia nie wyjaśniła podniesionych przez pozwanego wątpliwości, w szczególności Opinia nie udzieliła odpowiedzi w jakim stopniu spadek wartości budynku położonego w W. przy ul. (...) ( (...)) miał związek z wejściem w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. („Uchwała") i nie wyjaśniła związku przyczynowo - skutkowego stwierdzonego spadku wartości z wprowadzeniem Uchwały;

2) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę Opinii i przyjęcie, że Opinia jest wiarygodna i przydatna, pomimo iż Opinia nie została wykonana zgodnie z tezą dowodową wskazaną w postanowieniu z dnia 09 października 2014 r. („Postanowienie dowodowe") tzn. Biegły wykroczył poza tezę dowodową określając zmianę spadku wartości Nieruchomości w związku z hałasem lotniczym podczas gdy, z tezy dowodowej wynikało, iż Biegły miał zbadać czy doszło do spadku wartości Nieruchomości w związku z wejściem w życie Uchwały;

3) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne ustalenie, że Opinia odnosi się do spadku wartości Nieruchomości wynikającego z wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania („OOU") w sytuacji, gdy z Opinii wynika, że Biegły przypisuje spadek wartości Nieruchomości okoliczności objęcia Nieruchomości OOU, oraz który Biegły utożsamia jedynie z immisją hałasu lotniczego;

4) art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. przez zaniechanie dopuszczenia dowodu z innej opinii biegłego z szacowania wartości nieruchomości w celu zbadania, czy faktycznie doszło do spadku wartości Nieruchomości w sytuacji, gdy Opinia nie wyjaśniała okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 129 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska ( (...)) poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że wobec Nieruchomości na skutek samego wprowadzenia Uchwały powstały ograniczenia, które spowodowały możliwość dochodzenia przez Powoda roszczeń związanych z wejściem w życie Uchwały w sytuacji, gdy wobec Nieruchomości nie powstały żadne ograniczenia skutkujące ograniczeniem dotychczasowego sposobu korzystania z Nieruchomości, a Uchwała nie zalegalizowała na Nieruchomości przekroczeń dopuszczalnych norm hałasu dla zabudowy mieszkaniowej, brak jest zatem związku przyczynowego pomiędzy wejściem w życie Uchwały a rzekomą szkodą Powoda;

2) art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c. w zw. z § 3 ust. 1 Uchwały w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku („Rozporządzenie w sprawie poziomów hałasu w środowisku") oraz tabelą 2 załącznika do Rozporządzenia w sprawie poziomów hałasu w środowisku poprzez przyjęcie, że na skutek wejścia w życie Uchwały doszło do zawężenia granic własności i ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości objętej OOU poprzez pozbawienie właściciela możliwości żądania zaniechania immisji, podczas gdy Uchwała nie zalegalizowała dla Nieruchomości ponadnormatywnego poziomu hałasu lotniczego dla zabudowy mieszkaniowej;

3) art. 129 ust. 1 i ust. 2 (...) w zw. z § 3 ust. 1 Uchwały w zw. z art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c. poprzez przyznanie odszkodowania na podstawie Opinii ustalającej spadek wartości Nieruchomości z uwagi na poziom immisji hałasu, podczas gdy pozwany nie odpowiada za immisje a jedynie za niemożność ich zaniechania, a nadto immisje hałasu na Nieruchomości nie rozpoczęły się z chwilą wejścia w życie Uchwały i ten fakt nie został uwzględniony w Opinii;

4) art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c., akt. 476 k.c. i w zw. z art. 363 § 2 k.c. poprzez zasądzenie odsetek od dnia 03 sierpnia 2013 r. - dnia wniesienia pozwu, podczas gdy charakter roszczenia oraz konieczność ustalenia jego ewentualnej wysokości dopiero w toku postępowania powoduje brak możliwości żądania odsetek od dnia wcześniejszego niż dzień wydana wyr..

W oparciu o art. 380 k.p.c. pozwany wniósł o ponowne rozpoznanie przez Sąd II instancji: postanowienia Sądu I instancji z dnia 22 września 2015 r. o oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z innej opinii biegłego z szacowania wartości nieruchomości na okoliczność czy wejście w życie Uchwały, w tym wynikającej z niej ograniczenia, skutkowało obniżeniem wartości Nieruchomości, poprzez:

1) ustalenie wartości Nieruchomości na dzień sprzed wejścia w życie Uchwały oraz na dzień sporządzenia opinii i wzięcie do porównania co najmniej dwóch podobnych nieruchomości do Nieruchomości znajdujących się poza obszarem ograniczonego użytkowania („Nieruchomości Porównywane") i ustalenie wartości Nieruchomości Porównywanych na dzień sprzed wejścia w życie Uchwały oraz na dzień sporządzenia opinii;

2) następnie obliczenie różnicy procentowej (%) wzrostu (ewentualnie spadku) wartości Nieruchomości z procentowym (%) wzrostem (spadkiem) wartości każdej z Nieruchomości Porównywanych, tj. obliczenie o ile procent w stosunku do wartości z okresu sprzed daty wejścia w życie Uchwały wzrosła(spadła) wartość Nieruchomości i o ile procent wzrosła (spadła) wartość każdej z Nieruchomości Porównywanych („Procentowe różnice");

3) a następnie obliczenie jaką kwotę będzie stanowiła Procentowa różnica z wartości Nieruchomości sprzed wejścia w życie Uchwały.

W oparciu o powyższe zarzuty oraz wnioski pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje postępowania, a ewentualnie o uchylenie wyroku w części zaskarżonej i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach w tym o kosztach postępowania apelacyjnego o których zasądzenie niniejszym wnoszę.

Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się w całości niezasadna. Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie, który to Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własny. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna dokonana przez Sąd Rejonowy.

Apelujący skupił się zasadniczo na dwóch kwestiach - przede wszystkim zarzucał Sądowi Rejonowemu błędną ocenę opinii biegłego sądowego oraz niezasadne oparcie rozstrzygnięcia na niej oraz podnosił, że na gruncie niniejszej sprawy nie ziściły się przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 prawo ochrony środowiska, co w konsekwencji oznacza, że powództwo winno zostać oddalone.

Odnosząc się do podniesionych przez pozwanego zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. uznać je należy za bezzasadny. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem Sądu orzekającego, zaś granice swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego wyznaczają wymagania prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz reguły logicznego rozumowania. W ocenie Sądu Okręgowego, sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic swobody sędziowskiej przy ocenie przedstawionych przez strony dowodów. Samo przekonanie strony o innej wadze dowodów i ich odmiennej ocenie niż przyjął Sąd nie jest wystarczające dla zakwestionowania granic swobody w omawianym zakresie. W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty te uznać należy za zarzuty stricte polemiczne. W tym bowiem zakresie, w ocenie Sądu Okręgowego ustalenia faktyczne i ich prawna ocena dokonane przez sąd pierwszej instancji zasługują na pełną akceptację. Również zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzona w sprawie opinia biegłego była logiczna, spójna, wyczerpująca i słusznie, że stanowiła wartościowy dla rozstrzygnięcia materiał dowodowy. Także prawidłowo Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, bowiem sporne okoliczności zostały dostatecznie wyjaśnione w przeprowadzonej pisemnej i ustnej opinii biegłego. Nie doszło zatem również do naruszenia art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. Przede wszystkim zasadnie podniósł Sąd Rejonowy, że pozwany w zastrzeżeniach do opinii biegłego nie kwestionował wyboru materiału porównawczego, tj. innych, podobnych nieruchomości, przy ustaleniu o ile procent spadła (wzrosła) wartość każdej z porównywanych nieruchomości czy też zastosowanej przez biegłego metody wyliczeń, lecz oponował przeciwko wnioskom płynącym z opinii biegłego.

Biegły wskazał w opinii, jaka byłaby cena nieruchomości powodów, gdyby nie wprowadzono strefy. W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom pozwanego, biegły w opinii wskazał przyczyny spadku nieruchomości, stwierdzając, że wartość rynkowa nieruchomości zmniejszyła się w wyniku tendencji panujących na rynku nieruchomości oraz w związku z wprowadzeniem OOU, a nie dlatego, że OOU objęło również nieruchomość powoda, jak wskazuje się w apelacji. Trzeba zwrócić uwagę, że podważanie poszczególnych sformułowań opinii, na potrzeby danej interpretacji, jest jak najbardziej dopuszczalne, niemniej jednak należy odnosić się do wniosków opinii i poszczególnych jej twierdzeń w sposób racjonalny, odnoszący się do roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu i tak aby dowód ten – co warto podkreślić dopuszczony przez sąd pierwszej instancji zgodnie z tezą dowodową zakreśloną przez pozwanego – spełniał swoją rolę procesową. W istocie opinia biegłego ostatecznie nie była kwestionowana przez pozwanego w wielu istotnych aspektach, dotyczących istoty sprawy, a jedynie co do ewentualnego błędu statystycznego przy szacowaniu wartości nieruchomości w przedmiocie spadku wartości nieruchomości, jaki wskazał biegły w opinii.

W ocenie Sądu Okręgowego z opinii biegłego w sposób jasny wynika, że wyższy spadek wartości nieruchomości w strefie, niż poza nią, jest następstwem wprowadzenia ograniczeń w OOU, ponieważ niezależnie od tego, czy immisje przekraczają dopuszczalne normy, to osoby zainteresowane nabyciem nieruchomości oferują niższe ceny za nieruchomości położone w OOU. Innymi słowy, ewentualni nabywcy mają świadomość, że hałas w strefie może być lub jest bardziej uciążliwy, niż poza strefą. Wniosek ten jest logiczny, racjonalny i nie został w żadnym razie podważony przez pozwanego. Podkreślić należy, że wysnucie przedmiotowego wniosku wcale nie oznacza, że biegły w opinii odnosił się wyłącznie do immisji, bowiem wnioski z opinii biegłego takie nie są. Biegły wskazał bowiem również, że przyczyną spadku nieruchomości były również tendencje w zakresie kształtowania cen nieruchomości na rynku lokalnym. Niemniej jednak, przy pomocy materiału porównawczego nieruchomości położonych w strefie i poza nią wyliczył, że spadek ceny nieruchomości w strefie był o 1,21% większy, niż poza strefą. Słusznie Sąd Rejonowy wskazywał, że w związku z utworzeniem OOU powstaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, ale następstwem również są ograniczenia związane z prawem własności, bowiem właściciel m.in. traci prawo do żądania zaniechania immisji w postaci hałasu. I właśnie spadek wartości nieruchomości stanowi szkodę, za którą odpowiedzialność ponosi pozwany i który to uszczerbek w majątku powodów winien zostać wyrównany przy pomocy przyznanego od pozwanego odszkodowania. Podsumowując, wnioski Sądu Rejonowego wyciągnięte z opinii biegłego nie zostały skutecznie podważone przez pozwanego.

W ocenie Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, określone w art. 129 ust. 2 prawo ochrony środowiska, tj. wejście w życie aktu prawa miejscowego ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania, powstanie szkody poniesionej przez właściciela nieruchomości oraz istnienie związku przyczynowego między wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania a szkodą. Sąd Okręgowy aprobuje wywody sądu pierwszej instancji odnośnie wykazania ww. przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, bez potrzeby ich powtarzania. Niemniej jednak nakreślić jedynie należy, że fakt powstania szkody w postaci utraty wartości nieruchomości powodów został wykazany przy pomocy dowodu z opinii biegłego, bowiem z pewnością szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Okoliczność zaś wejścia w życie aktu prawa miejscowego ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania nie był sporny między stronami. Kwestia związku przyczynowego również została wykazana, bowiem niewątpliwie biegły, a na podstawie opinii słusznie Sąd Rejonowy, obliczył, że przedmiotowy spadek ceny nieruchomości (szkoda) spowodowany był wprowadzeniem OOU, przy porównaniu nieruchomości położonych w strefie i poza nią, i przy wzięciu pod uwagę trendu spadkowego cen, niezależnego od wprowadzenia OOU. Niezasadne w konsekwencji pozostawały zarzuty naruszenia prawa materialnego ogniskujące wokół braku zaistnienia na gruncie niniejszej sprawy przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. art. 129 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska, art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c. w zw. z § 3 ust. 1 Uchwały w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku oraz tabelą 2 załącznika do Rozporządzenia w sprawie poziomów hałasu w środowisku, art. 129 ust. 1 i ust. 2 POS w zw. z § 3 ust. 1 Uchwały w zw. z art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c., art. 476 k.c. i w zw. z art. 363 § 2 k.c. Słusznie Sąd Rejonowy zasądził odsetki w wysokości ustawowej od dnia 3 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, tj. od dnia wniesienia pozwu. Nie umknęło uwadze Sądu Okręgowego, że powodowie wezwali pozwanego do zapłaty 800.000 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości przedmiotowej nieruchomości, kiedy to w niniejszym postępowaniu domagali się zasądzenia jedynie 7.100 zł. Nie budzi jednak wątpliwości, że wezwanie do zapłaty dotyczy odszkodowania w związku z tą samą nieruchomością, co do której toczy się niniejsze postępowanie. W wezwaniu do zapłaty jest dokładnie sprecyzowana nieruchomość, poprzez podanie nr księgi wieczystej, wskazanie danych jej właścicieli, które to dane pokrywają się z danymi strony powodowej w niniejszej sprawie, wskazany został adres nieruchomości, podstawa prawna wezwania, która również jest tożsama z podstawą roszczenia zgłoszonego w niniejszej sprawie (k. 37-38). Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że niezależnie jaka wartość została wskazana w wezwaniu do zapłaty, merytorycznie chodziło o niniejsze roszczenie. Zauważyć należy, że istotnie jest znacząca różnica między kwotą wskazaną w wezwaniu do zapłaty, a kwotą dochodzoną w niniejszym postępowaniu, niemniej jednak Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, że wezwanie dotyczyło zapłaty odszkodowania, o które toczy się niniejsza sprawa.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na mocy art. 365 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą postępowanie apelacyjne. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.200 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 4) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynność radców prawnych.

SSO Anna Gałas SSO Bolesław Wadowski SSO Paweł Kieta