Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział VI Gospodarczy

w składzie : Przewodniczący SSR Ireneusz Wiliczkiewicz

Protokolant Alicja Majorowska

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r. na rozprawie, w R.

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej Centrum w R.

przeciwko pozwanym D. G. (G.) i M. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 617,00 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VI GC 897/14

UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa Centrum w R. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych M. G. i D. G. solidarnie kwoty 1.717,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania. Jako podstawę roszczenia wskazano odszkodowanie za bezumowne korzystanie przez pozwanych z powierzchni reklamowej na ścianie budynku administrowanego przez powódkę i stanowiącego jej własność.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami postępowania. W uzasadnieniu poniesiono zarzut niewskazania podstawy roszczenia. Pozwani zaprzeczyli jednocześnie twierdzeniu powódki, że sporny napis jest reklamą oraz, że jest umieszczony na części budynku należącego do powódki.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd zważył i ustalił , co następuje.

Powódka i Skarb Państwa są współwłaścicielami budynku położonego w R. przy ul. (...). Bezspornym jest, że pozwani od 04.09.2001 r. wynajmują lokal o powierzchni użytkowej 53,03 m2 położony w tym budynku. Właścicielem lokalu jest Skarb Państwa – Prezydent Miasta R.. Pozwani zamieścili na ścianie części budynku należącego do powódki napis (...). W późniejszym okresie – w maju lub czerwcu 2014 r. - napis ten został zamocowany na części elewacji zewnętrznej lokalu wynajmowanego przez pozwanych.

Pismem z dnia 24.09.2010 r. powódka wezwała pozwanych do natychmiastowego usunięcia reklamy bądź skontaktowania się z powódką w celu jej „zalegalizowania”.

W okresie od 01.02.2012 r. do 23.04.2013 r. powódka obciążyła pozwanych siedmioma notami księgowymi na łączną kwotę 2979,99 zł za bezumowne zawieszenie reklamy w okresie od października 2000 r. do marca 2013 r. Pismem z dnia 06.03.2012 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1.592,82 zł tytułem odszkodowania za bezumowne zawieszenie reklamy. Kolejnymi wezwaniami datowanymi na 19.07.2012 r., 09.08.2012 r., 08.10.2012 r., 14.11.2013 r., 05.02.2014 r., powódka wzywała pozwanych do zapłaty kwot odpowiednio 1336,58 zł, 1636,86 zł, 1136,86 zł, 1390,43 zł, 2.376,39 zł.

Powyższy stan faktyczny wynikał z twierdzeń stron oraz informacji z centralnej bazy danych ksiąg wieczystych k.8-25, 95-100, zestawienia zaległości k.31, not księgowych k.32-38, uchwał zarządu załączonych do pozwu k.39-44, wezwania do usunięcia reklamy k.45, korespondencji przedprocesowej k.36, wezwań do zapłaty k.47-56, umowy z 4.09.2000 roku k.90-91, aneksów k. 92-93, dokumentacji fotograficznej k.94, k.117, 141 – 144, umowy przeniesienia własności k.108-110, umowy przekazania nieruchomości k.111-113, oświadczenia o ustanowieniu odrębnej własności lokali użytkowych k.114-116, zlecenia k.118, zeznań świadka A. C.

Sąd zważył co następuje.

Podstawą roszczenia powódki było twierdzenie o umieszczeniu przez pozwanych reklamy na elewacji budynku przy ul. (...) w R..

Niewątpliwie powódka jako spółdzielnia mieszkaniowa wykonująca zarząd nieruchomością wspólną na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 1222) jest uprawniona do dokonywania czynności zarówno zwykłego zarządu oraz przekraczających zwykły zarząd (p ostanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2015 r., V CSK 271/14).

Analizując funkcję spornego napisu (...), Sąd podzielił pogląd wyrażony w wyroku SA w Warszawie z dnia 26.02.2013 r., VI ACa 972,12, zgodnie z którym jednym z najistotniejszych elementów reklamy są dane teleadresowe. Przedmiotowy napis takich danych nie zawierał, zatem nie sposób uznać go za reklamę, co uprawniałoby powódkę do żądania wynagrodzenia za jej umieszczenie.

Niezależnie jednak od powyższego powództwo podlegało oddaleniu z przyczyn następujących.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (22.11.2001r. wyrok SN I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie zaś z treścią art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd ocenia według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

W przypadku roszczenia uzupełniającego z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, jako nie stanowiącego stricte roszczenia odszkodowawczego, nie jest konieczne wykazanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej - to jest powstania szkody w majątku właściciela rzeczy, działania posiadacza mającego charakter czynu niedozwolonego oraz istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy czynem niedozwolonym a powstałą na skutek tego szkodą. Wynagrodzenie to jest niezależne od tego, czy właściciel poniósł z tego tytułu jakąkolwiek szkodę, czy posiadacz efektywnie korzystał z rzeczy. Wysokość wynagrodzenia jest niezależna od rzeczywistych strat właściciela i rzeczywistych korzyści odniesionych przez posiadacz (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 28.08.2009 r., VI ACa 157/09).

Niewątpliwie w myśl przepisów art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. i art. 230 k.c. posiadacz (samoistny oraz zależny) pozostający w złej wierze zobowiązany jest do zapłaty na rzecz właściciela wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Jednakże wysokość tego wynagrodzenia, jak powszechnie przyjmuje się, powinna odpowiadać stawkom rynkowym za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach przy uwzględnieniu czasu posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (zob. m.in. wyrok SN z 7 kwietnia 2000 r., IV CKN 5/00, wyrok SN z 15 września 2005 r., II CK 61/05). Z reguły będzie to wymagać wiadomości specjalnych, a w procesie opinii bezstronnego biegłego, który dokona odpowiedniego doboru materiału porównawczego, a dysponując wiedzą fachową będzie w stanie określić wpływ na owo wynagrodzenie innych, wskazanych wyżej okoliczności. Tak też jest w niniejszej sprawie.

W analizowanej sprawie powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w żaden sposób nie wykazała, że wysokość dochodzonego roszczenia znajduje uzasadnienie w wysokości średnich stawek rynkowych za korzystanie z elewacji budynku. Z całą pewnością dowodu na tę okoliczność nie może stanowić niezaakceptowana przez pozwanego stawka zawarta w podejmowanych uchwałach zarządu powódki, dotyczących zresztą innych przedsiębiorców, gdyż są to dowody jedynie na wysokość stawki opłaty zaakceptowanej przez podmioty, których ona dotyczy. Nie zgłaszając wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, strona powodowa doprowadziła do sytuacji, gdy jej roszczenie nie może być uznane za wykazane co do wysokości.

Zaznaczyć przy tym należy, że zgodnie z art. 206 k.c. każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, zaś (a rt. 207 k.c. ) pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Dopuszczalność stosowania tych zasad w stosunku do najemców wynika m. In. z uchwały SN z dnia 18.04.1986 r., III CZP 15/86. Z powyższego wynika wprost, że ewentualne należności za korzystanie z elewacji budynku powinny być ustalone proporcjonalnie do udziału powódki we współwłasności całego budynku, czego powódka również nie wykazała.

Z uwagi zatem na ustalony stan faktyczny i przytoczone przepisy Sąd powództwo oddalił.

O kosztach postępowania postanowiono w oparciu o przepis art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. uznając powódkę za stronę przegrywającą i w związku z tym obowiązaną zwrócić pozwanemu na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Na koszty postępowania złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

Sędzia