Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2016 r., 8 czerwca 2016 r., 14 września 2016 r. i 20 września 2016 r. na rozprawie

sprawy M. P. s. C. i A., ur. (...) w W.,

obwinionego o to, że:

w dniu 1 grudnia 2014 r. o godz. 10:10 na ul. (...) przy ul. (...) w W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 27 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...),

tj. za wykroczenie z art. 92a kw,

orzeka:

I.  obwinionego M. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92 a kw, z tym ustaleniem, że obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 24 km/h, prowadząc pojazd z prędkością 74 km/h i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 803,56 (osiemset trzy złote, 56/100) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 6896/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 grudnia 2014 r. M. P. poruszał się samochodem marki M. o nr rej. (...) ulica (...) w kierunku O.. Około godz. 10:10 na wysokości ul. (...) przy ul. (...) jechał z prędkością 74 km/h, gdzie prędkość administracyjnie dozwolona w tym miejscu wynosi 50 km/h. Tym samym M. P. nie zastosował się do ograniczenia prędkości, przekroczył dozwoloną prędkość o 24 km/h a jego działanie zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia samoczynnie rejestrującego pomiaru prędkości (...) posiadającego ważne świadectwo legalizacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego M. P. /k. 41 e-protokół rozprawy z dnia 25 lutego 2016 r./, n/u /k. 4/, dane osobopoznawcze /k. 5/, świadectwo legalizacji /k. 8/, oświadczenie /k. 11/, n/u /k. 17 – 19/, instrukcja obsługi urządzenia T. S. /k. 46 – 11/, zdjęcie na płycie format (...) /k. 160/, opinia biegłego /k. 170 – 175/.

Obwiniony M. P. w toku postepowania przygotowawczego nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu wykroczenia, gdyż jak wskazał nie może rozpoznać się na okazanym mu zdjęciu, a nadto nie okazano mu instrukcji urządzenia pomiarowego więc nie wie czy pomiar został dokonany prawidłowo. Przed Sądem obwiniony potwierdził, iż to on jechał rzeczonego dnia o wskazywanej w zarzucie porze samochodem, jednak wskazał, iż nie dopuszcza takiej możliwości, iż przekroczył prędkość. Podkreślił, że jeździ z urządzeniem (...), który informuje go o prędkości oraz fotoradarach.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd jako wiarygodne uznał wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, że w dniu zdarzenia to on prowadził pojazd, co zostało sfotografowane na zdjęciu z urządzenia pomiarowego. Powyższa okoliczność potwierdzona została także oświadczeniem właściciela samochodu, nie ma zatem podstaw do jej kwestionowania. Jednocześnie Sąd nie dał wiary obwinionemu; że prowadząc pojazd nie przekroczył dozwolonej prędkości, a pomiar może wynikać z błędu urządzenia, stanowisko to nie znalazło bowiem potwierdzenia w przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów, którą to opinię Sąd podzielił. Opinia ta jest w ocenie Sądu jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim wskazał, że pomiaru prędkości dokonano za pomocą sprawnego i posiadającego wymagane prawem dopuszczenia przyrządu pomiarowego, sposób pomiaru był prawidłowy, a przyrząd był prawidłowo ustawiony. Dalej biegły zaopiniował, że warunki atmosferyczne oraz trakcja elektryczna (tramwajowa) usytuowana w pobliżu nie miała wpływu na pomiar i wynik pomiaru odzwierciedlał prędkość pojazdu, który poruszał się z prędkością 74 km/h. J. T. podkreślił przy tym, że analiza przedstawionych mu do opinii zdjęć wskazuje, że przyrząd działał w dniu zdarzenia prawidłowo, gdyż wyniki prędkości odzwierciedlały możliwości techniczne sfotografowanych pojazdów. Jednocześnie biegły podał, że również przemieszczanie pojazdu prowadzonego przez obwinionego na zdjęciach odpowiada zarzucanej mu prędkości, co szczegółowo uzasadnił oraz zaznaczył, że przy uwzględnieniu błędów granicznych dla przyrządów do pomiaru prędkości na korzyść kierowcy bezsporna prędkość z jaką jechał obwiniony to 74 km/h. Sąd uznał opinię za wyczerpującą i prawidłowa i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne, kluczowe wnioski opinii Sąd bowiem uznał za w jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu M. P. zarzucono popełnienie wykroczenia określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń. Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie.

W przypadku zarzuconego obwinionemu czynu ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 (w tym ostatnim przypadku prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h).

Sąd mając na uwadze opinię biegłego sądowego oraz graniczny możliwy błąd pomiaru dokonał korekty opisu czynu zarzuconego we wniosku o ukaranie, przyjmując wersję najkorzystniejszą dla obwinionego, że w dniu zdarzenia jechał z prędkością 74 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość o 24 km/h.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 1 grudnia 2014 roku, ok. godz. 10:10 w W. na drodze publicznej, jadąc ulica (...) kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną w tym miejscu prędkość. W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionemu zarzutu a jego wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, sprawna umysłowo, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chciał go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw. Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenie Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu jako średni, biorąc pod uwagę wysokość przekroczenia dopuszczalnej prędkości, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niekaralność obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem. Wykroczenia z art. 92a kw godzą w dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, a rygorystyczne respektowanie zasad ruchu drogowego jest niezbędne, przez co żaden z uczestników ruchu drogowego nie może prowadzić pojazdów według własnego uznania, kierując się jedynie własną wygodą czy swoistym, autorskim pojmowaniem przepisów prawa.

W konsekwencji, na podstawie art. 92a kw Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 złotych. Wskazać należy, że w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 92a kw wynosi w zw. z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 300 zł grzywny nie jest karą nadmiernie surową. W ocenie Sądu orzeczona kara jest dostatecznie dolegliwa, w związku z popełnionym wykroczeniem, by sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego w przyszłości w zakresie przestrzegania dopuszczalnej prędkości.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł, oraz obciążył obwinionego wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w łącznej kwocie 803,56 zł, na które złożyły się: 703,56 zł tytułem wynagrodzenia biegłego oraz zryczałtowane wydatki w wysokości 100 zł.