Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Magdalena Piątkowska

Protokolant : Katarzyna Zych

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2016 roku w Ś.

sprawy z odwołania L. A. reprezentowanej przez K. A.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W.

z dnia 15 października 2015 roku, znak: (...). (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki L. K. A. wniosła odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. z dnia 15 października 2015 roku i domagała się zmiany tegoż orzeczenia w zakresie stopnia niepełnosprawności z umiarkowanego na znaczny oraz ustalenia, iż stopień ten datuje się od wczesnego dzieciństwa i idącej za tym zmiany w zakresie wskazań. W uzasadnieniu przedstawiono okoliczności związane ze stanem zdrowia powódki oraz jej ograniczenia w samodzielnym funkcjonowaniu i pełnieniu ról społecznych. Wskazano, iż powódka nie jest zdolna do podejmowania samodzielnych decyzji oraz do samodecydowania o sobie. Bez pomocy matki, której opieki wymaga, nie byłaby w stanie poradzić sobie z problemami w nauce i w życiu codziennym.

Strona pozwana Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. wniósł o oddalenie odwołania, gdyż nie znalazł podstaw do zmiany wydanego orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka L. A. wykazuje całościowe zaburzenia rozwojowe, które powodują u niej umiarkowany stopień niepełnosprawności. Zaburzenia obejmują sferę emocjonalną, społeczną, zdolności kontaktowania i podtrzymywania kontaktów z innymi, koncentrację i przerzutność uwagi, zaburzenia funkcji praktycyzmu, realizmu, samodzielności życiowej, zaburzenia zdolności uczenia się i radzenia sobie ze swoimi problemami, zaburzenia funkcji mowy. Wymagają one korekcji przy pomocy wielospecjalistycznego zespołu psychologiczno- pedagogicznego, a także pomocy psychiatry. Brak jest jednak podstaw do zaliczenia powódki do znacznego stopnia niepełnosprawności, gdyż powódka jest wprawdzie niezdolna do pracy, ale nie zachodzi konieczność sprawowania stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Powódka jest bowiem zdolna do czynności samoobsługi, ubierania się, dbania o higienę osobistą, samodzielnego jedzenia, przygotowania sobie prostych posiłków, zakomunikowania swoich potrzeb ustnie bądź na piśmie.

Dowód : opinia biegłego sądowego psychiatry k.24-30

opinia uzupełniająca biegłego sądowego psychiatry k. 47-49,73-75

akta (...) w załączeniu

dokumentacja medyczna ( w aktach sprawy i aktach (...))

W ustaleniu stanu faktycznego sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dokumentach i opinii biegłego, której dał wiarę albowiem stanowiła szczegółową analizę stanu zdrowia powódki, rzeczowo i wyczerpująco uzasadnioną. Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania matki powódki albowiem stan zdrowia małoletniej najdokładniej odzwierciedlała obszerna dokumentacja medyczna, zaś biegły sądowy, jako posiadający wiedzę specjalną, uzyskał podczas badania i wywiadu informacje niezbędne do oceny ustawowych przesłanek. Biegły, w przeciwieństwie do osoby nie posiadającej wiedzy specjalnej, potrafi dokonać obiektywnej oceny, które z faktów ustalonych podczas badania są wynikiem stanu zdrowia powódki i jej niepełnosprawności, które są subiektywne, a które wynikają ze zwykłej nieporadności osób w danym wieku, czy o danym charakterze. Wobec faktu, iż opinia ta była wnikliwa, przekonująco uzasadniona, uzupełniana na skutek dwukrotnych zastrzeżeń przedstawicielki ustawowej, nie było, zdaniem sądu, potrzeby prowadzenia dowodu z zeznań K. A..

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył :

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 4 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity Dz.U.2011.127.721 ze zm. ) do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Zgodnie zaś z ust.4 powołanej ustawy niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Jak wynika z ustaleń poczynionych w sprawie, powódka, która niewątpliwie cierpi na schorzenia czyniące ją niepełnosprawną i ograniczające ją w samodzielnym funkcjonowaniu i pełnieniu ról społecznych, nie wymaga stałej lub długotrwałej pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych zdefiniowanych ustawowo.

Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc sąd oddalił odwołanie.