Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Bogusław Glinka

Protokolant: Joanna Bobrowska

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2016 roku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) w W.

przeciwko E. G.

o zapłatę 2 722,73 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) w W.w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej E. G.kwoty 2 722,73 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP od kwoty 2556,46 zł od dnia 10.09.2015 r. do dnia zapłaty, oraz odsetkami ustawowymi od kwoty 166,27 zł od dnia 10.09.2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

Na uzasadnienie żądania powód wskazał, że wierzytelność wynika z zawartej w dniu 08.01.2008 r. umowy o kartę kredytową VISA G. przez pozwaną z (...) Bank S.A., będącym poprzednikiem prawnym (...) Bank S.A. w W.. Wskazał, że następnie nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. ze (...) Bank S.A., która, po połączeniu, zmieniła nazwę na (...) Bank S.A. Poprzedni wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny i po uzyskaniu klauzuli wykonalności wystąpił z wnioskiem o wszczęcie egzekucji, która nie była skuteczna. W dniu 19.12.2014 r. powód nabył wierzytelność wobec pozwanej.

Pozwana zawiadomiona o przelewie i wezwaniu do zapłaty nie spełniła świadczenia, wobec czego wniesienie pozwu, według powoda, jest konieczne i uzasadnione.

W dniu 29.10.2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, pod sygn. akt VI Nc-e 1783818/15, wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał sprawę do rozpoznania Sadowi Rejonowemu w Dzierżoniowie.

Powód w zakreślonym terminie uzupełnił braki formalne pozwu w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. podtrzymując żądanie pozwu wniesionego dodatkowo na urzędowym formularzu w niezmienionym zakresie, z tym, że w zakresie żądania dotyczącego zwrotu kosztów wniósł o zasądzenie ich zgodnie ze złożonym spisem kosztów. Dodatkowo wraz z pismem procesowym z dnia 24.03.2016 r. złożył odpis umowy o kartę kredytową i odpis wypowiedzenia umowy.

Pozwana na rozprawie w dniu 07 kwietnia 2016 r. przyznała okoliczności faktyczne pozwu i podniosła zarzut przedawnienia roszczenia wskazując, że zadłużenie powstało w 2010 r. Dodatkowo złożyła dokumenty wskazujące na prowadzenie przeciwko niej egzekucji w sprawie KM 741/14.

Powód ustosunkowując się do zarzutu przedawnienia w piśmie procesowym z dnia 05 maja 2016 r. nie zaprzeczył powstaniu wierzytelności w 2010 r. jednak wskazał, że ewentualne przedawnienie nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania, a jedynie skutkuje brakiem możliwości uzyskania tytułu egzekucyjnego, czyli przekształci się w zobowiązanie naturalne. Zaproponował także pozwanej zawarcie ugody, która jednak nie została zawarta.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28.12.2007 r. pozwana zawarła z (...) Bank S.A. w W. umowę o kartę kredytową (...) Banku SA nr (...)\ (...), na mocy której pozwana korzystała z przyznanego jej limitu kredytowego. W 2010 r. pozwana zaprzestała spłat kredytu, jednak umowa została jej wypowiedziana dopiero oświadczeniem Banku z dnia 13 stycznia 2012 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Pismo zostało wysłane do pozwanej 18 stycznia 2012 r., a pozwana je otrzymała (przyznane).

Dowód: umowa kredytu nr (...)\ (...)

oświadczenie o wypowiedzeniu z dnia 13.01.2012 r.

W sprawie KM 741/14 Komornik przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie M. M. prowadził egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego nr G.- (...) obejmującego należności z umowy kredytu na zakup pojazdu z dnia 27 stycznia 2009 r., któremu Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie nadał klauzulę wykonalności w sprawie I Co 702/13 i egzekucja został umorzona postanowieniem z dnia 30 grudnia 2014 r. z powodu bezskuteczności.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny G.- (...) (w aktach I Co 702/13),

umowa kredytu na zakup pojazdu z 27.01.2009 r.(w aktach I Co 702/13)

postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności z 19.06.2013 r.(w aktach I Co 702/13)

odpis postanowienia z dnia 30.12.2014 r. o umorzeniu egzekucji KM 741/14,

Po zawarciu przez pozwaną umowy kredytowej nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. ze (...) Bank S.A., która po połączeniu zmieniła nazwę na (...) Bank S.A. W dniu 19.12.2014 r. powód nabył wierzytelność wobec pozwanej.

Dowód: odpis pełny z KRS nr (...)

umowa przelewu wierzytelności z dnia 19.12.2014 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu w całości.

Pozwana przyznała zawarcie umowy i swoją odpowiedzialność z umowy o kartę kredytową, podniosła jednak skutecznie zarzut przedawnienia roszczenia.

Co do zasady odpowiedzialność pozwanej wynika z zawartej umowy o kartę kredytową (...) Banku SA z dnia 28 grudnia 2007 r. nr (...)\ (...), która wypowiedziana została oświadczeniem Banku z dnia 13.01.2012 r., co zostało przyznane przez pozwaną. Powód do pozwu nie dołączył, wnioskowanych jako dowody, dokumentów w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, obejmującego należności z ww. umowy, ani postanowienia o nadaniu temu tytułowi klauzuli wykonalności, ani dowodu wszczęcia postępowania egzekucyjnego, które to czynności powodowałyby przerwanie biegu przedawnienia. Z dołączonej przez pozwaną dokumentacji sporządzonej w sprawie KM 741/14 wynikało, że podstawą egzekucji był tytuł bankowy nr G.- (...), któremu nadano klauzulę sądową w sprawie I Co 702/13. Ze wskazanych zaś akt wynikało, że ten (...) obejmował należności z umowy kredytu o nr (...) na zakup pojazdu i opiewał na sumę 10078,69 zł. Czynności Banku wierzyciela dotyczyły zatem innej wierzytelności niż dochodzona pozwem.

Zgodnie z art. 118 k.c. zobowiązanie z umowy kredytu (w tym obejmującej limit kredytowy w ramach karty kredytowej), jako umowy związanej z działalnością gospodarczą banku przedawnia się z upływem lat trzech, podobnie roszczenie o odsetki, jako świadczenie okresowe podlega trzyletniemu przedawnieniu.

Jeżeli Bank wypowiedział umowę pozwanej pismem z dnia 13 stycznia 2012 r., które zostało wysłane w dniu 18 stycznia 2012 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, to umowa uległa rozwiązaniu ze skutkiem na koniec miesiąca lutego 2012 r. i od marca roszczenie stało się wymagalne i rozpoczął się bieg 3-letniego terminu przedawnienia, który upłynął na początku marca 2015 r. Pozew w niniejsze sprawie wniesiony został przez powoda w dniu 10 września 2015 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a więc po upływie terminu przedawnienia. Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

W niniejszej sprawie pozwana podniosła zarzut przedawnienia, a więc uchyliła się skutecznie od jego zaspokojenia. Powód nie wykazał, by zrzekła się ona korzystania z zarzutu przedawnienia, ani że doszło do przerwania biegu przedawnienia. Wprawdzie w pozwie w (...), jak również w złożonym później formularzu P powód powoływał się na wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, nadanie mu klauzuli wykonalności i wszczęcie egzekucji, jednak twierdzenia te okazały się gołosłowne, gdyż dowodów na zaistnienie tych zdarzeń powód nie przedstawił, mimo że się na nie powoływał.

Wobec niezaprzeczenia przez powoda okoliczności faktycznej wskazanej przez pozwaną, iż zadłużenie w ramach karty kredytowej powstało w 2010 r. na dwa lata przed wypowiedzeniem, co pozwoliło na uznanie tej okoliczności za przyznaną, to do przedawnienia doszłoby już w 2013 roku. Należy podkreślić, że wprawdzie pozwana przyznała okoliczności faktyczne pozwu, jednak twierdziła wówczas, że zawierała z bankiem tylko jedną umowę, a dokumenty dotyczące egzekucji w sprawie KM 741/13 dotyczyły w rzeczywistości innej umowy kredytowej, zatem przyznania tego nie można uznać za skuteczne i zgodne z rzeczywistym stanem rozliczeń stron umowy kredytu dochodzonego w niniejszej sprawie. Z treści art. 229 k.p.c. wynika bowiem, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. We wskazywanych okolicznościach budziło wątpliwości, wobec czego Sąd nie uznał tych faktów za przyznane, a więc wymagały one dowodu ze strony powoda. Powód, wbrew treści art. 6 k.c. o rozkładzie ciężaru dowodu, nie wykazał, by doszło do przerwania biegu przedawnienia zgodnie z art. 123 k.c.

Skoro roszczenie stało się wymagalne najpóźniej miesiąc po dokonaniu wypowiedzenia, czyli pod koniec kutego 2012 r. (brak dokładnej daty doręczenia oświadczenia banku o wypowiedzeniu wysłanego pozwanej w dniu 18 stycznia 2012 r.), to wniesienie powództwa przeciwko pozwanej dopiero w dacie 10 września 2015 r. oznacza upływ ponad 3 lat, skutkujący przedawnieniem roszczenia i w rezultacie oddaleniem powództwa w całości.

Ponieważ pozwana nie poniosła żadnych kosztów procesu, Sąd nie obciążył pozwanego żadnymi kosztami, mimo jego odpowiedzialności za wynik sporu opartej na przepisie art. 98 § 1 k.p.c.

Mając powyższe argumenty faktyczne i prawne na względzie Sąd orzekł jak sentencji wyroku.