Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział VI Gospodarczy

w składzie : Przewodniczący SSR Ireneusz Wiliczkiewicz

Protokolant Alicja Majorowska

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2016 r. na rozprawie, w Rybniku

sprawy z powództwa: (...) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko pozwanemu J. J.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VI GC 690/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 12 marca 2015 r. powódka (...). (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego J. J. kwoty 604,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca 2015 r. od wyodrębnionych kwot i kosztami postępowania. Wskazała, iż dochodzona pozwem kwota wynika z niezapłaconych składek ubezpieczeniowych, wynikających z zawartych z pierwotnym wierzycielem umów obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 24 marca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny uwzględnił powództwo.

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Podniósł zarzut braku legitymacji biernej, gdyż nie jest właścicielem pojazdu objętego ubezpieczeniem.

Sąd ustalił:

Powódka w dniu 26 sierpnia 2013 r. zawarła z (...) S.A z siedzibą w S. umowę nr (...). Przedmiotem tej umowy było przeniesienie pieniężnych wierzytelności przysługujących (...) wobec dłużników z tytułu niezapłaconych składek ubezpieczeniowych, wynikających z zawartych umów obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

W częściowym wykazie wierzytelności odnotowano wierzytelność względem pozwanego opiewająca na kwotę 440,83 zł.

Niniejszy stan faktyczny ustalono na podstawie faktury z 27 stycznia 2012 r. (k. 12), częściowego wykazu wierzytelności (k. 33), cesji wierzytelności (k. 33v-34), umowy nr (...) (k. 51-56).

Sąd zważył:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka oparła swoje roszczenie na twierdzeniu o istnieniu umowy ubezpieczenia, zgodnie z którą pozwany zobowiązany był do opłacania w ratach składki ubezpieczeniowej.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia.

Wskazywane przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wykazania zasadności stanowisk stron procesu. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne.

Powódka jako dowód istnienia oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na pozwanym przedstawiła umowę przelewu wierzytelności z dnia 26 sierpnia 2013 r. wraz z częściowym wykazem wierzytelności.

Przedmiotowy dokument wskazuje należności, którą zbywca wierzytelności odnotował jako dług pozwanego. Dokument taki nie może jednak stanowić dowodu istnienia wierzytelności.

Rozważając jego charakter należy uznać, iż jest to dokument prywatny. Stosownie do art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Biorąc pod uwagę, iż dowodowe dokumenty zostały podpisane przez obie strony umowy przelewu, należy uznać, iż potwierdzają one jedynie, iż cedent i cesjonariusz złożyli oświadczenie o swoim przekonaniu co do istnienia wierzytelności wobec pozwanego. Okoliczność niniejsza nie stanowi jednak dowodu, iż omawiana wierzytelność rzeczywiście istnieje.

W ocenie Sądu przedłożone przez powódkę dokumenty mogą jedynie dowodzić faktu zawarcia umowy przelewu wierzytelności – i to o ile zostały podpisane przez osoby, które są uprawnione do reprezentowania cedenta i cesjonariusza. Ponadto fakt dokonania przelewu wierzytelności nie zwalnia powódki od wykazania, iż wierzytelność przysługiwała zbywcy. Natomiast przedstawione dokumenty nie dowodzą faktu istnienia zobowiązania pozwanego wobec pierwotnego wierzyciela. Przedłożone dokumenty nie dowodzą istnienia tej wierzytelności, prawidłowości wyliczenia jej wysokości ani daty wymagalności.

Powódka nie wykazała istnienia ani treści stosunku prawnego, z którego wywodziła istnienie zobowiązania do zapłaty, zaniechała zatem realizacji ciążących na niej z mocy powyższych przepisów obowiązków, co musiało skutkować uznaniem podnoszonych przez nią okoliczności za nieudowodnione.

Z uwagi zatem na ustalony stan faktyczny i przytoczone przepisy ustawy powództwo należało oddalić.

Sędzia