Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Wołoszyk

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. D.

przeciwko M. F.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 czerwca 2016 r. , sygn. akt VIII GNc 1895/16

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 7 czerwca 2016 roku wniesionym przed zaskarżeniem i przed uprawomocnieniem się nakazu zapłaty z dnia 18 maja 2016 roku powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie. Powód podtrzymał swoje żądanie w zakresie zasądzenia kosztów procesu. Cofnięcie pozwu podyktowane było faktem uiszczenia przez pozwanego należności dochodzonej pozwem, w dniach 6 i 7 czerwca 2016 roku, a zatem już po otrzymaniu nakazu zapłaty przez pozwanego. Ponieważ powód cofnął pozew ze skutkiem prawnym w zakresie kwoty 1.926,18 zło­tych wraz z odsetkami, na podstawie art. 332 § 2 K.p.c. w zw. z art. 353 ² k.p.c., Sąd Rejonowy wyżej wskazany nakaz zapłaty uchylił i postępowanie umorzył.

Pozwany, w piśmie zatytułowanym „ sprzeciw od nakazu zapłaty” podnosił, iż koszty procesu nie powinny zostać zasądzone na rzecz powoda, albowiem nie podjął on próby poza­sądowego rozwiązania sporu. Sąd Rejonowy zważył, iż w realiach niniejszego postępowania za przegrywającego należy uznać stronę pozwaną, która pozostawała w zwłoce z zapłatą należ­ności, a zatem dała powód do wytoczenia sprawy, zaś regulując po wniesieniu pozwu należ­ność dochodzoną w przedmiotowej sprawie uznała roszczenie. Pozwany uiścił zarówno należność główną jak i odsetki, uznając tym samym zasadność ich dochodzenia. Nie zakwestionował faktu otrzyma­nia faktury VAT nr (...). Podnoszony argument, iż nieuiszczenie należności spowodowane było „ najzwyklejszym ludzkim błędem”, który wynikał z faktu prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzującą się wielością usługobiorców i kontrahentów, nie ekskulpuje pozwanego. Umowa wią­żąca go z pełnomocnikiem jest szczególnego rodzaju umową, zaś pełnomocnik nie jest jedy­nie jednym z wielu kontrahentów, a osobą, której działania mają pomóc w wyegzekwowaniu należności od innych kontrahentów. Pozwany otrzymał fakturę VAT nr (...) z dnia 22 października 2015 roku, na któ­rej wyraźnie podano, iż jest to faktura za „ usługi prawnicze-reprezentacja w postępowaniu (G. T.)”. Nie wystawiono jej zatem za jakieś bliżej nieokreślone usługi prawnicze, a za zastępstwo procesowe w konkretnej sprawie, co tym bardziej powinno ułatwić pozwanemu ustalenie iż powinien ją opłacić. Na owej fakturze wskazano termin płatności do dnia 29 paź­dziernika 2015 roku. Pozwany uiścił jednak należność dopiero w dniu 6 czerwca 2016 roku, a zatem należy uznać go za stronę przegrywającą. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 oraz art. 99 k.p.c. oraz na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 paź­dziernika 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku poz. 1800).

Orzeczenie w pkt 2 zaskarżył pozwany zarzucając naruszenie art. 101 kpc poprzez jego niezastosowanie podczas gdy okoliczności sprawy wskazują, iż ziściły się przesłanki do jego zastosowania, tj. pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, naruszenie art. 98 § 1 kpc poprzez jego zastosowanie i zasądzenie kosztów procesu na rzecz powoda, podczas gdy, okoliczności sprawy wskazują, iż zastosowanie winien mieć art. 101 kpc, a tym samym koszty procesu winny zostać zasądzone na rzecz pozwanego, naruszenie art. 187 § 1 pkt 3 kpc poprzez uznanie, iż powód podjął próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, podczas gdy działania i wyjaśnienia powoda wskazane w pozwie, a tym samym sam pozew, nie czynią zadość wymogom określonym w art. 187 kpc. Pozwany wniósł o zmianę punktu 2 zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie okazało się niezasadne.

Należy wskazać , iż przesłankami zastosowania art. 101 kpc są łącznie dwie okoliczności w nim wymienione. Jak słusznie podnosi pozwany , zgodnie z doświadczeniem życiowym musi być wysnuty wniosek, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytaczania powództwa (orzeczenia SN: z dnia 25 maja 1936 r., III C 842/35, OSN(C) 1937, nr 1, poz. 38; z dnia 13 kwietnia 1961 r., IV CZ 23/61, OSPiKA 1962, z. 5, poz. 121). Po drugie, pozwany musi uznać powództwo przy pierwszej czynności procesowej." (Małgorzata Manowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I.Art 1-505(38), wyd. III, Wolters Kluwer 2015). Pozwany niewątpliwie uznał pozew przy pierwszej czynności. Sąd Okręgowy jednakże podziela pogląd sądu I instancji , iż pozwany otrzymał fakturę VAT nr (...) z dnia 22 października 2015 roku. Treść tej faktury była jasna i nie budziła wątpliwości. Termin płatności upłynął dnia 29 października 2015 r. Pozwany nie regulował należności z tej faktury przez kilka miesięcy. Umowa wią­żąca go z pełnomocnikiem jest umową, która niewątpliwie wyróżnia się wśród innych zawieranych przez pozwanego umów. Trudno przypuszczać aby pozwany mógł tak po prostu o niej zapomnieć. Słusznie też sąd podnosi , iż pozwany uregulował zarówno należność główną jak i odsetki. Nie negował zatem swego opóźnienia w płatności. Odnośnie zaś naruszenia art. 187 § 1 pkt 3 kpc należy wskazać , iż powód uczynił zadość owemu przepisowi wskazując , iż podjął próbę polubownego załatwienia sprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego w takiej sytuacji brak było podstaw do zastosowania art. 101 kpc , który ma charakter wyjątkowy.

W związku z powyższym zażalenie podlegało oddaleniu w myśl art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc.