Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka akcyjna w W. złożyła pozew przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 8.507,25 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 14 września 2013 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, iż dochodzi roszczeń regresowych przysługujących od ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia z dnia 19 marca 2013 r., z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Podała, że przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła kwotę 16.124,60 zł na rzecz podmiotu dokonującego naprawy. Dodała, że pozwana dokonała tylko częściowej refundacji.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 27 października 2015 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana potwierdziła okoliczności kolizji oraz fakt wypłaty odszkodowania przez powódkę. Zarzuciła, że powódka nie wykazała zasadności dochodzonej kwoty. Wskazała, że kwota przyznana przez nią pozwalała na dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Podniosła, że kalkulacja powódki nie może stanowić dowodu na dokonanie faktycznej naprawy pojazdu we wskazanym zakresie. Zarzuciła, że powódka błędnie naliczała odsetki ustawowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2013 r. doszło do kolizji, w której samochód marki M. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność M. P., został uszkodzony przez sprawcę kierującego pojazdem B. o nr rej. (...). Wyłącznie winną kolizji była M. S. – kierowca pojazdu marki B., która ubezpieczona była przez (...) spółkę akcyjną (której następcą prawnym jest (...) S.A.) w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Niesporne, nadto notatka informacyjna, k. 67, druk zgłoszenia szkody, k. 89 – 94, kopia dowodu osobistego, k. 105, kopia dowodu rejestracyjnego, k. 106, wyciąg z KRS, k. 39 – 47.

Powódka przeprowadziła postępowanie likwidacyjne. Koszt naprawy ustalony został na kwotę 16.124,60 zł netto. Odszkodowanie zostało zapłacone na rzecz poszkodowanego na podstawie decyzji z dnia 18 lipca 2013 . Pojazd M. (...) o nr rej. (...) został naprawiony w warsztacie R. B., koszt naprawy stwierdzony fakturami z tytułu zakupu części i robocizny wyniósł 20.901,48 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy, k. 55 – 62, 74 – 80, potwierdzenie, k. 68 – 71, lista wypłat, k. 71, decyzja, k. 72 – 73, k., korespondencja, k. 103 - 104, faktury VAT, k. 162, 164 - 166, rachunek, k. 163,

Pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r., doręczonym pozwanej w dniu 14 sierpnia 2013 r., powódka wezwała pozwaną do zapłaty regresu w kwocie 16.124,60 zł z tytułu wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania.

Pozwana przyjęła odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 7.618,35 zł. Pozwana dokonała negatywnej weryfikacji kosztów naprawy w zakresie chłodnicy, wentylatora oraz elementów słupka przedniego.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 8 506,25 zł z tytułu wypłaconego odszkodowania.

Dowód: korespondencja, k. 51 – 54, 64 – 65, 81, 84 – 85, 87, 95 – 98 analiza techiczno-ekonomiczna, k. 63, historia zlecenia, k. 66, potwierdzenie, k. 68 – 71, potwierdzenie odbioru, k. 82 – 83, wezwanie do zapłaty, k. 86,

Zakres naprawy samochodu marki M. (...) nr rej. (...) obejmował m.in. wymianę chłodnicy, wentylatora i elementów słupka przedniego. Uszkodzenia tych elementów pozostają w strefie zgniotu pojazdu w wyniku zdarzenia z dnia 19 marca 2013 r.

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki M. (...) nr rej. (...), przy użyciu części zamiennych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez wyposażone w komorę lakierniczą i geometryczną ramę naprawczą nieautoryzowane warsztaty naprawcze (tj. stawek w wysokości 120, 122 i 127 zł/rbg) wynosiła 22.466,08 zł netto (27.633,28 zł brutto).

Wartość pojazdu na dzień jego szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła ok. 190 000 zł.

Pojazd został naprawiony w sposób nie przywracający jego stanu sprzed szkody w zakresie prowizorycznej naprawy kołpaka koła przedniego lewego. W pozostałym zakresie naprawa pojazdu przywróciła stan pojazdu sprzed szkody.

Pojazd był pojazdem nowym na gwarancji, co uzasadniało jego naprawę przy użyciu części zamiennych nowych, sygnowanych znakiem producenta pojazdu.

Za stawkę robocizny uwzględnioną przez pozwaną – 60 zł – nie można było naprawić pojazdu.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 179 – 186, 204-207 ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego W. S., k.208 dokumentacja fotograficzna, k. 108 - 130

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości (skorygowano wyłącznie datę początkową naliczania odsetek ustawowych).

Podstawę prawną legitymacji czynnej powoda stanowi art 828 k.p.c. zgodnie z którym z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r Nr 124 poz. 1152 ze zm.), zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany odpowiada tylko w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Z bezspornych okoliczności sprawy wynika, że do wypadku doszło na skutek zderzenia pojazdów; podstawę materialnoprawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowi zatem art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998r sygn. akt CKU 87/98 opubl. Prok.i Pr. 1999 Nr 3 poz. 31).

Pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, a więc pośrednio przyznała, że wyłącznie winną zdarzenia była osoba ubezpieczona z tytułu ubezpieczenia OC w podmiocie, którego następcą prawnym jest pozwana. Kwestionowany był wyłącznie zakres należnego odszkodowania, pozwana twierdziła bowiem, że naprawa/wymiana niektórych części wskazanych w kalkulacji powoda nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem, a w każdym razie powódka tego związku nie wykazała, gdyż w dokumentacji zdjęciowej w aktach szkodowych nie utrwalono uszkodzeń kwestionowanych części. Zakwestionowano też stawki robocizny.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także - opinii biegłego, kwestionowanej wprawdzie przez stronę pozwaną, lecz podtrzymanej przez biegłego na rozprawie głównej po zapoznaniu się z zarzutami. Zeznania świadka M. P. okazały się w zasadzie nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego, ze względu na brak wiedzy świadka co do spornych okoliczności. Świadek potwierdził jedynie, że pojazd M. (...) jest obecnie użytkowany.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu niewykazania roszczenia, wyjaśnić należało, iż Sąd nie miał powodu, aby nie dawać wiary przedstawionym przez powódkę dokumentom określającym rozmiar szkody i zakres napraw – w szczególności dokumentom w postaci: kosztorysu i kalkulacji naprawy. Biegły kategorycznie wskazał, ze kwestionowane przez pozwaną uszkodzenia (kompletna rama drzwi przednich lewych, zawiasy drzwi, wzmocnienia słupka A lewego, blacha pałąka koła przedniego lewego, poszycie słupka, chłodnica, wentylator) pozostają w strefie uderzenia, jednocześnie obszernie i przekonująco wyjaśnił, dlaczego uszkodzenia mogą być niewidoczne na zdjęciach, a mimo to element musi zostać naprawiony/wymieniony. Chodzi mianowicie o odkształcenia i mikrouszkodzenia niewidoczne gołym okiem, ale albo możliwe do stwierdzenia w wyniku pomiarów, albo powodujące rozszczelnienie lub złą pracę elementu. Pozwana nie przedstawiła kontrargumentów, mogących prowadzić do podważenia wypowiedzi biegłego w tym względzie, jednocześnie trzeba zauważyć, że likwidatorem szkody był ubezpieczyciel, a więc podmiot, który zarówno posiada wymaganą wiedzę do kwalifikacji uszkodzeń, jak i nie jest zainteresowany powiększaniem zakresu odszkodowania. Doświadczenie życiowe pokazuje, że ubezpieczyciele skrupulatnie badają związek uszkodzeń ze zdarzeniem, powodującym ich odpowiedzialność i dojść może raczej do okrojenia należnego ubezpieczenia, nieprawdopodobne jest natomiast jego zawyżenie wskutek bezzasadnego zwiększenia zakresu naprawy. Wobec tego argumentacja pozwanej co do braku dowodów na uszkodzenie chłodnicy, wentylatora i słupka nie może się ostać. Co do stawki robocizny, za którą pozwana chciałaby szkodę zlikwidować, biegły wskazał wprost, że stawka w kwocie 60 zł za godzinę pracy warsztatu to stawka oderwana od realiów rynkowych.

Opinia biegłego jest logiczna, przekonująco uzasadniona i nie budzi wątpliwości. Wobec tego nie było podstaw do powoływania nowego biegłego, jako że sam fakt, iż opinia jest niekorzystna dla strony, nie uzasadnia powołania nowego biegłego.

Biegły ustalił, iż naprawa pojazdu była możliwa za kwotę 22.466,08 zł netto, zaś koszt naprawy ustalony przez powódkę i wypłacony poszkodowanemu (co ten potwierdził) wynosił łącznie 16.124,60 zł. Ponieważ pozwana wypłaciła kwotę 7.618,35 zł, powództwo podlegało zatem uwzględnieniu w całości, tj. co do kwoty 8.506,25 zł.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. Odsetki należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku; gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W warunkach niniejszej sprawy pozwana została wezwana do zapłaty pismem z 8 sierpnia 2013 r., w którym powódka wyznaczyła 30-dniowy termin do zapłaty. Pozwana odebrała pismo 19 sierpnia 2013 r., w związku z czym termin do zapłaty upłynął wraz z końcem18 września 2013 r. Powódce przysługują zatem odsetki od dnia następującego po ostatnim dniu terminu zapłaty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w 108 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszym postępowaniu powódka jest wygrywającą sprawę w całości. Na poniesione przez nią koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 426 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł ustalone zgodnie z treścią § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349), a także koszt wynagrodzenia biegłego w wysokości 1000 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) M. Z.

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)