Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wieliczce Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Paweł Styrna

Protokolant starszy protokolant sądowy B. W.

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 r. w Wieliczce

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

zasądza od K. K. na rzecz Banku (...) S.A. w W. kwotę 28.093,60 zł (dwadzieścia osiem tysięcy dziewięćdziesiąt trzy złote 60/100) z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 26.522,35 zł (dwadzieścia sześć tysięcy pięćset dwadzieścia dwa złote 35/100) od 2 marca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5820,50 zł (pięć tysięcy osiemset dwadzieścia złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1336/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 października 2016 roku

Strona powodowa Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. pozwem wniesionym w dniu 9 marca 2016 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie od pozwanego K. K. kwoty 28.093,60 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 26.522,35 złotych od dnia (...) roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że udzieliła pozwanemu kredytu na podstawie umowy z dnia (...) o kredyt gotówkowy i kartę kredytową. Udzielonego kredytu pozwany nie zwrócił, a na wymagalną wierzytelność strony powodowej wobec niego składają się: niespłacony kapitał kredytu w wysokości 26.522,35 złotych, odsetki umowne od należności głównej w części, w jakiej pozwany nie spóźnił się z jej zwrotem, wedle stawki oprocentowania przewidzianej w umowie w wysokości 1.249,72 złotych, odsetki umowne od należności głównej w części, w jakiej pozwany spóźnił się z jej zwrotem, wedle stawki oprocentowania przewidzianej w umowie w wysokości 289,53 złotych, naliczone koszty w wysokości 32 złotych (k. 2-4).

Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wieliczce (k. 5v.).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 maja 2016 roku tutejszy Sąd nakazał pozwanemu, aby w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłacił stronie powodowej kwotę 28.093,60 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 26.522,35 złotych od dnia 2 marca 2016 roku do dnia zapłaty, wraz z kosztami postępowania (k. 41).

Pozwany K. K. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nie zaprzeczył okoliczności zawarcia umowy kredytu ze stroną powodową, natomiast wyraził zapatrywanie, że nie zostało udowodnione, aby z tego tytułu stronie powodowej przysługiwało wobec niego jakiekolwiek roszczenie (k. 44-45).

Bezsporne w niniejszej sprawie pozostawały następujące okoliczności:

W dniu (...)roku strony zawarły umowę nr (...) o kredyt gotówkowy oraz kartę kredytową, mocą, której strona powodowa udzieliła pozwanemu kredytu w kwocie 28.587,96 złotych, a pozwany zobowiązał się do jego spłaty wraz z odsetkami w 84 ratach miesięcznych po 513,98 złotych każda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W związku z brakiem terminowej spłaty kredytu strona powodowa wypowiedziała pozwanemu umowę kredytu pismem datowanym na (...) doręczonym pozwanemu w dniu (...) roku.

Dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dowodem doręczenia (k.64-66).

Na dzień (...) roku zobowiązanie pozwanego wobec strony powodowej wynikające z niespłaconego kredytu wynosiło 28.093,60 złotych, na co składały się: należność główna w wysokości 26.522,35 złotych, odsetki umowne od należności głównej w części, w jakiej pozwany nie spóźnił się z jej zwrotem, wedle stawki oprocentowania przewidzianej w umowie, w wysokości 1.249,72 złotych, odsetki umowne od należności głównej w części, w jakiej pozwany spóźnił się z jej zwrotem, wedle stawki oprocentowania przewidzianej w umowie w wysokości 289,53 złotych oraz należne koszty w wysokości 32 złotych.

Dowody: - wyciąg z ksiąg bankowych (k. 15);

- historia spłat kredytu (k. 63).

Stan faktyczny niniejszej sprawy został ustalony na podstawie dokumentów prywatnych tj. wyciąg z ksiąg bankowych i historia spłat kredytu, które były czytelne i podpisane, umożliwiały Sądowi zapoznanie się z treścią oświadczeń woli lub wiedzy osób, które na dokumentach położyły swe podpisy.. Niewiarygodne zaś były zaznania pozwanego K. K., który odpowiadał na zadawane pytania lakonicznie i zdawkowo, zasłaniając się brakiem pamięci lub wiedzy odnośnie prawie wszystkich okoliczności, o które był pytany; zeznawał np. „nie pamiętam, na jaką kwotę wziąłem kredyt, nie pamiętam ile spłaciłem, nie wiem ile nie spłaciłem z tej kwoty (czas nagrania 00: 05: 11); tak, więc postawa pozwanego, który wyraźnie starał się utrudnić wyjaśnienie istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii wpłynęła na uznanie jego zeznań za niewiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Pozwany w niniejszej sprawie nie zaprzeczał, a wręcz potwierdził, że strona powodowa, jako kredytodawca udostępniła mu ilość pieniędzy wskazaną w umowie kredytu z(...)roku. Analiza zaś stanowiska pozwanego przedstawionego w sprzeciwie od nakazu zapłaty i zaprezentowanego na rozprawie w dniu 17 października 2016r. wskazuje, że nie jest on wstanie, ani nie zamierzał, powołać dowodów, z których by wynikało, że pomimo terminowego spłacania poszczególnych rat kredytu bank bezzasadnie wypowiedział umowę kredytową łączącą strony i zażądał spłaty całej kwoty kredytu. W konsekwencji Sąd oparł rozstrzygnięcie na dowodach przedstawionych przez powodowy Bank, które bez wątpliwości potwierdzają dochodzone roszczenie zarówno, co do zasady jak i co do wysokości. Z uwagi natomiast na przedstawiane przez pozwanego K. K. wątpliwości, co do mocy dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, wyjaśnić należy, że konsekwencją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011r. w sprawie o sygnaturze P 7/09 jest utrat mocy prawnej przepisu art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe jedynie w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego pozbawia, więc dokumenty bankowe w postaci wyciągu z ksiąg bankowych tzw. domniemania wiarygodności przysługującego dokumentom urzędowym w myśl art. 244 § 1 kpc, co nie oznacza pozbawiania tych dokumentów wszelkiej mocy dowodowej. Nadal bowiem, wyciągi z ksiąg rachunkowych banku stanowią dowód „na piśmie” okoliczności nim stwierdzonych, a ich zakwestionowanie jest możliwe jedynie w trybie przewidzianym w art. 253 kpc. W niniejszej zaś sprawie wiarygodność wyciągu z ksiąg bankowych z 1 marca 2016r. (...), potwierdza zachowanie K. K., który przesłuchiwany w charakterze strony, zasłaniając się brakiem pamięci unikał wskazania okoliczności, które ewentualnie mogłoby podważyć wiarygodność oświadczenia zawartego we wskazanym wyciągu z ksiąg bankowych, co w konsekwencji wpłynęło na uznanie przez Sąd okoliczności stwierdzonych tym dowodem za udowodnione.

Oceniając postawę pozwanego, w niniejszej sprawie należy przywołać podstawową zasadę prawa zobowiązań tj. pacta sunt servanta (umów należy dotrzymywać), która jest podstawą obrotu prawnego, gwarantując bezpieczeństwo uczestnikom tego obrotu, pewność rozstrzygnięć w przypadku ewentualnych sporów, a dzięki temu przyczynia się do rozwoju stosunków prawnych/ekonomicznych, a co za tym idzie do rozwoju świadomości i kultury prawnej. W niniejszej zaś sprawie, treść stosunku prawnego, łączącego strony została ukształtowana umową z dnia (...), w której strony w sposób jednoznaczny, określiły swoje prawa i obowiązki oraz konsekwencje ich uchybienia. Jednocześnie z oświadczenia pracowników banku, stanowiące wyciąg z ksiąg bankowych z (...). oraz z historii spłat kredytu wynika w sposób jednoznaczny, że pozwany K. K. nie wywiązywał się ze swojego zobowiązania wobec powodowego banku, pozostając w opóźnieniu z zapłatą łącznej kwoty 20.093,60 zł. Wskazane dowody potwierdzają więc roszczenie dochodzone pozwem, co uzasadnia uwzględnienie powództwa w całości.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, obciążając pozwanego, jako przegrywającego obowiązkiem zwrotu na rzecz strony powodowej poniesionych przez nią kosztów, na które składają się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.000 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 4.800 złotych, uiszczona od pełnomocnictwa opłata skarbowa w wysokości 17 złotych oraz opłata manipulacyjna3,50 zł na rzecz operatora płatności w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

S..:

1)  (...);

2)  (...);

3)  (...)