Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Cezary Skwara

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Rozen

po rozpoznaniu 22 września 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B. i W. B.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o odszkodowanie

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powodów A. B. i W. B. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. kwotę 3617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Cezary Skwara

Sygn. akt: XVI GC 1148/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 września 2016 roku

Pozwem z dnia 4 listopada 2015 r. A. B. i W. B. wnieśli o zasądzenie od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) z siedzibą w W. kwoty 80 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty w związku z usytuowaniem nieruchomości powodów w obszarze ograniczonego użytkowania dla (...)w W. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na kwotę główną dochodzoną pozwem złożyły się:

- kwota 55 000 zł tytułem zwrotu kosztów tzw. rewitalizacji akustycznej budynku powodów.

- kwota 25 000 zł tytułem odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości strony powodowej.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że są właścicielami nieruchomości lokalowej położonej w Z., gmina L., powiat (...), przy ul. (...). Przedmiotowa nieruchomość położona jest w granicach obszaru ograniczonego użytkowania dla (...)w W. utworzonego uchwałą (...)Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. Zdaniem powodów wprowadzenie OOU spowodowało powstanie po ich stronie szkody w postaci w postaci znacznej utraty wartości nieruchomości oraz konieczność przeprowadzenia prac zwiększających wyizolowanie nieruchomości budynkowej od hałasu wynikłego z operowania portu lotniczego (pozew k. 3-36).

W odpowiedzi na pozew pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe (...) z siedzibą w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że roszczenie jest bezpodstawne z uwagi na upływ terminu zawitego na dochodzenie roszczeń zgłoszonych przez powodów. Pozwany zarzucił również bezpodstawność roszczeń odszkodowawczych z uwagi na brak przekroczeń dopuszczalnych poziomów hałasu dla zabudowy mieszkaniowej na terenie na którym mieści się nieruchomość powodów a także wskazał, że utworzenie OOU nie spowodowało żadnych ograniczeń na nieruchomości powodów, które uzasadniałyby roszczenia odszkodowawcze z tytułu obniżenia wartości nieruchomości. Pozwany zakwestionował także uprawnienie powodów do żądania odsetek ustawowych od dnia 2 sierpnia 2013 r. (odpowiedź na pozew k. 42-117).

W kolejnym piśmie procesowym powodowie odnosząc się do zarzutu upływu terminu zawitego wskazali, że strona powodowa w dniu 2 sierpnia 2013 r. nadała w placówce pocztowej zgłoszenie roszczenia w trybie art. 129 ust. 4 p.o.ś. wraz z wezwaniem do podjęcia negocjacji oraz dodatkowo zawezwanie do próby ugodowej, mające na celu możliwość zawarcia ewentualnej ugody w drodze dobrowolnych negocjacji w zakresie wypłaty należnego odszkodowania (pismo powodów k. 139-154).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie A. B. i W. B. są współwłaścicielami, na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, nieruchomości lokalowej, położonej przy ul. (...) w Z. (Z.), gmina L., powiat (...), dla której to Sąd Rejonowy w P., IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...).

/okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wydruk z księgi wieczystej ( k. 13-17 )/.

Nieruchomość powodów w całości została objęta strefą obszaru ograniczonego użytkowania utworzoną na podstawie uchwały nr (...)Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...)w W..

/okoliczności bezsporne/

W dniu 2 sierpnia 2013 r. (data nadania na poczcie) powodowie skierowali do pozwanego zgłoszenie roszczenia w trybie art. 129 ust. 4 p.o.ś. wraz z zawezwaniem do podjęcia negocjacji w sprawie ustalenia wysokości odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów dostosowania budynku do wymagań technicznych oraz z tytułu utraty wartości nieruchomości. Zgłoszenie roszczenia zostało doręczone pozwanemu w dniu 6 sierpnia 2013 r.

/dowód: zgłoszenie roszczenia k. 11-12, potwierdzenie nadania k. 20, koperta z datą nadania na poczcie oraz prezentatą biura podawczego pozwanego k. 56/

W dniu 2 sierpnia 2013 r. powodowie skierowali do Sądu Rejonowego dla (...)w W. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej dotyczący pokrycia kosztów dostosowania budynku do wymagań technicznych oraz z tytułu utraty wartości nieruchomości.

/okoliczności bezsporne a nadto dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 21-25, dowód nadania k. 26, protokół posiedzenia k. 27/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt jak również w oparciu o niesporne, bowiem wyraźnie, bądź milcząco przyznane twierdzenia stron, które nie budziły wątpliwości, co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Autentyczność złożonych do akt sprawy dokumentów poza dowodem doręczenia przesyłki pozwanemu (k. 56) nie była kwestionowana a jednocześnie żadna ze stron procesu nie żądała złożenia ich oryginałów. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosowanie do treści art. 233 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne. Strona powodowa co do dokumentu potwierdzającego doręczenie przesyłki pozwanemu wskazywała, że załączona do odpowiedzi na pozew koperta w żaden sposób nie potwierdza stanowiska strony pozwanej. W ocenie powodów pieczątka na kopercie, prezentata, zawierająca datę 6 sierpnia 2013 r. nie jest dowodem otrzymania przez pozwanego zgłoszenia roszczenia w tym dniu, pieczątkę w takiej formie można przystawić do dokumentu w każdym czasie i nie jest to dowód potwierdzający datę wpływu dokumentu. Ponadto na kopercie nie ma podpisu przedstawiciela pozwanego, co w ocenie powodów podważa wiarygodność dokumentu.

W kontekście powyższego zarzutu powodów należało wskazać, na podstawie art. 243 ¹k.p.c. w zw. z art. 308 k.p.c. Sąd uznał, że zakwestionowany przez stronę powodową dokument stanowi w istocie innego rodzaju środek dowodowy niż dokument prywatny. Sąd, dokonując jego oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał dowód ten za wiarygodny i przydatny dla ustalenia faktycznego. Zaznaczyć przy tym należy, że dowody z innych dokumentów są jednym z dowodów wymienionych w k.p.c. i podlegają ocenie tak, jak wszystkie inne dowody. Podobnie, jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywnie zasługuje na wiarę, czy nie.

Sąd w sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe w ograniczonym zakresie, przeprowadzając dowody z dokumentów złożonych przez strony do w akt niniejszej sprawy. Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe stron (k.173), w szczególności wnioski o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych sądowych bowiem przeprowadzenie zawnioskowanych dowodów byłoby niecelowe z uwagi na uznanie, iż roszczenie zgłoszone w pozwie nie może zostać uwzględnione z uwagi na upływ terminu zawitego do zgłoszenia roszczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jako bezzasadne podlega oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa dochodziła zasądzenia od pozwanego kwoty 80 000 zł. wskazując, iż domaga się odszkodowania w związku z usytuowaniem nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania ustanowionym w drodze uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r.

Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia wskazano na art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (dalej: p.o.ś.), zgodnie z którym w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę obejmującą również zmniejszenie wartości nieruchomości.

Zważyć należy, iż roszczenia formułowane na podstawie art. 129 ust. 1 i ust. 2 p.o.ś. podlegają poważnym ograniczeniom. Zgodnie z art. 129 ust. 4 p.o.ś. można wystąpić z nimi w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Mając na uwadze wyżej przytoczoną argumentację w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy powodowie zachowali roszczenie o którym mowa w art. 129 p.o.ś., co wiąże się z oceną zachowania terminu z art. 129 ust. 4 ustawy. Pozwany już bowiem w odpowiedzi na pozew wskazywał, iż powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wniesione po upływie dwuletniego terminu przewidzianego ustawą, a więc już tylko z tej przyczyny winno podlegać oddaleniu.

W ocenie Sądu termin do zgłoszenia roszczeń, o których mowa w art. 129 ust. 4 ustawy p.o.ś., jest terminem zawitym. Termin ten ma charakter terminu zawitego (prekluzyjnego), co oznacza, iż jego niedochowanie powoduje wygaśnięcie roszczenia, a fakt upływu tego terminu sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu.

Wskazać należy, że art. 129 ust. 4 w związku z art. 136 ust. 1 p.o.ś., należy interpretować w ten sposób, że - w przypadku ograniczeń korzystania z nieruchomości będących następstwem utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania (art. 135 p.o.ś.) - roszczenia, o których mowa w tym przepisie należy zgłosić w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego do obowiązanego do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości, o którym mowa w art. 136 ust. 2 p.o.ś. Skoro bowiem ustawodawca z jednej strony zakreślił krótki (2 - letni) termin do zgłoszenia żądań, o których mowa w art. 129 ust. 1-3 p.o.ś., z drugiej zaś określił obowiązek ich zgłoszenia określonemu podmiotowi zobowiązanemu do ich realizacji, o których mowa w art. 136 ust. 2 p.o.ś., przed wystąpieniem z tymi roszczeniami na drogę sądową, to termin, o którym mowa w art. 129 ust. 4 p.o.ś. należy uznać za termin zawity do zgłoszenia tych żądań obowiązanemu do ich realizacji w celu zachowania prawa dochodzenia tych roszczeń przed sądem. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, jeżeli uwzględni się, że ustawodawca nie określił terminu, w ciągu którego obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości, o którym mowa w art. 136 ust. 2 p.o.ś., jest zobowiązany zająć stanowisko co do zasadności żądań zgłoszonych przez poszkodowanego. Taką interpretację charakteru terminu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 p.o.ś. wzmacnia także wykładnia językowa tego przepisu, w którym jest mowa o wystąpieniu z roszczeniami, co znaczeniowo jest terminem szerszym od terminu dochodzenia roszczeń i mieści w sobie także zgłoszenie przez poszkodowanego w związku ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości żądań, o których mowa w art. 129 ust. 1-3 p.o.ś, obowiązanemu do ich wykonania (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2008 r. w sprawie IV CSK 216/08 nie publ.).

Podnieść należy, iż okolicznością bezsporną w niniejszym postępowaniu było, iż nieruchomość powodów została objęta strefą ograniczonego użytkowania na mocy uchwały nr(...)Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...)w W.. Mając na uwadze treść art. 129 ust. 4 p.o.ś. dwuletni termin, w którym powodowie mogli wystąpić do pozwanego z roszczeniem wynikającym z art. 129 ust. 1-3 tej ustawy należy liczyć od dnia wejścia w życie ww. uchwały nr (...)Sejmiku Województwa (...) tj. od dnia 3 sierpnia 2011 r. W związku z powyższym termin na zgłoszenie dochodzonego pozwem roszczenia upłynął w dniu 4 sierpnia 2013 r. Tymczasem mając na uwadze dowody zgromadzone w sprawie należy uznać, że powodowie zgłosili pozwanemu swoje roszczenie dopiero w dniu 6 sierpnia 2013 r. (k.56) – w dniu, w którym strona pozwana otrzymała pismo zawierające roszczenie powodów, a więc po upływie terminu zawitego.

Powód wskazywał, że pismo powodów zawierające zgłoszenie roszczenia było oświadczeniem skierowanym wprost do podmiotu obowiązanego, w formie pisemnej, złożone w placówce pocztowej w dniu 2 sierpnia 2013 r. W ocenie powodów skoro zgłoszenie nadane było listem poleconym przed upływem terminu zawitego, to powodowie terminu dochowali. Pozwany zarzucał także, że strona pozwana nie przedstawiła żadnych dokumentów, z których wynika, że zgłoszenie zostało doręczone do pozwanego po dniu 4 sierpnia 2013 r., a załączona do odpowiedzi na pozew koperta w żaden sposób nie potwierdza stanowiska pozwanego. Ponadto powodowie wskazywali, że złożyli wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, który skutecznie ich zdaniem, przerwał 2-letni termin do zgłoszenia roszczenia.

W omawianym w zakresie wskazać należy, iż jak wynika ze zgromadzonych dowodów, powodowie w dniu 2 sierpnia 2013 r. skierowali drogą pocztową do pozwanego zgłoszenie roszczenia o odszkodowanie z tytułu spadku wartości nieruchomości w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania oraz odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów dostosowania budynku do wymagań technicznych, zaś w tym samym dniu do Sądu Rejonowego dla (...) w W. skierowali wniosek o zawezwanie do próby ugodowej pozwanego. Należy wskazać jednak, iż datą zgłoszenia takiego roszczenia nie jest data wpływu do sądu pozwu/wniosku zawierającego to roszczenie czy też data nadania na poczcie, ale faktyczna data, w której pozwany dowiedział się o zgłoszonym roszczeniu tj. najczęściej data doręczenia odpisu pozwu/wniosku lub data doręczenia korespondencji zawierającej zgłoszenie roszczenia. W przepisie art. 129 ust. 4 p.o.ś. chodzi bowiem o to, aby przed upływem terminu roszczenie zostało zgłoszone samemu obowiązanemu do zaspokojenia roszczenia, niewystarczające jest zatem aby przed upływem terminu powód nadał pismo na poczcie czy wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, w chwili bowiem wniesienia wniosku lub nadania pisma na poczcie pozwany nie ma jeszcze wiedzy o zgłaszanym roszczeniu, jego rodzaju i rozmiarze. Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r. ( sygn. II CSK 720/14 ) oświadczenie skierowane do obowiązanego, którego treścią jest roszczenie o zapłatę odszkodowania, musi przed upływem terminu wskazanego w art. 129 ust. 4 p.o.ś. dojść do obowiązanego w taki sposób, aby mógł się z nimi zapoznać ( art. 61 k.c. ). W razie zaś gdy nośnikiem oświadczenia jest pozew lub inne pismo procesowe, dla dochowania termu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 p.o.ś. konieczne jest, aby przed jego upływem pozew lub to pismo zostały doręczone pozwanemu, nie wystarcza zaś to, że przed jego upływem powództwo zostanie wytoczone lub pismo zostanie wniesione do sądu. Nie jest wystarczające również nadanie listu na poczcie. Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego wyrażone w piśmie procesowym z dnia 23 maja 2016 r., że wnioskując a maiori ad minus, jeżeli Sąd Najwyższy uznał w przypadku pozwu i pisma procesowego, iż nie jest wystarczające ich nadanie w placówce pocztowej operatora pocztowego wyznaczonego, mimo wyraźnej dyspozycji art. 165 par 2 k.p.c., to tym bardziej dotyczy to pism kierowanych poza postępowaniem sądowym, w przypadku których stosowana jest ogólna zasada doręczania oświadczeń woli, wynikająca z art. 61 k.c.

Data otrzymania zgłoszenia przez pozwanego jest zatem wbrew stanowisku strony powodowej kluczowa dla oceny, czy strona powodowa dochowała terminu zawitego wynikającego z art. 129 p.o.ś.

Wskazać należy, że strona pozwana celem udowodnienia daty doręczenia zgłoszenia roszczenia pozwanemu przedstawiła kopię koperty wraz z prezentatą biura podawczego swojego przedsiębiorstwa. Z korespondencji tej wynika, że przesyłka skierowana przez powodów została dostarczona pozwanemu w dniu 6 sierpnia 2013 r. (k. 56). Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wartości dowodowej przedstawionego przez pozwanego dokumentu. Strona powodowa nie przedstawiła natomiast żadnych dowodów mających uzasadnić jej twierdzenie, że przesyłka zawierająca zgłoszenie roszczenia pozwanemu została mu doręczona przed upływem terminu zawitego. Należy wskazać, że celem wykazania tej okoliczności powodowie mieli możliwość przedstawienia reklamacji skierowanej do operatora pocztowego, czy też zwrócenia się do Poczty Polskiej o wykazanie w jakim terminie korespondencja została doręczona. Wskazać należy, że również gdyby korespondencja do pozwanego została wysłana za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, wtedy strona powodowa dysponowałaby dowodem, kiedy ta korespondencja została doręczona. Żaden ze wskazanych dowodów nie został przez stronę powodową przedstawiony. Ciężar wykazania powyższych okoliczności – zgodnie z treścią art. 6 k.c. – spoczywał na powodach, jako podmiocie wywodzącym z powyższych okoliczności skutki prawne. Należy zaznaczyć, iż strony mają obowiązek dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i przedstawiać dowody (art. 3 k.p.c.). Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają zaś stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (wyrok Sądu Najwyższego z 15 lipca 1999 r. I CKN 415/99 LEX nr 83805). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności zwalnia sąd orzekający z odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są same strony. (wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1997 r. II UKN 406/97 OSNAPiUS 1998/21/641). Zauważyć należy, iż aktualnie, proces cywilny jest procesem stricte kontradyktoryjnym, w którym rola sądu jest ściśle reglamentowana – zasadniczo nie wykazuje on inicjatywy w jakimkolwiek zakresie (co zawsze mogłoby uzasadniać postawienie mu zarzut sprzyjania jednej ze stron) pozostając przy roli bezstronnego arbitra. To rzeczą stron jest dowodzenia swych racji (art. 6 k.c., art. 232 zd. 1 k.p.c.), a czynności Sądu podejmowane z urzędu stanowią wyjątki od zasady dyspozytywności (art. 5 k.p.c., art. 232 zd. 2 k.p.c.).

Ponadto Sąd uznał, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej skierowany do Sądu Rejonowego dla (...) w W. w dniu 2 sierpnia 2013 r. również nie został doręczony pozwanemu przed upływem terminu zawitego. Dzień 2 sierpnia 2013 r. to był piątek zatem oczywistym jest, że do dnia 5 sierpnia 2013 r. (poniedziałek) pozwany na pewno nie zostałby powiadomiony przez Sąd o roszczeniach powodów. Znając bowiem obieg dokumentów sądowych należało stwierdzić, że nawet jeśli wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został złożony przez powodów bezpośrednio na biurze podawczym sądu w dniu 2 sierpnia 2013 r. to najwcześniej sprawa została przedstawiona do danego wydziału do którego została skierowana w dniu 5 sierpnia 2013 r. W takich okolicznościach doręczenie za pośrednictwem poczty korespondencji zawierającej zawezwanie do próby ugodowej pozwanemu przed dniem 5 sierpnia 2013 r. nie mogło mieć miejsca.

Wobec powyższego należało uznać, że strona powodowa nie wykazała, że zgłoszenie roszczenia dotarło do pozwanego przed dniem 5 sierpnia 2013 r. Natomiast za datę zgłoszenia pozwanemu tego roszczenia należało uznać datę doręczenia przesyłki wynikającą z kopii koperty przedstawionej przez stronę pozwaną tj. 6 sierpnia 2013 r. ( k. 56). Mając na względzie zatem, iż z roszczeniami związanymi z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania na mocy uchwały nr (...)należało wystąpić do dnia 4 sierpnia 2013 r., przedmiotowe roszczenie o odszkodowanie zostało zgłoszone po upływie terminu zawitego i jako takie nie może zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze, z uwagi na upływ terminu zawitego do zgłoszenia roszczenia dochodzonego w pozwie orzeczono jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd postąpił zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego – jako wygrywającego proces w całości – kwotę złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym ustalone na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 poz. 490 j.t.) w kwocie 3 600 zł oraz kwota 17,00 zł uiszczona przez powodową spółkę tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, łącznie 3 617 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSO Cezary Skwara

Zarządzenie: (...)