Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K. dnia 1 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Żukowski (del.)

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2014 r. w K.

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko M. M. i K. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych M. M. i K. M. solidarnie na rzecz powódki M. P. kwotę 31.755 zł. 24 gr. (słownie: trzydzieści jeden tysięcy siedemset pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia cztery grosze) z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 10000 (dziesięć tysięcy) złotych od dnia 1 marca 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 20000 (dwadzieścia tysięcy) złotych od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1755 zł. 24 gr. (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia cztery grosze) od dnia 28 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanych M. M. i K. M. solidarnie na rzecz powódki M. P. kwotę 1587 zł. 36 gr. (słownie: jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt siedem złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

IV.  wyrokowi w pkt I w zakresie kwoty 30.000 (słownie: trzydzieści tysięcy złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powódka M. P. - w pozwie o zapłatę skierowanym przeciwko pozwanym M. M. i K. M. - wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych:

I.  kwoty 32.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000,00 zł od dnia 25 lutego 2013 r. oraz od kwoty 22.000,00 zł od dnia 5 marca 2013 r. – do dnia zapłaty;

II.  kwoty 32.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000,00 zł od dnia 25 lutego 2013 r. oraz od kwoty 22.000,00 zł od dnia 5 marca 2013 r. – do dnia zapłaty;

III.  kwoty 32.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000,00 zł od dnia 28 lutego 2013 r. oraz od kwoty 22.000,00 zł od dnia 10 marca 2013 r. – do dnia zapłaty.

Jednocześnie powódka wniosła o solidarne zasądzenie od pozwanych na jej rzecz kosztów procesu oraz o nadanie orzeczeniu rygoru natychmiastowej wykonalności.

Uzasadniając roszczenie powódka wskazała, iż na podstawie dwóch porozumień z dnia 13 listopada 2012 r. przekazała pozwanym zaliczki po 10.000,00 zł; zgodnie z porozumieniami kwoty te miały zostać zwrócone powódce w dniu 25 lutego 2013 r., jak również w dniu 5 marca 2013 r., powódka miała uzyskać wypłatę prowizji w wysokości po 22.000,00 zł od każdej umowy. Podobne porozumienie zostało zawarte pomiędzy stronami w dniu 19 grudnia 2012 r. – zwrot zaliczki 10.000,00 zł ustalono w niej na dzień 28 lutego 2013 r., prowizja w wysokości 22.000,00 zł miała zostać wypłacona do dnia 10 marca 2013 r. Pomimo wielokrotnych monitów, należności te nie zostały uregulowane.

W zakresie żądania rygoru natychmiastowej wykonalności, jako jego podstawę prawną powódka podała normę art. 333 § 3 k.p.c. podnosząc, że trudna sytuacja finansowa pozwanych naraża powódkę na szkodę w postaci niemożności wyegzekwowania roszczenia, oraz powołała fakt wystawienia przeciwko pozwanym bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2012 r. oraz opublikowania obwieszczenia o licytacji ruchomości z dnia 7 grudnia 2012 r.

W odpowiedzi na pozew (k.22 i n., k.31 i n.) – pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w zakresie żądania II. pozwu w całości oraz o oddalenie pozostałych dwóch roszczeń, co do kwot ponad 10.000,00 zł – łącznie 20.000,00 zł oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu i oddalenie żądania nadania rygoru natychmiastowej wykonalności. Na uzasadnienie stanowiska podali, że powódka dwukrotnie wniosła o zasądzenie 32.000,00 zł ze wskazanymi odsetkami na podstawie jednej umowy z dnia 13 listopada 2013 r. powołując się na rzekomą zbieżność dat.

Pozwani przyznali, że zawarli z powódką porozumienia w dniach 13 listopada 2012 r. oraz dnia 19 grudnia 2012 r. o zasadach wzajemnych rozliczeń z tytułu realizacji przyszłej transakcji, zgodnie z którymi powódka przekazała pozwanym kwoty po 10.000,00 zł, na zabezpieczenie transakcji wynajmu jednego lokalu handlowo usługowego w W.. Pozwani przyznali, że posiadają wobec powódki zobowiązania na łączną kwotę 20.000,00 zł, a termin zwrotu kwot po 10.000,00 zł to odpowiednio 25 luty 2013 r. oraz 28 luty 2013 r. Pozwani nie uznali żądania dotyczącego zapłaty kwot po 22.000,00 zł, podając, że zgodnie z zawartymi porozumieniami oraz rzeczywistą wolą stron wynikało, że powódka otrzyma prowizję po podpisaniu umów najmu z klientami Biura (...), nie później jednak niż odpowiednio w dniach 5 marca 2013 r. i 10 marca 2013 r. W zakreślonym terminie jak i do dnia dzisiejszego nie doszło do podpisania umów najmu, a zatem żądanie powódki jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Odsetki należą się więc również tylko od kwot zaliczek, pozwani zaprzeczyli jednak jakoby powódka przed dniem wniesienia pozwu kierowała wobec pozwanych jakiekolwiek stanowcze wezwania do zapłaty jakichkolwiek kwot z tytułu zawartych porozumień, co winna była uczynić. Pozwani wskazali również, że powódka nie odbiera telefonów, co utrudnia kontakt, który poprzednio następował bez problemów. Nie udostępniła również pozwanym numeru swojego konta bankowego a podany adres zamieszkania, (...), jest nieprecyzyjny z uwagi na fakt, iż znajduje sie tam wiele lokali, zarówno handlowych jak i biur.

Uzasadniając żądanie oddalenia wniosku o nadanie wyrokowi natychmiastowej wykonalności określiła go jako błędny, a powołany przez powódkę bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przeciwko pozwanym rok wcześniej, jako nie mający wpływu na roszczenie powódki tym bardziej, w odniesieniu do niższej niż wskazana wartość przedmiotu sporu kwocie.

Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew pismem procesowym z dnia 12 listopada 2013 r. (k.39-41) powódka wskazała, że dochodzi roszczeń z trzech zawartych z pozwanymi porozumień w tym dwóch w jednej dacie. Jednocześnie zaprzeczyła, jakoby którekolwiek z porozumień ustalało podpisanie umów najmu jako warunek dla wypłaty prowizji – w ocenie powódki pozwani zobowiązali się do zapłaty niezależnie od rezultatu końcowego, uzależniając ją wyłącznie od daty. Nadto powódka wskazała, że pozwana M. M. wielokrotnie informowała ją o pozytywnym zakończeniu transakcji, informując, poprzez e-maile i SMS, że umowy zostały podpisane. Powódka nie posiada również wiedzy o rzeczywistym sposobie wykorzystania przez pozwanych wpłaconych zaliczek.

Powódka zakwestionowała żądanie pozwanych dotyczące odsetek, jak również podniosła, że kwota uznana w treści odpowiedzi na pozew, również nie została zapłacona.

W trakcie rozprawy w dniu 8 stycznia 2014 r. pełnomocnik pozwanych uznał roszczenie pozwanych do kwoty 30.000,00 zł to jest kwot trzech zaliczek wpłaconych przez powódkę: dwukrotnie w dniu 13 listopada 2012 r. oraz w dniu 19 grudnia 2012 r. Stanowisko to zostało następnie podtrzymane przez pozwaną M. M. na rozprawie w dniu 21 lipca 2014 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony podpisały trzy porozumienia, dwa w dniu 13 listopada 2012 r., oraz w dniu 19 grudnia 2012 r., dotyczące wpłaty przez powódkę M. P. kwoty 10.000,00 zł tytułem zaliczki na zabezpieczenie transakcji wynajmu trzech lokali handlowo – usługowych w W.. Zwrot zaliczek wpłaconych na podstawie porozumień z dnia 13 listopada 2012 r. miał nastąpić nie później niż do dnia 25 lutego 2013 r., zwrot kwoty wpłaconej na podstawie porozumienia z dnia 19 grudnia 2012 r. do dnia 28 lutego 2013 r. Strony ustaliły również, że z tytułu prowizji M. P. otrzyma kwotę po 22.000,00 zł za każdy z lokali, rozliczenie prowizji natomiast nastąpi po podpisaniu umów najmu z klientami Biura (...); nie później niż do dnia 5 marca 2013 r. w przypadku porozumień zawartych w dniu 13 listopada 2012 r. oraz 10 marca 2013 r. w przypadku porozumienia zawartego w dniu 19 grudnia 2013 r.

dowód: porozumienia z dnia 13 listopada 2012 r. k.13-14, oraz 19 grudnia 2012 r. k.12.

Przed podpisaniem porozumień, pozwana zadeklarowała zwrot kwot wpłaconych tytułem zaliczek na poczet zabezpieczenia transakcji wynajmu lokali w W.. Nigdy nie było ustalone, że prowizja w wysokości 22.000,00 zł za każdy lokal zostanie wypłacona bez względu czy do zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu dojdzie. Do transakcji tych nigdy nie doszło, umowy nie zostały zawarte pomimo starań i zaangażowania powódki. Łącznie uzgodnienia stron dotyczyły 7 lokali, w zakresie pozostałych czterech nieobjętych niniejszym powództwem, zostało skierowane zawezwanie do próby ugodowej

dowód: wyjaśnienia powódki M. P. na rozprawie w dniu 21 lipca 2014 r. k.78, zapis rozprawy; wyjaśnienia pozwanej M. M. złożone na rozprawie w dniu 21 lipca 2014 r. k. 78 verte, zapis rozprawy.

W dniach 5 lutego, 27 lutego, 12 marca, 17 kwietnia oraz 24 kwietnia 2013 r. pozwana M. M. wysyłała do powódki SMS, w których informowała, że klienci proszą o wydłużenie terminu zapłaty swoich zobowiązań, że w „czwartek będziemy gotowi”, że będzie „kontrolować jak wyglądają przelewy”, oraz, że wpłynęła jeszcze jedna z deklarowanych wpłat.

dowód: wydruki SMS k.71-75.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów zaoferowanych przez strony, oraz na podstawie wyjaśnień przez nie złożonych na rozprawie. Dokumenty, w postaci trzech zawartych porozumień nie budziły wątpliwości do ich autentyczności. Zeznaniom stron co do okoliczności, jak strony rozumiały postanowienia umowne, dał sąd wiarę w całości, albowiem każda ze stron najlepiej wie, w jaki sposób treść zawartej umowy rozumiała, zaś do sfery oceny prawnej należy kwesta, czy tak ustalony sposób rozumienia umowy był uzasadniony zgodnie z art. 65 k.c. Zaoferowane wydruki wiadomości SMS, mające rzekomo być przesyłane do powódki w związku z realizacją ustaleń pomiędzy stronami, nie zawierają w swojej treści żadnych informacji pozwalających przypuszczać, że w istocie pozwana M. M. deklarowała zapłatę jakichkolwiek kwot na rzecz powódki. Niewątpliwym jest, że strony utrzymywały kontakt, jednak treść przedłożonych SMS jest niejasna i nieprecyzyjna.

Pytania dotyczące faktu zawarcia umów najmu, o których mowa w umowach powołanych na uzasadnienie żądania pozwu zostały uchylone, albowiem przy przyjętej przez stron interpretacji umów, w szczególności terminu po którego upływie należna była wypłata „prowizji” ustalanie tej okoliczności było dla rozstrzygnięcia sprawy zbędne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Pozwani uznali żądanie pozwu co do kwoty 30.000,00 zł (tj. sumy przekazanych im przez powódkę zaliczek), natomiast jeśli chodzi o pozostałą część żądania podnieśli zarzut, że dochodzone przez powódkę kwoty prowizji jej się nie należą z uwagi na fakt, iż należności te stałyby się wymagalne dopiero w momencie podpisania w/w umów najmu lokali. W ocenie Sądu przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe przemawia za uznaniem za trafną wykładni powyższych zapisów umownych przedstawionej przez powódkę. Sąd podziela bowiem zapatrywanie, iż biorąc pod uwagę zupełnie językowe (literalne) odczytanie sformułowania „rozliczenie prowizji następuje po podpisaniu umów najmu nie dalej jak do dnia” 5 bądź 10 marca 2013 r., oznacza ono w istocie, że wskazane daty mają charakter terminów końcowych, po nadejściu których – bez względu na to czy doszło do podpisania umów najmu czy też nie – przewidziane w umowach prowizje powinny zostać rozliczone. To, że pozwani mogli postanowienie to rozumieć w sposób odmienny nie ma znaczenia o tyle, że z ustalonego stanu faktycznego nie wynika aby taki sposób rozumienia przez nich umowy ujawnili przy jej zawieraniu wobec powódki, tak że powódka miała pełne prawo rozumieć postanowienie umowne tak, jak to wynikało z ich dosłownej treści, w szczególności z uwzględnieniem sformułowania „nie dalej jak do dnia”.

Przechodząc zatem do rozważenia samej zasadności zasądzenia od pozwanych na rzecz powódki żądanych kwot po 22.000,00 zł z tytułu prowizji wyjść należy od określenia, jaki był w rzeczywistość charakter prawny łączących strony umów z dnia 13 listopada 2012 r. i 19 grudnia 2012 r., które przez strony zostały opisane jako „Porozumienia o zasadach wzajemnych rozliczeń z tytułu realizacji przyszłej transakcji…”. Tytuły przedmiotowych umów nie precyzują bowiem w wystarczającym stopniu pod jaki typ umowy nazwanej mogłyby one zostać ewentualnie zakwalifikowane. Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, iż jedynymi świadczeniami przewidzianymi w treści tychże umów, jakie powódka miała spełnić na rzecz pozwanych, było wypłacenie im kwot po 10.000,00 zł z tytułu każdej z umów na określony termin. Z umów tych nie wynika natomiast, iż powódka zobowiązała się do wykonania innych czynności, w szczególności do podejmowania starań o pozyskanie najemców dla lokali handlowo-usługowych w W., tym bardziej, iż – jak wynika z zebranych dowodów – powódka nawet nie wiedziała, których lokali te umowy w ogóle dotyczą. Spojrzenie zatem z tego punktu widzenia na treść przedmiotowych umów pozwala na wysnucie wniosku, iż – pomimo użycia określeń w rodzaju „porozumienie”, „ zasady wzajemnych rozliczeń”, „prowizje” – od strony czysto ekonomicznej mamy w tym przypadku do czynienia z umowami pożyczki w rozumieniu art. 720 k.c., zawartymi na określony czas. Przez umowę pożyczki – zgodnie ze wskazanym powyżej przepisem – rozumie się bowiem umowę, na mocy której dający pożyczkę zobowiązuję się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Można byłoby się w tym kontekście zastanawiać, czy była to umowy pożyczki o charakterze inwestycyjnym w tym znaczeniu, że powódka – jako ich strona – zobowiązała się przyjąć na siebie dodatkowo ryzyko polegające na zgodzie na otrzymaniu zapłaty wynagrodzenia dopiero w momencie finalizacji procesu najmu lokali - wówczas rzeczywiście można by bowiem rozważać charakter owego wynagrodzenia jako pewien rodzaj prowizji. Przyjmując jednak interpretację zaproponowaną przez powódkę – do której Sąd się w pełni przychyla – zgodnie z którą, w umowach zostały sprecyzowane określone terminy po upływie których miały zostać wypłacone pieniądze, to i ten element ryzyka związany z uzyskaniem świadczenia wzajemnego odpada. Reasumując zatem, zdaniem Sądu, umowy łączące strony sporu, w oparciu o które powódka dochodzi roszczeń w niniejszym postępowaniu miały zatem charakter umów pożyczek, na mocy których powódka zobowiązała się przenieść na własność pozwanych kwoty po 10.000,00 zł, zaś pozwani zobowiązali się do ich zwrotu w terminach wynikających z tychże umów.

Przyjęcie poglądu, iż umowy z dnia 13 listopada 2012 r. i 19 grudnia 2012 r. są w istocie umowami pożyczek ma zasadnicze konsekwencje dla oceny skutków prawnych tych umów. Kwestia ta wiąże się zaś ściśle z regulacją dotyczącą problematyki odsetek od kwot będących przedmiotem czynności prawnych. Zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu; w myśl zaś § 2 tego przepisu, jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki są zasadniczym rodzajem wynagrodzenia za korzystanie z cudzych pieniędzy (kapitału), niezależnie od sposobu ich opisania w treści czynności prawnej. Zwrócić należy jednak uwagę, iż polski porządek prawny przewiduje dosyć daleko idące ograniczenia, jeśli chodzi o samą możliwość zastrzegania odsetek należnych od określonej sumy pieniężnej, jak również o sposób naliczania tychże odsetek. W szczególności, jak wskazuje się w art. 359 § 2 ¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne); w myśl § 2 ² tego przepisu, jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne; wreszcie w myśl § 2 ³ tego przepisu, postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych, także w razie dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy. Skoro zatem odsetki stanowią rodzaj wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału, zaś umowy z dnia 13 listopada 2012 r. i 19 grudnia są w ocenie Sądu czynnościami prawnymi których przedmiotem jest korzystanie z cudzego kapitału, to należałoby do oceny zasadności roszczeń o zapłatę kwot opisanych jako „prowizja” zastosować przytoczoną powyżej i bezwzględnie obowiązującą regulację dotyczącą odsetek maksymalnych. W innym wypadku uregulowania dotyczące odsetek maksymalnych byłyby bardzo łatwe do obejścia poprzez nazwanie świadczenia stanowiącego wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy nie jako odsetki, ale innym pojęciem, np. prowizja, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Bezwzględnie obowiązujących charakter przepisów regulujących odsetki maksymalne silnie przemawia przeciwko dopuszczalności podejmowania takich działań.

W konsekwencji, mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że całość dochodzonych przez powódkę kwot tytułem „prowizji” jej się nie należy, albowiem z uwagi na przewidziane z w przedmiotowych umowach okresy czasu, w których te kwoty powinny zostać przez pozwanych wypłacone, sumy te przekraczają wysokość dopuszczalnych ustawowo odsetek maksymalnych, które należałyby się za taki okres czasu. W tych warunkach Sąd uznał za zasadne zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kwoty jedynie 1.755,24 zł stanowiącej równowartość odsetek maksymalnych naliczonych od pożyczonych kwot po 10.000,00 zł za okresy czasu w umowach zastrzeżone.

W przedmiotowej sprawie powódka zażądała zasądzenia od pozwanych na jej rzecz kwot z odsetkami ustawowymi liczonymi od dat, w których należne jej „prowizje” miały zostać rozliczone – odpowiednio od 5 marca 2013 r. i 10 marca 2013 r. Przyjmując jednak, iż wspomniane „prowizje” są rodzajem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału a w związku z tym stosują się do niej regulacje dotyczące odsetek, to sformułowane przez powódkę roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych jest niezasadne. Jak bowiem stanowi art. 482 § 1 k.c., od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy – przepis ten statuuje zatem w polskim prawie tzw. zakaz anatocyzmu, tj. zakaz naliczania odsetek od zaległych odsetek za okres przed wytoczeniem powództwa. W tym stanie rzeczy uzasadnionym w niniejszej sprawie było zatem zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki z tytułu „prowizji” za korzystanie z jej kapitału w/w kwoty 1.755,24 zł z odsetkami ustawowymi od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Uwzględniając zatem powyższe okoliczności, Sąd w punkcie I. sentencji wyroku: I. zasądził od pozwanych solidarnie (art. 369 k.c.) na rzecz powódki kwotę 31.755,24 zł (tj. 30.000 zł z tytułu udzielonych zaliczek kapitału + 1.755,24 zł z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z udzielonego kapitału określonego w umowach jako „prowizja”) z ustawowymi odsetkami liczonymi: a) od kwoty 10.000,00 zł od dnia 1 marca 2013 r. (tj. od dnia następnego po upływie terminu zwrotu zaliczki według umowy z dnia 19 grudnia 2012 r.) do dnia zapłaty, b) od kwoty 20.000,00 zł od dnia 26 lutego 2013 r. (tj. od dna następnego po upływie terminu zwrotu zaliczki według umowy z dnia 13 listopada 2012 r.) do dnia zapłaty, c) od kwoty 1.755,24 zł od dnia 28 kwietnia 2013 r. (tj. od daty wytoczenia powództwa) do dnia zapłaty.

W zakresie natomiast, w jakim roszczenie powódki nie znalazło usprawiedliwienia w okolicznościach faktycznych i prawnych, Sąd wniesione powództwo oddalił, o czym orzeczono w punkcie II. sentencji wyroku.

Mając na względzie, że powództwo zostało uwzględnione jedynie w części, o kosztach postępowania w punkcie III. sentencji wyroku orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka dochodziła zasądzenia kwoty 96.000 zł, natomiast zasądzono na jej rzecz kwotę 31.755,24 zł. Zatem powódka wygrała sprawę w części 33%, przegrywając w 67% , zaś strona pozwana wygrała w 67% części, przegrywając w 33% części. Zgodnie z tą proporcją zasądzono zatem od pozwanych solidarnie (na podstawie art. 105 § 2 k.p.c.) kwotę 1.587,36 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W punkcie IV. sentencji wyroku Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie I. w zakresie kwoty 30.000,00 zł, z uwagi na fakt, iż kwota ta została uznana przez pozwanych.