Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy F. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o przeliczenie podstawy emerytury

na skutek odwołania F. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 13 października 2015 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt III U 971/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 grudnia 2015 r.

Decyzją z dnia 13 października 2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy F. B. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury.

W podstawie prawnej decyzji, organ rentowy powołał ogólnie przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748).

W uzasadnieniu odwołał się do treści art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej, z którego wynika, że wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku
o ponowne ustalenie emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zakład wyjaśnił, że w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przeliczenie podstawy wymiaru emerytury lub renty dokonuje się w ten sposób, że za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym czasie minimalnego wynagrodzenia pracowników.

Organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury, ponieważ dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyliczony z okresu od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1975 r., tj. z 3 lat wynosi 101,26% i jest korzystniejszy od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych oraz z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, w związku z czym ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury.

Ponadto dodany do ustawy emerytalnej przepis ar. 26 ust. 6 umożliwia zastosowanie do obliczenia emerytury średniego dalszego trwania życia wynikającego z tablicy, obowiązującej w dniu osiągniecia przez wnioskodawcę powszechnego wieku emerytalnego, nawet jeśli wystąpił on z wnioskiem o przyznanie emerytury w okresie, w którym obowiązywała już nowa tablica średniego dalszego trwania życia. Jednakże Zakład odmówił ponownego przeliczenia emerytury z zastosowaniem obliczenia średniego trwania życia, ponieważ dotyczy on osób urodzonych po 1 stycznia 1949 r.

Wnioskodawca F. B. w dniu 16 listopada 2015 r. złożył odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż jest dla niego krzywdząca.

Zwrócił uwagę, że zmianie uległy zarówno przepisy dotyczące przeliczenia emerytury, a także ustalania dalszego średniego trwania życia,
a mimo to Zakład nie uwzględnił jego wniosku. W rezultacie wniósł o zastosowanie dla niego najkorzystniejszego wariantu.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R. wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że art. 26 ust. 6 ustawy emerytalnej umożliwia zastosowanie do obliczenia emerytury średniego dalszego trwania życia wynikającego z tablicy obowiązującej w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, jednak dotyczy to osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r. Zwrócił uwagę, iż wnioskodawca urodził się w dniu (...), a od 16 września 1992 r. jest uprawniony do emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej i w związku
z tym, zmiana średniego dalszego trwania życia nie ma wpływu na wysokość pobieranej przez niego emerytury.

Zakład podał, ze rozważył możliwość przeliczenia emerytury na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie
z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1.  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2.  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3.  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenie wniosku
o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Organ rentowy wyjaśnił, że w przypadku wnioskodawcy nie ma możliwości przeliczenia świadczenia na podstawie wynagrodzenia z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio zarówno rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek
o świadczenie, jak i rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek
o ponowne przeliczenie, a także na podstawie wynagrodzenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, ponieważ dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 3 lat, tj. 1973 – 1975 wynosi 101,26% i jest najkorzystniejszy.

Zakład zwrócił uwagę, że prawidłowość tych ustaleń była już przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. akt III U 965/14 oddalił odwołanie wnioskodawcy, potwierdzając tym samym, że wysokość świadczenia pobieranego przez F. B. ustalona jest w prawidłowej wysokości.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca F. B., urodzony dnia (...), na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 8 grudnia 1993 r., znak: (...)-1/10/E, począwszy od dnia 16 września 1992 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego otrzymał emeryturę.

W dniu 4 lipca 2014 r. F. B. złożył wniosek o emeryturę
i decyzją z dnia 16 lipca 2014 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 lipca 2014 r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z poprzedniej decyzji przyjęty do obliczenia emerytury wyniósł 101,26% i po pomnożeniu go przez kwotę bazową 717,16 zł uzyskano podstawę wymiaru w wysokości 726,20 zł.

Wnioskodawca w dniu 15 lipca 2014 r. złożył wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego dołączając jednocześnie dokumentację z Zakładu (...) Sp. z o.o. Oddział Z., tj. angaż z dnia 1 października 1960 r., zaszeregowanie z dnia 1 lipca 1962 r., karta obiegowa
z dnia 26 maja 1972 r. i opinia z dnia 14 lipca 1972 r. z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Państwowym Ośrodku (...) w B..

Decyzją z dnia 23 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił prawa do przeliczenia emerytury wskazując,
że dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyliczony z okresu od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1975 r., tj. z 3 lat wynosi 101,26% i jest korzystniejszy od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Na skutek dalszych czynności poczynionych przez wnioskodawcę, sprawę rozpoznał Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. akt III U 965/14, oddalił odwołanie.

W dniu 22 stycznia 2015 r. F. B. złożył wniosek o ponowne przeliczenie stażu pracy, a tym samym oznaczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru poprzez zmianę dotychczas oznaczonego, który wynosił 101,26%. Wniósł o zaliczenie okresu zatrudnienia w PGR P. oraz (...) w B..

Pismem z dnia 3 lutego 2015 r. organ rentowy poinformował, że okresy zatrudnienia od 1 kwietnia 1954 r. do 10 czerwca 1960 r. w PGR P. oraz od 1 października 1960 r. do 26 maja 1972 r. w (...) w B. zostały już uwzględnione do wysokości świadczenia oraz podstawa wymiaru emerytury została ustalona przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 101,26% w decyzji z dnia 16 lipca 2014 r.

W dniu 21 września 2015 r. F. B. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego poprzez przeliczenie brakujących lat według średniej krajowej w danym czasie lub z ostatnich 20 lat pracy.

Następnie ZUS po rozpatrzeniu powyższego wniosku, w dniu 13 października 2015 r. wydał zaskarżoną decyzję.

Dowód: dokumentacja zalegająca w aktach organu rentowego, akta tut. Sądu o sygn.. III U 965/14.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd oparł się w całości na dokumentach zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy F. B. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja wydana została w oparciu
o prawidłowe ustalenia faktyczne i bez naruszenia przepisów prawa.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy wnioskodawcy przysługuje prawo do ponownego ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego. Wnioskodawca bowiem, celem jego zwiększenia, domagał się, aby do ponownego ustalenia wysokości pobieranego przez niego świadczenia zastosować zmiany, które zaszły w przepisach dotyczące średniego trwania życia.

Zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748) jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3.

Należy podkreślić, iż zastosowanie cytowanego przepisu możliwe jest
w przypadku osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r. Wnioskodawca natomiast urodził się w dniu (...), w związku z czym jego prawo do świadczenia emerytalnego zostało ustalone na podstawie art. 53 cytowanej ustawy.

Jak stanowi art. 53 ust. 1 cytowanej ustawy emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy (ust. 2).

Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury (ust. 3).

Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (ust. 4).

Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli podstawę wymiaru emerytury stanowi podstawa wymiaru emerytury przyjętej do obliczenia świadczenia przedemerytalnego (ust. 5).

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy F. B. przyjęto wynagrodzenia, które stanowiły podstawę wymiaru składek z 3 lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1975 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 101,26%.

Jak wynika z kolei z art. 111 ust. 1 cytowanej ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia (ust. 2).

Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy (ust. 3).

Zakład dokonał zatem symulacji wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury także z 20 lat z całego okresu zatrudnienia. Do wyliczenia (...) z 20 lat przyjęto wynagrodzenie minimalne oraz wynagrodzenie za lata 1973 – 1976 wykazane na zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 22 grudnia 1993 r. i wówczas wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 49,08%, co oznacza, że nie jest dla wnioskodawcy korzystny.

Wobec powyższego Sąd uznał, że organ rentowy dokonał prawidłowego obliczenia wysokości świadczenia wnioskodawcy. Tym samym, mając na uwadze powyższe okoliczności, w oparciu o w/w przepisy oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.