Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Głubczycach, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Daria Dusanowska

Protokolant: sekretarz sądowy Barbara Kaźmierczak

po rozpoznaniu w dniach 26 kwietnia 2016 roku, 23 czerwca 2016 roku, 09 sierpnia 2016 roku w G.

na rozprawie

sprawy z powództwa R. H. (1)

przeciwko M. F. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4.817,00 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.800,00 zł (cztery tysiące osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 45/16

UZASADNIENIE

Powód R. H. (2) wniósł do tutejszego Sądu pozew domagając się zasądzenia od pozwanej M. F. (1) na swoją rzecz kwoty 50.000,00 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, iż powód będąc chrzestnym pozwanej udzielił jej pełnomocnictwa do swojego rachunku bankowego w banku (...) S.A. W wyniku namowy pozwanej w dniu 28 stycznia 2013 r. z konta powoda dokonano przelewu kwoty 50.000,00 zł na rachunek bankowy M. F. (2), która zapewniała powoda, iż oprocentowanie na jej lokacie będzie korzystniejsze. Przedmiotowa lokata miała się skończyć w lipcu 2015 r. W tym czasie do powoda zadzwoniła pozwana z prośbą o pożyczenia kwoty znajdującej się na w/w lokacie. Powód początkowo zgodził się pożyczyć całą kwotę, jednakże w trakcie kolejnej rozmowy oświadczył pozwanej, że pożyczy jej tylko 30.000,00 zł. Powód nie otrzymał zwrotu pozostałej lokaty. Strony nie zawierały pisemnej umowy pożyczki. W związku z brakiem zwrotu pożyczonych pieniędzy powód pismem z dnia 30 września 2015 r. wypowiedział umowę pożyczki z ustawowym terminem wypowiedzenia, a pozwana została wezwana do zwrotu pożyczki. Powód zaprzeczył jakby miał dokonać na rzecz pozwanej darowizny kwoty 50.000,00 zł.

W odpowiedzi na pozew / karta 26-28 akt/ M. F. (1) wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, iż strony od wielu lat pozostawały w zażyłych relacjach, powód jest chrzestnym pozwanej i blikiem krewnym jej matki. Gdy R. H. (2) zdecydował się zamieszkać w Polsce pomocy i opieki udzieliła mu pozwana wraz z mężem. Powód wielokrotnie deklarował, iż cały swój majątek przekaże pozwanej, co więcej sporządził on testament na jej rzecz. Pewnego dnia powód oświadczył, iż kończy mu się lokata i chce M. F. (1) podarować pieniądze z tejże lokaty. W tych okolicznościach pozwana oświadczyła, iż podarowane jej pieniądze również umieści na lokacie, po to aby stanowiły one zabezpieczenie dla jej dzieci. Przelew miał być wyrazem jednoznacznej woli obydwu stron dokonania darowizny, pozwana w obecności męża dziękowała powodowi za dokonaną darowiznę, a R. H. (2) przyjmował wyrazy wdzięczności.

Na rozprawach w dniach 26 kwietnia 2016 roku, 23 czerwca 2016 roku i 09 sierpnia 2016 roku strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. H. (2) jest chrzestnym pozwanej M. F. (1), krewnym jej matki. Uprzednio powód stale zamieszkiwał na terenie Niemiec, przyjeżdżał do Polski w odwiedziny, w tym czasie zatrzymując się w domu rodzinnym pozwanej. Gdy powód znalazł się w szpitalu psychiatrycznym w Niemczech M. F. (1) wraz z mężem pomagała powodowi.

Po rozwodzie powód wrócił do Polski i przez okres około 6 miesięcy mieszkał u matki pozwanej S. G., która wspólnie z pozwaną udzielała mu wsparcia i pomocy. Następnie R. H. (2) zamieszkał w M.. Wynajęciem mieszkania dla powoda, jego przygotowaniem do zamieszkania, umeblowaniem i wyposażeniem w niezbędne sprzęty zajęła się M. F. (1) wraz z mężem. Pozwana również stale pomagała powodowi w codziennych czynnościach, w szczególności przywoziła mu jedzenie, pomagała w sprzątaniu, prasowaniu, udzielała pomocy w związku ze stanem zdrowia – woziła do lekarza, sprawowała nadzór nad przyjmowaniem leków, udzielała pomocy podczas pobytów powoda w szpitalu, zorganizowała rehabilitację. M. F. (1) pomagała także wujkowi w szeroko rozumianych sprawach urzędowych, w szczególności pomogła mu przy uzyskaniu zasiłku opiekuńczego. Strony pozostawały wówczas w bardzo zażyłych, rodzinnych relacjach, bardzo często się odwiedzały, wspólnie spędzali czas. Powód na zaproszenie pozwanej uczestniczył w rodzinnych imprezach i świętach.

W dniu 01 czerwca 2007 r. w Kancelarii Notarialnej w P. przed notariuszem S. L. R. H. (2) sporządził testament, w którym jako jedynego spadkobiercę powołała M. F. (1). Pozwana w 2009 r. została ustanowiona pełnomocnikiem powoda do posiadanego przez niego rachunku bankowego w (...) Bank (...).

Następnie powód przeprowadził się do G., organizacją przeprowadzki i przygotowaniem mieszkania do zamieszkania zajęła się ponownie M. F. (1) i jej mąż. Pozwana, która również wraz z rodziną przeprowadziła się do G. w dalszym ciągu udzielała powodowie stałej opieki i pomocy przy wszystkich potrzebnych mu czynnościach, strony utrzymywały bardzo bliskie relacje towarzyskie, wspólnie spędzając czas.

R. H. (2) był zadowolony z pomocy M. F. (1), chwalił ją, wypowiadał się o niej pozytywnie, mówił przy tym że się odwdzięczy za okazywaną pomoc i wsparcie.

dowód: pełnomocnictwo karta 6 akt,

wypis testamentu Rep. A(...)karta 31 – 32 akt,

zeznania świadka J. W. karta 50-51 (00:41:12 nagrania),

zeznania świadka R. W. karta 51 akt (01:02:41 nagrania),

zeznania świadka S. G. karta 51-52 akt (01:27:49 nagrania),

zeznania świadka M. G. karta 52-53 akt (01:58:12 nagrania),

zeznania świadka M. F. (3) karta 53 akt (02:26:44 nagrania),

zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

karta informacyjna leczenia szpitalnego karta 93 akt,

W czasie zamieszkiwania R. H. (2) w M. i G. utrzymał on pewne kontrakty ze swoją siostrą W. S. i jej rodziną.

Od 2012 r. powód zamieszkał w G., od tego czasu relacje pomiędzy stronami rozluźniły się, podczas jednej z wizyt pozwana wyczuła niechęć powoda do spontanicznych odwiedzin z jej strony, co wcześniej nie miało miejsca. W dalszym ciągu strony utrzymywały jednak kontakt telefoniczny. Odkąd powód zamieszkał w G. pomocy udziela mu jego siostra W. S..

dowód: zeznania świadka J. W. karta 50-51 (00:41:12 nagrania),

zeznania świadka R. W. karta 51 akt (01:02:41 nagrania),

częściowo zeznania świadka I. S. karta 37 akt (00:12:10 nagrania),

częściowo zeznania świadka W. S. karta 38 (00:47:12 nagrania),

częściowo zeznania świadka M. A. karta 49-60 (00:07:55),

zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

Na początku 2013 r. powód poprosił M. F. (1) o spotkanie, podczas którego oświadczył, że kończy mu się lokata i chciałby podarować jej pieniądze w kwocie 50.000,00 zł, które pozwana miała przelać sobie z jego konta, od którego miała upoważnienie. M. F. (1) powiedział, że w takim razie otrzymane pieniądze złoży na lokacie. I tak w dniu 28 stycznia 2013 r. z rachunku bankowego R. H. (2) w (...) Oddział (...) w G. pozwana dokonała przelewu kwoty 50.000,00 zł na swój rachunek bankowy w Banku (...). Przelew zatytułowano „ Przelew środków na lokatę B. L.”. Następnie pozwana założyła lokatę w Banku Spółdzielczym w L., który wedle pozwanej oferował najkorzystniejsze oprocentowanie. Do banku celem założenia przedmiotowej lokaty M. F. (2) zawiózł powód.

dowód: zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

zestawienie operacji karta 7 akt,

O darowiźnie córka poinformował męża oraz po pewnym czasie swoją matkę. Ponadto podczas urodzin syna w kwietniu 2013 roku pozwana w obecności swojego męża i teściowej M. F. (3) dziękowała R. H. (2) za pieniądze, który wówczas nie wspominał o konieczności zwrotu tychże pieniędzy.

dowód: zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

zeznania świadka M. F. (3) karta 53 akt (02:26:44 nagrania),

W lipcu 2015 r. pozwana kupiła mieszkanie we W., o czym poinformowała w rozmowie telefonicznej wujka. Po paru dniach R. H. (2) zadzwonił do pozwanej oświadczając, iż się rozmyślił i domaga się zwrotu kwoty 50.000,00 zł, a następnie w kolejnych rozmowach telefonicznych oświadczył, iż domaga się zwrotu choćby części tejże kwoty. Pozwana była zaskoczona żądaniem, nie rozumiała zachowania powoda i przyczyny jego żądania. Ostatecznie mąż pozwanej w rozmowie telefonicznej odmówił zwrotu pieniędzy.

dowód: zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

zeznania świadka M. F. (3) karta 53 akt (02:26:44 nagrania),

zeznania świadka S. G. karta 51-52 akt (01:27:49 nagrania),

zeznania świadka M. G. karta 52-53 akt (01:58:12 nagrania),

zeznania świadka M. F. (3) karta 53 akt (02:26:44 nagrania),

wypis aktu notarialnego Rep. A (...) karta 63-83 akt,

W dniu 15 września 2015 r. w Kancelarii Notarialnej w G. R. H. (2) odwołał dotychczas sporządzony testament z dnia 01 czerwca 2007 r. ustanawiając swoim jedynym spadkobiercom siostrzenicę I. S..

dowód: akt notarialny Rep. A (...) karta 34 - 35 akt,

Pismem datowanym na dzień 30 września 2015 r. R. H. (2) oświadczył, iż wypowiada umowę pożyczki kwoty 50.000,00 zł zawartą dnia 30 lipca 2015 r. z terminem ustawowym wynoszącym 6 tygodni od daty doręczenia wypowiedzenia.

Pismem z dnia 08 października 2015 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zwrotu kwoty pożyczki tj. 50.000,00 zł.

dowód: oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wraz z potwierdzeniem odbioru karta 9 -10 akt,

wezwanie do zwrotu pożyczki karta 8 akt,

W odpowiedzi na wezwanie pozwana w piśmie procesowym odmówiła zapłaty żądanej kwoty, wskazując iż strony zawarły umowę darowizny.

dowód: odpowiedź na wezwanie do zapłaty karta 11 akt,

Rozporządzenie przez powoda kwotą 50.000,00 zł nie zostało zgłoszone w Urzędzie Skarbowym.

dowód: zeznania świadka D. F. karta 94-95 akt (00:08:03 nagrania),

zeznania pozwanej M. F. (1) karta 96-97 (01:39:14 nagrania),

zeznania powoda R. H. (2) karta 95 – 96 akt i 97 akt (01:11:05, 02:29:30 nagrania),

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron, a które również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków: J. W., R. W., S. G., M. G., M. F. (3), D. F. na okoliczność pomocy, opieki i wsparcia udzielnego przez pozwaną R. H. (2), wzajemnych relacji pomiędzy stronami oraz okoliczności przekazania pozwanej kwoty 50.000,00 zł, albowiem przedmiotowe zeznania były spójne, logiczne, konsekwentne, wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały, znajdując również poparcie w dowodach z dokumentów. Sąd walor wiarygodności przyznał również zeznaniom M. F. (1) na okoliczność relacji pomiędzy stronami oraz dokonania darowizny. Zeznania pozwanej były logiczne, spójne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia oraz korespondowały z pozostałymi wiarygodnymi źródłami dowodowymi w postaci zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów.

Natomiast Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków I. S., W. S., M. A. odnośnie braku opieki ze strony pozwanej w czasie zamieszkiwania powoda w M. i G., a także na okoliczność umowy pożyczki łączącej strony. Przedmiotowe zeznania nie były nieprecyzyjne i jasne, a wiedza świadków w zakresie warunków i okoliczność przekazania kwoty 50.000,00 miała pochodzić wyłącznie z relacji powoda, której to Sąd odmówił waloru wiarygodności. Co do przesłuchania R. H. (2) w charakterze powoda stwierdzić trzeba, iż jego zeznania były bardzo chaotyczne, niezrozumiałe, wielokrotnie wzajemnie sprzeczne, w szczególności powód nie potrafił przedstawić jednoznacznie w jakich okolicznościach, na jakich zasadach i kiedy dokładnie miało dojść do zawarcia umowy pożyczki. Ponadto powód wzajemnie przeczył sobie także w kwestii pomocy udzielnej mu przez pozwaną.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż pomiędzy R. H. (2), a M. F. (1) doszło do umownego rozporządzenia majątkowego, które wynikiem było uzyskanie przez pozwaną kwoty 50.000,00 zł. Spór w sprawie sprowadza się natomiast do oceny charakteru dokonanej czynności prawnej, a w szczególności ustalenia czy, zgodnie z twierdzeniami powoda, strony łączyła umowa pożyczki, która nie została przez pozwaną należycie wykonana, co w konsekwencji rodzi po jej stronie obowiązek zwrotu kwoty objętej pozwem.

W świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, w ocenie Sąd strona powodowa nie uczyniła zadość obowiązkowi wykazania istnienia pomiędzy R. H. (2) i M. F. (1) umowy pożyczki na kwotę 50.000,00 zł. Podkreślenia wymaga, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowód zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która wywodzi z faktów skutki prawne ( vide: wyrok Sadu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Nie ulega wątpliwości, iż wytaczając powództwo w analizowanej sprawie powód obowiązany był należycie wykazać nie tylko fakt zawarcia umowy pożyczki, ale również wykazać warunki tejże umowy, w tym zwłaszcza kwotę pożyczki, datę jej zawarcia oraz termin, czemu w ocenie Sądu powód nie uczył zadość.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

§ 2. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Pożyczka jest umową, przy której podobnie jak przy umowie sprzedaży dochodzi do zmian w obrębie prawa własności przedmiotu umowy.

Zdaniem Sądu, przedstawione przez stronę powodową dowody nie dają podstaw do przyjęcia, iż R. H. (2) pożyczył pozwanej kwotę 50.000,00 zł. W toku przesłuchania stron na rozprawie z dnia 09 sierpnia 2016 r. powód nie był w stanie jednoznacznie wskazać ani daty zawarcia rzekomej umowy pożyczki, określić jej wysokości i warunków, ani też wyjaśnić okoliczność w jakich miało dojść do jej zawarcia. Co więcej, w toku przesłuchania powód kilkakrotnie wprost sam zaprzeczył, aby miało dojść do zawarcia pomiędzy stronami umowy pożyczki, twierdząc, że nie pożyczał M. F. (1) żadnych pieniędzy / vide: karta 96 akt, 01:11:05 nagrania/. Relacja powoda była bardzo chaotyczna, niezrozumiała, nielogiczna, powód wielokrotnie sam sobie zaprzeczał, zmieniając wersję, nie potrafił ustosunkować się do zadawanych mu pytań, wobec czego, mając dodatkowo na względzie pozostałe wiarygodne źródła dowodowe, Sąd omówił tymże zeznaniom waloru wiarygodności.

W toku postępowania nie znalazły potwierdzenie stwierdzenia pozwu o przeniesieniu, celem uzyskania lepszego oprocentowania, kwoty 50.000,00 zł z rachunku powoda na lokatę pozwanej, a następnie o dokonaniu pożyczki zgromadzonych na tejże lokacie środków. Podkreślenia wymaga, iż R. H. (2) nie był w stanie logicznie wyjaśnić okoliczności przelewu kwoty 50.000,00 zł z dnia 28 stycznia 2013 r., w szczególności w toku przesłuchania nie potwierdził, aby za namową M. F. (1) miał jej zezwolić na założenie na jej nazwisko, ale de facto dla niego, lokaty w Banku Spółdzielczym w L.. Co więcej, zeznając na okoliczność założenia lokaty R. H. (2) naprzemiennie wskazywał, iż lokata była w L./G., że zrobił lokatę osobiście, sam ją zakładając, by następnie zeznać, iż lokatę założyła M. F. (1) na niego, a potem ją przepisała na siebie. Zawraca także uwagę, iż powód twierdził, że lokata miała być na pół roku bądź rok, jednakże podnosił że miała zakończyć się w lipcu 2015 r., co biorąc pod uwagę datę dokonania przelewu celem założenia lokaty (styczeń 2013 r.) pozostaje ze sobą w oczywistej sprzeczności.

Niezależnie od powyższego jako nielogiczny jawi się podany przez powoda cel założenia przez pozwaną lokaty w Banku Spółdzielczym w L.. Niezrozumiałe jest bowiem dlaczego założenie lokaty na pozwaną, nie zaś na własny rachunek powoda, miałaby być pod względem finansowym dla niego korzystniejsze, zwłaszcza iż pozwana nie była pracownikiem Banku Spółdzielczego w L. i nie korzystała w tejże placówce z żadnych preferencyjnych warunków oprocentowania. Trudno także przyjąć aby założenie lokaty przez pozwaną miało na celu ewentualne ułatwienie załatwienia spraw bankowych powoda, skoro wcześnie strony nie widziały potrzeby zakładania konta na M. F. (1), za wystarczające uznając udzielenie jej stosownego pełnomocnictwa.

Równie niezrozumiałe pozostają twierdzenia o udzieleniu M. F. (1) pożyczki w wysokości 50.000,00 zł, skoro powód zeznał, iż wyraził zgodę na pożyczkę jedynie co do kwoty 30.000,00 zł. Na rozprawie powód zaprzeczył także, aby miał wypowiedzieć umowę pożyczki twierdząc, że żadnego pisma nie pisał.

Zdaniem Sądu, w oparciu o zeznania R. H. (2) nie sposób przyjąć, aby przeniesienie własności kwoty 50.000,00 zł nastąpiło na podstawie umowy pożyczki. Również analiza pozostałych źródeł dowodowych w postaci zeznań zawnioskowanych przez stronę powodową świadków w osobach I. S., W. S., M. A. nie pozwala na poczynienie przedmiotowych ustaleń. Podkreślenia wymaga, iż w istocie w/w świadkowie nie posiadali własnej wiedzy w przedmiocie rozporządzenia, albowiem posiadane przez nich informacje pochodzić miały wyłącznie z relacji powoda. Niezależnie do tego, analiza treści złożonych przez wskazanych świadków zeznań nie potwierdza jednoznacznie, aby powód miał pożyczyć pozwanej kwotę 50.000,00 zł – oprócz bowiem bezspornej w niniejszej sprawie okoliczności przeniesienia na rzecz pozwanej własności pieniędzy, świadkowie nie potrafili jasno i spójnie wskazać okoliczności dokonania czynności prawnej, jej daty i warunków, co zdaniem Sądu uniemożliwia poczynienie na ich podstawie wiarygodnych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się z kolei do kwestii opieki i wsparcia ze strony pozwanej w okresie zamieszkiwania powoda w M. i G., stwierdzić należy, iż zeznania R. H. (2) nie zasługiwały na uwzględnienie. Jak bowiem wynika ze zgodnych zeznań świadków J. W., R. W., S. G., M. G., M. F. (4), D. F., a także pozwanej, które w ocenie Sądu zasługiwały na walor wiarygodności, M. F. (1) wraz z mężem pomagali powodowi nie tylko w kwestii zorganizowania i przygotowania miejsca zamieszkania – wynajęli powodowi mieszkania, które odpowiednio przygotowali i wyposażyli, a także udzielali mu pomocy, opieki i wsparcia przy wszelkich czynnościach życia codziennego oraz w sprawach urzędowych. Jednocześnie pomiędzy stronami istniała bardzo bliska więź osobista i emocjonalna, M. F. (1) stale odwiedzała wujka, spędzała z nim czas, rozmawiała. Strony wspólnie spędzały święta, R. H. (2) był zapraszany i uczestniczył w uroczystościach oraz rodzinnych spotkaniach. Bliskość wzajemnych relacji oraz świadczoną pomoc w pełni potwierdza okoliczność sporządzenia przez powoda testamentu, w którym jako jedynego spadkobiercę po sobie powołał właśnie M. F. (1). Co więcej zważyć należy na ze względu na stan zdrowia powoda, jego pobyty w szpitalu, problemy z poruszaniem się, nie ulega wątpliwości, iż R. H. (2) wymagał pomocy i wsparcia, nie będąc bowiem zdolnym do samodzielnego załatwienie wszelkich czynności życia codziennego. Jednocześnie wskazać należy, iż zaprzeczając pomocy ze strony M. F. (1) powód jednocześnie potwierdził, iż mieszanie w M. zorganizowała mu pozwana, na święta zapraszany był do pozwanej, oraz że sporządził testament „… bo ona mi pomagała…” / vide: karta 96 akt/ .

Mając na względzie powyższe, Sąd dał wiarę zarzutom M. F. (1), iż kwota 50.000,00 zł została jej przekazana na mocy umowy darowizny, w ramach podziękowania za opiekę.

Zgodnie z art. 888 § 1 k.c. przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wskazuję się w literaturze podmioty prawa cywilnego powodowane różnymi przyczynami dokonują wielu czynności prawnych. Z reguły są one nastawione na osiągnięcie określonych korzyści. Niekiedy jednak przyczyną dokonania czynności prawnej jest wyświadczenie komuś dobrodziejstwa, własne zadowolenie z uczynionej drugiemu przyjemności, dowód wdzięczności, chęć udzielenia wsparcia osobie znajdującej się w potrzebie, pobudki altruistyczne, realizacja celów charytatywnych czy sposób okazania przyjaźni, uznania czy nawet działanie powodowane potrzebą chwili ( E. Till, R. Longchamps de Berier, Polskie prawo zobowiązań (część szczegółowa), projekt wstępny z motywami, Lwów 1928, s. 125). Zachowanie dokonującego czynności nie jest ukierunkowane w tych przypadkach na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści. Darowizna prowadzi do tzw. aktu szczodrobliwości. Czynnikiem wyróżniającym czynność prawną opisywanego typu jest zatem element korzyści osiągany tylko przez jedną stronę umowy. Celem darowizny jest wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy.

Pozwana spójnie przedstawiła zarówno okoliczności jak i przyczynę dokonania na jej rzecz bezpłatnego przysporzenia majątkowego, a jej relacja koresponduje z wiarygodnymi osobowymi źródłami dowodowymi, dowodami z dokumentów oraz zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia. W toku przedmiotowego postępowania ustalono bowiem, iż strony pozostawały w bardzo bliskich i zażyłych relacjach rodzinnych, pozwana opiekowała się wujkiem, udzielając mu pomocy i wsparcia przy wszelkich niezbędnych mu czynnościach. Powód wielokrotnie twierdził, że odwdzięczy się M. F. (1) za przedmiotową opiekę, co więcej sporządził nawet na jej rzecz testament powołując ją w całości do dziedziczenia po sobie. W tychże okolicznościach w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości przekazanie na rzecz M. F. (1) tak znacznej kwoty pieniędzy właśnie w ramach umowy darowizny. Z zeznań świadków M. F. (3) oraz D. F. wynika ponadto, iż w kwietniu 2013 r. pozwana dziękowała R. H. (2) za darowiznę, a zachowanie powoda w żadnej sposób nie poważało jej przeświadczenia odnośnie bezpłatnego charakteru świadczenia, w szczególności powód nie zastrzegał obowiązku zwrotu pieniędzy, bądź też w inny sposób nie podnosił tymczasowego charakteru przekazanej kwoty.

Reasumując poczynione rozważania, w ocenie Sądu powód, pomimo ciążącego na nim obowiązku procesowego, nie udowodnił swojego roszczenia, a mianowicie nie wykazał iż strony łączyła umowa pożyczki w wysokości 50.000,00 zł, która nie została należycie wykonana przez pozwaną w wyniku braku zwrot objętej umową kwoty, co w konsekwencji uzasadnia oddalenie powództwa.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia brzmienie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na zasądzone od strony pozwanej koszty składała się kwota 4.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z obowiązującym w niniejszej sprawie §2 pkt 5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na względzie powołane okoliczności, na postawie wskazanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.