Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 r. w Legionowie

sprawy z powództwa S. C.

przeciwko D. C.

o przywrócenie posiadania

Oddala powództwo.

Sygn. akt: I C 194/14

UZASADNIENIE

Powód S. C. w dniu 14 lutego 2014 r. (data prezentaty) wniósł przeciwko D. C. pozew o przywrócenie posiadania poprzez wydanie mu kluczy do wolnostojącego budynku mieszkalnego położonego w J. przy ul. (...) i umożliwienie mu swobodne wchodzenia do przedmiotowego budynku oraz na teren posesji do niego przyległej, a ponadto o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności ( pozew – k.1-2).

Pozwana D. C. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( odpowiedź na pozew – k.24-27).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. C. i S. C. byli małżeństwem. Małżonkowie wraz z dziećmi zamieszkiwali w J. przy ul. (...). Nieruchomość stanowiła współwłasność małżonków, ale S. C. nie był pod tym adresem zameldowany. Małżeństwo stron zawarte w dniu 14 maja 1988 r. zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego (...) z dnia 4 lipca 2008 r. orzekającym rozwód z winy S. C., sygn. akt III C (...) i w którym to (punkt V) Sąd orzekł wobec S. C. eksmisję z lokalu położonego przy ul. (...) w J. ( dowód – wyrok zaoczny Sądu Okręgowego (...) z dnia 4 lipca 2008 r. sygn. akt III C (...) – k. 30). Powyższemu wyrokowi na wniosek uczestniczki w zakresie punktu V. nadana została klauzula wykonalności postanowieniem z dnia 30 stycznia 2014 r. ( dowód – postanowienie Sądu Okręgowego (...) z dnia 30 stycznia 2014 r. – k.32).

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2008r. powód został skazany przez Sąd Rejonowy w Legionowie w sprawie II K (...) za czyny polegające na wyzywaniu słowami wulgarnymi D. C. oraz córek A. i K. C., naruszeniu nietykalności cielesnej córki A. C. poprzez duszenie jej za szyję, naruszenie nietykalności cielesnej córki K. C. oraz spowodowanie obrażeń ciała u córki A. C. i D. C. (okoliczność bezsporna).

W 2013r. domu w J. przy ul. (...) stale zamieszkiwały dorosłe córki stron oraz powód, natomiast pozwana często przebywała u nowego partnera, ale do domu spornego często przyjeżdżała, nocowała i przebywała. Powód nie miał kluczy do domu, a jedynie klucze do piwnicy przez którą można się było do domu dostać. Powód w pierwszych dniach lutego 2013r. opuścił mieszkanie, nie informując nikogo dokąd się udaje i zabierając ze sobą torbę z dokumentami i rzeczami osobistymi. W czasie wcześniejszych kłótni z córkami powód mówił, że nie chce dłużej mieszkać z córkami, dlatego A. C. i K. C. uznały, że się definitywnie wyprowadził (dowód – zeznania świadków A. C. i K. C. na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 r. – k. 42-43). Niemniej po kilku tygodniach zaniepokojone faktem braku jakichkolwiek informacji o ojcu, A. C. i K. C. udały się na Policję celem zgłoszenia jego zaginięcia, uzyskały tam jednak informację, że ojciec został zatrzymany i przebywa w zakładzie karnym.

Na przełomie września i października 2013r. pozwana wymieniła drzwi w piwnicy domu w J. przy ul. (...). Przyczyna tego było zepsucie dotychczasowych i konieczność ich wymiany.

W okresie od 9 marca 2013r. do 19 grudnia 2013r. powód odbywał karę pozbawiania wolności w zakładzie karnym. W czasie odbywania kary powód nie wychodził na przepustki i nie kontaktował się z osobami zamieszkującymi dom przy ul. (...) przy ul. (...). Po opuszczeniu zakładu karnego, powód zadzwonił do młodszej córki K. C. i poinformował, że przyjeżdża. Wobec oświadczenia córki, że już tu mieszka na spornej nieruchomości zjawił się dopiero 2 dni po opuszczeniu zakładu karnego tj. 20 grudnia 2013r. tego dnia do domu jednak nie wszedł ponieważ okazało się, że używany dotychczas klucz do piwnicy nie pasuje, zaś córki nie otworzyły mu drzwi głównych. Ponownie powód zjawił się na posesji i próbował dostać się do domu w dniu 22 grudnia 2013r. Towarzyszyli mu siostra M. J. (1) i jej mąż M. J. (2). Ponownie ani obecna w tym dniu w domu pozwana, ani córki stron nie wpuściły go do domu. W tej sytuacji powód wezwał Policję, która jednak nie wprowadziła go do lokalu po okazaniu mu dokumentów, z których wynikało, ze powód nie jest tu zameldowany, a nadto posiada orzeczona eksmisję z mieszkania ( bezsporne). W tej sytuacji powód opuścił posesję. Następnie jeszcze w okresie przedświątecznym powód zadzwonił do pozwanej i umówił się na odbiór swoich rzeczy. Rzeczy te zostały spakowane i wystawione do piwnicy tak, że powód mógł je w dniu 30 grudnia 2013r. zabrać, co potwierdził podpisem na oświadczeniu (k. 37).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy przez strony oraz zeznań stron i świadków na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 r.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powództwo o przywrócenie naruszonego posiadania może być wytoczone w terminie roku od dnia dokonania naruszenia, bowiem w przeciwnym razie zgodnie z art. 344 § 2 k.c. wygasa.

W ocenie Sądu w sprawie niniejszej termin ten mający charakter prekluzyjnego, a zatem nieprzywracalnego został uchybiony. Powód twierdził, że do dnia 9 marca 2014r., kiedy to rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności, pozostawał w posiadaniu domu przy ul. (...) w J., zaś po odbyciu kary nie został do tego domu wbrew jego woli wpuszczony przez powódkę. Dodatkowo na rozprawie w dniu 6 listopada 2014r. powód podał, że przed pobytem w zakładzie karnym był kilka dni na wyjeździe służbowym. Z kolei pozwana podnosiła, że to powód dobrowolnie opuścił dom jeszcze przed rozpoczęciem odbywania kary pozbawienia wolności bowiem w pierwszych dniach lutego 2013r. wyszedł z niego zabierając swoje rzeczy i nie powracając do niego aż do dnia 20 grudnia 2013r.

Po analizie materiału dowodowego Sąd przychylił się do stanowiska strony pozwanej. Po pierwsze wskazać należy, że stanowisko pozwanej potwierdzili 2 świadkowie – córki stron zamieszkałe w spornym domu K. C. i A. C.. Obie zgodnie podały, że ojciec opuścił dom na kilka tygodni przed rozpoczęciem odbywania kary pozbawienia wolności, zaś fakt, że następnie nie kontaktował się z nimi, nie nocował w domu, a wcześniej mówił wielokrotnie, ze nie chce z nimi mieszkać spowodował, że myślały że definitywnie się wyprowadził. Dodatkowo córka K. C. podała, że widziała jak ojciec spakował torbę i opuścił dom. Sąd z uwagi na wzajemny konflikt między powodem, a słuchanymi w charakterze świadków córkami, Sąd badał ze wzmożoną uwagą wiarygodność tych świadków. Finalnie dał im jednak wiarę bowiem w zakresie samych twierdzeń powoda w tym zakresie dostrzegalna była sprzeczność. Powód początkowo twierdził, że do zakładu karnego wyruszał bezpośrednio ze spornego domu, a już na rozprawie w dniu 6 listopada 2014r. podał, że przed pójściem do zakładu karnego, był kilka dni na wyjeździe służbowym. Na potwierdzenie swoich słów powołał świadków siostrę M. J. (1) i jej męża M. J. (2). Nawet jednak te osoby nie potwierdzają aby powód przebywał przed odbywanie kary pozbawienia wolności w delegacji służbowej. Mimo, że jak wynikało z zeznań tych świadków wszelkie informacje odnoście sposobu zamieszkiwania przed pobytem powoda w zakładzie karnym posiadają oni od samego powoda, ponieważ w domu stron bywali już wcześniej sporadycznie, a w 2013r. w okresie poprzedzającym jego pobyt w zakładzie karnym w ogóle. W żaden inny sposób powód zaś nie udokumentował, aby jego nieobecność w domu związana była z obowiązkami zawodowymi.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że powództwo należy oddalić z uwagi na uchybienie rocznego terminu z art. 344 § 2 kc bowiem w dacie poprzedzającej o rok wniesienie powództwa powód nie pozostawał w posiadaniu spornego domu.

Wskazać jednak należy, że nawet gdyby uznać, że termin ten został zachowany w ocenie Sądu powództwo nie mogłoby zostać uwzględnione.

Wprawdzie kognicja sądu w procesie o przywrócenie naruszonego posiadania jest ograniczona do badania faktu posiadania oraz jego naruszenia, zaś samo roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Tym niemniej w okolicznościach niniejszej sprawy nie mogło umknąć uwadze Sądu, że w wyroku rozwodowym z dnia 4 lipca 2008r. wobec powoda orzeczona została eksmisja z przedmiotowego domu. Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 58 § 2 kro Sąd rozwodowy tylko „w wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka”. Skoro Sąd Okręgowy skorzystał z tego instrumentu świadczy to że zachowanie powoda rzeczywiście musiało nosić znamiona rażącego. Dodatkowo powód został skazany za naruszenie nietykalności cielesnej i uszkodzenia ciała osób, z którymi w spornym domu zamieszkiwał. Pozwana i zamieszkujące w lokalu córki stron w dalszym ciągu obawiają się powoda, a pozwana zaś dała wyraz woli egzekucji punktu wyroku rozwodowego w zakresie eksmisji składając wniosek o nadanie w tym zakresie klauzuli wykonalności i ją uzyskując w styczniu 2014r. W tej sytuacji w ocenie Sądu zasady współżycia społecznego sprzeciwiały się uwzględnieniu żądania powoda. Dodatkowo pociągnęłoby to za sobą zaistnienie ponownej rozbieżności stanu faktycznego z wydanym prawomocnym innym orzeczeniem sądu. Takie rozstrzygnięcie ww. przedmiotowej sprawie niweczyłoby skutki tego orzeczenia

Z tego względu Sąd oddalił powództwo.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 344 § 1 k.c. orzekł jak w sentencji wyroku.