Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Antoni Smus

po rozpoznaniu 29 września 2016 roku w S.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko H. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 15 kwietnia 2016 roku, sygn. akt I Cupr 638/15

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 338/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. przeciwko H. P. o zapłatę oddalił powództwo oraz zasądził
od powoda na rzecz pozwanej kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W apelacji od powyższego wyroku powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 203 § 2 k.p.c. w związku
z art. 825 pkt 1 k.p.c. i art. 13 §2 k.p.c. przez jego błędną wykładnię w okolicznościach sprawy wyrażające się w uznaniu, ze wniosek wierzyciela pierwotnego o umorzenie postępowania egzekucyjnego niweczy skutek złożonego wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w postaci przerwania i zawieszenia biegu terminu przedawnienia do czasu jego zakończenia, a przez to błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda upłynął przed wytoczeniem przez niego powództwa.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie od pozwanej H. P. na rzecz powoda kwoty 1 104,41 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje,
w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył, co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, iż wyrok w rozpoznawanej sprawie został wydany
w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 505 ¹ do art. 505 ¹⁴ k.p.c. Stosownie
do treści art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. w postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć
na naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, czy na naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Ponadto jeżeli Sąd drugiej instancji przy rozpoznawaniu apelacji nie przeprowadził postępowania dowodowego (tak jak w przedmiotowej sprawie), uzasadnienie jego wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w pełni akceptuje poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne oraz podane przez Ten Sąd wyjaśnienie,
co do podstawy prawnej wyroku i dlatego na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął jego ustalenia za własne.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji zauważyć należy, iż ustanowione przez ustawodawcę terminy przedawnienia mogą ulec przerwaniu. Istotą przerwania biegu przedawnienia jest po pierwsze to, że termin przedawnienia przestaje upływać z chwilą zaistnienia okoliczności powodującej przerwę i nie biegnie przez cały czas jej trwania,
po drugie zaś to, że po ustaniu tej okoliczności termin ten rozpoczyna bieg od początku,
tak jakby wcześniej nie upłynęła żadna jego część.

Zgodnie z art. 123 § 1 k.c., przerwanie biegu terminu przedawnienia następuje przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw
lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; czy też przez wszczęcie mediacji.

W tym kontekście nie ulega żadnych wątpliwości, iż po wydaniu w dniu 11 marca 2011 r. postanowienia o nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, termin przedawnienia roszczenia rozpoczął bieg na nowo, jak to prawidłowo zinterpretował Sąd Rejonowy.

Dokonując analizy bieg przedawnienia roszczenia zgłoszonego przez powoda należało odpowiedzieć na pytanie, czy przerwanie biegu terminu przedawnienia poprzez złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji, które to w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu 1 kwietnia 2011 r.., zostaje zniweczone późniejszym umorzeniem postępowania egzekucyjnego na wniosek pierwotnego wierzyciela - banku, czy też w wyniku tego umorzenia przedawnienie zaczyna biec od nowa.

Kwestia ta w istocie jest sporna w doktrynie i orzecznictwie i z powodzeniem można bronić każdego z poglądów.

W tym zakresie za szczególnie przekonujące uznać trzeba argumenty powołane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015r., III CZP 103/14, które Sąd Okręgowy w rozpoznawanej sprawie podziela.

W w/w uchwale zwrócono uwagę na to, że w postępowaniu egzekucyjnym zasada dyspozycyjności ma zastosowanie w wymiarze bardziej radykalnym niż w postępowaniu rozpoznawczym, ponieważ nie tylko decyzja o cofnięciu wniosku nie wymaga zgody dłużnika, ale nawet opieszałość wierzyciela w dokonywaniu czynności potrzebnych
do kontynuowania postępowania skutkuje umorzeniem postępowania z mocy prawa
na podstawie art. 823 k.p.c. Podkreślono, że z pewnością na przeszkodzie ewentualnemu zastosowaniu sankcji z art. 203 § 2 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym nie może stanąć treść art. 825 pkt. 1 k.p.c., gdzie mowa o żądaniu umorzenia egzekucji, a nie o cofnięciu wniosku egzekucyjnego. Wskazano na funkcję art. 203 § 2 k.p.c. polegającą na zapobieganiu możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia i na to, że brak tego unormowania prowadziłby do tego, iż powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem w postaci przerwania biegu przedawnienia; racja przyjęcia takiego rozwiązania jest tym bardziej uzasadniona na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi
o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Sąd Najwyższy podkreślił,
że konieczność żądania umorzenia egzekucji, jako skutek zbycia wierzytelności egzekwowanej przez bank, na podstawie bankowego tytułu na rzecz innego podmiotu,
nie stanowi przesadnego ograniczenia obrotu wierzytelnościami, a każdy cesjonariusz wierzytelności musi się z tym liczyć.

W rezultacie nie można podzielić poglądu, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek pierwotnego wierzyciela - banku przerywa bieg przedawnienia. Czynności tej w żadnych okolicznościach nie można by poczytywać za przerywającą bieg przedawnienia – co najwyżej możliwa byłaby obrona tezy, że przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło wskutek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a ewentualny początek naliczania terminu przedawnienia na nowo nastąpi, stosownie do art. 124 § 2 k.c . ,
w chwili zakończenia tego postępowania.

W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż w sprawie nie doszło zatem do naruszenia art. 825 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c..

Skutkiem zniweczenia skutków przerwania biegu przedawnienia jest konieczność przyjęcia, że termin ten – liczony od dnia, kiedy został po raz ostatni skutecznie przerwany,
tj. od 11 marca 2011 r. – upłynął jeszcze przed wniesieniem pozwu w sprawie niniejszej,
tj. dnia 11 marca 2014r., natomiast pozew wniesiono dnia 04 maja 2015r., co pozwala pozwanej skutecznie uchylić się od zaspokojenia dochodzonego od niej roszczenia w oparciu
o art. 117 § 2 k.c.

Z tych wszystkich względów nie sposób przyjąć, aby Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę, naruszył jakikolwiek przepis prawa materialnego, czy procesowego
i dlatego zdaniem Sądu Okręgowego, zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu,
a apelacja powoda podlega oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.