Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Anduła-Dzikowska

Protokolant: inspektor Ewa Napieralska-Dłużniewska

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 roku w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa L. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko R. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 693/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 grudnia 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie Casus I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o wydanie przeciwko R. S. nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym
i zasądzenie na jego rzecz kwoty 1070,92 złote wraz z odsetkami ustawowymi od dnia
17 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Powód wskazał, iż pozwany zawarł w dniu 17 grudnia 2014 roku z (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą
w W. umowę pożyczki o numerze klienta (...). Pozwany nie spłacał zaciągniętej pożyczki w terminach określonych w harmonogramie spłat wobec czego należność główna wraz z odsetkami stała się wymagalna w dniu 17 czerwca 2015 roku. Wierzytelność wobec pozwanego została przeniesiona na podstawie umowy przelewu z dnia 28 lipca 2015 roku na rzecz (...) Finanse I (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K.. Następnie strona powodowa poinformowała pozwanego o cesji wierzytelności w dniu 8 września 2015 roku. Na dochodzoną pozwem wierzytelność składały się następujące kwoty:

- 750 złotych tytułem należność głównej;

- 254,48 złotych tytułem ubezpieczenia pożyczki;

- 30 złotych tytułem kosztów windykacyjnych;

- 13,76 złotych tytułem odsetek karnych;

-22,68 złotych tytułem odsetek ustawowych naliczonych przez powoda od dnia 29 lipca 2015 roku do dnia 13 grudnia 2015 roku.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. – k. 2 - 6)

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 roku wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Zgierzu.

(postanowienie – k. 8)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawem przepisanych. Podniósł zarzuty: braku legitymacji procesowej po stronie powodowej, nieistnienia należności, przedawnienia należności dochodzonego pozwem, nieudowodnienia roszczenia co do zasady jak i co do wysokości oraz braku zawiadomienia o przelewie wierzytelności. Wskazał, że nigdy nie zawierał z (...) sp. z o.o. S.K.A.
w W. umowy pożyczki oraz nigdy nie został zawiadomiony o przelewie wierzytelności. W jego ocenie powództwo zostało wytoczone przeciwko niewłaściwej osobie.

(odpowiedź na pozew – k. 42-44)

Na terminie rozprawy w dniu 4 listopada 2016 roku w imieniu powoda nikt się nie stawił, strona i jej pełnomocnik o terminie powiadomieni. Pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie.

(protokół rozprawy – k. 76-77)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 grudnia 2014 roku została zawarta ramowa umowa pożyczki z firmą (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. kwoty 500 złotych. W miejscu danych Pożyczkobiorcy wpisano dane R. S. adres korespondencyjny (...), (...)-(...) Z. tel . (...) e – mail (...) dowód osobisty numer (...), PESEL (...).

[bezsporne, nadto ramowa umowa pożyczki (...), oświadczenie o potwierdzeniu warunków umowy – k. 51, harmonogram spłat - k. 53]

W wykonaniu powyższej umowy pożyczki na konto bankowe w (...) S.A. o numerze (...) została przelana w dniu 17 grudnia 2014 roku kwota 500 złotych.

[potwierdzenie dokonania przelewu – k. 52]

W dniu 28 lipca 2015 roku pomiędzy została zawarta umowa cesji, na mocy której (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. (ceden) przeniósł na Casus
I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą
w K. (cesjonariusz) przysługujące cedentowi wierzytelności wraz z ich zabezpieczeniami, w tym wierzytelności przysługującą wobec R. S..

(umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem – k. 54-58)

W dniu 8 września 2015 roku zostało wystosowane na adres „R. Ł. 55, (...)-(...) Z.” zawiadomienie o przelewie wierzytelności.

(zawiadomienie – k. 65)

R. S. jest zameldowany w Ł. przy ulicy (...) od 23 lutego 1995 roku. Nigdy nie mieszkał w Z.. Nie posiada konta bankowego. Od wielu lat nie brał żadnego kredytu. Nie posiada adresu mailowego (...)

(wyjaśnienia informacyjne pozwanego k. 70 w zw. z zeznaniami powoda – k. 77, nadto zaświadczenie z Systemu PESEL-SAD systemu informatycznego sądów – k. 24-28, zaświadczenie z centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA – k. 34)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

W myśl art. 29 ust. 1 i art. 47 ustawy z dnia 12.05.2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2011.126.715 ) umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę.

W świetle art. 6 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U.2012.1225 j.t. ) umowy zawierane z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, w szczególności drukowanego lub elektronicznego formularza zamówienia niezaadresowanego lub zaadresowanego, listu seryjnego w postaci drukowanej lub elektronicznej, reklamy prasowej z wydrukowanym formularzem zamówienia, reklamy w postaci elektronicznej, katalogu, telefonu, telefaksu, radia, telewizji, automatycznego urządzenia wywołującego, wizjofonu, wideotekstu, poczty elektronicznej lub innych środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. 144, poz. 1204, z późn. zm. ²⁾), są umowami na odległość, jeżeli kontrahentem konsumenta jest przedsiębiorca, który w taki sposób zorganizował swoją działalność. Posłużenie się telefonem, wizjofonem, telefaksem, pocztą elektroniczną, automatycznym urządzeniem wywołującym lub innym środkiem komunikacji elektronicznej w celu złożenia propozycji zawarcia umowy może nastąpić wyłącznie za uprzednią zgodą konsumenta. Z kolei na podstawie art. 15 powołanej ustawy spełnienie świadczenia

niezamówionego przez konsumenta następuje na ryzyko przedsiębiorcy i nie nakłada na konsumenta żadnych zobowiązań.

Z kolei na mocy przepisu art. 11 ustawy z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U.2002.144.1204) w sprawach nieuregulowanych w ustawie do świadczenia usług drogą elektroniczną, w szczególności do składania oświadczeń woli w postaci elektronicznej, stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego oraz innych ustaw.

W sprawie bezsporny był fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy (...) sp. z o.o. S.K.A. w W. a Casus I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. jak również to, że powodowi co do zasady przysługiwała wierzytelność z tytułu umowy pożyczki dochodzonej pozwem.

Sporne w sprawie było to, czy pozwany zawarł umowę pożyczki z P. L. sp.
z o.o. S.K.A. w W.. Pozwany zaprzeczył, aby zawarł przedmiotową umowę pożyczki. Zaprzeczył również, aby kiedykolwiek mieszkał pod adresem oraz posiadał adres poczty e – mail wskazane w ramowej umowie pożyczki, jak również był posiadaczem konta bankowego, na które zostały przeniesione środki pieniężne z tej umowy.

W postępowaniu sądowym podstawową zasadę rozkładu ciężaru dowodu w sporze określa art. 6 kodeksu cywilnego. Stanowi on, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Artykuł ten określa na kim ciążą skutki niepowodzenia procesu dowodzenia, dotyczy więc ciężaru dowodu w znaczeniu materialno prawnym. Wynika z niego, że prawo podmiotowe strony może być skutecznie chronione jedynie wówczas, gdy jest ona w stanie udowodnić fakt, z którego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Ciężar dowodu w znaczeniu formalnoprawnym określa natomiast art. 231 kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z powyższym artykułem strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, to strony
są dysponentami postępowania, wobec tego to na nich spoczywa ciężar dowodu. To strony,
a nie sąd, są odpowiedzialne za wynik postępowania. Dopuszczenie przez sąd dowodu
z urzędu może nastąpić w wyjątkowych wypadkach i stanowi odstępstwo od zasady kontradyktoryjności. W wyroku z dnia 10 grudnia 1997 roku, II UKN 394/97 Lex 33911, Sąd Najwyższy podkreślił, że sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę wówczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wystarczy do jej rozstrzygnięcia. Z kolei
w wyroku z dnia 5 listopada 1997 roku, III CKN 244/97, Lex 31831 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że skorzystanie przez sąd z inicjatywy dowodowej powinno mieć miejsce wyłącznie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie potwierdził, aby pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki, albowiem nie doszło do złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o jej zawarciu. Należy bowiem mieć na uwadze, że aby doszło do zawarcia umowy muszą zostać złożone zgodne oświadczenia obu stron.

Powód nie wykazał, aby takie oświadczenie woli zostało złożone przez pozwanego. Dane osobowe pozwanego w postaci jego imienia i nazwiska i numeru PESEL, które były zgodne z danymi pozwanego nie świadczyły o tym, że pozwany złożył w dniu 17 grudnia 2014 roku oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki. Nie wykluczone jest bowiem aby osoba, która w sposób niepowołany uzyskała dostęp do danych osobowych pozwanego zawarła na jego rachunek umowę pożyczki ze spółką (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W..

W przedmiotowej sprawie pozwany wykazał iż nigdy nie mieszkał pod adresem wskazanym w umowie pożyczki oraz aby numer telefonu, adres e – mail za pomocą którego zarejestrowano się na stronie internetowej i złożono wniosek o zawarcie pożyczki do niego należały.

Jednocześnie jak wynika z przywołanego przepisu art. 15 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny przelanie środków pieniężnych na konto pozwanego bez złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o zawarciu umowy pożyczki było ryzykiem przedsiębiorcy i nie prowadziło do zawarcia umowy pomiędzy podmiotem przelewającym środki pieniężne a pozwanym.

Na marginesie uznać należy, że strona powodowa musiała mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów, zwłaszcza, że od początku postępowania była ona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, a nadto zarządzeniem z dnia 16 września 2016 roku po otrzymaniu odpowiedzi na pozew, w której pozwany zakwestionował swoją legitymację bierną została wezwana do zgłoszenia wszelkich twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych pod rygorem pominięcia w dalszym postępowaniu, a pomimo tego nie złożyła stosownych wniosków dowodowych. Powód mógł chociażby w celu udowodnienia legitymacji biernej pozwanego złożyć stosowne wnioski dowodowe mające na celu wykazanie, iż numer konta bankowego na które zostały przeniesiona środki finansowe z umowy pożyczki należy do pozwanego.

W konsekwencji w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie potwierdził, aby pozwany zawarł umowę pożyczki

z poprzednikiem prawnym powoda, a tym samym powód nie udowodnił legitymacji biernej pozwanego do występowania w przedmiotowym procesie, co skutkowało oddaleniem powództwa.