Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Anna Hrydziuszko

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa G. (...)

przeciwko A. D. i M. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej A. D. kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego M. K. 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: VIII C 1058/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 maja 2016 r. roku strona powodowa G. (...)reprezentowana przez (...) Sp. z o.o. we W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych A. D. i M. K. kwoty 59.065,62 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

- kwoty 31.384,62 zł od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 27.681,00 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa podała, że w dniu 19 marca 1998 r. roku J. K. i M. K. zawarli ze stroną powodową umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...). W dniu 18 stycznia 2016 r. J. K. zmarła. W lokalu w okresie objętym pozwem zamieszkiwali pozwani. Strona powodowa podniosła, że na podstawie zawartej umowy pozwani byli zobowiązani do uiszczania w terminie do 10-go dnia każdego miesiąca na rzecz strony powodowej czynszu oraz comiesięcznych zaliczek na poczet należności z tytułu mediów. Pozwani zaprzestali jednak uiszczania opłat należnych stronie powodowej. Na dzień 30 listopada 2014 r. zadłużenie pozwanych wynosiło 59.065,62 zł.

Strona pozwana wezwała pozwanych do zapłaty należności. Do dnia wniesienia pozwu pozwani nie odpowiedzieli na wezwania i nie uiścili dochodzonych pozwem kwot.

Nakazem zapłaty z dnia 9 czerwca 2016 roku, wydanym w postępowaniu upominawczym, powództwo uwzględniono w całości (k.52).

W złożonym w dniu 4 sierpnia 2016 r. sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana A. D. zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia należności przysługującej stronie powodowej, wskazując, że roszczenia z tytułu czynszu najmu przedawniają się z upływem trzech lat od dnia ich wymagalności, z kolei odsetki za opóźnienie przedawniają się najpóźniej z dniem przedawnienia należności głównej.

W złożonym w dniu 4 sierpnia 2016 r. sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany M. K. zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia należności przysługującej stronie powodowej, wskazując, że roszczenia z tytułu czynszu najmu przedawniają się z upływem trzech lat od dnia ich wymagalności, z kolei odsetki za opóźnienie przedawniają się najpóźniej z dniem przedawnienia należności głównej.

Pismem z dnia 15 września 2016 r. strona powodowa podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując, że pozwani wzywani byli do zapłaty zaległych kwot, tak więc mieli świadomość istnienia i wysokości zadłużenia. Z tego względu strona powodowa wniosła o nieuwzględnianie podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia, powołując, że stanowi to zgodnie z art. 5 k.c. nadużycie przysługującego im prawa podmiotowego. Ponadto, strona powodowa wskazała, że do przedawnienia roszczeń z tytułu opłat niezależnych od wynajmującego znajduje zastosowanie 10-letni termin przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 1998 roku strona powodowa zawarła z J. K. i M. K. umowę najmu lokalu mieszkalnego mieszczącego się przy ul. (...) we W.. Wraz z najemcą zamieszkiwali: A. K., A. D., R. D., K. D..

Zgodnie z § 4 ust. 2 umowy czynsz płatny jest z góry do 10 dnia każdego miesiąca (…), natomiast według § 6 ust. 1 oprócz czynszu najemca zobowiązany jest do ponoszenia następujących opłat za: zimną wodę, odbiór nieczystości płynnych, windę oraz wywóz śmieci, z kolei § 6 ust. 4 umowy stanowi, że opłaty te są płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca (…).

Strona powodowa doręczała najemcy zawiadomienia o zmianie wysokości czynszu i opłat za media.

dowód: - umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 19 marca 1998 roku – k.16-21,

- zawiadomienie z dnia 20 grudnia 2001 r. – k. 22,

- zawiadomienie o zmianie opłat za media z dnia 1 marca 2005 r. – k. 23,

- pismo z dnia 30 maja 2005 r. – k. 25,

- zawiadomienie o zmianie czynszu i opłat niezależnych od wynajmującego w związku ze zmianą ceny wody i ścieków z dnia 2 marca 2007 r. – k. 26,

- zawiadomienie z zmianie czynszu z dnia 27 grudnia 2007 r. – k. 27,

- zawiadomienie o zmianie czynszu z dnia 1 kwietnia 2009 r. – k. 28,

- zawiadomienie o zmianie opłat niezależnych od wynajmującego z dnia 3 lutego 2009 r. – k. 29,

- zawiadomienie o rozliczeniu kosztów zużycia zimnej wody i odprowadzania ścieków za okres od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r. – k. 30,

- zawiadomienie o zmianie opłat niezależnych od wynajmującego z dnia 8 lutego 2010 r. – k. 31,

- zawiadomienie o zmianie opłat niezależnych od wynajmującego, czynszu oraz numerze rachunku bankowego z dnia 9 marca 2011 r. – k. 32,

- zawiadomienie o zmianie opłat za zajmowanie lokalu z dnia 1 czerwca 2011 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 33 -34 ,

Pozwani zaprzestali uiszczania opłat za zajmowany lokal mieszkalny. Zaległość z tytułu opłat za media w okresie od marca 2004 r. do grudnia 2010 r. wynosiła 12.588 zł oraz 5.549,90 zł tytułem odsetek, z kolei zadłużenie z tytułu nieopłacanego przez pozwanych czynszu wynosiło 14.597,48 zł oraz 6.165,43 zł tytułem odsetek. Ponadto, saldo konta pozwanych wskazywało na zadłużenie z tytułu opłat w wysokości 31.384,62 zł oraz 15.094,47 zł tytułem odsetek za okres od marca 2004 r. do października 2011 r.

dowód: - kartoteka zadłużenia za poszczególne okresy- media – k. 35 -38,

- kartoteka zadłużenia za poszczególne okresy – czynsz – k. 39 – 42,

- kartoteka zadłużenia za poszczególne okresy- opłaty –k. 43.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 7 stycznia 2015 r. strona powodowa reprezentowana przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wezwała pozwanego M. K. oraz pozwaną A. D. do zapłaty kwoty 81.224,67 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

dowód: - przedsądowe wezwanie do zapłaty pozwanego z dnia 7 stycznia 2015 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 44- 45,

- przedsądowe wezwanie do zapłaty pozwanego z dnia 7 stycznia 2015 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 46- 47.

W lokalu mieszkalnym położonym we W. przy ul. (...) aktualnie zameldowani są pozwani M. K. i A. D..

dowód: - historia zameldowania osób zamieszkujących pod adresem (...) – k. 13-15.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Spór powstał na tle łączącej strony umowy najmu zawartej dnia 19 marca 1998 roku przez J. K., przy czym bezsporną pozostawała okoliczność zawarcia umowy oraz treść jej postanowień.

W ramach umowy najmu najemca na mocy art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. z 1994 r. Nr 105, poz. 509 z późn.zm.), był zobowiązany do uiszczania na rzecz strony powodowej opłat za media i czynsz do 10 dnia każdego miesiąca. Pozwani jako osoby pełnoletnie, zamieszkujące w przedmiotowym lokalu mieszkalnym ponosili solidarną odpowiedzialność z najemcą za ewentualnie powstałe zaległości, zgodnie z przepisem art. 688 ¹ k.c.

Za najem lokalu mieszkalnego mieszczącego się we W. przy ul. (...) za okres do dnia 31 października 2011 r. strona powodowa obciążyła pozwanych łączną kwotą 31.384,62 zł należności głównej z tytułu czynszu i mediów oraz kwotą 27.681 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności powyższych należności.

Pozwani nie kwestionował faktu, iż nie uiszczali opłat z tytułu najmu na rzecz strony powodowej. Podnieśli natomiast zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez stronę powodową w niniejszym postępowaniu.

W ocenie Sądu, podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia roszczenia należało uznać za zasadny i w tym zakresie powództwo oddalić. Z art. 118 k.c. wynika, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Czynsz z tytułu umowy najmu oraz obowiązek uiszczania opłat niezależnych od właściciela (za media) są świadczeniami okresowymi. Tak więc okres przedawnienia dla każdego ze świadczeń wynosi trzy lata. Strona powodowa wniosła pozew w dniu 30 maja 2016 r. o należności naliczone do dnia 31 października 2011 r. Powództwo podlegało zatem oddaleniu w całości.

Sąd nie podzielił twierdzenia strony powodowej, jakoby pozwani podnosząc zarzut przedawnienia działali sprzecznie z zasadami współżycia społecznego. Niewątpliwie ignorowanie przez nich obowiązku ponoszenia opłat związanych z najmem lokalu, w którym zamieszkują, nie zasługuje na aprobatę w świetle zasad współżycia społecznego. Strona powodowa tolerowała jednak ten stan przez wiele lat, nie podejmując żadnych kroków prawnych i dopuszczając do powstania kilkudziesięciotysięcznego zadłużenia, zarówno co do należności głównych, jak i odsetek. Ratio legis instytucji przedawnienia polega na stabilizacji stosunków prawnych i gwarantowaniu ich pewności, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swojej sytuacji prawnej. Jak wskazuje się w doktrynie (vide S. Rudnicki w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna, W-wa 1999, s. 338) i orzecznictwie, nie uwzględnienie zarzutu przedawnienia wymaga daleko posuniętego rygoryzmu co do wyjątkowości sytuacji mogących usprawiedliwić takie stanowisko Sądu. Norma art. 5 k.c. ma bowiem charakter wyjątkowy i można ją zastosować w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Istotą zaś prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw wymagają z jednej strony ostrożności, a z drugiej bardzo wnikliwego rozważenia wszystkich aspektów rozpoznawanego wypadku, tj. wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności w ścisłym powiązaniu z konkretnym stanem faktycznym. Jak z kolei podkreśla się w judykaturze, klauzule społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa i zasad współżycia społecznego ujęte wart. 5 k.c. należy traktować jako normy społeczne ogólne odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i z związku z tym nie korzysta z ochrony. W ocenie Sądu sytuacja taka nie miała miejsca w sprawie stanowiącej przedmiot rozpoznania, bowiem pozwani podnosząc zarzut przedawnienia nie podjęli działań w sposób, który wskazywałby na naruszanie czy nadużywanie praw, które im przysługują jako dłużnikom, a które wprost wynikają z przepisów prawa (art. 117 k.c.), zaś roszczenie dochodzone przez stronę powodową nie ma szczególnego charakteru, który uzasadniałby jego specjalną ochronę.

W ocenie Sądu nie można było przyjąć za uzasadnione twierdzenia strony powodowej o zastosowaniu 10-letniego terminu przedawnienia należności z tytułu mediów i innych opłat niezależnych od wynajmującego. Wprawdzie żaden przepis prawa nie reguluje terminu przedawnienia należności tytułem opłat niezależnych od wynajmującego, lecz w przedmiotowej sprawie strony umowy najmu samodzielnie określiły, że opłaty te wnoszone będą z góry, do 10-go dnia każdego miesiąca (§ 6 ust. 4 umowy) nadając tym samym takim świadczeniom charakter okresowy. Reasumując, także i w przypadku opłat niezależnych od wynajmującego zastosowanie znajdzie, zgodnie z art. 118 k.c. 3-letni termin przedawnienia.

Ze względów powyższych roszczenie strony powodowej w całości nie zasługiwało na uwzględnienie i jako takie podlegało oddaleniu.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu Sąd oparł o treść art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powyższy przepis ustanawia dwie zasady rozstrzygania o kosztach procesu – zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu oznacza, że strona, która przegrała sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Z kolei z zasady kosztów niezbędnych i celowych wynika, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi tylko te poniesione koszty procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. W związku z powyższym Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego M. K. kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które stanowiły koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 2015, poz. 1804) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz na rzecz pozwanej A. D. kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które stanowiły koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. Nr 2015 , poz. 1800) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Uwzględniając powyższe, w oparciu o powołane i cytowane w uzasadnieniu przepisy Sąd orzekł, jak w sentencji.