Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Menzel

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSR del do SO Justyna Kuriata-Pruszyńska (spr.)

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale C. T. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2013r.

sprawy G. M.

oskarżonego z art. 276 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 21 maja 2013r. sygn. akt II K 102/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu
w Trzebnicy do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 906/13

UZASADNIENIE

G. M. został oskarżony o to, że w dniu 14 października 2012 roku z zaparkowanego na terenie stacji paliw B. w Ż. wyrzucił za ogrodzenie stacji portfel wiedząc, że znajduje się w nim dowód osobisty na nazwisko E. G. seria (...) wyd. przez B.G. Ż., prawo jazdy, legitymacja studencka, dowód rejestracyjny, karta kredytowa M. C. banku (...), karta płatnicza banku (...) czym działał na szkodę wymienionej, tj. o czyn z art. 276 k.k.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2013 roku (w sprawie o sygn. akt II K 102/13) Sąd Rejonowy w Trzebnicy uniewinnił oskarżonego G. M. od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonego G. M. prokurator zarzucając:

I. obrazę przepisu postępowania – art. 167 k.p.k. oraz art. 392 § 1 k.k.- mających wpływ na treść wyroku poprzez nie przesłuchanie na rozprawie w charakterze świadka P. O. i odczytanie jego wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym w trybie art. 392 § 1 k.p.k., z obrazą tegoż przepisu, a także nie odczytaniu jego wyjaśnień złożonych przed sądem (k. 64), jak również poprzez nie przeprowadzenie na rozprawie konfrontacji pomiędzy oskarżonym G. M. a P. O.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności faktyczne zdarzenia z dnia 14 października 2012 roku, nie są wystarczające do przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, poprzez bezkrytyczne przyjęcie wyjaśnień oskarżonego jako wiarygodnych, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego w szczególności zeznań pokrzywdzonej, świadka M. C. i wyjaśnienia P. O. wskazuje, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 276 k.k.

Tak formułując zarzuty apelacji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji dopuścił się naruszenia podstawowych zasad postępowania karnego tj. zasady bezpośredniości i ustności.

Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 21 maja 2013 r. postąpił bowiem wbrew art. 392 § 1 k.p.k. uznając, iż bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka P. O. nie jest niezbędne, mimo że dowód ten miał istotne znaczenie w sprawie w kwestii oceny sprawstwa i winy oskarżonego G. M. odnośnie popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Stwierdzić należy, że treść relacji na temat zdarzenia przedstawiana przez świadka P. O., uprzednio występującego w sprawie w charakterze współoskarżonego, pozostaje w ewidentnej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego G. M., który podczas całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu przestępstwa, a także w sprzeczności z zeznaniami świadka M. C.. Nadto wyjaśnienia P. O., składane przez niego kilkukrotnie w toku postępowania, dotknięte są wewnętrznymi sprzecznościami. W tej sytuacji, przeprowadzenie bezpośredniego dowodu z zeznań wskazanego świadka było konieczne, zwłaszcza że nie istniały żadne przeszkody uniemożliwiające przesłuchanie P. O., bo do takich nie można zaliczyć niepodjęcia przez niego wezwania na pierwszy termin rozprawy.

W świetle treści art. 392 § 1 kpk tylko w przypadku, gdy bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie jest niezbędne, a wiec jeżeli dowód taki nie ma zasadniczego znaczenia dla sprawy, nie pozostaje w zasadniczej sprzeczności z innymi dowodami i jest wewnętrznie niesprzeczny, może być odczytywany na rozprawie (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4.05.2007 r., WZ 13/07, OSNwSK 2007/1/991).

W warunkach natomiast występujących sprzeczności, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, korzystanie przez sąd z formalnych uprawnień, wynikających z art. 392 kpk, należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady ustności i bezpośredniości procesu (SN III KRN 120/94, OSNKW 1995, nr 1, poz. 8). Z uprawnień określonych w tym przepisie można korzystać głównie wtedy, gdy zeznania świadków nie są rozbieżne i mają służyć ustaleniu nie zasadniczych, lecz drugorzędnych okoliczności (SN V KRN 87/88, OSPiKA 1990, z. 1-3, poz. 193).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok uchylił i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Trzebnicy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Rejonowy winien powtórzyć postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do ustalenia istotnych dla sprawy i jej rozstrzygnięcia okoliczności, a w szczególności przesłuchać bezpośrednio na rozprawie w charakterze świadka P. O., ujawnić wszystkie uprzednio składane przez niego w charakterze oskarżonego wyjaśnienia i wyjaśnić zachodzące w nich sprzeczności.

Następnie Sąd Rejonowy podda gruntownej analizie cały materiał dowodowy ujawniony w toku rozprawy głównej, wyda prawidłowy wyrok, który uzasadni w sposób zgodny z wymogami art. 424 kpk.

Reasumując, nie przesądzając końcowego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, zważywszy na wyżej wskazane uchybienia Sądu Rejonowego, należało uchylić zaskarżone orzeczenie, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.