Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. Joanna Wołczyńska – Kalus

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa U. (...) (...) w W.

przeciwko G. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego G. M. na rzecz powoda U. 3 (...) w W. kwotę 91.217,24 ( dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście siedemnaście 24/100 ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza pozwanego G. M. na rzecz powoda U. (...)w W. kwotę 12.226 ( dwanaście tysięcy dwieście dwadzieścia sześć ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 208/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 czerwca 2016 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda U. (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. M. kwoty 100.169,61 złotych z ustawowym odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że dochodzona należność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Bank S.A. umowy kredytu bankowego nr (...), z której pozwany się nie wywiązał. Powód podał dalej, że nabył wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności nr (...) zawartej w dniu 27 kwietnia 2015 r. Na kwotę zadłużenia składają się: kwota niespłaconego kapitału – 68.391,38 zł, kwota skapitalizowanych odsetek – 31.778,23 zł, (pozew k. 2-3).

Pełnomocnik pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że strona powodowa nie udowodniła roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości, (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 49-52).

Pismem z dnia 11 października 2016 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda oświadczył, że cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia o kwotę 8.952,37 zł w zakresie odsetek umownych za opóźnienie, (pismo pełnomocnika powoda k. 60-63).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 26 lutego 2008 r. wierzyciel pierwotny tj. (...) Bank S.A. zawarł z pozwanym G. M. umowę kredytu nr (...) na mocy której przekazał pozwanemu środki pieniężne. Wobec nie spłacania rat kredytu zgodnie z warunkami umowy wierzyciel pierwotny skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i w dniu 15 października 2013 r. wypowiedział zawartą umowę kredytu. Następnie wierzyciel pierwotny w dniu 20 maja 2014 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...). Postanowieniem z dnia 24 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II Co 4620/14 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Z wniosku wierzyciela pierwotnego prowadzone było postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku, które zostało umorzone postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2016 r. W dniu 27 kwietnia 2015 r. wierzyciel (...) Bank S.A. (będący następcą prawnym (...) Banku S.A.) dokonał na podstawie umowy nr (...) cesji wierzytelności przysługującej mu względem strony pozwanej na rzecz powoda U. (...) w W.. Powód podjął działania zmierzające do pozasądowego załatwienia sporu poprzez wezwanie pozwanego do dobrowolnego uregulowania zadłużenia, którego pozwany jednak nie spłacił. (dowód: kserokopia zawiadomienia o cesji wierzytelności k. 5, kserokopia wniosku o udzielenie kredytu k. 6-9, kserokopia umowy kredytu k. 10-13, kserokopia oświadczenia o poddaniu się egzekucji k. 14-15, kserokopia umowy przelewu wierzytelności k. 23-25, kserokopia wypowiedzenia umowy kredytu k. 66, kserokopia postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego k. 67-68).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zebranych w aktach sprawy. Autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych oraz prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c. i art. 253 k.p.c. Także Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one przydatne w sprawie, stając się podstawą powyższych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że żadna ze stron nie kwestionowała treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwoliła na potraktowanie tych kopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej. Co do oceny zasadności zgłoszonego roszczenia należało określić obowiązki dowodowe jakie ciążyły na stronach w zakresie ich twierdzeń. Niewątpliwym jest, że strona powodowa powinna wykazać fakt zawarcia umowy z pozwanym przez wierzyciela pierwotnego i dokonanie na jej rzecz przelewu należności wynikających z tej umowy i obowiązkowi temu uczyniła zadość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Bezsporne jest w sprawie że pozwanego G. M. i poprzedniego wierzyciela (...) Bank S.A. łączyła umowa bankowa (umowa kredytu) o nr (...) z dnia 26 lutego 2008 roku. Bezspornym jest także, że pozwany nie spłacił należności przyznanej mu na podstawie wyżej przywołanej umowy. W sprawie nie była także kwestionowana okoliczność, że z wniosku poprzedniego wierzyciela (...) Bank S.A przed Komornikiem Sądowym działającym przy Sądzie Rejonowym w Łasku toczyło się postępowanie egzekucyjne przeciwko G. M. w oparciu o bankowy tytułu egzekucyjny o nr (...) z dnia 20 maja 2014 roku zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z dnia 24 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt II Co 4620/14. Bankowy tytuł egzekucyjny dotyczył umowy bankowej z dnia 26 lutego 2008 roku, zaś postępowanie komornicze powadzone na jego podstawie zostało umorzone postanowieniem Komornika z dnia 20 kwietnia 2016 roku wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Poza sporem pozostaje także, że powód na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2015 roku nr (...) nabył od poprzedniego wierzyciela wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy nr (...). Pozwany został zawiadomiony o zmianie wierzyciela i wezwany do zapłaty świadczenia.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki ( § 2). W myśl natomiast art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo in alium plus iuris transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta). W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, że powód bezspornie wykazał wszelkie okoliczności stanowiące podstawę jego powództwa. Pozwany zaś ograniczył swoje działania niweczące prawo powoda do podniesienia zarzutu, że strona powodowa nie udowodniła roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości.

W odniesieniu do zarzutów pozwanego, stwierdzić należy, że nie znajdują one żadnego potwierdzenia w dowodach zgromadzonych w sprawie. W aktach sprawy na karcie 5 znajduje się zawiadomienie o cesji wierzytelności wraz z wezwaniem dłużnika do spłaty wierzytelności, na kartach 10-11, 64-65 znajduje się umowa kredytu nr (...), na karcie 66 znajduje się wypowiedzenie umowy kredytu, co potwierdza, że wierzyciel w wystarczający sposób udowodnił swoje roszczenie oraz jego wysokość. Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że powód w pełni wykazał zasadność dochodzonego roszczenia sprecyzowanego w piśmie z dnia 11 października 2016 r. Wobec stanowiska procesowego pełnomocnika powoda, że cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia o kwotę 8.952,37 zł w zakresie odsetek umownych za opóźnienie, Sąd orzekł o oddaleniu pozwu. Na zasądzoną kwotę 91.217,24 zł składają się niespłacona należność główna w kwocie 68.391,38 zł oraz skapitalizowane odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 22.825,86 zł. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 482 § 1 k.c. zasądzając odsetki ustawowe od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 15 czerwca 2016 r. gdy nadano pozew na poczcie, do dnia zapłaty. W punkcie trzecim wyroku, stosownie do wyrażonej w przepisie art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd zasądził tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanego G. M. na rzecz powoda U. (...) w W. kwotę 12.226 zł. Na zasądzoną kwotę składają się: opłata od pozwu 5.009,00 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, koszty zastępstwa prawnego 7.200 zł ( § 2 pkt. 6 i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. z 2015r. poz. 1804 ).