Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. D. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku sprawy

J. O. (1), syna K. i M., z domu K.,

urodzonego dnia (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w okresie od 27 marca 2015 roku do 10 kwietnia 2015 roku w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) S.A. z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6240,90 złotych poprzez wprowadzenie w błąd co do swojej tożsamości oraz zamiaru wywiązania się z warunków umowy, w ten sposób, że wykorzystując zbieżność imienia i nazwiska podając się za właściciela firmy Biuro (...) J. O. (1) z/s O., ul. (...) zawarł za pośrednictwem procesu telesprzedaży dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, po czym podpisał w dniu 01.04.2015 roku umowę numer (...) oraz w dniu 10.04.2015 r. umowę numer (...), na podstawie których uzyskał dwa telefony komórkowe m-ki I. (...), a następnie nie zapłacił za telefony i usługi, czym działał na szkodę (...) S.A. z/s w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o przestępstwo z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z tym ustaleniem, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, a czynu tego dopuścił się po odbyciu w okresach od 29.01.2004 r. do 6.09.2004 r., od 30.09.2006 r. do 15.05.2007 r. oraz od 16.12.2009 r. do 25.06.2010 r. kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za ciąg przestępstw z art. 286 §1 k.k. w zb. z art. 297 §1 k.k. w zb. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k., czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i za to na podstawie art. 286 §1 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 6.240,90 złotych (sześć tysięcy dwieście czterdzieści złotych dziewięćdziesiąt groszy);

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. G. kwotę 885,60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych, sześćdziesiąt groszy) za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w śledztwie oraz przez Sąd I instancji;

IV.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 406/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. O. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Biuro (...) z siedzibą w O., przy ul. (...).

W dniu 27 marca 2015 roku J. O. (1) telefonicznie skontaktował się konsultantem (...) S.A. w W.. W toku rozmowy J. O. (1) przedstawiał się jako (...) i wykorzystując zbieżność imienia i nazwiska podawał się za właściciela firmy Biuro (...) J. O. (1) z siedzibą w O., przy ul. (...). W toku rozmowy posługiwał się danymi przedmiotowego podmiotu i jako adres korespondencyjny wskazywał jego siedzibę. Wobec poczynionych w oparciu o ofertę przeznaczoną dla podmiotów biznesowych ustaleń, w drodze telesprzedaży mężczyzna dokonał zamówienia dwóch numerów abonencki. Ostatecznie doszło jednak do zawarcia pomiędzy mężczyzną a (...) S.A. w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z przypisanym jednym numerem abonenckim – (...). Umowa w formie pisemnej, datowana na dzień 27 marca 2015 roku, oznaczona nr (...) została podpisana przez osobę upoważniona przez O. Polska S..A w W. a następnie wysłana za pośrednictwem firmy kurierskiej na adres ul. (...) w O.. Przed wykonaniem doręczenia, przesyłka została przekierowana przez adresata, który zmienił adres dostawy na ul. (...) w G.. W dniu 1 kwietnia 2015 roku J. O. (1) doręczono w/w umowę, którą to podpisał. W wyniku zawarcia umowy nabyty został aparat telefoniczny marki I. (...) GB o nr (...) w promocyjnej cenie 121,77 złotych o rzeczywistej wartości 3109 złotych. Przypisany do umowy numer abonencki (...) został aktywowany w dniu 2 kwietnia 2015 roku.

W dniu 8 kwietnia 2015 roku wobec braku realizacji zamówienia dotyczącego drugiego numeru abonenckiego, J. O. (1) skontaktował się drogą telefoniczną z konsultantem (...) S.A. w W. w celu wyjaśnienia sprawy. Mężczyzna w dalszym ciągu podawał się za właściciela firmy Biuro (...) J. O. (1) z siedzibą w O., przy ul. (...) i posługiwał danymi tego podmiotu. Na skutek ustaleń poczynionych ponownie w oparciu o ofertę dostępną dla podmiotów biznesowych, mężczyzna w drodze telesprzedaży zawarł z (...) S.A. kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z przypisanym numerem abonenckim – (...). Tym razem jako adres do dostawy J. O. (1) od razu wskazał ul. (...) w G.. Umowa w formie pisemnej, datowana na dzień 8 kwietnia 2015 roku, oznaczona nr (...) została podpisana przez osobę upoważniona przez O. Polska S..A w W. a następnie wysłana za pośrednictwem firmy kurierskiej na wskazany adres. W dniu 10 kwietnia 2015 roku J. O. (1) doręczono w/w umowę, którą to podpisał. W wyniku zawarcia umowy nabyty został aparat telefoniczny marki I. (...) GB o nr (...) w promocyjnej cenie 134,07 złotych o rzeczywistej wartości 3109 złotych. Przypisany do umowy numer abonencki (...) został aktywowany tego samego dnia, tj. w dniu 10 kwietnia 2015 roku.

W dniu 16 kwietnia doszło do oba numery abonenckie zostały zawieszone przez operatora. Wartość strat poniesionych przez (...) S.A. na skutek zawartych z J. O. (1) umów wyniosła łącznie 6240,90 złotych, w tym kwota 5974,46 złotych stanowiąca różnicę między ceną rzeczywistą a promocyjna sprzedanych aparatów telefonicznych oraz kwota 266,44 złotych stanowiąca nieuregulowane należności z tytułu zawartych umów.

Dowód: zeznania świadka J. O. (1) k. 1-6 zbiór C; zeznania świadka I. K. k 7-11 zbiór C; zeznania świadka k. M. H. (1) k. 12-13 zbiór C; pismo J. O. (1) z 18.08.2015r. z załącznikami k. 17 zbiór A; pismo (...) S.A. z 25.08.2015r. k. 8-9 zbiór A; umowa o świadczenie usług z dnia 27.03.2015r. k. 10 zbiór A; umowa o świadczenie usług z dnia 08.04.2015r. k. 10 zbiór A; pismo z (...) S.A. k. 19 zbiór A; płyta CD-R k. 20 zbiór A; protokół oględzin płyty k. 21-25 zbiór A; pismo z Urzędu Gminy w P. k. 33 zbiór A; pismo z (...) Sp. z o.o. k. 34-36 zbiór A.

W toku postępowania powołany został biegły z zakresu badania pisma ręcznego, który w swojej opinii stwierdził, iż czytelne podpisy o brzmieniu (...) nakreślone na umowach o świadczeniu usług telekomunikacyjnych o nr (...) i (...) zostały sporządzone przez jedna osobę i stanowią autentyczne podpisy J. O. (1).

Dowód: opinia biegłego z zakresu badań graficzno-porównawczych pisma ręcznego k. 84-88 zbiór A;

J. O. (1) został w toku postepowania przesłuchany w charakterze podejrzanego dwukrotnie i złożył wyjaśnienia jak na k. 67-71, 74-79 (zbiór A).

J. O. (1) był uprzedni karany sądownie:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 23.12.1998r. w sprawie o sygn.. akt II K 95/95 za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby 2 lat; zarządzono wykonanie warunków zawieszonej kary pozbawienia wolności;

2.  wyrokiem Sadu rejonowego w Gdańsku z dnia 12.08.2004r. w sprawie o sygn.. akt II K 585/04 za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 1 roku i 8miesiecy pozbawienia wolności oraz kare 60 stawek grzywny po 10 złotych każda stawka; kare pozbawienia wolności wykonano w okresach od 29.01.2004r. do 06.08.2004r., od 30.09.2006r. do 15.05.2007r. oraz od 16.12.2009r. do 25.06.2010r.

3.  wyrokiem Sądu rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 24.02.2015r. w sprawie II K 318/14 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Dowód: dane o karalności k. 45-47 zbiór A i k 43-44; pismo Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku k. 60 zbiór A; odpisy wyroków k. 61064 zbiór A.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie złożonej w sprawie opinii z zakresu przeprowadzonych badań grafologiczno-porównawczych pisma ręcznego oraz zgromadzonych w sprawie dokumentów, w szczególności zawartych z (...) S.A. umów o świadczenie usług z dnia 27.03.2015r i 10.04.2015r., pism (...) S.A. i (...) Sp. z o.o., jak i płyty z zapisem nagrania procesu telesprzedaży, a także zeznań świadków J. O. (1), I. K. i M. H. (2).

Głównym źródłem dowodowym w sprawie była sporządzona w toku postępowania opinia biegłego z zakresu przeprowadzonych badań grafologiczno-porównawczych pisma ręcznego. Zdaniem Sądu, opinię tą należało uznać za rzetelną i opracowaną starannie, zgodnie z wymogami wiedzy z danej specjalności. Wnioski z niej wynikające są jednoznaczne i zostały wyciągnięte po przeprowadzeniu stosownych badań, dlatego też nie budziły wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu opinia jest wystarczająca do stwierdzenia, iż to oskarżony J. O. (2), wykorzystując zbieżność imienia i nazwiska, posługując się danymi firmy prowadzonej przez J. O. (1) złożył podpisy na umowach - z dnia 27 marca 2015 roku, oznaczonej nr (...) oraz z dnia 8 kwietnia 2015 roku, oznaczonej nr (...) - potwierdzając tym samym uprzednie zawarcie za pośrednictwem procesu telesprzedaży umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd miał również na uwadze zeznania świadka I. K. – będącej pracownicą operatora O. polska S.A., który miał świadczyć usługi telekomunikacyjne z tytułu zawartych przez oskarżonego umów. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do odmowy przydania zeznaniom świadka waloru wiarygodności. Oceniając zeznania świadka, Sąd miał jednak na uwadze, iż świadek nie był bezpośrednim świadkiem czynu, a swoja wiedzę czerpał z dokumentacji i danych operatora telekomunikacyjnego. Nie mniej jednak relacje świadka należało uznać za rzetelną i logiczną, znalazła ona również potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w tym zwłaszcza dokumentacji dotyczącej zawartych umów oraz zapisu nagrania z rozmów konsultanta z abonentem.

Podobnie nie budziły wątpliwości Sadu zeznania świadka J. O. (1) , albowiem były one przejrzyste, spójne i konsekwentne. Świadek w sposób wyraźny wskazywał, iż to nie on dokonał zawarcia z (...) S.A. umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a o zaistniałej sytuacji dowiedział się dopiero na skutek doręczenia mu noty obciążeniowej przez operatora. Treść jego relacji została zaś potwierdzona przede wszystkim jednoznacznymi wnioskami omówionej już opinii biegłego z zakresu badań grafologiczno-porównawczych pisma ręcznego, w której ustalono autorstwo oskarżonego co do podpisów nakreślonych na przedmiotowych umowach.

Zeznania świadka M. H. (2) miały mniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem nie posiadał on dokładnej wiedzy w przedmiocie działań podejmowanych przez oskarżonego. Świadek nie pamiętał bowiem szczegółów dotyczących doręczeń na rzecz oskarżonego, opisał jednak typowe procedury oraz wskazał, iż doręczenia na ul. (...) w G. miały charakter standardowy. W ocenie Sądu brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności świadka, z uwagi bowiem na charakter jego obowiązków służbowych, w tym ilość dokonywanych każdego dnia doręczeń przesyłek, trudno wymagać, aby pamiętał dokładnie przebieg każdego z nich. Jednocześnie w sprawie nie ujawniły się żadne inne okoliczności, które skutkowałby koniecznością zakwestionowania jego zeznań.

Sąd dał również wiarę wszystkim dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych. Zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. W ocenie Sądu, brak także było obiektywnych powodów do tego, by zakwestionować prawdziwość i autentyczność dowodów nieosobowych w postaci pism (...) S.A. i (...) Sp. z o.o. oraz pism J. O. (1), ponadto nie były one kwestionowane przez strony. Dokonując w niniejszej sprawie ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się w sposób szczególny na dowodach w postaci umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27.03.2015r. i 08.04.2015r., albowiem dowody te w korelacji z sporządzoną w sprawie opinią biegłego i innymi dowodami stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego im aktem oskarżenia czynu.

Wobec całokształtu poczynionych ustaleń faktycznych oraz przeprowadzonej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, nie mogło ostać się nieprzyznanie do winy przez oskarżonego. Autorstwo jego podpisów na zawartych umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych bezsprzecznie potwierdziła opinia biegłego z zakresu badań grafologiczno-porównawczych pisma ręcznego, co w sposób całkowity przeczy jego twierdzeniom o sfałszowaniu jego podpisu na umowach na podstawie jego dowodu osobistego, który miał tymczasowo utracić. Warto wskazać w tym kontekście, iż oskarżony początkowo podawał, iż dowód miał zagubić jakoby na przełomie lutego i marca 2015 roku, by następnie podnosić, iż było to na przełomie stycznia i lutego 2015 roku. Tym samym zdaniem Sądu wyjaśnienia jawią się jako całkowicie niewiarygodne, wobec czego należało je potraktować jako przyjęta przez niego linię obrony.

W świetle zebranych dowodów Sąd uznał oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu, dokonując w jego opisie korekt w stosunku do aktu oskarżenia.

Przestępstwo oszustwa, uregulowane w art. 286 § 1 k.k., polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. dokument przerobiony lub należący do innej osoby. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Sprawca musi zaś działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wymagana jest więc postać zamiaru bezpośredniego kierunkowego.

Tym samym w ocenie Sądu, działania oskarżonego wypełniły znamiona występku oszustwa. Niewątpliwie bowiem działanie oskarżonego nakierowane było na doprowadzenie pokrzywdzonego operatora (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch telefonów komórkowych m-ki I. (...) oraz udzielenia usług telekomunikacyjnych. Nadto oskarżony J. O. (1) wykorzystując zbieżność imienia i nazwiska podając się za właściciela firmy Biuro (...) J. O. (1) z/s O., ul. (...) wprowadził pracowników usługodawcy w błąd co do swojej tożsamości. Błąd ten miał walor istotnego, ponieważ polegał na wytworzeniu w świadomości przedstawiciela operatora fałszywego obrazu, że oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, która umożliwia mu wywiązywanie się z zaciąganych zobowiązań. Jednocześnie posłużenie się danymi, w tym adresowymi, innej osoby niewątpliwie świadczy o tym, iż oskarżony nie miał zamiaru spłacać zaciągniętego zobowiązania.

Sąd dokonał przy tym modyfikacji w zakresie opisu czynu, ustalając, iż oskarżony „działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu”. Korekta ta miała na celu dostosowanie opisu czynności sprawczej do treści zastosowanego art. 12 k.k. Zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako czynu ciągłego, nie może budzić wątpliwości, albowiem jak wynika z przeprowadzonych dowodów, w tym zwłaszcza z zapisu nagrania rozmowy z konsultantami (...) S.A., oskarżony od samego początku miał na celu uzyskanie dwóch aparatów telefonicznych marki I. (...), do czego dążył konsekwentnie, po mimo początkowej jedynie częściowej realizacji zamówienia. Dodatkowo całokształt zachowania oskarżonego miał miejsce na przestrzeni zaledwie kilkunastu dni, pomiędzy 27 marca a 10 kwietnia 2015, co oczywiste mieści się w zakresie pojęcia „krótkich odstępów czasu”.

Co więcej, oskarżony J. O. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa. Oskarżony bowiem popełnił zarzucany mu czyn przed upływem 5 lat od odbycia w okresach od 29.01.2004 r. do 6.09.2004 r., od 30.09.2006 r. do 15.05.2007 r. oraz od 16.12.2009 r. do 25.06.2010 r. kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za ciąg przestępstw z art. 286 §1 k.k. w zb. z art. 297 §1 k.k. w zb. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. W tym zakresie Sąd także uzupełnił opis czynu aby w sposób prawidłowy odzwierciedlał warunki opisane w art. 64 § 1 k.k.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k.k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony oraz stopień jego zawinienia. Sąd kierował się celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności koniecznością uświadomienia, że za przestępstwa tego rodzaju grozi surowa kara.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd stanął na stanowisku, iż oceniany w świetle art. 115 § 2 k.k., stopień szkodliwość społecznej popełnionych przez oskarżonego J. O. (1) był dość znaczny. Na ocenę taką złożyło się przede wszystkim godzenie w jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem jakim jest mienie, a także fakt, iż oskarżony działał w sposób zaplanowany, pozyskawszy wcześniej dane innego podmiotu, a nadto w celu osiągnięcia łatwej i szybkiej korzyści majątkowej. Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał także uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego i to za przestępstwa podobne, w tym także za przestępstwo oszustwa. Powyższe świadczy o tym , że oskarżony jest sprawcą zdemoralizowanym, zaś popełnienie przez niego przestępstw przeciwko mieniu jest wyrazem przyjętej przez niego postawy i sposobu na życie. Sąd nie dostrzegł przy tym jakichkolwiek okoliczności łagodzących.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisany czyn karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu tak orzeczona względem oskarżonego kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, stopnia jego zawinienia oraz spełnia należycie wymogi prewencji ogólnej i szczególnej. Zdaniem Sądu, kara w powyższym wymiarze skłoni oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości i przyczyni się w odpowiedni sposób do wywołania po ich stronie refleksji odnośnie popełnionych czynów. W ocenie Sądu, łagodniejsza kara bądź też kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania byłyby we wskazanych okolicznościach traktowana jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego i nie spełniłaby celów kary tak w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Z uwagi na fakt uprzedniej karalności oraz orzeczenie kary powyżej 1 roku pozbawienia wolności nie było możliwości zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia względem oskarżonego. Zdaniem Sądu jednak J. O. (1) jest na tyle zdemoralizowanym i niepoprawnym przestępcą, że tylko kara pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym spełni należycie swoje zadania w zakresie skutecznego, pozytywnego oddziaływania na postawę oskarżonego w przyszłości, a nadto zabezpieczy społeczeństwo przed tym sprawcą. Warto zauważyć, że oskarżony był już karany (w tym za oszustwa i kradzież), odbywał karę pozbawienia wolności, mimo to nadal popełniał kolejne przestępstwa. W przekonaniu Sądu swoim dotychczasowym, nagannym zachowaniem, oskarżony dowiódł, iż nie stosuje się on do ogólnie obowiązujących reguł postępowania i tylko ostateczny przymus państwowy w postaci bezwzględnej kary pozbawienia wolności we wskazywanym wymiarze okaże się wobec niego trafną represją.

Dodatkowo w punkcie IV wyrok Sąd na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 6.240,90 złotych. Kwota ta stanowi wartość strat doznanych przez pokrzywdzonego. Orzekając w tym zakresie Sąd miał na uwadze jedną z najważniejszych funkcji prawa karnego jaka jest ochrona interesów pokrzywdzonego.

Mając na uwadze przepisy przytoczone w punkcie III rozstrzygnięcia, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. G. kwotę 885,60 zł za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w śledztwie oraz przede Sądem I instancji.

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową i dochodową oskarżonego J. O. (1), Sąd uznał, iż uiszczenie przez wymienionego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe i na podstawie wskazanych w wyroku przepisów, zwolnił go w całości od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, oraz od opłaty.