Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Brzezinach postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 913/15 oddalił skargę P. W. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi IX Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w B. sygn. IX Ns 141/13 z wniosku S. W. i R. W. z udziałem P. W. o rozgraniczenie.

Apelację od powyższego postanowienia, zatytułowaną „zażalenie”, wniósł P. W., zarzucając mu obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 403 § 2 k.p.c. przez niezasadne przyjęcie, że skarga o wznowienie postępowania nie została oparta na ustawowej podstawie oraz, iż skarżący miał obiektywną możliwość przedstawienia okoliczności faktycznych powołanych w skardze.

W oparciu o powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie skargi i wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem wydanym w sprawie o sygn. IX Ns 141/13.

W odpowiedzi na apelację uczestnicy S. W. i R. W. wnieśli o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od apelującego na ich rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja P. W. jest niezasadna.

Przechodząc do analizy zarzutów skarżącego – naruszenia art. 403 § 2 k.p.c. przez niezasadne przyjęcie, że skarga o wznowienie postępowania nie została oparta na ustawowej podstawie, należy stwierdzić, że zarzut ten nie jest zgodny z rzeczywistością. Wznowienie postępowania stanowi nadzwyczajny środek zaskarżenia prawomocnych orzeczeń. Instytucja ta polega zatem na ponownym rozpoznaniu sprawy zakończonej już prawomocnym orzeczeniem merytorycznym, a więc orzekającym co do istoty sprawy, jeżeli występują oznaczone w ustawie przyczyny. Tak więc konieczne jest w pierwszym etapie badania skargi rozstrzygnięcie, czy możliwe jest przyjęcie jej do rozpoznania na gruncie okoliczności konkretnej sprawy, o czym stanowi art. 410 k.p.c.

Wśród warunków skuteczności skargi o wznowienie postępowania określonych w przywołanym przepisie, a decydujących o przyjęciu skargi do rozpoznania, ustawodawca wymienił obok dopuszczalności także zachowanie przepisanego terminu oraz oparcie skargi na ustawowej podstawie. Niespełnienie opisanych warunków opatrzone zostało rygorem odrzucenia skargi.

Sąd I instancji prawidłowo przyjął skargę o wznowienie postępowania P. W. do rozpoznania, wskazując, iż oparł on swoją skargę na ustawowej przesłance wznowienia tj. na okoliczności faktycznej, która istniała w trakcie postępowania i o której skarżący dowiedział się już po prawomocnym zakończeniu sprawy, a która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Sąd I instancji również zasadnie ustalił, iż P. W. złożył skargę w ustawowym trzymiesięcznym terminie. Gdyby Sąd I instancji rzeczywiście ustalił, iż skarżący nie oparł się na ustawowej podstawie, wydałby on wtedy, prawdopodobnie na posiedzeniu niejawnym postanowienie o odrzuceniu skargi, a nie o jej oddaleniu. Wobec tego twierdzenia skarżącego co do nieprzyjęcia skargi do rozpoznania, z uwagi na nieoparcie jej na ustawowej przesłance nie mają oparcia w rzeczywistości.

Powyższe nie zmienia jednak faktu, iż skarga ta jako niezasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 412 § 2 k.p.c.

Sąd I instancji prawidłowo zbadał zaistnienie podstaw wznowienia postępowania wskazanych w art. 402 § 2 k.p.c. Skarżący powoływał się na fakt, iż w dniu 15 lipca 2015 r. - podczas wyznaczania punktów granicznych – okazało się, iż granica pomiędzy działkami o numerach (...) będzie przebiegać środkiem drogi jedynie od punktu 101 do 104, natomiast w zakresie odcinków od punktu 100-101 oraz 104-105 przebieg granicy został, w ocenie skarżącego, w sposób dowolny ustalony przez biegłego bez oparcia się na istniejącej drodze.

Ma rację Sąd I instancji, wskazując, iż skarżący miał obiektywną możliwość powołania okoliczności faktycznego osadzenia punktów granicznych w pierwotnym postępowaniu o rozgraniczenie nieruchomości, zaś prawidłowość zaproponowanego przez biegłego K. O. rozgraniczenia mógł kwestionować wnosząc o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Nie podziela Sąd Okręgowy argumentu skarżącego, iż Sąd meriti nie dokonał oceny aktywności P. W. według miary i wzorców właściwych dla osoby działającej bez fachowego pełnomocnika. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż skarżący znał rozgraniczone nieruchomości oraz przebieg drogi, wedle której miała być wyznaczona granica, a zwłaszcza fakt, iż nie przebiega ona wzdłuż całej granicy między działkami (...). Należałby zatem wymagać, od skarżącego zdawania sobie sprawę, z posiłkowej potrzeby rozgraniczenia odcinków 100-101 oraz 104-105 według innego niż droga punktu odniesienia. Skoro zatem skarżący mógł w trakcie postępowania o rozgraniczenie wnosić o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego geodety, należy przyjąć za Sądem Rejonowym, iż niepowołanie okoliczności dotyczących sposobu wyznaczenia granicy przez biegłego jest konsekwencją nie zadbania uczestnika o własne sprawy.

Sąd Okręgowy nie podziela również stanowiska skarżącego co do niewykonalności postanowienia o rozgraniczeniu w świetle jego uzasadnienia. O wykonalności orzeczenia decyduje jego treść, natomiast niezgodność merytorycznego rozstrzygnięcia z treścią uzasadnienia może stanowić co najwyżej zarzut apelacji. Jednocześnie, należy zauważyć, iż taka sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca, bowiem część granicy przebiega według osi istniejącej drogi, natomiast droga ta nie pokrywa się całkowicie z granicą działek, bowiem jest ona za krótka. Nadto, należy zauważyć, iż skarga o wznowienie postępowania nie może służyć poprawieniu ewentualnych błędów w pierwotnym postępowaniu.

Z powyższych przyczyn, Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż powołane przez skarżącego okoliczności i dowody nie odpowiadają wymaganiom ustawowej podstawy wznowienia określonej w art. 403 § 2 k.p.c., gdyż nie dotyczyły okoliczności, które skarżący nie mógł powołać w prawomocnie zakończonym postępowaniu, mając ku temu obiektywnie istniejącą możliwość (por. postanowienie SN z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, Lex).

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 520 § 3 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Na koszty poniesione przez uczestników S. W. i R. W. w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie ich pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość w kwocie 360 zł ustalono na podstawie §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 5 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

Mając wszystko powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.