Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – st. sekr. sądowy Agnieszka Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: D. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 10 marca 2015 r., znak: (...)

w sprawie: D. M.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu D. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.,

2) stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 1036/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.03.2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie art. 57 i 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 887 j.t.), odmówił ubezpieczonemu D. M. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. ZUS wskazał, iż nadal będzie wypłacana ubezpieczonemu renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 09.03.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, lecz jest częściowo niezdolny do pracy do 31.01.2018 r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony D. M., zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołujący wskazał, iż stan jego zdrowia nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony D. M. był uprawniony do renty częściowej od 09.03.2007 r. do 30.11.2011 r. oraz był uprawniony do renty całkowitej od 01.12.2011 r. do 31.12.2014 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 08.01.2015 r. orzekł, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31.01.2018 r. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 09.03.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, lecz jest częściowo niezdolny do pracy do 31.01.2018 r.

Biegli sądowi: specjalista z zakresu neurologii i rehabilitacji medycznej lek. med. B. R., specjalista z zakresu neurologii dr n. med. T. Ś., specjalista z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii dr n. med. E. B., specjalista z zakresu medycyny przemysłowej dr n. med. M. K., specjalista z zakresu neurochirurgii dr n. med. J. B., w treści opinii z dnia 20.04.2016 r. rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

-przewlekły wielokorzeniowy zespół bólowy lędźwiowy w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatyczno-bliznowatych z istotnym deficytem neurologicznym i dysfunkcją cewkowo-pęcherzową;

-chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych z upośledzeniem funkcji podpórczo-motorycznej;

-nadciśnienie tętnicze;

-cukrzycę t. 2 leczoną lekiem doustnym;

-otyłość – zespół metaboliczny.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo – lekarskich i po analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy i w aktach ZUS oraz dostarczonej przez ubezpieczonego biegli sądowi stwierdzili, iż stan zdrowia D. M. upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym nadal okresową całkowitą niezdolność do pracy.

Biegli sądowi skonstatowali, iż przyczyną całkowitej niezdolności do pracy nadal są schorzenia układu kostno-stawowego o charakterze przewlekłego wielokorzeniowego zespołu bólowego lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatyczno-bliznowatych (po operacji). Biegli wskazali, że odwołujący był wielokrotnie leczony operacyjnie z powodu dyskopatii lędźwiowej, ostatnio w 2010 r. ze stabilizacją transpedikularną, lecz nie uzyskano trwałej poprawy.

Biegli podkreślili nadto, że oprócz zmian zwyrodnieniowych z zajęciem otworu i zachyłka kanału kręgowego dodatkowo występują zmiany bliznowate śródkanałowe i okołokorzeniowe po przebytych operacjach. W ocenie biegłych są one najprawdopodobniej przyczyną dolegliwości i nie są do usunięcia nawet podczas kolejnego zabiegu. Z deficytem neurologicznym współistnieje dysfunkcja cewkowo-pęcherzowa. Współistniejącym schorzeniem jest również zaawansowana choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych. Schorzenie w sposób istotny zaburza funkcję podpórczo-motoryczną. Ubezpieczony został zakwalifikowany do endoprotezoplastyki stawu biodrowego prawego w trybie planowym. Wobec powyższego biegli nie zaobserwowali w stanie zdrowia D. M. jakiejkolwiek poprawy.

Zawodem wyuczonym ubezpieczonego D. M. jest zawód tokarza, który był wykonywany przez odwołującego przez 15 lat. Ubezpieczony wykonywał również zawód maszynisty offsetowego przez 8 lat. D. M. także pracował jako malarz wyrobów ceramicznych w okresie od 2004 r. do 2007 r. Od 2007 r. skarżący nie pracuje.

Odwołujący D. M. waży 125 kilogramów przy wzroście 175 cm. Zatem powód cierpi na otyłość na pograniczu otyłości olbrzymiej. Ubezpieczony porusza się przy pomocy prawej kuli łokciowej. D. M. choruje na cukrzycę od 3 lat.

W badaniu kontrolnym MRI kręgosłupa L-S przeprowadzonym 30.03.2015 r. stwierdzono u ubezpieczonego wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne od L2 do S1 ze stenozą kanału kręgowego. Ponadto, stwierdzono u niego ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego. Odruchy z kończyn górnych miernie żywe, odruch kolanowy lewy i skokowy osłabiony. Niedoczulica w zakresie korzenia S1 po lewej. Deficyt siły prostowników stopy lewej. Objawy rozciągowe obecne w zakresie lewej kończyny dolnej. Dysfunkcja cewkowo – pęcherzowa.

Ubezpieczony D. M. cierpi z powodu bóli kręgosłupa lędźwiowego z promieniowaniem do lewego pośladka, aż do I-II palca. Ból jest stały o zmiennym nasileniu, wzmaga się przy chodzeniu, pozycji stojącej. Odwołujący musi często zmieniać pozycję. Powodowi opada lewa stopa, noga lewa jest słabsza. Ubezpieczony ma trudności ze swobodnym skłonem i prostowaniem tułowia. Bolesne ruchy rotacji w prawym biodrze.

- dowody: opinia sądowo – lekarska z dnia 20.04.2016 r. (k. 19-21 akt sądowych); dokumentacja medyczna ubezpieczonego – karty informacyjne leczenia szpitalnego (k. 11-18 akt sądowych)

Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie dokumentacji zebranej w aktach sądowych oraz w aktach rentowych. Ustaleń faktycznych dotyczących stanu zdrowia odwołującego i jego wpływu na zdolność ubezpieczonego do pracy, Sąd dokonał przede wszystkim na podstawie opinii biegłych sądowych. Biegli sądowi sporządzili opinię po dokonaniu dogłębnej analizy akt sprawy, mając na względzie całą dostępną dokumentację lekarską a nade wszystko po przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonego. Poczynione wnioski przez biegłych sądowych zostały omówione szeroko oraz sformułowane zostały w sposób jasny, precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i w sposób logiczny uzasadnione. Zaprezentowane konkluzje są jednoznaczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Sąd uznał za w pełni miarodajną opinię sądowo – lekarską z dnia 20.04.2016 r. sporządzoną przez biegłych sądowych. Biegli w sposób jasny, czytelny i profesjonalny orzekli w przedmiocie niezdolności ubezpieczonego do pracy. W ocenie Sądu przeprowadzone dowody zasługują na danie im wiary, ponieważ nie są ze sobą sprzeczne, korelują wzajemnie ze sobą oraz tworzą spójną logiczną całość.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tego okresu.

Biegli sądowi w treści opinii z dnia 20.04.2016 r. orzekli, iż ubezpieczony D. M. jest nadal okresowo całkowicie niezdolny do pracy od daty ustania poprzedniego świadczenia, tj. od 01.01.2015 r. na okres dalszych 3 lat do 01.2018 r. Przyczyną tego są schorzenia układu kostno-stawowego z objawami neurologicznymi. Zdaniem biegłych sądowych w stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła jakakolwiek poprawa. Jednocześnie biegli nie zgodzili się z orzeczeniami Lekarza Orzecznika ZUS oraz Komisji Lekarskiej ZUS. Co więcej, biegli nadmienili, iż w niniejszej sprawie dysponowali nową dokumentacją lekarska dołączoną do akt sprawy.

Przedmiotem niniejszego postępowania było to, czy ubezpieczony D. M. jest nadal całkowicie niezdolny do pracy. Sąd w sprawach dotyczących kwestii niezdolności do pracy dokonuje rozstrzygnięcia opierając się na opiniach biegłych sądowych, tj. osób posiadających medyczne wiadomości specjalne.

Mając na względzie ustalony stan faktyczny oraz zgromadzony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie, Sąd uznaje, iż stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.

Biorąc pod uwagę treść opinii sporządzonej przez biegłych sądowych w niniejszej sprawie, którą Sąd ocenił jako miarodajną, stan zdrowia ubezpieczonego jest spowodowany występującymi u niego schorzeniami, przede wszystkim przewlekłym wielokorzeniowym zespołem bólowym lędźwiowym w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatyczno-bliznowatych z istotnym deficytem neurologicznym i dysfunkcją cewkowo-pęcherzową oraz chorobą zwyrodnieniową stawów biodrowych z upośledzeniem funkcji podpórczo-motorycznej. Przywołane schorzenia skutkują u odwołującego upośledzeniem sprawności organizmu w stopniu powodującym nadal okresową całkowitą niezdolność do pracy. Wskazać należy, iż ubezpieczony był wielokrotnie leczony operacyjnie z powodu dyskopatii lędźwiowej, ostatnio w 2010 r. ze stabilizacją transpedikularną, jednak nie spowodowało to poprawy w stanie zdrowia D. M..

Należy skonstatować, iż biegli sądowi w treści opinii sądowo – lekarskiej z dnia 20.04.2016 r., którą Sąd uznał za wiarygodną, w sposób obszerny i wyczerpujący opisali aktualny stan zdrowia odwołującego D. M., w tym biorąc pod uwagę treść nowych dowodów w sprawie, tj. kart informacyjnych leczenia szpitalnego powoda (k. 11-18 a.s.). Biegli w sposób jednoznaczny stwierdzili, iż ubezpieczony z powodu występujących u niego schorzeń, mając na względzie dotychczas wykonywane przez niego zawody, jest okresowo całkowicie niezdolny do pracy. Wskazać trzeba, że opinia biegłych sądowych jest kompatybilna z wcześniej sporządzonym w sprawie D. M. orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.12.2012 r., w którym to lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 31.12.2014 r. Na podstawie przywołanego orzeczenia, organ rentowy przyznał D. M. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31.12.2014 r. Warto zauważyć, że zastrzeżenia ZUS zgłoszone w piśmie z dnia 08.06.2016 r. zdaniem Sądu stanowią bezprzedmiotową polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych sądowych i ich uwzględnienie prowadziłoby do generowania kolejnych kosztów i nieuzasadnionego przedłużania postępowania. W myśl art. 286 k.p.c., Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt I UK 447/14). Dlatego też Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 23.08.2016 r. oddalił wniosek dowodowy organu rentowego w przedmiocie ustosunkowania się przez biegłych sądowych do zastrzeżeń ZUS.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu D. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.

W punkcie 2 wyroku, Sąd zgodnie z treścią przepisu art. 118 ust. 1a ustawy emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sąd uznał, że organ rentowy nie jest odpowiedzialny za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w ustawowym terminie. Wynika to z tego, iż w toku postępowania sądowego ujawniono nowe dowody w postaci kart informacyjnych leczenia szpitalnego ubezpieczonego (k. 11-18 a.s.), którymi nie dysponował organ rentowy ZUS.

SSO Ewa Milczarek