Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2013 r. w O.

sprawy z odwołania W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

z dnia 12.12.2012r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

Sygn. akt III U 162/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12.12.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił W. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W. K. wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że cierpi na schorzenia kardiologiczne, nadciśnienie tętnicze, co powoduje, że jakakolwiek praca jest dla niego dużym obciążeniem. Dodał, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, które nie znajduje oparcia w faktach.

ZUS w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości podnosząc, że Komisja Lekarska ZUS nie uznała odwołującego za niezdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 13.09.1998r. do 31.03.2008r.

W dniu 15.10.2012r. W. K. złożył w (...) Oddział w P. wniosek o ponowne ustalenie jego uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W celu ustalenia powyższych uprawnień, odwołującego skierowano na badanie lekarskie, po przeprowadzeniu którego, lekarz orzecznik ZUS, orzeczeniem z dnia 20.11.2012r. stwierdził, że W. K. jest częściowo niezdolny do pracy do 25.02.2016r., natomiast odnośnie daty powstania częściowej niezdolności do pracy wskazał – „trudno ustalić”. Po zgłoszeniu zarzutu wadliwości powyższego orzeczenia przez Zastępcę Głównego lekarza orzecznika, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 05.12.2012r. uznała, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego decyzją z dnia 12.12.2012r. ZUS odmówił W. K. prawa do renty uznając, że nie jest on niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce zważył co następuje:

Odwołanie W. K. jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy (art. 57 ust. 1 pkt. 1), ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (art. 57 ust. 1 pkt. 2), a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania (art. 57 ust. 1 pkt. 3).

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 cytowanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony, u którego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, przy czym okres ten zgodnie z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust.1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W świetle cytowanych wyżej przepisów kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania W. K., było ustalenie czy jest on osobą niezdolną do pracy i czy niezdolność ta powstała w okresach wskazanych w ustawie. Poza sporem pozostawało bowiem, że odwołujący posiada wymagany okres składkowy i nieskładkowy.

W celu ustalenia powyższych okoliczności Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu kardiologii i neurologii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego. Biegli po przeprowadzeniu badania odwołującego i analizie zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej rozpoznali u W. K.nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca, chorobę wieńcową stabilną II kl. CCS, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów bez objawów korzeniowych rozciągowych i bez istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu oraz otyłość. W uzasadnieniu opinii biegli podali, że z uwagi na powikłany przebieg nadciśnienia z przerostem mięśnia sercowego, zaburzeniami rytmu, a przede wszystkim wyraźną progresją szerokości aorty wstępującej, badany ma przeciwwskazania do wykonywania większych wysiłków fizycznych. Dolegliwości bólowe w klatce piersiowej wymagają przeprowadzenia diagnostyki w kierunku oceny ukrwienia mięśnia sercowego tj. wykonania testu wysiłkowego i ewentualnie kontrolnej angiografii naczyń wieńcowych. Dolegliwości z zakresu kręgosłupa i stawów aktualnie nie upośledzają w istotny sposób funkcji narządu ruchu. W oparciu o całokształt biegli uznali, że aktualny stan zdrowia badanego czyni go okresowo częściowo niezdolnym do pracy.

Z uwagi na fakt, że biegli nie wskazali daty powstania niezdolności do pracy odwołującego, Sąd postanowieniem z dnia 07.05.2013r. zobowiązał ich do uzupełnienia opinii w tym zakresie. W opinii uzupełniającej biegli doprecyzowali, że częściowa niezdolność do pracy W. K. istnieje od 15.10.2012r. do 15.10.2013r. Zdaniem biegłych za datę początkową niezdolności do pracy należy przyjąć datę wypełnienia zaświadczenia o stanie zdrowia na druku N-9 przez lekarza prowadzącego dla celów ubezpieczenia społecznego.

Do powyższej opinii biegłych żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń. Odwołujący na rozprawie w dniu 12.09.2013r. podał, że zgadza się z opinią biegłych.

Sąd podzielił wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że opinia wydana została przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są zbieżne, spójne i logiczne. Biegli, występujący w sprawie, wydali opinię, popartą logiczną argumentacją, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego czyni go okresowo częściowo niezdolnym do pracy od 15.10.2012r. do 15.10.2013r.

Reasumując powyższe Sąd uznał, że odwołujący W. K. spełnia kwestionowaną przez organ rentowy przesłankę określoną w art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tj. jest częściowo niezdolny do pracy. Do rozważenia pozostało więc ustalenie czy W. K. spełnia pozostałe przesłanki wymagane do przyznania mu prawa do renty, o których mowa w cyt. wyżej art. 57 ust. 1 pkt. 2 i 3 ustawy emerytalnej. W oparciu o dokumentację z akt rentowych uznać zdaniem Sądu należy, że odwołujący spełnił również przesłankę określoną w art. 57 ust. 1 pkt. 2 tj. zgromadził wymagany okres składkowy i nieskładkowy, który w przypadku ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat wynosi 5 lat ( art. 58 ust. 1 pkt. 5 ustawy emerytalnej). W ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę i dniem powstania niezdolności do pracy tj. 15.10.2012r. okres ten wynosi 8 lat i 26 dni ( vide: raport ustalania uprawnień do świadczenia - akta rentowe). Analiza dokumentacji z akt rentowych wskazuje, że odwołujący nie spełnił jednak przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Analizując staż ubezpieczeniowy odwołującego w pierwszej kolejności podnieść należy, że spełnienie przez odwołującego przesłanki w postaci powstania niezdolności do pracy w okresach ubezpieczenia wyszczególnionych w art. 57 ust. 1 pkt. 3, bądź w okresie nie dłuższym niż 18 m-cy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia, zostałby spełniony gdyby niezdolność odwołującego do pracy powstała przed 31.07.2012r. (ostatni okres ubezpieczenia zakończył się bowiem z dniem 31.01.2011r. – vide raport ustalania uprawnień do świadczenia – akta rentowe). Fakt, iż po 31.01.2011r. W. K. nie ma żadnych okresów ubezpieczenia, potwierdził również on sam na rozprawie w dniu 12.09.2013r. Powyższe bezsporne ustalenia prowadzą do przyjęcia, że niezdolność do pracy odwołującego, która powstała 15.10.2012r., powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia.

W. K. nie spełnił też warunku określonego w art. 57 ust. 2 wyżej cyt. ustawy, zgodnie z którym przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Odwołujący zgromadził wprawdzie okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 31 lat, 3 miesięcy i 23 dni, jednak nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że brak jest podstaw do zmiany decyzji ZUS odmawiającej W. K. prawa do renty, gdyż nie spełnia on warunku wynikającego z art. 57 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej argumenty, Sąd Okręgowy uznając iż decyzja organu rentowego z dnia 12.12.2012 roku odpowiada prawu, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił wniesione od niej odwołanie.