Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2013 roku w S.

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I C 908/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 932/12

UZASADNIENIE

Powód A. S. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 3454,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następującego po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 22 października 2010 roku uszkodzeniu uległ należący do A. A. samochód marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie w pozwanej spółce, której w dniu 22 października 2010 roku zgłoszono szkodę. Tego samego dnia poszkodowany zlecił naprawę pojazdu powodowi. Powód wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabył od poszkodowanego przysługujące mu od pozwanej spółki roszczenie od odszkodowanie. Podniósł, że przedłożył pozwanemu kalkulację naprawy wraz fakturą za wykonane prace blacharsko – lakiernicze. Podał, że pozwany dokonał wypłaty odszkodowania w wysokości nieodpowiadającej przedłożonym dokumentom.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym żądanie powoda zostało w całości uwzględnione.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że dokonał oględzin pojazdu i sporządził dokumentację fotograficzną. Wskazał, że wielokrotnie kontaktował się z warsztatem powoda celem uzyskania rachunków za dokonaną naprawę. W dniu 21 stycznia 2011 roku wypłacił odszkodowanie w kwocie 894,04 zł. Następnie po uzyskaniu kalkulacji naprawy oraz faktury VAT i weryfikacji tych dokumentów, ustalił odszkodowanie na kwotę 2345,17 zł. Podał, że warsztat powoda nie posiada autoryzacji marki S., zaś szereg pozycji ujętych w kalkulacji naprawy nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Zakwestionował swoją odpowiedzialność w związku z wymianą szyby czołowej, odnowy lakieru maski silnika, wymiany aktywatora szyby i nakładów czasowych na wykonane przez powoda czynności. Pozwany zakwestionował zastosowane przez powoda do naprawy wysokości cen części zamiennych oraz objęcie naprawą części nieuszkodzonych w kolizji z dnia 22 października 2010 roku. Zakwestionował także wysokość zastosowanych stawek za roboczogodziny poszczególnych prac.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 17 sierpnia 2011 roku powód podtrzymał żądanie pozwu.

W piśmie złożonym w dniu 17 października 2011 roku powód ograniczył żądanie pozwu i wniósł o zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2003,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 9 marca 2011 roku do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 119,35 zł tytułem odsetek ustawowych naliczanych od kwoty 3454,69 zł w okresie od dnia 1 grudnia 2010 roku do dnia 8 marca 2011 roku. W pozostałym zakresie powód cofnął pozew.

Na rozprawie w dniu 17 maja 2012 roku strona pozwana wyraziła zgodę na częściowe cofnięcie pozwu i wniosła o zasądzenie kosztów z tym związanych.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2011 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, sygn. akt I C 908/11: zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 2122,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w stosunku rocznym od kwoty 2003,61 zł od dnia 09 marca 2011 roku do dnia zapłaty (I.), umorzył postępowanie w pozostałej części (II.), zasądził od powoda A. S. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (III.), nakazał ściągnąć od powoda A. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z roszczenia zasądzonego w punkcie I wyroku kwotę 95 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych (IV.) i wreszcie nakazał pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie kwotę 126,25 zł tytułem pozostałej części nieuiszczonych kosztów sądowych (V.).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 22 października 2010 roku na autostradzie (...) doszło do zdarzenia, w którym uszkodzeniu uległ należący do A. A. samochód osobowy marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...). Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki M. (...) o nr rejestracyjnym (...) – K. B.. Zdarzenie to polegało na tym, że do pojazdu marki M., podczepiona była przyczepa, na której znajdowała się minikoparka. W trakcie jazdy z tejże minikoparki urwał się pleksiglasowy element dachu, który spadając uszkodził poruszający się za samochodem M. pojazd A. A..

Sprawca szkody posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń.

W następstwie zdarzenia w samochodzie A. A. uszkodzeniu uległa chłodnica, zderzak przedni, szyba czołowa oraz powłoka lakiernicza pokrywy silnika.

W dniu 22 października 2010 roku poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu.

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w trakcie którego dokonano oględzin pojazdu marki S. i sporządzono kalkulację kosztów naprawy. Pozwany przyznał początkowo odszkodowanie za szkodę w pojeździe A. A. w kwocie 894,05 zł.

Poszkodowany zlecił naprawę swojego samochodu powodowi, prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) (...). W dniu 6 listopada 2010 roku pomiędzy poszkodowanym A. A., a powodem została zawarta umowa cesji, na podstawie której poszkodowany przeniósł na powoda wierzytelność przysługującą mu od pozwanego z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu marki S. o nr rejestracyjnym (...).

Powód wykonał naprawę pojazdu poszkodowanego wymieniając szybę czołową, chłodnicę, przedni zderzak oraz odnawiając powłokę lakierniczą na pokrywie silnika. Elementy podlegające wymianie zostały zastąpione fabrycznie nowymi. Warsztat powoda posiada komorę lakierniczą, ramę geometryczną i urządzenia do diagnostyki elektronicznej.

Następnie w dniu 8 listopada 2010 roku powód sporządził kalkulację kosztów naprawy nr (...), określając koszt napraw na kwotę 4348,73 zł brutto. Po wykonaniu naprawy powód w dniu 16 listopada 2010 roku wystawił fakturę VAT nr (...), opiewającą na powyższą kwotę. Samochód został odebrany przez A. A. bez zastrzeżeń. A. A. scedował na A. S. swoje roszczenia wobec pozwanej spółki wynikające z faktu uszkodzenia jego samochodu w zdarzeniu z dnia 22 października 2010 roku.

Po otrzymaniu kalkulacji naprawy nr (...) i faktury VAT nr (...) pozwany dokonał weryfikacji wysokości szkody w pojeździe poszkodowanego. Ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 2345,14 zł i dopłacił powodowi kwotę 1451,08 zł, stanowiącą różnicę między ogólną kwotą odszkodowania, a już wypłaconym świadczeniem. Kwotę 1451,08 zł pozwany wypłacił powodowi w dniu 8 marca 2011 roku.

Pismem z dnia 7 lutego 2011 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3434,59 zł tytułem pozostałej części należności wynikającej z naprawy uszkodzonego pojazdu S. (...).

W wyniku zdarzenia z dnia 22 października 2010 roku w pojeździe marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) uszkodzeniu uległy – szyba czołowa, zderzak przedni, chłodnica i powłoka lakiernicza pokrywy silnika. Ostre fragmenty dachu minikoparki przebiły zderzak i chłodnicę samochodu, a także doprowadziły do porysowania pokrywy silnika i szyby czołowej. W przypadku szyby zarysowania powodowały refleksy świetlne, kwalifikujące tę część do wymiany. Ze względu na swoją konstrukcję szyba nie nadaje się do polerowania. Jest ona bowiem pokrywana specjalną powłoką o jednorodnym charakterze, której w razie uszkodzenia nie można odtworzyć. Przy wymianie szyby należy użyć specjalnego płynu, tzw. aktywatora szyby, który nakłada się na szybę przed nałożeniem na nią kleju.

Wartość w/w pojazdu przed zdarzeniem z dnia 22 października 2010 roku wynosiła 10.400 zł brutto. Wartość tego pojazdu w stanie po zdarzeniu wynosiła 7700 zł brutto.

Wartość kosztów naprawy ww. pojazdu przy założeniu, że do naprawy miałyby zostać wykorzystane części nowe oryginalne, tj. pochodzące od producenta pojazdu, wynosiła – obecnie 4812,06 zł brutto, na dzień szkody 4509,27 zł brutto. Przy założeniu, że do naprawy miałyby zostać wykorzystane części nowe nieoryginalne wartość kosztów naprawy wynosiła – obecnie 3252,94 zł brutto, na dzień szkody 3220,02 zł brutto.

Średnie stawki dla prac lakierniczych i prac blacharsko – mechanicznych w 2010 roku wynosiły: 95 zł za prace blacharsko – mechaniczne i 105 zł za prace lakiernicze.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo, po częściowym cofnięciu żądania, za uzasadnione.

Sąd Rejonowy wskazał, iż podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu stanowią przepisy art. 436 § 1 kc w zw. z art. 822 kc i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zaś legitymacja procesowa powoda wynika z treści art. 509 § 1 i 2 kc.

Dalej Sąd podniósł, iż przedmiot sporu stanowiła wysokość szkody będącej następstwem zdarzenia, w wyniku którego uległ uszkodzeniu pojazd marki S..

Ustalenia kosztów naprawy uszkodzenia pojazdu poszkodowanych dokonał na potrzeby niniejszej sprawy biegły z zakresu techniki samochodowej J. P.. W ocenie Sądu opinia biegłego była wiarygodna. Została ona bowiem zdaniem Sądu opracowana zgodnie z treścią jego postanowienia i w sposób rzetelny. Rozumowanie biegłego oraz sposób wyciągnięcia wniosków końcowych zostały prawidłowo uzasadnione. Biegły przedstawił i uargumentował dokonane przez siebie wyliczenia oraz przyjęty tok wnioskowania w sposób zrozumiały.

W tym względzie Sąd podniósł nadto, iż biegły wskazał, że koszty naprawy pojazdu przy wykorzystaniu części nowych oryginalnych, tj. pochodzących od producenta były wyższe od wskazywanych przez powoda, tj. wynosiły: na październik 2010 roku – 4509,27 zł brutto i aktualnie 4812,06 zł brutto. Koszty naprawy pojazdu przy wykorzystaniu tzw. zamienników wynosiły: na październik 2010 roku – 3220,02 zł brutto i aktualnie – 3252,94 zł brutto.

Sąd stwierdził przy tym, iż treść opisanej wyżej pisemnej opinii biegłego nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Co prawda pozwany podnosił, iż biegły nie wyjaśnił dokładnego zakresu uszkodzeń w samochodzie marki S. powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 22 października 2010 roku, jak i nie wskazał uzasadnienia przyjętych stawek roboczogodzin. Jednakże Sąd wskazał, iż w ustnej uzupełniającej opinii podtrzymał swoje wyliczenia. Wskazał, że w wyniku zdarzenia z dnia 22 października 2010 roku w pojeździe marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) uszkodzeniu uległy – szyba czołowa, zderzak przedni, chłodnica i powłoka lakiernicza pokrywy silnika. Biegły dokonując weryfikacji uszkodzeń ujętych tak przez poszkodowanego, jak i stronę pozwaną oraz widocznych na zdjęciach pojazdu marki S., a nadto zestawiając powyższe informacje z prędkością i okolicznościami, przy których doszło do kolizji wskazał, że ostre fragmenty dachu minikoparki przebiły zderzak i chłodnicę samochodu, a także doprowadziły do porysowania pokrywy silnika i szyby czołowej. W przypadku szyby zarysowania powodowały refleksy świetlne, kwalifikujące tę część do wymiany. Jednocześnie biegły wyjaśnił, że ze względu na konstrukcję szyba nie nadaje się do polerowania. Jest ona bowiem pokrywana specjalną powłoką o jednorodnym charakterze, której w razie uszkodzenia nie można odtworzyć. Jednocześnie wyjaśnił, że średnie stawki dla prac lakierniczych i prac blacharsko-mechanicznych w 2010 r. wynosiły 95 zł za prace blacharsko-mechaniczne i 105 zł za prace lakiernicze.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał zatem dowód z opinii biegłego sądowego oraz złożone przed Sądem wyjaśnienia biegłego za w pełni wiarygodne, albowiem sporządzone one zostały zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w nich tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków.

Przyjmując powyższe ustalenia jako podstawę dla dalszych rozważań Sąd wskazał, że odszkodowanie winno zmierzać do pełnego naprawienia uszczerbku w majątku poszkodowanego, a sposób naprawienia szkody został unormowany w art. 363 § 1 i 2 kc. Sąd podniósł, iż powołany wyżej przepis pozostawia poszkodowanemu swobodę w zakresie formy wyboru odszkodowania. Swoboda ta nie jest jednak nieograniczona, a nadto ograniczenia w tym zakresie mogą przewidywać przepisy szczególne. Za taki właśnie przepis Sąd uznał art. 822 § 1 kc. Szkoda powstała w wyniku wypadku komunikacyjnego, do której wyrównania zobowiązany jest ubezpieczyciel na podstawie umowy ubezpieczenia, podlega zatem zdaniem Sądu naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 kc poprzez zapłatę odszkodowania w wysokości ustalonej z uwzględnieniem mierników wskazanych w tym przepisie.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż kalkulacja naprawy, sporządzona przez warsztat naprawczy, w którym poszkodowany pozostawił samochód, na podstawie której następnie przeprowadzono naprawę pojazdu, obejmowała rzeczywiste koszty usunięcia skutków zdarzenia z dnia 22 października 2010 roku, które pozostawały nieznacznie niższe od kwot wyliczonych przez biegłego.

Co więcej, w ocenie Sądu, powód mógł się domagać od pozwanej zwrotu kosztów naprawy przy użyciu części nowych oryginalnych. Nie ujawniono bowiem żadnej okoliczności uzasadniającej przyjęcie, iż podlegające wymianie i naprawie elementy wykazywały znaczne zużycie bądź były uprzednio naprawiane. Sąd wskazał również, iż koszt tej naprawy biegły stosując ceny z czasu powstania szkody wyliczył na kwotę 4509,27 zł brutto, a przy zastosowaniu cen z czasu sporządzania opinii biegły koszty naprawy ustalił na poziomie 4812,06 zł brutto. Obojętnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało w ocenie Sądu to, która z w/w kwot stanowić będzie w świetle art. 363 § 1 kc podstawę wyliczenia należnego powodowi świadczenia. Powód domagał się bowiem świadczenia, którego podstawą były rzeczywiste koszty naprawy określone na kwotę 4348,73 zł brutto, a zatem kwotę niższą zarówno od kosztów naprawy wyliczonych przez biegłego zarówno na dzień szkody, jak również i na chwilę obecną. Sąd miał na uwadze, że kalkulacje czynione zarówno przez ubezpieczyciela jak i biegłych sądowych są zawsze tylko prognozami, hipotetycznymi kosztami naprawy, a nie rzeczywistym wymiarem tych kosztów. Wyceny te nie mają znaczenia w wypadku, gdy poszkodowany dokonał realnej naprawy samochodu. Wówczas zdaniem Sądu należy przyjąć, że kosztem naprawy były koszty rzeczywiście poniesione.

Stąd też Sąd uznał, iż kwotą należną powodowi jest wartość 2.122,96 zł, a więc uwzględniająca treść zmodyfikowanego żądania po częściowym cofnięciu pozwu. Na powyższą kwotę złożyły się – pozostająca do wypłaty należność z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu, tj. 2003,61 (4348,73 zł - 894,05 zł -1451,08 zł) oraz kwota 119,35 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za zwłokę naliczanych od kwoty 3454,69 zł w okresie od dnia 1 grudnia 2010 roku do dnia 8 marca 2011 roku. Zasądzona kwota jest wartością brutto, a więc powiększoną o stawkę należnego podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd w pkt I wyroku uwzględnił żądanie powoda co do kwoty 2122,96 zł.

W pkt II wyroku Sąd umorzył postępowanie w zakresie, w jakim powód skutecznie cofnął powództwo w piśmie z dnia 17 października 2011 roku. Na powyższe pozwana wyraziła zgodę. Sąd nie znalazł podstaw, aby częściowe cofnięcie pozwu mogło być uznane za niedopuszczalne (art. 203 § 4 kpc) i w związku z tym na postawie art. 355 kpc umorzył postępowanie.

Roszczenie o odsetki znajduje w ocenie Sądu swoje oparcie w treści art. 481 § 1 kc. Data początkowa naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności odszkodowania za naprawę pojazdu wskazana została przez Sąd zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w pkt III wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 kpc. Sąd wskazał, że zgłoszone w niniejszej sprawie żądanie obejmowało świadczenie uiszczone przed wniesieniem pozwu. Późniejsze ograniczenie powództwa o kwotę 1451,08 zł (zapłaconą przez pozwaną w dniu 8 marca 2011 roku) skutkowało zatem przyjęciem przez Sąd, iż powód przegrał niniejszą sprawę w tym zakresie. W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że powód wygrał sprawę w 57 % w stosunku do pierwotnie zgłoszonego żądania, zaś w pozostałym zakresie sprawę wygrała pozwana (43%). Na koszty powoda złożyła się opłata od pozwu, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Powód mógł zatem w ocenie Sądu domagać się od pozwanej kwoty około 450 zł [(173+600+17) x 57%]. Tymczasem, jak wskazał Sąd, na koszty pozwanej złożyły się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika pozwanej, opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego. Pozwana mogła zatem domagać się od powoda kwoty około 907 zł [(600 + 17 + 1493,45 zł) x 43%]. Dokonując zatem stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 457 zł (907-450).

W pkt. IV i V wyroku Sąd, mając na uwadze ustaloną zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie od powoda kwotę 95 zł (około 43% z 221,25 zł) oraz od pozwanej kwotę 126,25 zł (około 57% z 221,25 zł) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na które złożyła się różnica między przyznanym biegłemu wynagrodzeniem za stawiennictwo na rozprawie i złożenie ustnych wyjaśnień, a sumą uiszczonych w sprawie zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany i zaskarżając wyrok w części, co do pkt I w zakresie zasądzającym od pozwanej na rzecz powoda kwotę ponad 994,24 zł, i pkt III w części niezasądzającej na rzecz pozwanej od powoda koszów procesu ponad kwotę 457 zł oraz pkt V w całości, wniósł o jego zmianę w pkt I poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 994,24 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 9 marca 2011 roku i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku we wskazanym zakresie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej I do ponownego rozpatrzenia – przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono:

1. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 361 §1 kc w zw. z art. 436 kc przez przyjęcie, że naprawa uszkodzonego pojazdu poszkodowanego winna zostać dokonana przy użyciu części nowych, oryginalnych sygnowanych znakiem producenta i że naprawa dokonana tylko przy użyciu takich część spowoduje przywrócenie pojazdu do stanu jak sprzed zdarzenia,

2. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału przez przyjęcie, że średnie stawki za roboczogodzinę za prace naprawcze wynosi 105 zł jak również poprzez przyjęcie, że naprawa pojazdu powoda dokonana przy użyciu części oryginalnych nie doprowadzi do wzbogacenia powoda, jak również, że tylko naprawa przy użyciu takich części doprowadzi do przywrócenia pojazdu do stanu jak sprzed zdarzenia,

3. naruszenie art. 232 i 233 kpc poprzez przyjęcie za udowodnione przez stronę
powodową istnienie okoliczności uzasadniających przyznanie na jej rzecz dodatkowej sumy tytułem odszkodowania przy przyjęciu, że naprawa winna zostać przeprowadzona przy wykorzystaniu części nowych oryginalnych oraz nierozważeniu w sposób bezstronny i wszechstronny materiału dowodowego, w szczególności oparcie rozstrzygnięcia o opinię biegłego sądowego, który to przy jej sporządzaniu nie przeprowadził oględzin pojazdu, co było konieczne w przedmiotowej sprawie celem ustalenia przy wykorzystaniu jakich części została wykonana naprawa pojazdu, nadto poprzez dokonanie całkowicie dowolnej oceny dowodów, niekorespondującej z zasadami logiki jak i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że naprawa pojazdu 12 letniego dokonana przy użyciu części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta nie doprowadzi do wzbogacenia po stronie powoda a tym samym zwiększenia wartości pojazdu powoda po naprawie w stopniu większym, niżeli wartość pojazdu po naprawie dokonanej przy użyciu części nieoryginalnych, zamiennych, jak również przez przyjęcie, że naprawa pojazdu poszkodowanego została przeprowadzona przy wykorzystaniu części nowych, oryginalnych, choć okoliczności sprawy, w tym m.in. uwidoczniona w fakturze VAT cena za szybę czołową wskazuje, że naprawa została wykonana przy wykorzystaniu części nieoryginalnych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadną i jako taka podlegała oddaleniu.

Zasadniczym zarzutem apelacji było kwestionowanie przez skarżącą potrzeby użycia do naprawy przedmiotowego pojazdu części zamiennych nowych oryginalnych.

Przyjmując, że okoliczność ta nie została dostatecznie wyjaśniona w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z kolejnej uzupełniającej ustnej opinii biegłego J. P., który złożył ją na rozprawie apelacyjnej w dniu 22 marca 2013 roku.

W opinii tej biegły w pełni przekonywająco wskazał, że w sytuacji, kiedy części mają znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego nie jest dopuszczalna możliwości ich wymiany na części inne niż oryginalne. W rozpoznawanej sprawie dotyczyło to w szczególności zderzaka i jego nakładki oraz szyby czołowej. Kwestia ta nie ma zaś znaczenia w przypadku maski silnika, która podlegała jedynie lakierowaniu.

Dalej stwierdzonym zostało, że użycie takich nowych oryginalnych części nie powoduje wzrostu wartości pojazdu, z tego względu, że obowiązkiem sprzedającego jest poinformowanie kupującego, że samochód miał szkodę i ewentualne potencjalne zwiększenie wartości samochodu jest rekompensowane niekorzystnie nawet na niższą wartość, w porównaniu do samochodu nieuszkodzonego.

Wreszcie biegły określił, że element plastikowy, czy nowy, czy 12 - letni jest w takim samym stanie, gdyż nie ulega degradacji.

We wszystkich tych kwestiach Sąd Okręgowy uznał opinię biegłego za miarodajną dla rozstrzygnięcia, jako sporządzoną przez podmiot posiadający odpowiednią wiedzę teoretyczną i doświadczenie zawodowe i zawierającą logicznie uzasadnione wnioski.

Po przeprowadzeniu ww. dowodu nie może być już wątpliwym tak celowość zastosowania do naprawy przedmiotowego pojazdu części nowych i oryginalnych, jak i to, że naprawa przy ich zastosowaniu nie powoduje zwiększenia wartości pojazdu, a wiec brak jest podstaw do jakiegokolwiek zmniejszenia należnego powodowi odszkodowania.

Zestawiając powyższe z okolicznością, że Sąd pierwszej instancji, nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów, normowanej w art. 233 § 1 kpc, na podstawie również zeznań świadka A. Ł., prawidłowo ustalił, że naprawa ta została dokonana przy użyciu takich właśnie części, uznać trzeba, że brak było podstaw do uwzględnienia apelacji w jakiejkolwiek części. W odniesieniu do tej ostatniej kwestii do poczynienia ustalenia przeciwnego nie mogą być wystarczającymi gołosłowne twierdzenia skarżącej, że rachunek wystawiony przez powoda wskazuje, że nie została zastosowana szyba oryginalna (nie wynika to w żaden sposób z faktury dołączonej do pozwu).

Zaakceptować w tym miejscu także należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że kalkulacje czynione zarówno przez ubezpieczyciela jak i biegłych sądowych są zawsze tylko prognozami, hipotetycznymi kosztami naprawy, a nie rzeczywistym wymiarem tych kosztów. Wyceny te nie mają znaczenia w wypadku, gdy poszkodowany dokonał realnej naprawy samochodu. W takim ostatnim przypadku należy przyjmować, że kosztem naprawy, którego odpowiednikiem jest należne poszkodowanemu odszkodowanie, były koszty rzeczywiście poniesione, o ile mieszczą się w granicach kosztów uzasadnionych, które w realiach rozpoznawanej sprawy zamykały się kwotą 4509,27 zł brutto.

Na koniec zważyć należy, że analizując treść apelacji, zwłaszcza w zakresie żądania, którym Sąd odwoławczy jest związany, w świetle unormowania art. 378 § 1 kpc i jej uzasadnienia, skonstatować trzeba, że skoro skarżący zasadniczo kwestionuje wyliczenie odszkodowania, przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych, skoro wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 994,24 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą odszkodowania wyliczonego na dzień szkody przy użyciu nowych części alternatywnych - 3220,02 zł, a kwotami wypłaconymi powodowi przed wszczęciem niniejszego procesu (894,05 zł i 1451,08 zł), powiększoną o skapitalizowane odsetki za opóźnienie w wysokości 119,35 zł, to mając na uwadze, że owo wyliczenie biegłego (podobnie zresztą jak w przypadku odszkodowania w kwocie 4509,27 zł) zostało dokonanym przy uwzględnieniu stawek roboczogodziny za prace mechaniczne i lakiernicze odpowiednio 95 i 105 zł, niezrozumiałym jest kwestionowanie przez pozwaną tych ostatnich stawek.

Mając na uwadze wszystko powyższe należało, na podstawie art. 385 kpc, orzec jak w punkcie I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 1 kpc i art. 98 § 1 i 3 kpc, przy uwzględnieniu konieczności uznania strony pozwanej za przegrywającą to postępowanie w całości i wysokości jego kosztów poniesionych przez powoda, w postaci wynagrodzenia jego pełnomocnika procesowego.