Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 6 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Daniel Hudak

Protokolant: sekretarz sądowy Jolanta Konieczna

przy udziale oskarżyciela publicznego z Pierwszego Urzędu Skarbowego M. B.

po rozpoznaniu w dniu 6.09.2016 r.

sprawy:

A. K. syna P. i E. z domu G., ur. (...) lutego 1949w Z.;

oskarżonego o to , że:

w K., woj. (...), będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, NIP (...) zobowiązanym do obliczania i pobierania zaliczek na podatek w okresie od dnia 21.02.2015 r. do dnia 20.08.2015 r. nie wpłacał w terminie pobranych zaliczek na rzecz Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. za miesiące: 01.2015 r. w kwocie 1.675 zł, 02.2015 r. w kwocie 1.616 zł, 03.2015 r. w kwocie 1.653 zł, 04.2015 r. w kwocie 1.712 zł, 05.2015 r. w kwocie 1.763 zł, 06.2015 r. w kwocie 1.592 zł, 07.2015 r. w kwocie 1.587 zł, łącznie 11.598 zł, gdzie terminy płatności zaliczek upłynęły każdorazowo 20 dnia miesiąca następnego po miesiącu w którym pobrano zaliczki,

tj. o czyn z art. 77 § 2 k.k.s . w zw. z art. 6 § 2 k.k.s ..

1.oskarżonego A. K. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu z tą zmianą w jego opisie, iż zaliczka za miesiąc marzec 2015 r. wynosi 1.517 zł i stąd łączna kwota niewpłaconych w terminie pobranych zaliczek to łącznie 11.462 zł, tj. wypełniającego znamiona przestępstwa skarbowego z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za ten czyn na podstawie art. 77 § 2 k.k.s. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

2. zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Oskarżony A. K. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (...) w K.. W okresie od 21 lutego 2015 r. do 20 sierpnia 2015 r. oskarżony nie wpłacał w terminie pobranych zaliczek na podatek dochodowy, którego jest płatnikiem w stosunku do zatrudnionych w swojej firmie pracowników, na łączna kwotę 11.462 zł, w tym: -1.675,00 zł za styczeń,-1.616,00 zł za luty,-1.517,00 za marzec,

-1.712,00 zł za kwiecień,-1.763,00 za maj,-1.592,00 zł za czerwiec,

-1.587,00 za lipiec, czyli łącznie 11.462,00 zł.

Okoliczności te zostały wykryte podczas kontroli podatkowej przeprowadzonej w dniu 10 października 2015 r. przez pracowników Pierwszego Urzędu Skarbowego w K.. (dowód: protokół kontroli podatkowej k 1-4)

Oskarżony A. K. ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem budowlanym, jest żonaty, nie ma nikogo na utrzymaniu, prowadzi własną działalność budowlaną a jednocześnie jest emerytem uzyskuje z tego tytułu dochód w wysokości odpowiednio: 2000 zł i 1600 zł. Posiada majątek w postaci nieruchomości a także samochód M. z 1996 roku. Oskarżony nie był karany (informacja z Krajowego Rejestru Karnego k 14-15).

Na rozprawie oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że przekazał już na poczet długów spory majątek: żeby mieć „spokój" z Urzędem Skarbowym. Wyjaśnił, że była przekazana kwota 35.000,00 zł a dodatkowo komornik K. na rzecz (...) wyegzekwował 557.220,96 zł. Jednakże Urząd - jak wyjaśnił oskarżony -„przerzucił" te pieniądze na inne długi mimo, że oskarżony mówił im aby pieniądze te przeznaczyli na jego bieżące płatności. Ponadto wskazał, że czuje się pokrzywdzonym w związku z działaniem Prokuratora.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części z których wynika fakt zaniechania wpłaty pobranych zaliczek. Okoliczność ta została udokumentowana w sposób wystarczający, poprzez przedłożone przez oskarżyciela dokumenty, które uznano za wiarygodne. W kwestii wyjaśnień oskarżonego w zakresie środków finansowych uzyskanych z toczącego się postępowania egzekucyjnego na poczet jego zadłużenie w Urzędzie Skarbowym, należy wskazać, iż komornik czy Urząd kierować się musi ścisłymi zasadami w zakresie przeznaczania uzyskanych środków na poczet określonych należności czy ich części składowych. Wbrew opinii oskarżonego, jego prośba aby przeznaczać uzyskane z egzekucji środki finansowe na jego bieżące zobowiązania, nie mogła zostać spełniona, gdyż kwoty te nie były w stanie pokryć wcześniej powstałych długów (vide: zaświadczenie komornika, k 28). Ponadto na wysokość zadłużenia nie mogą wpływu wydane dyspozycje odnośnie zdarzeń przyszłych i niepewnych a dotyczących ewentualnego zwrotu podatku czy egzekwowania zajętych wierzytelności dłużnika (vide: zaświadczenia k 27).

W postępowaniu uznano za pomocne przeprowadzone dowody z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości danych wynikających z tych dokumentów, a nadto sąd nie znalazł podstaw by podważyć ich wiarygodność z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Według treścią art. 77 § 1 k.k.s., płatnik lub inkasent, który pobranego podatku nie wpłaca w terminie na rzecz właściwego organu, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Natomiast § 2 art. 77 k.k.s. stanowi iż, jeżeli kwota niewpłaconego podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. Na podstawie art. 6 § 2 k.k.s., dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy.

Na podstawie dokonanych ustaleń i rozważań uznać należało, iż oskarżony A. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku skarbowego z art. 77 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks, ponieważ był płatnikiem podatku dochodowego w stosunku do swoich pracowników i pobrał zaliczki na poczet tego podatku, ale nie wpłacił ich w terminie do urzędu skarbowego. Częściowo wyjaśnienia oskarżonego z których wynika fakt zaniechania dokonania wpłat zaliczek w terminie jak również pozostałe dowody, przemawiają w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn. Jednocześnie zmodyfikowano opis czynu przypisanego z uwagi na przedłożony dokument przez oskarżyciela z którego wynikała różnica w wysokości kwoty nie wpłaconej i zaległej za miesiąc marzec 2015 roku.

Nie dopatrzono się żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego. A. K. mógł w pełni świadomie kierować swoim postępowaniem, nie działa! też w warunkach wyłączających swobodę podejmowania decyzji. Brak również ustalenia jakichkolwiek okoliczności bezprawność,

Ponadto zarówno judykatura jak i doktryna z zakresu odpowiedzialności za przestępstwa skarbowe zgodnie podkreśla, że dla przyjęcia odpowiedzialności karnej skarbowej nie ma znaczenia to, czy płatnik posiada w chwili czynu środki finansowe na bieżącą działalność gospodarczą (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25.10.1995 r., I KZP 30/95 r.).

Ponadto na gruncie prawa karno - skarbowego, wyłączona jest możliwość powoływania się na istnienie innych zobowiązań charakterze finansowym, jako na przesłankę wyłączającą winę sprawcy przestępstwa skarbowego. Podkreślenia wymaga też to, że ustawa z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. póz. 794 z 2012 r. ze zm.), przewiduje ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych o które mogą ubiegać się osoby prowadzące działalność gospodarczą w sytuacji gdy ich przedsiębiorstwa znajdą się w złej kondycji finansowej. Podkreślić należy, że według przedłożonej dokumentacji, oskarżony nie składał wniosku o ulgę w spłacie zaległego podatku (vide.k-5).

Jako okoliczność łagodzącą potraktowano niekaralność oskarżonego. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 stawek dziennych grzywny po 100 złotych, jako karę adekwatną do winy oskarżonego i spełniającą cele kary w zakresie prewencji szczególnej i indywidualnej. Przyjęta wysokość stawki dziennej grzywny odzwierciedla obecne niewielkie możliwości finansowe oskarżonego, jak również jego sytuację zdrowotną.

W punkcie 2. wyroku orzeczono o kosztach sądowych na podstawie normy art. 624 § 1 i 2 k.p.k., zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia, kierując się zasadami słuszności.