Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Beata Stachowiak (spr.)

Sędzia SO Marek Kurkowski

Sędzia SO Jolanta Bojko

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. we W.

przeciwko (...) S.A. w W. Oddział we W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 20 września 2012r.

sygn. akt IX C 48/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dalszą kwotę 599,84 zł (pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i 84/100) z ustawowymi odsetkami od 16 stycznia 2010r. do dnia zapłaty, nie naruszając dalszego rozstrzygnięcia tego punktu oraz zmienia go w punkcie III w ten sposób, że zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej 231 zł kosztów procesu;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie koszty postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 246/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym orzeczeniem z dnia 20 września 2012 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu zasądził od strony pozwanej (...) SA Oddział we W. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. we W. kwotę 154,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty, oddalił dalej idące powództwo, zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 98,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu .

Sąd I instancji wskazał ,iż bezspornym w sprawie było ,że w dniu 02.08.2009r. został uszkodzony w wyniku wypadku pojazd marki L. (...) stanowiący własność (...) S.A. we W., posiadający ważną polisę ubezpieczeniową autocasco w (...) S.A. w W. w wariancie „warsztat”. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia ustalenie odszkodowania następuje na podstawie uprzednio uzgodnionych z (...) S.A. kosztów i sposobu naprawy przez warsztat wykonujący naprawę, w oparciu o normy czasowe producenta pojazdu oraz ceny części i materiałów zawarte w systemie A. lub E..(§ 22 ust. 2. pkt.1.) W razie dokumentowania naprawy pojazdu rachunkami bez uprzedniego uzgodnienia z (...) S.A. koszt naprawy podlegają weryfikacji do poziomu średnich cen usług naprawczych stosowanych na danym terenie, natomiast ceny części zamiennych i materiałów maksymalnie do wartości zawartych w systemie A. lub E.(§ 22 ust. 2. pkt.3.) W dniu 07.08.2009 r. (...) S.A. we W. udzielił stronie powodowej upoważnienia do odbioru odszkodowania. W dniu 04.10.2011r. pomiędzy (...) S.A. we W. a stroną powodową została zawarta umowa cesji wierzytelności z polisy ubezpieczeniowej w (...) S.A. w W.. Cedent przelał na stronę powodowa wierzytelność z tytułu odszkodowania w kwocie 1354 zł wynikającą z umowy ubezpieczenia AC potwierdzonej polisa ubezpieczeniową nr (...) z 26.06.2009r. wraz z wszelkimi należnościami ubocznymi. Na żądanie strony powodowej został sporządzony kosztorys szkody komunikacyjnej, w którym całkowity koszt naprawy określony został na kwotę 6 870,15 brutto (5 621,27zł netto). Koszt zakupu nowych drzwi przednich został ustalony na kwotę 3806,44 zł. Drzwi zostały zakupione przez stronę powodową za kwotę 2 388,84 zł. Kosztorys został przedstawiony stronie pozwanej. W dniu 07.09.2009r. strona powodowa otrzymała od pozwanej informację przesłaną drogą elektroniczną przez pracownika strony pozwanej B. J. o „zaakceptowaniu kosztorysu bez skreśleń”. Strona powodowa przystąpiła do naprawy pojazdu, przysyłając w miarę naprawy aktualizacje kosztorysu

stronie pozwanej. Wszystkie części potrzebne do naprawy kupowała strona powodowa. W dniu 26.10.2009r. strona powodowa po przywróceniu pojazdu do stanu poprzedniego wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 7 601,44 zł brutto, tj. 6.230,69 zł netto i przedstawiła ja stronie pozwanej. Strona pozwana w dniu 18.9.2009 r. uznała i wypłaciła stornie powodowej odszkodowanie w kwocie 4242,99 zł oraz w dniu 03.11.209r. dalszą kwotę 633,70 zł. Osoba, która weryfikowała kosztorys odpowiedzialna jest jedynie za ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej oraz wypłatę odszkodowania. Nie jest uprawniona do weryfikacji części zamiennych. Strona powodowa pismem z 17.11.2009 r. zwróciła się do strony pozwanej o wypłatę dalszej kwoty wynikającej z faktury. W odpowiedzi strona pozwana podała, że dokonała weryfikacji faktury i uznała za zasadne przyznanie odszkodowania w kwocie 4 876,69 zł netto., którą wypłaciła powodowi. Wezwania do zapłaty kierowane do strony powodowej pozostały bezskuteczne. Koszt naprawy samochodu marki L. (...) rej. (...) w związku z uszkodzeniem tego pojazdu na skutek wypadku z 02.08.2009r. z uwzględnieniem ogólnych warunków ubezpieczenia AC dla klienta korporacyjnego z 17.07.2007 r. w wariancie „warsztat” powinien wynieść 5.031,43 zł netto (6138,34 zł brutto), według cen obowiązujących w autoryzowanym serwisie na sierpień 2009r. oraz stawkach robocizny w nieautoryzowanych serwisach.

Na podstawie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części. Odpowiedzialność strony pozwanej, jak i wysokość wypłaconego przez nią odszkodowania pozostawały poza sporem. W pozostałym zakresie okoliczność faktyczne zostały ustalone w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony oraz akta szkody, poparte częściowo zeznaniami świadków T. K. i P. B.. Ustalenia w zakresie wysokości szkody, Sąd poczynił w oparciu o opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej M. B., zweryfikowaną ustnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie. Sąd I instancji podkreślił ,iż postanowienia o.w.u. są wiążące zarówno dla strony powodowe, jako nabywcy wierzytelności .Wysokość szkody winna ,więc zostać ustalona przy uwzględnieniu ich zapisów. W opinii biegłego uwzględniony został sposób liczenia odszkodowania określony w wiążących strony OWU oraz przy przyjęciu stawek obowiązujących w autoryzowanych serwisach a także cen części z autoryzowanych salonów pojazdów tej marki na dzień szkody. Dotyczyło to w szczególności ceny

wymienionych w pojeździe przednich prawych drzwi, które zostały zakupione przez stronę powodową po cenie znacznie niższej niż ujęte to zostało następnie w fakturze, co wskazuje na naliczenie przez stronę powodową około trzydziestoprocentowej marży. Wbrew twierdzeniu strony powodowej - zaakceptowanie przez stronę pozwaną przedłożonego jej kosztorysu nie wyłącza uprawnienia do weryfikacji przedłożonej ostatecznie faktury w oparciu o faktury źródłowe, zwłaszcza w sytuacji, gdy należność z faktur przekracza kwotę wskazaną pierwotnie w kosztorysie. Tym bardziej, że jak wynika z zeznań P. B., B. J. był osobą nieuprawnioną do dokonywania takiej weryfikacji. W wyniku zdarzenia z dnia 02.08.2009 r. wysokość szkody powstałej w przedmiotowym pojeździe wynosiła ,więc zgodnie z wnioskami biegłego - 5.031,43 zł netto według cen obowiązujących w autoryzowanym serwisie na sierpień 2009r. oraz stawkach robocizny w nieautoryzowanych serwisach. Powyższą kwotę należało pomniejszyć o kwotę 4876,69 zł, wypłaconą przez stronę pozwaną przed wszczęciem niniejszego postępowania i zasądzić na rzecz powódki kwotę 154,74 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 455 k.c.Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów oparto na przepisie art. 100 k.p.c. Na powyższe rozstrzygnięcie apelację złożyła strona powodowa zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo ponad kwotę 154,74 zł oraz co do zasądzenia od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, tj. co do pkt. II i III zaskarżonego wyroku.

Zaskarżonemu orzeczeniu strona apelująca zarzuciła obrazę przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, polegającą na zupełnie dowolnym uznaniu, iż wysokość szkody, do której zlikwidowania zobowiązana była strona powodowa winna zostać ustalona przy uwzględnieniu zapisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, a - co za tym idzie - w oparciu o wskazany w treści tego dokumentu sposób liczenia odszkodowania, odwołujący się do ustalenia jego kwoty na podstawie danych cen części i materiałów zawartych w systemach A. i E. oraz na wskazaniu, że zaakceptowanie przez stronę pozwaną przedłożonego jej kosztorysu nie wyłącza uprawnienia do weryfikacji przedłożonej ostatecznie faktury w oparciu o faktury źródłowe, podczas gdy pozwany ubezpieczyciel, którego ze stroną powodową nie łączyła umowa ubezpieczenia, nie

może skutecznie kwestionować wysokości poniesionych kosztów naprawy pojazdu, skoro nie kwestionował jej zasadności i sposobu przeprowadzenia, w sposób zasadniczy decydujących ojej kosztach, w tym nie może ingerować w wysokość tych kosztów, które faktycznie zostały poniesione, nawet gdyby były wyższe niż przeciętne stawki stosowane przez stronę pozwaną przy tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych, albowiem miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy, wobec czego stronie powodowej, jako nabywcy wierzytelności przysługuje od ubezpieczyciela zwrot kosztów naprawy pojazdu w pełne wysokości i nie ma istotnego znaczenia to, że strona powodowa powołuje się na stawki napraw, wyższe od przeciętnych a postanowienia instrukcji wewnętrznej zakładu ubezpieczeń, nieprzedkładanej przy zawieraniu umów o dobrowolnej odpowiedzialności ubezpieczeniowej nie mogą stanowić podstawy dla ustalenia rozmiaru świadczenia na rzecz osób uprawnionych umowy ubezpieczenia; obrazę przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. – przez nie wskazanie wyczerpująco podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie poprzez nie wypowiedzenie się przez Sąd I Instancji, co do przyczyn, dla których Sąd ten odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom złożonym w charakterze strony powodowej przez M. P., świadka T. K. oraz częściowo świadka P. B., których treść wyraźnie wskazuje, iż strona powodowa uzgodniła ze stroną pozwaną zakres wartość naprawy blacharsko - lakierniczej, co było także warunkiem przystąpienia do jej przeprowadzenia, jak również, że strona powodowa uzyskała zgodę strony pozwane na wykonanie dodatkowych prac naprawczych, wynikających z rozmiaru stwierdzonych uszkodzeń; obrazę przepisów postępowania, a to art. 278 § 1 k.p.c. poprzez bezzasadne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy przeprowadzonej przez stronę powodową z uwzględnieniem ogólnych warunków ubezpieczenia AC dla klienta korporacyjnego z dnia 17 lipca 2007 r. w wariancie „warsztat", tj. na podstawie danych cen części i materiałów zawartych w systemach A. i E., skoro jak już podnoszono - Sąd I Instancji winien ustalić te koszty według cen, którymi posługuje się strona powodowa, jako wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu a fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku, wskazanych w systemach A. i E. nie ma znaczenia, skoro strona pozwana nigdy nie

kwestionowała uprawnienia poszkodowanego do warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, dlatego też za miarodajne w tym zakresie powinny być uznane ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy, wobec czego przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego stronie powodowej, jako cesjonariuszowi odszkodowania, nie kompensuje poniesionej przez poszkodowanego szkody biorąc dodatkowo pod uwagę, że kosztorys naprawy oraz jej całościowy koszt został przez pozwaną zaakceptowany.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty strona apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz strony powodowej (...)' siedzibą we W. dalszej kwoty 1199,26 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty; o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. W. na rzecz strony powodowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. procesu za I i II Instancję, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm prawem przewidzianych ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, jako części kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega częściowemu uwzględnieniu .

Akceptując i przyjmując za własne ustalenia Sądu Rejonowego, co do treści umowy łączącej strony oraz związania strony powodowej o.w.u .,Sąd Okręgowy odmiennie ocenił zasadność roszczenia odszkodowawczego strony powodowej, co do wysokości . Na wstępie należy podkreślić, że strona powodowa, jako nabywca wierzytelności z umowy ubezpieczenia A.C. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki zbywcy wierzytelności .

W wyniku przelewu na nabywcę (cesjonariusza) przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi (cedentowi), który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Będąca przedmiotem cesji wierzytelność przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy także ze wszystkimi związanymi z nią prawami oraz obowiązkami. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się

osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok SN z dnia 5 maja 2001 r., sygn. I CKN 379/00). Skoro, zatem treść stosunku pozostaje niezmieniona to stwierdzić należy, że także stronę powodową (...) Sp. z o.o. wiąże treść ogólnych warunków umowy autocasco, w tym przede wszystkim istotny w niniejszej sprawie sposób ustalenia odszkodowania uregulowany dla wariantu „warsztat” w § 22 ust. 2 pkt 1 o.w.u. Przyjęcie odmiennego założenia – w tym takiego, jakie wskazała strona powodowa w treści apelacji, iż możliwym jest dochodzenia zwrotu kosztów wyliczonych przez warsztat naprawczy w sposób inny od tego, który został określony w o.w.u. – prowadziłoby do nieuprawnionej zmiany treści istniejącego już stosunku zobowiązaniowego. Skoro, zatem poszkodowany zawarł z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę o określonej treści, to cesjonariusz nabywając prawo do dochodzenia wierzytelności z tytułu należnego odszkodowania, może go dochodzić tylko w takim zakresie, w jakim mógłby to uczynić zbywca wierzytelności .

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełniać określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W przypadku ubezpieczenia majątkowego autocasco, świadczenie ubezpieczyciela polega na zapłacie określonego w umowie ubezpieczenia odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe bądź jego wyposażeniu na skutek zdarzenia objętego zakresem ubezpieczenia. Istotnym elementem łączącego ubezpieczyciela i ubezpieczającego stosunku obligacyjnego są postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco określające zakres ubezpieczenia oraz sposób ustalenia wysokości odszkodowania. Jednocześnie nie sposób nie zauważyć, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść i cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 353 k.c.). W związku z tym, że poszkodowany dokonał naprawy pojazdu w wariancie „warsztat” do ustalenia odszkodowania –jak słusznie przyjął to Sąd I instancji - znajduje zastosowanie § 22 ust. 2 pkt 1 o.w.u. .zgodnie , z którym podstawę do oznaczenia kwoty odszkodowania stanowią uprzednio uzgodnione z (...) S.A. koszty i sposób naprawy przez warsztat wykonujący naprawę w oparciu o normy czasowe producenta pojazdu oraz ceny części materiałów zawarte w systemie A. lub E. . Sąd Rejonowy ustalił, że w toku postępowania likwidacyjnego warsztat wykonujący naprawę poszkodowanego samochodu

przedstawił pozwanemu kosztorys sporządzony w systemie E. wyceniając szkodę na kwotę 5 631,27 zł netto. Tak przedstawiony kosztorys został zaakceptowany przez zakład ubezpieczeń, co wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego. Z treści §22 ust.2 pkt 1 o.w.u. wynika jednoznacznie ,iż po zaakceptowaniu kosztorysu ubezpieczyciel nie ma podstaw do korygowania wysokości kosztów naprawy w oparciu o dołączone do końcowego rozliczenia faktury zakupu części .Tymczasem strona pozwana naruszając te postanowienia umowne dokonała takiej weryfikacji już uzgodnionego kosztorysu ,co wynika z treści zeznań świadków P. B. i B. J. .Tymczasem zdaniem Sądu Okręgowego ubezpieczyciel mógł jedynie podnosić zarzuty błędnego obliczenia tych kosztów przez niewłaściwe wykorzystanie systemu ,w tym wypadku E. .Tymczasem ani strona pozwana ,ani biegły nie zakwestionowali poprawności wyliczenia szkody przez stronę pozwaną przy wykorzystaniu systemu E. . Mają na uwadze powyższe zgodzić należało się z apelującym ,iż Sąd I instancji nie miał podstaw do ustalenia innej wartości kosztów naprawy niż wynikające z uzgodnionego kosztorysu .Brak przy tym podstaw do próby uchylenia się przez stronę pozwaną od tego uzgodnienia poprzez wykazywanie ,iż w ocena kosztorysu nie należało do kompetencji pracownika ubezpieczyciela .

Z tych też przyczyn zaskarżony wyrok podlegał zmianie poprzez zasądzenie na rzecz strony powodowej dalszej kwoty 599,84 zł ,co łącznie z kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną oraz zasądzoną wyrokiem Sądu I instancji daje odszkodowanie w kwocie 5 631,27 zł .Natomiast brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa w pozostałym zakresie .Bezspornym było ,iż w dniu 26 października 2009 r. warsztat przeprowadzający naprawę przedstawił fakturę ,w której koszt całościowej naprawy i doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia drogowego wyniósł 6 230,69 zł netto. Do tak wystawionej faktury nie został jednak dołączony kosztorys sporządzony w jednym z dwóch wymaganych przez § 22 ust. 2 pkt 1 o.w.u. systemów, a pozwany zakład ubezpieczeń zakwestionował zarówno wykonane dodatkowo naprawy ,jak i ich koszt. Tym samym stwierdzić należy, że koszt i sposób naprawy w zakresie przewyższającym stwierdzoną kosztorysem kwotę 5 631,27 zł nie został uzgodniony z pozwanym zakładem ubezpieczeń w oparciu o ceny części i materiałów zawartych w systemie A. lub E. i nie mógł stanowić podstawy ustalenia wysokości odszkodowania w niniejszym postępowaniu .Nie ma także racji skarżący ,iż zbędna była w niniejszej sprawie opinia biegłego sądowego .O ile ,bowiem z przyczyn

podanych wyżej wyliczony przez biegłego koszt naprawy samochodu –zresztą ustalony w oparciu o system A.- nie mógł być podstawą skorygowania kosztorysu nr 4836 ,to opinia wykazała niezasadność dalszego roszczenia strony powodowej . Sąd Rejonowy powinien był ,więc ustalić wysokość należnego odszkodowania w oparciu o sporządzony kosztorys nr 4836 .

Powyższe rozważania zwalniają Sąd Okręgowy od obowiązku oceny pozostałych zarzutów apelacyjnych ,a odnoszących się do naruszenia art.233 k.p.c.

Tylko dodatkowo odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. poprzez bezzasadne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy przeprowadzonej przez stronę powodową, należy w pierwszym rzędzie podnieść, że stosowny wniosek dowodowy w tym zakresie został zgłoszony właśnie przez pełnomocnika apelującej we wniesionym pozwie. Dowód z opinii biegłego zgodnie z treścią wniosku dowodowego miał zostać dopuszczony na okoliczność wartości naprawy wykonanej przez stronę powodową. Jednocześnie nie może ujść uwadze, że pełnomocnik apelującej w trakcie rozprawy przed Sądem I instancji odniósł się do swego wniosku wskazując na stosowny zapis o.w.u., który miałby zostać uwzględnionego przez biegłego w sporządzonej przez niego opinii. Tym samym należy stwierdzić należało ,że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było zasadne, a wątpliwości w tym względzie pojawiły się po raz pierwszy dopiero w treści apelacji. Zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Z pewnością dokonanie oceny wartości naprawy wykonanej przez stronę powodową wymagało wiadomości specjalnych, co uprawniało sąd do dopuszczenia tego dowodu. Jednocześnie sporządzenie powyższej opinii pozwoliło na skontrolowanie kosztów naprawy wyliczonych przez stronę powodową ponad kwotę wynikająca z uzgodnionego kosztorysu .Wycena kosztów naprawy dokonana przez biegłego wskazuje w sposób jednoznaczny, iż rzeczywisty koszt naprawy - obliczony w oparciu o uśrednione ceny właściwe dla danego miesiąca znajdujące się w systemie A. - oscyluje w granicach wartości podanej w kosztorysie strony powodowej . Tym samym opinia biegłego była środkiem dowodowym pozwalającym na zniwelowanie wszelkich wątpliwości, co do kosztów związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy przyjął, że należne stronie powodowej odszkodowanie winno zostać ustalone w zgodzie z § 22 ust. 2 pkt 1 o.w.u., tj. przy uwzględnieniu kosztów wykazanych w kosztorysie, które następnie zostały zaakceptowane przez pozwany zakład ubezpieczeń. Tym samym stwierdzić należy, że odszkodowanie winno wynosić 5 631,27 zł. W związku z tym, że strona pozwana wypłaciła w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 4 876,69 zł, a następnie na rzecz strony powodowej Sąd I instancji zasądził kwotę 154,74 zł, w toku postępowania odwoławczego należało zasądzić dalszą kwotę 599,84 zł.

Z tych też przyczyn wyrok Sądu Rejonowego na podstawie art. 386§1 k.p.c. podlegał zmianie w punkcie II. poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dalszą kwotę 599,84 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia

2010 r. do dnia zapłaty .Odsetki ustawowe zasądzone zostały począwszy od dnia 16 stycznia 2010 r., tj. z uwzględnieniem w tym zakresie żądania strony powodowej.

Apelacja w pozostałym zakresie, jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W związku z wydaniem rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym, co do meritum, uzasadnione było również dokonanie modyfikacji orzeczenia pkt III. zaskarżonego wyroku w przedmiocie kosztów procesu zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów stosownie do wyniku sprawy (art. 100 k.p.c.).

Strona powodowa domagała się zasądzenia kwoty 1 354,00 zł i utrzymała swoje żądanie do kwoty 754,58 zł, a zatem ostatecznie wygrała sprawę w 55,73%, tym samym strona pozwana wygrała go w 44,27% i w takim stosunku odpowiednio należne im były koszty.

Z uwagi na to, że apelacja została częściowo uwzględniona, o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. stosując zasadę ich wzajemnego zniesienia, mającą zastosowanie w razie częściowego uwzględnienia żądań. Orzeczenie to podyktowane było faktem, że strony wygrały postępowanie odwoławcze w zbliżonym zakresie, a nadto poniosły te koszty w podobnej wysokości ,jako że każda z nich reprezentowana była w sprawie przez zawodowego pełnomocnika.