Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant sądowy A. G.

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2016 roku w Lublinie

sprawy B. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do renty

na skutek odwołania B. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia17 marca 2015 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 1812/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział B. odmówił B. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując iż Komisja Lekarska uznała ją za osobę zdolną do pracy (k. 106 a.r.).

B. D. odwołała się od tej decyzji, wnosząc o przyznanie jej prawa do renty. Uzasadniając odwołanie wskazała, iż jej stan zdrowia nie pozwala podjąć pracy (k. 2 -3a.s.).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zawartą w decyzji (k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

B. D. urodziła się w dniu (...), ma wykształcenie średnie zawodowe, jest technologiem żywienia. Wykonywała pracę referenta sprzedaży oraz do 2000 roku pracowała jako asystent naczelnika poczty, naczelnik poczty.

W okresie od 01.05.2004r. do 26.09.2008 roku podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu pobierania świadczeń, w związku z którymi jednostka organizacyjna pomocy społecznej miała obowiązek odprowadzania składek. W okresie od 10.05.2010r. do 08.11.2010r. w trakcie zarejestrowania jako bezrobotna pobierała stypendium. Następnie podlegała ubezpieczeniom społecznym w okresie od 09.11.2010r. do 08.02.2011r.

W dniu 06.03.2012 roku złożyła wniosek o rentę. Z uwagi na to, że nie została uznana za osobę niezdolną do pracy decyzją z dnia 12.06.2012r. odmówiono prawa do renty. (decyzja k. 69ar)

Na skutek odwołania wnioskodawczyni w Sądzie Okręgowym w Lublinie toczyło się postępowanie o ustalenie prawa do renty o sygnaturze VII U 3082/12.

W toku tego postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: kardiologa, gastrologa, pulmonologa i neurologa, którzy po rozpoznaniu u wnioskodawczyni określonych chorób uznali, że jest zdolna do pracy. (k.23 akt VII U 3082/12) Z uwagi na to, że wnioskodawczyni nie godziła się na ustalony brak niezdolności do pracy i podniosła, iż leczy się u lekarza chirurga naczyniowego Sąd na rozprawie w dniu 23.02.2013r. dopuścił dowód z opinii biegłego chirurga naczyniowego. (k. 44w/w akt. Biegły chirurg naczyniowy w opinii z 25.03.2013r. po rozpoznaniu (...) uznał wnioskodawczynię za zdolną do pracy. Wnioskodawczyni uzupełniła dokumentację medyczną i nadal kwestionowała opinię powyższego biegłego. Z tego względu Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego chirurga naczyniowego i kardiologa, którzy po zapoznaniu się dodatkową dokumentacją medyczną w dniu 25.11.2013r. ustalili u wnioskodawczyni dodatkowo (...) i nadal uznali ją za zdolną do pracy zawodowej. W uzasadnieniu opinii podali, że dokumentacja wskazuje, iż po wydaniu pierwszej opinii (z 23.03.2013r.) wnioskodawczyni była 3 krotnie hospitalizowana na Oddziale (...) Naczyniowej i podczas hospitalizacji w dniach 11.04. do 13.04.2013r. wykonano (...), a na proponowane leczenie operacyjne nie wyraziła zgody. W trakcie kolejnego pobytu w lipcu 2013r. została zakwalifikowana do koronografii. Natomiast 05.09.2013r. wprowadzono (...) po czym w stanie dobrym wypisano ją do domu. Zdaniem biegłego założenie stentów naczyniowych nie leczy (...)W tej sytuacji wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. Wnioskodawczyni nie zakwestionowała opinii biegłego chirurga naczyniowego i w związku z tym w dniu 24.03.2014r. zapadł wyrok oddalający jej odwołanie od decyzji z 12.06.2012r. Wnioskodawczyni wyroku nie skarżyła i stał się prawomocny w dniu 14.04.2014r. (dowód: akta VII U 3082/12 tut. Sądu)

W okresie od 12.05.2014r. do 11.11.2014r. wnioskodawczyni ponownie podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu stypendium z Urzędu Pracy.

W dniu 20.11.2014r. złożyła kolejny wniosek o rentę będący przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. (k.83ar)

Po uzupełnieniu dokumentacji z poradni chorób naczyń orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 14.01.2015r. została uznana za zdolną do pracy. (k.98 ao)

Na skutek złożonego sprzeciwu (akta orzecznicze) została dwukrotnie przebadana przez Komisję Lekarską. Przy pierwszej ocenie Komisja dysponowała dokumentacją medyczną, która była podstawą oceny biegłego chirurga naczyniowego w sprawie VII U 3082/12. Dokumentację uzupełniono o wyniki badań kardiologicznych i ostatecznie 06.03.2015r. Komisja uznała, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy.

W konsekwencji w dniu 17.03.2015r. wydano zaskarżoną decyzję odmawiającą prawa do renty. (k. 106ar)

W celu ustalenia zasadności odwołania wnioskodawczyni Sąd dopuścił dowód z opinii kardiologa, chirurga naczyniowego, neurologa, ortopedy, gastrologa i onkologa. (k. 6as)

W opinii z 22.06.2015r. biegli kardiolog, chirurg i onkolog oraz chirurg naczyniowy po rozpoznaniu (...)bez rozpoznania onkologicznego uznali, że wnioskodawczyni jest osobą częściowo niezdolną do pracy, która to niezdolność trwa co najmniej od 2013 roku, choroba ma charakter postępujący i wymaga badania kontrolnego po 24 miesiącach od daty obecnego badania. Wymaga stałego leczenia naczyniowego. (opinia k. 12 as)

Biegła gastrolog w opinii z 15.09.2015r. rozpoznała(...) ale schorzenie to nie rzutuje na stopień niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni wymaga przestrzegania zaleceń dietetycznych, stosowania leków antysekrecyjnych i prokinetycznych. Problem gastrologiczny nie uzasadnia długotrwałej niezdolności do pracy. (k.21as)

Także neurolog w opinii z 12.11.2015r. po rozpoznaniu(...)uznała, że z przyczyn neurologicznych nie stwierdza się niezdolności do pracy. (opinia k. 29as)

Również biegły ortopeda po rozpoznaniu(...)nie stwierdził długotrwałej niezdolności wnioskodawczyni do pracy z tego powodu. Wnioskodawczyni jest sprawna ruchowo, nie używa żadnego zaopatrzenia ortopedycznego. Okresowo zaostrzające się dolegliwości bólowe, mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. (k.45as)

Zastrzeżenia do opinii złożył organ rentowy, negując ustalenia chirurga onkologa, kardiologa i chirurga naczyń. Przede wszystkim wskazano, że wnioskodawczyni była badana przez biegłego chirurga naczyniowego bezpośrednio po zabiegach na (...)w związku z poprzednim postępowaniem o ustalenie prawa do renty. Wówczas biegły uznał, że poziom kwalifikacji pozwalający na zatrudnienie o charakterze umysłowym pozwala na podjęcie pracy. Od 05.09.2013r. nie wykazano nowych okoliczności. Biegli nie przedstawiają wyniku badań potwierdzających(...). W grudniu 2015 roku biegły nie potwierdził żadnej dysfunkcji w zakresie obwodowego(...)Opisał (...)Podobny jest wynik badania biegłego ortopedy, który nie stwierdził żadnej dysfunkcji(...) W tej sytuacji organ wobec braku aktualnych wyników badań i dokumentacji potwierdzających pogorszenie stanu zdrowia wnioskował o uzupełnienie takiej dokumentacji i dopuszczenie innej oceny chirurga naczyniowego. (k.57-58as)

Wnioskodawczyni kwestionowała opinię neurologa i ortopedy, ale wniosków dowodowych w tym zakresie nie składała. Podała, że nadal się leczy, w tym u chirurga naczyniowego, jej zdaniem(...) Twierdziła, że jest osobą niepełnosprawną, ale nie ma ustalonego stopnia niepełnosprawności, gdyż nie składała takiego wniosku. (k. 57vas)

Po uzupełnieniu dokumentacji z Poradni Naczyń i Kardiologicznej Sąd przeprowadził dowód z uzupełniającej opinii biegłego chirurga naczyniowego, wykonującego opinię podstawową. (k. 58, 63as)

W opinii uzupełniającej biegły chirurg naczyniowy podtrzymał opinię z 22.06.2015r. i podał, że uważa, iż wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Badanie kontrolne USG potwierdziło niedrożność implantowanych stentów. Biegły podał, że(...)Obecne dolegliwości i rodzaj schorzenia czynią wnioskodawczynię częściowo niezdolną do pracy. Może jednak nastąpić pogorszenie(...)ponieważ leczenie operacyjne w chirurgii naczyń jest leczeniem skutków a nie przyczyny choroby. Zabiegi operacyjne w(...)są w pewnym sensie zabiegami paliatywnymi. (opinia k. 68as)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedstawione dowody, a wiec opinie biegłych sądowych wywołane w sprawie VII U 3082/12 i w sprawie niniejszej.

Sąd zważył, co następuje:

Definicję niezdolności do pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, który stanowi, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Po myśli art. 12 ust. 2 tej ustawy, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z mocy art. 12 ust. 3 tej ustawy, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 13 ust. 1-3 cytowanej ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Według art. 57 ust. 1 ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Ust. 1 pkt 3 art. 57 pozwala na przyznanie prawa do renty tylko wówczas gdy niezdolność do pracy powstała w ściśle określonych okresach ubezpieczenia lub w terminie 18 miesięcy od ich ustania.

W pierwszej kolejności w kontekście cytowanych przepisów pozwalających na ustalenie prawa do renty wskazać należy, iż punktem wyjścia do rozważań w przedmiocie zasadności zaskarżonej przez ubezpieczą decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17.03.2015r. jest prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 24 marca 2014 r., wydany w sprawie o sygn. akt VII U 3082/12, oddalający odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z czerwca 2012 roku odmawiającej jej prawa do renty. Wyrokiem tym przesądzono, że w okresie do daty jego wydania wnioskodawczyni była zdolna do pracy, w tym z przyczyn związanych ze schorzeniami(...) Podstawą tego wyroku były opinie (podstawowa i uzupełniająca) biegłego chirurga naczyniowego i kardiologa, którzy w opiniach z marca i listopada 2013 roku po przebadaniu wnioskodawczyni i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną związaną z przebytymi przez skarżącą zabiegami operacyjnymi na naczyniach w 2013 roku uznali, że jest zdolna do pracy.

W tym zakresie obowiązuje tzw. powaga rzeczy osądzonej, w konsekwencji której nie można dokonywać w tym przedmiocie ponownych ustaleń. Zgodnie z treścią art. 366 k.p.c., wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia między tymi samymi stronami. Przepis ten wskazuje m.in. na przedmiotowe granice powagi rzeczy osądzonej, tj. to co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania. Zgodnie zaś z art. 365 § 1 k.p.c., w tym zakresie orzeczenie prawomocne wiąże strony, sąd, który je wydał oraz inne sądy, organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten oznacza więc związanie dyspozycją zawartą w sentencji wyroku skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych. Inne sądy, organy państwowe oraz organy administracji publicznej rozstrzygające w innych sprawach niż karne nie mogą też dokonywać odmiennej oceny prawnej roszczenia a także nie mogą dokonywać odmiennych ustaleń faktycznych.

Mówiąc wprost w oparciu o treść art. 365 § 1 k.p.c., sąd jest związany nie tylko wyrokiem wydanym w innej sprawie, ale także ustaleniami faktycznymi, stanowiącymi podstawę prawomocnego rozstrzygnięcia. (Wyrok SA w Katowicach z dnia 25 maja 2016 r. w sprawie III AUa 619/16)

W wyroku z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie III AUa 230/16 SA w Gdańsku rozumienie pojęcia mocy wiążącej prawomocnego wyroku sformułował w ten sposób: „Unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu przekreśla możliwość ponownej oceny zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Tylko takie rozumienie mocy wiążącej prawomocnego wyroku pozwala na zrealizowanie celów art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., to jest zagwarantowanie prawa do sądu i zapewnienia niewzruszalności sądowemu orzeczeniu udzielającemu ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu lub odmawiającemu udzielenia takiej ochrony.

W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, że Sąd będąc związany wyrokiem w sprawie VII U 3082/12 i dokonanymi w nim ustaleniami faktycznymi nie może w niniejszej sprawie dokonywać odmiennych ustaleń za okres do dnia uprawomocnienia się tamtego wyroku. W niniejszej sprawie biegli ocenili, że jedyną podstawą do ustalenia niezdolności do pracy są schorzenia(...)Żadne inne schorzenia: kardiologiczne, neurologiczne, ortopedyczne czy gastrologiczne nie powodują tej niezdolności.

W zakresie schorzeń układu naczyniowego wnioskodawczynię badało dwóch biegłych chirurgów naczyniowych. Obydwaj w różnym czasie oceniali tą samą dokumentację medyczną z 2013 roku i doszli do odmiennych wniosków. Biegły chirurg naczyniowy badający wnioskodawczynię w 2013 roku uznał ją po wykonanych zabiegach za zdolną do pracy a drugi biegły badając wnioskodawczynię w czerwcu 2015 roku i sierpniu 2016 roku i oceniając tą samą dokumentację z 2013 roku twierdził, że częściowa niezdolność do pracy istnieje co najmniej od 2013 roku. Z taką oceną w zakresie podanej daty powstania niezdolności do pracy biegłego chirurga naczyniowego wykonującego opinię w niniejszej sprawie nie sposób się zgodzić i Sąd nie uznał, że opinia w tej części jest prawidłowa i miarodajna. Zdaniem Sądu wiarygodna jest opinia biegłego chirurga naczyniowego wykonana w sprawie VII U 3082/12. Ten biegły oceniał stan zdrowia wnioskodawczyni na bieżąco. Badał ją niezwłocznie po wykonanych zabiegach i odnosił swoją ocenę do aktualnego wówczas stanu zdrowia B. D.. Opinia była rzetelna i spójna. Biegły wyraźnie podkreślił, że po wykonaniu zabiegów operacyjnych wnioskodawczyni w dobrym stanie została wypisana do domu, przy czym zaznaczył, że założenie stentów nie leczy procesu miażdżycowego, ale poprawia przepływ krwi i zmniejsza objawy niedokrwienia.

Niezakwestionowana skutecznie opinia biegłego chirurga naczyniowego w sprawie VII U 3082/12 uznająca wnioskodawczynię za zdolną do pracy nie pozwala na przyjęcie za wiarygodnych ustaleń biegłego chirurga naczyniowego dokonanych w niniejszej sprawie, skoro jego odmienna ocena została dokonana na podstawie tych samych dokumentów. Nie pojawiły się żadne inne dodatkowe okoliczności z roku 2013, które podważałyby opinie chirurga naczyniowego z 2013 roku.

Zdaniem Sądu to, że biegły chirurg naczyniowy opiniujący w niniejszej sprawie ocenił istnienie niezdolności do pracy od 2013 roku spowodowane zostało jego spojrzeniem na stan zdrowia wnioskodawczyni przez pryzmat obecnej kondycji wnioskodawczyni. Jest to jednak zdaniem Sądu ocena niezasadna i nie znajdująca potwierdzenia w dokumentacji medycznej z 2013 roku. Biegły nie wskazał przekonywujących argumentów, za takim stanowiskiem. Odmienna ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni wynikająca z tej samej dokumentacji nie została należycie i przekonywująco uzasadniona mimo uzupełniania opinii. Opinia była lakoniczna i nieprecyzyjna.

Przyjmując jednak fakt, że(...) jest chorobą postępującą, co wynika tak z opinii biegłego chirurga naczyniowego w sprawie VII U 3082/12 i z opinii w niniejszej sprawie przyjąć należy, że stan zdrowia wnioskodawczyni uległ pogorszeniu i w istocie po uprawomocnieniu się orzeczenia w w/w sprawie wnioskodawczyni najwcześniej od 15.04.2014r. stała się osobą częściowo niezdolną do pracy. Taką też datę powstania niezdolności do pracy przyjął Sąd, uznając w części za wiarygodną opinię biegłego chirurga naczyniowego W. K., opiniującego w niniejszej sprawie.

Wskazują na to wyniki badań, w tym dołączone do sprawy w toku postępowania jako uzupełnienie materiału dowodowego, stanowiącego podstawę wydania opinii uzupełniającej z sierpnia 2016r. (k. 68)

Zresztą nawet gdyby hipotetycznie uznać, że wykonana w niniejszej sprawie opinia biegłych uznająca powstanie u wnioskodawczyni niezdolności do pracy w 2013 roku z powodu schorzeń związanych z układem naczyniowym, iż jest prawidłowa – nie uwzględniając ustaleń wynikających z wyroku w sprawie VII U 3082/12 to i tak w oparciu o tą opinię wnioskodawczyni nie mogłaby uzyskać prawa do renty. Wynika to stąd, że jednym z warunków ustalenia prawa do renty, wynikającym z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jest aby niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż 18 miesięcy od ustania tych okresów. Jak wynika z analizy okresów ubezpieczeniowych wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym w okresie od 09.11.2010r. do 08.02.2011 roku i następnie dopiero od 12.05.2014r. do 11.11.2014r.

Zatem aby ustalić wnioskodawczyni prawo do renty niezdolność do pracy musiałby powstać we wskazanych okresach ubezpieczenia a nie później niż po upływie 18 miesięcy od ich ustania.

W żaden sposób nie można przyjąć i nie wskazują na to jakiekolwiek dowody, że niezdolność powstała we wskazanych okresach ubezpieczenia. Nie powstała też w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

18 miesięczny okres pozwalający na ustalenie prawa do renty związany z kończącym się okresem ubezpieczenia w dniu 08.02.2011 roku upływa z dniem 08.08.2012 roku. Absolutnie więc niezdolność do pracy gdyby powstała w 2013 roku nie uprawniała do prawa do renty. Podkreślić jeszcze raz należy, że są to rozważania hipotetyczne i bezprzedmiotowe, gdyż Sąd stoi na stanowisku, że w związku ze związaniem prawomocnymi ustaleniami wynikającymi z wyroku z 24.03.2014r. nie ma podstaw do przyjęcia powstania niezdolności do pracy przed 14.04.2014r. Te hipotetyczne przesłanki Sąd wskazuje tylko dlatego aby przekazać, że ustalenia biegłych z niniejszej sprawy, wskazujących na powstanie niezdolności do pracy na rok 2013 są bez znaczenia dla możliwości przyznania prawa do renty ze względu na treść regulacji prawnych obowiązujących w tym zakresie.

Z tych samych powodów prawnych brak jest możliwości ustalenia praw do renty przyjmując, że częściowa niezdolność do pracy powstała w wyniku pogorszenia się stanu zdrowia z przyczyn związanych (...) w kwietniu 2014r., po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie VII U 3082/12.

W tej dacie także już upłynął 18 miesięczny termin od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia a jeszcze nie rozpoczął się nowy okres ubezpieczenia. Wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu pobieranego stypendium z urzędu pracy dopiero od 12.05.2014r. Zdaniem Sądu treść cytowanego art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy mówiący o dacie powstania niezdolności do pracy jako przesłance do ustalenia prawa do renty wyklucza w okolicznościach niniejszej sprawy możliwość przyznania świadczenia.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.