Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na rozprawie w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jolanta Węs

Protokolant – starszy sekretarz sąd. Alicja Machnio

po rozpoznaniu sprawy A. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału

w L.

z dnia 9 września 2013 roku znak (...)

postanawia:

uchylić zaskarżoną decyzję, przekazać sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. i umorzyć postępowanie.

Sygn. akt VIII U 2343/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił A. S. (1) prawa do renty, wobec nie uznania go za osobę niezdolną do pracy (k. 27 a.r.).

W dniu 10 października 2013 roku A. S. (1) wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Z jego treści wynika, że domaga się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniósł, że z przedłożonej Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych dokumentacji medycznej wynika, że jest osobą niezdolną do pracy (k. 2 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca A. S. (1) urodził się w dniu (...). Ma wykształcenie podstawowe. Ostatnio był zatrudniony jako spawacz (k. 15 a.r.).

W okresie od dnia 1 maja 1996 roku do dnia 30 listopada 2011 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 12 października 2011 roku A. S. (1) złożył wniosek o rentę na dalszy okres (k. 261 t. I a.r.). Decyzją z dnia 21 grudnia 2011 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do renty z uwagi na to, iż Komisja Lekarska ZUS nie orzekła u niego niezdolności do pracy (k. 180, t. I a.r.). Rozpoznając odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji Sąd Okręgowy w Lublinie, wyrokiem z dnia 25 marca 2013 roku, oddalił odwołanie. Wyrok uprawomocnił się w dniu 16 kwietnia 2013 roku (k. 183, t. I a.r.).

W dniu 14 czerwca 2013 roku A. S. (1) ponownie wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy (k. 1 a.r.). Organ rentowy ustalił, że wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w wymiarze 8 lat, 6 miesięcy i 17 dni, zaś w dziesięcioleciu poprzedzającym złożenie wniosku o świadczenie staż ten wynosił 3 lata, 9 miesięcy i 6 dni (karta przebiegu zatrudnienia – k. 25 a.r.).

Lekarz Orzecznik rozpoznał u wnioskodawcy (...) Uznał, że jest on zdolny do pracy (k. 14 dokumentacji medycznej).

Orzeczenie to zostało zakwestionowane przez wnioskodawcę, który wniósł sprzeciw (k. 19 a.r.). Ponownie badając wnioskodawcę Komisja Lekarska w dniu 22 sierpnia 2013 roku rozpoznała:(...) Uznała, że A. S. (1) nie jest niezdolny do pracy (rozpoznanie – k. 21 dokumentacji medycznej, orzeczenie – k. 23 a.r.).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję (k. 27 a.r.).

Biegła sądowa lekarz specjalista neurolog A. S. (2) w opinii z dnia 26 maja 2014 roku stwierdziła u wnioskodawcy (...) i uznała, iż jest on częściowo niezdolny do pracy od 14 czerwca 2013 roku do 15 czerwca 2015 roku (k. 19 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 12 listopada 2014 roku biegła uznała, iż niezdolność do pracy powstała u wnioskodawcy przed dniem 31 maja 2013 roku (k. 34 a.s.).

W sporządzonej na skutek zastrzeżeń organu rentowego (k. 41-42 a.s.) opinii z dnia 16 lutego 2015 roku kolejny biegły neurolog M. D. rozpoznał u wnioskodawcy:(...)Uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy od dnia 10 lutego 2014 roku do 29 lutego 2016 roku (k. 62 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 3 listopada 2015 roku biegły neurolog stwierdził, że analiza dokumentacji leczenia ambulatoryjnego i dokumentacji z hospitalizacji nie daje podstaw do uznania istnienia częściowej niezdolności do pracy przed dniem 31 maja 2013 roku i podtrzymał swoją dotychczasową opinię, w której ustalił datę powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy na dzień 10 lutego 2014 roku (k. 72 a.s.).

W sporządzonej na skutek zastrzeżeń wnioskodawcy (k. 84-85, 92v a.s.) opinii z dnia 17 marca 2016 roku kolejna biegła sądowa lekarz neurolog T. G. stwierdziła u wnioskodawcy (...)na tym poziomie. Uznała wnioskodawcę za częściowo okresowo niezdolnego do pracy od 10 lutego 2014 roku do 31 stycznia 2017 roku. (k. 96 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 10 października 2016 roku biegła neurolog podtrzymała swoją opinię z 17 marca 2016 roku, co do daty powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy, podnosząc, iż podczas kolejnego pobytu wnioskodawcy na oddziale neurologicznym w lutym 2014 roku wykonane badanie radioobrazujące (...)co spowodowało, iż częściowa okresowa niezdolność do pracy powstała u wnioskodawcy ponownie 10 lutego 2014 roku (k. 115 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie podzielił opinie biegłych neurologów M. D. z dnia 16 lutego 2015 roku i 3 listopada 2015 roku oraz T. G. z dnia 17 marca 2016 roku i 10 października 2016 roku, uznając, że są kompletne, jasne i należycie uzasadnione.

Wymienione opinie są rzetelne i wyczerpujące, pozbawione sprzeczności. Mają charakter całościowy, zawierają analizę chorób występujących u A. S. (1) oraz określenie ich wpływu na zdolność do pracy. Wnioski z nich płynące są jasne i poparte przekonywującą argumentacją. Biegli dokładnie przeanalizowali dostępną dokumentację leczenia skarżącego, odebrali od niego szczegółowy wywiad oraz poczynili na tej podstawie odpowiednie wnioski. Wynika z nich jednoznacznie, że wnioskodawca w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia, spowodowanym progresją zmian zarówno klinicznych jak i radiologicznych, stwierdzoną w lutym 2014 roku w porównaniu z latami poprzednimi stał się częściowo niezdolny do pracy od 10 lutego 2014 roku, natomiast przed dniem 31 maja 2013 roku brak jest podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy.

Sąd nie podzielił opinii biegłej neurolog A. S. (2) z dnia 26 maja 2014 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 12 listopada 2014 roku , z której wynika, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 14 maja 2012 roku, opinia ta jest bowiem odosobniona. Wskazać jednocześnie należy, iż wyrokiem z dnia 25 marca 2013 roku Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie A. S. (1) od decyzji z dnia 21 grudnia 2011 roku. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 16 kwietnia 2013 roku, co oznacza, iż na tę datę prawomocnym wyrokiem stwierdzono u wnioskodawcy brak niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 kwietnia 2007 roku wskazał, że przedmiotem postępowania sądowego w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego jest ocena zgodności z prawem, w aspekcie formalnym i materialnym, decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Postępowanie to jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej, o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ani komisji lekarskiej, lecz zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego orzeczenia o zdolności ubezpieczonego do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia nie może stanowić, co do zasady, podstawy do uznania decyzji za wadliwą i jej zmiany przez Sąd (I UK 316/06, OSNP z 2008 roku, Nr 13-14, poz. 199).

Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 roku (I UK 382/04, LEX nr 276245), wynika z kolei, że Sąd może zmienić decyzję organu rentowego tylko wówczas, gdy jest wadliwa, nie może natomiast zastępować organu kompetentnego do jej wydania i we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, dlatego ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana w ramach stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany.

W rozpoznawanej sprawie, w toku postępowania odwoławczego doszło do ujawnienia nowych okoliczności dotyczących stanu zdrowia A. S. (1), które nie były znane organowi rentowemu w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Dopiero w dniu 10 lutego 2014 roku u wnioskodawcy została stwierdzona progresja zmian zarówno klinicznych jak i radiologicznych. W tej sytuacji od dnia 10 lutego 2014 roku (a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji i złożeniu odwołania) bezspornie nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy skutkujące, w opinii biegłych sądowych, niezdolnością do pracy od dnia 10 lutego 2014 roku. Zasadnym było zatem uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenie postępowania.

Z tych wszystkich względów i na mocy powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Sąd Okręgowy w Lublinie orzekł jak w sentencji postanowienia.