Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 7 października 2016 r.

  Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

0.0.1.Przewodniczący Sędzia SO Iwona Wańczura (spr.)

0.0.2. Sędzia SO Małgorzata Korfanty

Sędzia SR (del.) Rafał Baranek

Protokolant Grzegorz Kaczmarczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2016r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 25 stycznia 2016r.

sygn. akt I C 799/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Iwona Wańczura SSR (del.) Rafał Baranek

Sygn. akt X Ga 168/16

UZASADNIENIE

Powód A. G. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) w W. kwoty 5.748,43 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że dochodzi odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia OC dotyczącej szkody w pojeździe S. (...) nr rej (...), należącym do M. C. i L. C., do której doszło w dniu 27 lipca 2012r. Powód wstąpił w prawa poszkodowanego na podstawie umowy cesji. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powodowi tytułem odszkodowania kwotę 3.398,68 zł, w pozostałym zakresie odmawiając wypłaty. Powód dokonał wyliczenia wysokości szkody w pojeździe, którą oszacował na kwotę 8.897,11 zł. Niniejszym pozwem, powód domaga się nieuregulowanej części odszkodowania w kwocie 5.498,43 zł z odsetkami oraz kosztów sporządzenia fachowego kosztorysu w kwocie 250,00 zł.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie kosztów procesu. Uznając do zasady swoją odpowiedzialność za zdarzenie
z dnia 27 lipca 2012r., zarzuciła, że wypłacone odszkodowanie w wysokości 3.398,68 zł jest adekwatne do wysokości szkody w pojeździe. Zakwestionowała wyliczenie kosztów naprawy w oparciu o części oryginalne, gdyż zdaniem pozwanej całkowicie wystarczające jest zastosowanie do naprawy części alternatywnych, zasadność wymiany drzwi tylnych, jak również okres, za który powód domaga się odsetek ustawowych.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 055,00 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu, a w pozostałej części powództwo oddalił. W uzasadnieniu wskazał, że powyższa kwota odpowiada wyliczonej przez biegłego wartości szkody, pomniejszonej o dotychczas wypłacone odszkodowanie. Sąd podzielił opinię biegłego uznając ją za pełną, rzetelną, fachową oraz zawierającą jasne i logiczne uzasadnienie poczynionych ustaleń. Biegły
w pisemnej opinii uzupełniającej, jaka również ustnych wyjaśnieniach, szczegółowo odniósł się do zarzutów stron, w szczególności zarzutu strony powodowej, dotyczącej sposobu zakwalifikowania usunięcia szkody w zakresie drzwi tylnych i kołpaka.

Od powyższego wyroku powód wniósł apelację, zaskarżając go w części oddalającej powództwo co do kwoty 1 828,70 zł i zarzucając mu naruszenie przepisów tj.:

- art. 233 k.p.c, polegające na nieprawidłowym wyjaśnieniu istotnych okoliczności sprawy oraz braku wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego poprzez uznanie, że żądanie powoda co do zapłaty odszkodowania obejmującego naprawę uszkodzonego pojazdu, polegającą między innymi na wymianie drzwi tylnych lewych jest nieuzasadnione;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 i 286 k.p.c, polegające na poczynieniu istotnych ustaleń w sprawie przede wszystkim w oparciu o dowód w postaci opinii biegłego M. D., wskazując na jej zupełność i jednoznaczność, podczas gdy wnioski opinii budziły wątpliwości przede wszystkim pod kątem zakresu stwierdzonych uszkodzeń pojazdu potwierdzonych przez pozwaną, jak też uzależnienia ustalenia wysokości odszkodowania od przedstawienia pojazdu pozwanej do oględzin po zakończeniu jego naprawy;

- art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych powoda zawartych w piśmie procesowym z dnia 15 października 2015r. o przeprowadzenie dowodu
z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej oraz z zeznań świadka P. W., pomimo, iż dowód ten dotyczył faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii prawidłowej oceny czy uszkodzone drzwi tylne lewe powinny być wymienione na nowe czy naprawione, a fakt ten nie został dostatecznie wyjaśniony na chwilę zamknięcia rozprawy;

- art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że koszty naprawy uwzględniające wymianę uszkodzonej części błotnika tylnego nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą z dnia 27 lipca 2012r. co narusza zasadę pełnej kompensacji szkody.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na jego rzecz kwoty 1 828,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 września 2012 r. ponad zasądzoną kwotę 3 055,00 zł oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że odszkodowanie powinno odpowiadać wyliczeniu kosztów naprawy dokonanemu przez biegłego M. D.
w opinii uzupełniającej z dnia 28 listopada 2014 r. określone na kwotę 8 032,38 zł, a nie jak przyjął Sąd Rejonowy w kwocie 6 092,98 zł w oparciu o ostatnie wyliczenie biegłego z dnia 29 sierpnia 2015r.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postepowania. Zdaniem pozwanej opinia biegłego była rzetelna
i jednoznaczna, a sam fakt niezadowolenia strony z ustaleń biegłego nie stanowi przesłanki dopuszczającej wniosek dowodowy z innego biegłego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie

Zaskarżone orzeczenie należy uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie można również zarzucić Sądowi I instancji nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych czy też błędów w ustaleniach faktycznych. Tak poczynione ustalenia Sąd Okręgowy w całości przyjmuje za własne i podziela w pełni zarówno dokonaną ocenę dowodów, jak i wykładnię prawa materialnego. Odnosząc się do twierdzeń pozwanej, należy wskazać, że podniesione zarzuty zarówno w kwestii naruszenia prawa procesowego oraz prawa materialnego były nieuzasadnione. Zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. należy uznać za bezzasadny. Sąd Okręgowy zważył, że ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem i jednocześnie uprawnieniem Sądu orzekającego, rozstrzygającego kwestie sporne w warunkach niezawisłości i na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Samo przekonanie strony o innej niż przyjął to Sąd
I instancji wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie nie jest wystarczające do uznania, iż Sąd naruszył wyrażoną w art. 233 kpc zasadę swobodnej oceny dowodów.
W swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że „jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 kpc i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona” (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002r., sygn. akt IV CKN 1316/00 oraz sygn. akt II CKN 817/00, niepubl.).

Sąd Rejonowy dopuścił uzupełniającą opinię biegłego, który ostatecznie ustalił, że łączny koszt naprawy pojazdu wynosi 6 092,98 zł. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy, ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Nadaje to pierwszorzędne znaczenie, przy tej ocenie, kryterium poziomu wiedzy biegłego. Gdy więc sąd zleca biegłemu wydanie opinii musi mieć na względzie to, czy dysponuje on wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiadomości specjalne mogą wynikać zarówno
z przygotowania teoretycznego, jak i wykonywanej w danej dziedzinie pracy i nabytych stąd umiejętności oceny występujących tam zagadnień. Nie przesądza jednak kwalifikacji na biegłego sam fakt, że dana osoba pracuje lub pracowała na określonym stanowisku, lecz decydują o nich posiadane wiadomości i praktyczne doświadczenie w danej dziedzinie (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2014 r. I ACa 894/13). Dowód
z opinii biegłych ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.). Z tego względu nie mają do niego zastosowania wszystkie zasady dotyczące postępowania dowodowego, w tym art. 217 k.p.c. W świetle bowiem art. 286 k.p.c., sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu
z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Postawienie w tym kontekście zarzutu naruszenia art. 278 § 1 k.p.c. nie może być uznane za wystarczające, gdyż do jego obrazy może dojść tylko wtedy, gdy sąd samodzielnie wypowiada się w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych,
z pominięciem dowodu z opinii biegłego co w sprawie nie miało miejsca (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r. I UK 345/14)

W związku z powyższym Sąd w pełni podzielił wnioski uzupełniającej opinii biegłego sądowego, nie widząc jednocześnie konieczności powoływania kolejnego biegłego w sprawie. Sam fakt niezadowolenia powoda z opinii biegłego nie może być przyczyną jej wzruszenia. Dowód z zeznań świadka P. W. w tych okolicznościach należało uznać za nieprzydatny do rozstrzygnięcia sprawy, gdyż sporządził on opinię prywatną w 2014 r,
a zatem nie mógł ocenić stanu pojazdu z okresu, kiedy uległ on uszkodzeniu.

Wobec powyższego, na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. apelację jako bezzasadną należało oddalić.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.c. oraz art. 108 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez pozwanego w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 600 zł.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Iwona Wańczura SSR (del.) Rafał Baranek