Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016r

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Maszner

Protokolant: Marzena Kwiatek

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 roku

sprawy Z. S.

syna J. i Z. z d. W., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że w dniu 31 marca 2014 roku w miejscowości O. województwa (...) ul. (...) kierował rowerem pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Otwocku sygn. akt II K 585/11 zakazu prowadzenia rowerów, tj. o czyn z art. 244 k.k.

ORZEKA

1.  oskarżonego Z. S. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k. i na tej podstawie go skazuje a na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych jedna stawka;

2.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego Z. S. w całości od kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 294/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 31 marca 2014 roku około godziny 16:00 ulicą (...) w kierunku K. Z. S. poruszał się rowerem do którego doczepioną miał przyczepkę w której znajdowały się cegły oraz cement. Znajdując się na wysokości budynku oznaczonego numerem (...), Z. S. wykonał manewr wyprzedzania z lewej strony samochodu marki B. kierowanego przez E. R.. Podczas wykonywania manewru Z. S. elementem przyczepki zarysował samochód marki B.. E. R. na miejsce zdarzenia wezwała policję

Na miejsce przybył patrol policji w osobach M. Z. i R. G.. Z. S. został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, którego wynik wskazał 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W dniu 31 marca 2014 roku Z. S. obowiązywał zakaz prowadzenia rowerów orzeczony na okres 2 lat wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 10 października 2013 roku w sprawie II K 585/11. Wyrok uprawomocnił się w dniu 18 października 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego ( k. 13-14), zeznań świadków: M. Z. (k. 5v, k. 50), M. S. (k. 17-18, k. 50-51), oraz dowodów w postaci protokołu użycia alkomatu (k. 2, k. 3), świadectwa wzorcowania (k. 4), wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 10 października 2013 roku sygn. akt II K 585/11 (k. 15), informacji o karalności (k. 19-20)

Oskarżony Z. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał w dniu, iż w dniu 31 marca 2014 roku był w Ś., gdzie zakupił cegły i cement, które przewoził na rowerze do którego miał zaczepiony wózek, a następnie ulicami (...) wracał do domu prowadząc rower. Przy rondzie z ulicą (...) przy zatoczce parkingowej przy sklepach stały zaparkowane samochody. Jeden z samochodów stał zaparkowany na ulicy wzdłuż ul. (...). Oskarżony szedł ulicą, nie chodnikiem. Przy zaparkowanym samochodzie było wolne miejsce na którym oskarżony zaparkował swój rower z wózkiem. Kiedy szedł z rowerem przeszedł z przodu tego samochodu. Kiedy wszedł do sklepu to za nim weszła kobieta, która powiedziała, że porysował jej błotnik. Oskarżony chciał sam naprawić powstałe zarysowanie, jednak pokrzywdzona się nie zgodziła i wezwała policję. W między czasie pokrzywdzona przestawiła samochód. Oskarżony ma chore nogi i nie był w stanie jechać rowerem i ciągnąć wózka z obciążeniem. Wiedział, że ma orzeczony zakaz jazdy na rowerze, dlatego prowadził rower.

Oceniając wyjaśnienia złożone przez oskarżonego Sąd przyznał im walor wiarygodności w zakresie, w którym podał skąd i dokąd się poruszał korzystając z roweru, jak również iż miał świadomość, iż obowiązuje go zakaz prowadzenia rowerów. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są jasne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W zakresie w którym oskarżony wskazał, iż rower prowadził, nie jechał nim Sąd odmówił przyznania wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności, bowiem jak wynika z wiarygodnych zeznań świadka E. S., Z. S. poruszał się jadąc rowerem, zaś w czasie kiedy wyprzedzał jej samochód dokonał na nim zarysowania.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadka M. Z., funkcjonariusza policji, który wykonywał czynności na miejscu zdarzenia i w oparciu o informacje uzyskane od uczestników ustalił, iż Z. S. poruszając się rowerem uderzył w samochód E. S.. W wyniku dokonanego sprawdzenia świadek ustalił, iż Z. S. miał orzeczony zakaz prowadzenia rowerów.

W ocenie Sądu na przyznanie waloru wiarygodności w pełni zasługiwały zeznania świadka E. S., są one bowiem jasne, spójne i logiczne. W swojej relacji świadek wskazała, iż w czasie kiedy przepuszczała przejeżdżające samochody przed wjazdem na parking zauważyła jadącego ze jej lewej strony na rowerze mężczyznę. Mężczyzna wózkiem obtarł przedni zderzak samochodu. Świadek widziała jak oskarżony jechał rowerem.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył dowody z dokumentów ujawnione i przeprowadzone w toku postępowania, zostały one bowiem sporządzone przez osoby uprawnione, żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani wiarygodności do czego Sąd również nie znalazł podstaw, zaś w połączeniu z osobowym materiałem dowodowym pozwoliły na odtworzenie pełnego przebiegu zdarzenia.

Istotnym dowodem w przedmiotowej sprawie był wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 10 października 2013 roku w sprawie II K 585/11 na mocy którego orzeczono wobec oskarżonego Z. S. zakaz prowadzenia rowerów na okres 2 lat.

Z. S. został oskarżony o to, że w dniu 31 marca 2014 roku w miejscowości O. województwa (...) ul. (...) kierował rowerem pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Otwocku sygn. akt II K 585/11 zakazu prowadzenia rowerów, tj. o czyn z art. 244 k.k.

Dobrem chronionym jest wymiar sprawiedliwości w zakresie egzekwowania zapadłych orzeczeń. Występek z art. 244 k.k. jest w całości przestępstwem formalnym, do jego znamion nie należy spowodowanie jakichkolwiek skutków, chodzi o samo złamanie orzeczonego przez sąd zakazu, nakazu, lub niewykonanie zarządzenia. Przestępstwo naruszenia zakazu sądowego jest przestępstwem indywidualnym. Popełnić je może w zasadzie jedynie osoba, wobec której orzeczono jeden z wymienionych zakazów, albo osoba odpowiedzialna za ogłoszenie orzeczenia. Dyspozycję art. 244 k.k wyczerpuje ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu, który obowiązuje od daty uprawomocnienia się wyroku, bez względu na to, czy i kiedy zrealizuje obowiązek zwrotu dokumentu i bez względu także na tok postępowania wykonawczego. Ponieważ przestępstwo z art. 244 k.k może być popełnione jedynie z winy umyślnej, do jego przypisania konieczne jest ustalenie, że sprawca, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów, miał świadomość jego prawomocności, od której, w myśl art. 43 § 2 k.k., ów zakaz obowiązuje (wyr. SN z 11.3.2004 r., III KK 341/03, Prok. i Pr. 2004, Nr 10, poz. 3).

Sąd uznał, iż Z. S. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku określonego w art. 244 k.k., bowiem poruszając się na rowerze w dniu 31 marca 2014 roku naruszył orzeczony wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku w sprawie II K 585/11 zakaz prowadzenia rowerów. Oskarżony miał świadomość, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku nie może poruszać się rowerem, a mimo to w dniu 31 marca 2014 roku jechał na rowerze, do którego miał doczepiony wózek. Wobec powyższego sprawstwo oskarżonego w ocenie Sądu nie budziło wątpliwości.

Uznając winę oskarżonego Sąd wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda stawka.

Sąd uznał, iż taka kara będzie w świetle art. 53 § 1 i § 2 k.k. karą sprawiedliwą i wyważoną z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Sąd orzekając powyższą karę wziął pod uwagę wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego.

W przypadku oskarżonego Z. S. jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił, to, że oskarżony jest osobą dojrzałą, ustabilizowaną życiowo zaś naruszony przez niego zakaz dotyczył jazdy na rowerze. Okolicznościami obciążającymi były zaś lekceważące podejście oskarżonego do obowiązującego systemu prawnego, jak również nagminność tego typu zachowań na terenie podległym Sądowi Rejonowemu w Otwocku.

Wobec powyższych okoliczności Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonego kara grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 złotych, będzie karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu. W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego należało zastosować przepis art. 58 § 3 k.k. wskazujący na prymat kar wolnościowych, a w konsekwencji pozwalający na orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w sytuacji, gdy przepis art. 244 k.k. zagrożony jest jedynie karą pozbawienia wolności. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż oskarżony jest osobą dojrzałą, ustabilizowaną życiowo, od przestępstwa popełnionego przez oskarżonego upłynął już znaczny okres czasu.

Z tych też względów orzekając wobec oskarżonego karę Sąd zgodnie z przepisem art. 4 § 1 k.k. zastosował przepisy ustawy obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, bowiem są one względniejsze dla oskarżonego. W świetle przepisu art. 58 § 3 k.k. Sąd miał możliwość orzeczenia wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności do lat dwóch, albo kary grzywny.

Z tych też względów Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonego Z. S. kara grzywny spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze jak również cele w zakresie społecznego oddziaływania. Pozwoli oskarżonemu zrozumieć naganność jego zachowania jak również wyciągnąć właściwe wnioski na przyszłość. Nadto w ocenie Sądu kara grzywny będzie dla oskarżonego bardziej dotkliwa aniżeli kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w ocenie Sądu mając na uwadze wiek oskarżonego kara ograniczenia wolności jak również kara pozbawienia wolności nie była adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, nadto w ocenie Sądu mogłyby zaistnieć przeszkody przy wykonaniu kary ograniczenia wolności. Wobec powyższego Sąd uznał, iż w przypadku Z. S. jedynie kara grzywny będzie karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa.

Mając zaś na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który utrzymuje się z zasiłku z Ośrodka Pomocy (...), nie ma nikogo na utrzymaniu kara grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych będzie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, jak również jest karą którą oskarżony ma możliwość realnego wykonania, w związku z jego sytuacją majątkowa.

Jednocześnie Sąd mając na uwadze niewysokie dochody oskarżonego, jak również konieczność uiszczenia w pierwszej kolejności orzeczonej kary grzywny zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.