Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie: Przewodniczący SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Mirosława Mękarska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 roku w Ś.

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z/s we W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

powództwo oddala.

Zarządzenia:

1.  odnotować,

2.  kal. 21 dni,

15.11.2016 r.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z/s we W. wniosła w dniu 29 sierpnia 2016 r. za pośrednictwem poczty do tut. Sądu pozew w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej K. M. o zasądzenie na jej rzecz nakazem zapłaty kwoty 350,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona powodowa twierdziła, że pozwana (...) Bank SA zawarli w dniu 11.07.2002 r. umowę bankową o nr (...), na podstawie której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W następstwie powyższego wobec niedotrzymania przez pozwaną warunków określonych w umowie, wierzyciel pierwotny wezwał pozwaną do zapłaty kwoty pieniężnej. Jednocześnie w treści wezwania wierzyciel pierwotny poinformował pozwaną, że w przypadku niewypełnienia obowiązków określonych w treści wezwania wierzytelność zostanie przelana na rzecz strony powodowej. Pozwana pomimo upływu wyznaczonego terminu nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu w dniu 04.02.2016 r. wierzyciel pierwotny (...) Bank SA zawarł ze stroną powodową umowę przelewu wierzytelności cedując na jej rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Strona powodowa wskazała, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się należność główna w kwocie 172,47 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 178,35 zł, naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej ze wskazanej wyżej umowy z wierzycielem pierwotnym oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową do dnia 31.12.2015r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od dnia 01.01.2016 r. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 07.09. (...). w sprawie I Nc upr (...) nakazano pozwanej zapłatę kwoty dochodzonej pozwem wraz z dalszymi odsetkami i kosztami procesu.

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty pozwana wniosła m.in. o oddalenie powództwa w całości oraz podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała, że zgodnie z art. 118 Kc przedawnienie roszczenia następuje po 3 latach od daty wymagalności spłaty. W związku z tym mając na uwadze roszczenie z zawartej w 2002 r. umowy bankowej jest już przedawnione.

Pismem z dnia 02.11.2016 r. strona powodowa na podstawie art. 203 Kpc cofnęła pozew oraz wniosła o umorzenie postępowania.

Na rozprawie w dniu 15.11.2016 r. pozwana wniosła o nieuwzględnienie cofnięcia pozwu przez stronę powodową wnosząc o rozstrzygnięcie sprawy merytorycznie, a nie formalnie poprzez umorzenie postępowania, gdyż wobec cofnięcia pozwu przez stronę powodową sprawa nie zostanie merytorycznie nie rozstrzygnięta i może za jakiś czas po raz kolejny trafić do Sądu.

Postanowieniem na rozprawie z dnia 15.11.2016 r. Sąd uznał cofnięcie pozwu przez stronę powodową za niedopuszczalne i odmówił umorzenia postępowania.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

W dniu 04.02.2016 r. (...) Bank SA z/s we W. zawarła ze stroną powodową umowę sprzedaży wierzytelności pieniężnych, zawartych załączniku nr 1A oraz załączniku nr 1B, wynikających z umów bankowych, zawartych z (...) Bank SA z klientami banku, w tym m.in. z umowy bankowej nr (...), zawartej z pozwaną w dniu 11.07.2002 r. na kwotę 335,71 zł.

Dowód: - umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 04.02.2016 r. – k.10-14,

- wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k.15

Strona powodowa sporządziła w dniu 25.08.2016 r. wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym stwierdziła, iż stronie powodowej przysługuje wobec pozwanej wierzytelność wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy kredytu o nr (...) wynosząca na dzień wystawienia wyciągu kwotę 350,82 zł, w tym należność główna w kwocie 172,47 zł oraz odsetki w kwocie 178,35 zł.

Dowód: - wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z 25.08.2016 r. – k.9

Pismem z dnia 22.07.2016 r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie wraz z aktualnymi odsetkami w terminie do dnia 29.07.2016 r. wskazując, że zadłużenie wynika z umowy kredytu o nr (...) z dnia 11.07.2002 r., przez poprzednika prawnego (...) Bank (...) SA z pozwaną oraz z tytułu zawartej przez stronę powodową z (...) Bank SA, mocą której strona powodowa zakupiła dług od (...) Bank SA wobec pozwanej.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 22.07.2016 r. – k.16-16 odw.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 203 § 1 Kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku; zgodnie z § 2 tego przepisu pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Zgodnie z § 4 tego przepisu Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

W ocenie Sądu cofnięcie pozwu przez stronę pozwaną, dokonane bez zrzeczenia się roszczenia, mimo że nie wymagało zgody pozwanej, należało uznać za niedopuszczalne, gdyż w okolicznościach niniejszej sprawy cofnięcie pozwu przez stronę pozwaną należało uznać należało za sprzeczne zasadami współżycia społecznego, co sąd bada na podstawie ww. art. 203 § 4 Kpc (por. postanowienie SA w Szczecinie z 23.05.2013 r., I ACa 109/13, Lex nr 1409336). Strona powodowa cofnęła bowiem pozew w sytuacji, w której pozwana wnosząc sprzeciw wobec wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym podniosła oparty o art. 118 Kc, zarzut przedawnienia roszczenia, wynikającego z umowy zawartej w 2002 r., a więc ponad 14 lat temu, zaś cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia przez stronę powodową spowodowałoby, że sprawa zakończyłaby się jedynie rozstrzygnięciem formalnym tj. umorzeniem postępowania, powodującym zaistnienie stanu niepewności prawnej na przyszłość co do tego, czy dana wierzytelność wobec pozwanej w ogóle istnieje oraz możliwości jej wielokrotnego, nieograniczonego wręcz w czasie (z uwagi na to, iż zarzut przedawnienia roszczenia badany jest jedynie na zarzut strony, a nie z urzędu – art. 117 § 2 Kc) dochodzenia na drodze sądowej, zarówno pomiędzy tymi samymi stronami, jak i pomiędzy pozwaną a ewentualnymi kolejnymi nabywcami tej wierzytelności wobec pozwanej, zwłaszcza że strona powodowa jest profesjonalnym podmiotem zajmującym się obrotem i windykacją wierzytelności pieniężnych (w tym przypadku bankowych). Występowanie stanu takiej niepewności prawnej jest wysoce niepożądane ze względu na negatywne skutki społeczne i ekonomiczne takich stanów dla konkretnych osób, mających status zobowiązanych z tytułu takich wierzytelności, często – jak w niniejszej sprawie - sprzed kilkunastu lat. Skoro zatem strona powodowa zdecydowała się dochodzić sądownie swojego roszczenia, musi liczyć się z ewentualnym negatywnym dla siebie merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy, gdyż w uzyskaniu rozstrzygnięcia co do istoty sprawy może być zainteresowana nie tylko ona, ale i druga strona danego stosunku prawnego.

Przechodząc do merytorycznej oceny roszczenia strony powodowej wskazać należy, że pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Na podstawie art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bezspornym w niniejszej sprawie było, że roszczenie strony powodowej związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej cedenta (...) Bank SA jako następcy prawnego (...) Bank (...) SA , stąd też należy stwierdzić, że pozwana zasadnie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej, gdyż ta nie wykazała (mimo ciężaru procesowego z art. 6 Kc), by wniosła pozew do Sądu przed upływem trzech lat od wymagalności swojego roszczenia, a nadto nie wykazała, by zaistniały jakieś okoliczności ewentualnie przerywające lub zawieszające bieg przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem w niniejszej sprawie.

W tej sytuacji nie sposób uznać roszczenia strony powodowej za zasadne, a co za tym idzie powództwo ulegało oddaleniu.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.