Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący : SSR Rafał Romatowski

Protokolant : stażysta Magdalena Gajewska

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r. we Włocławku

na rozprawie

sprawy z powództwa : (...) FINANSE spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P.

przeciwko : E. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej E. M. na rzecz powoda (...) FINANSE spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P. kwotę 2.469,05 zł (słownie: dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt dziewięć złotych, pięć groszy)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 26 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej E. M. na rzecz powoda (...) FINANSE spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P. kwotę 119,65 zł (słownie: sto dziewiętnaście złotych, sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Finanse sp. z o.o. sp.k. w P. pozwem z dnia 26.04.2016r. wystąpił wobec pozwanej E. M. o zapłatę kwoty 5.158,24 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu wg norm przepisanych. W treści uzasadnienia pozwu powód wskazał, że w dniu 1.12.2014r. zawarł z pozwaną umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwana zobowiązana była do spłaty kwoty 6.895,68 zł, przy całkowitej kwocie pożyczki 4.302,30 zł. Ponieważ pozwana do dnia złożenia pozwu spłaciła wyłącznie kwotę 2.198,00 zł, roszczenie powoda w kwocie 5.158,24 zł obejmuje kwoty: 4.697,68 zł tytułem niespłaconych rat; 435,56 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie oraz 25 zł tytułem kosztów czynności windykacyjnych.

Sąd Rejonowy we Włocławku w dniu 9 maja 2016r. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie za sygn. I Nc 2466/16 nakazał pozwanej E. M., aby zapłaciła powodowi dochodzoną pozwem kwotę oraz koszty procesu w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia nakazu lub by w tym terminie złożyła sprzeciw.

W ustawowym terminie pozwana E. M. złożyła skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła, że wskazana przez powoda umowa pożyczki nr (...) była już drugą umową pożyczki zawartą między stronami,
a pierwsza umowa pożyczki nr (...) została zawarta w dniu 22.08.2014r. Według pozwanej, strony zawierając drugą umowę pożyczki w dniu 1.12.2014r. zgodnie ustaliły, że jej druga transza w kwocie 1500 zł zostanie w całości przeznaczona na spłatę pozostałej niespłaconej jeszcze umowy pożyczki nr (...), przy czym skutek tej wcześniejszej spłaty miał nastąpić w dniu zawarcia drugiej umowy pożyczki tj. 1.12.2014r., co skutkowało obowiązkiem powoda zwrotu części kosztów wcześniej spłaconej pierwszej pożyczki. Mimo to, przedstawiciel powoda J. K. (1) przedstawiła pozwanej w dniu 21.02.2015r. rozliczenie drugiej transzy pożyczki z dnia 1.12.2014r. z którego wynikało, że powód potrącił pozostałe zadłużenie wynikające z pierwszej umowy pożyczki z dnia 22.08.2014r. tak jakby została ona spłacona w lutym 2015r. – a nie jak uzgodniły strony – ze skutkiem na dzień zawarcia drugiej umowy pożyczki – tj. 1.12.2014r. Wobec powyższego pozwana zakwestionowała sposób rozliczenia pożyczek przez powoda i wstrzymała się z dalszą spłatą drugiej umowy pożyczki nr (...). W konsekwencji powyższych twierdzeń pozwana podniosła zarzut niewłaściwego rozliczenia w/w umowy pożyczki poprzez brak rozliczenia wcześniejszej spłaty pierwszej umowy pożyczki nr (...) oraz przez okres 12 tygodni: podwójne rozliczania kosztów składki ubezpieczenia i oraz kosztów obsługi pożyczki w domu, dwukrotne obciążenie odsetkami za opóźnienie od kwoty 1500 zł a także bezzasadne naliczanie odsetek od odsetek i w tym zakresie wniosła o oddalenie powództwa.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 1.08.2016r. powód podtrzymał w całości swoje roszczenia dochodzone pozwem wskazując, że zgodnie z warunkami umowy pożyczki z dnia 1.12.2014r., jej druga transza w kwocie 1500 zł miała zostać wypłacona do dnia 25.02.2015r. i została wypłacona w dniu 21.02.2015r. W tym też dniu potrącono z niej zaległość wynikającą z pierwszej umowy pożyczki z dnia 22.08.2014r. w kwocie 1428,25 zł. Tym samym w ocenie powoda pierwsza umowa pożyczki została spłacona dopiero 21.02.2015r.,
a zatem bezpodstawne są zarzuty pozwanej co do niewłaściwego rozliczenia w/w umowy.

Pozwana na rozprawie w dniu 28.10.2016r. dodatkowo wskazała, że kwestionuje zasadność obciążania jej kosztami obsługi w domu, kosztami ubezpieczenia i kosztami opłaty przygotowawczej drugiej umowy pożyczki a także kosztami wypłaty II transzy w/w umowy pożyczki.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22.08.2014r. strony zawarły umowę pożyczki nr (...) (zwana dalej Umową pożyczki nr (...)), gdzie kwota do wypłaty wynosiła 2000 zł, całkowita kwota pożyczki wynosiła 2.478 zł (kwota pożyczki 2000 zł, 360 zł – koszt ubezpieczenia, 118 zł – opłata przygotowawcza), a całkowita kwota do spłaty przez pozwaną wynosiła 3.523,25 zł. Kwota ta miała zostać spłacona w 25 tygodniowych ratach po 140,93 zł każda. Pozwana E. M. umowę tą zawarła z przedstawicielem powoda J. K. (1), która następnie przychodziła do pozwanej po raty pożyczki; każda z dokonanych spłat była odnotowywana i parafowana przez J. K. (1) w posiadanym przez pozwaną dokumencie o nazwie (...). Do dnia 21.11.2014r. pozwana spłaciła w ten sposób kwotę 2.095,00 zł.

Dowód: zeznania świadka J. K. (1) – k.74v-75v (nagranie z rozprawy z dn.7.10.2016r., godz.00:19:10-00:19:40; 00:41:51-00:46:13), zeznania pozwanej – k.79v (nagranie z rozprawy z dn.28.10.2016r., godz.00:17:48-00:18:03), umowa pożyczki nr (...) – k.25-25v oraz Karta Spłaty Klienta – k. 26-26v.

Po dniu 21.11.2014r. (ostatnia spłata Umowy pożyczki nr (...)) przedstawiciel powoda – J. K. (1) zadzwoniła do pozwanej z propozycją zawarcia kolejnej umowy pożyczki – tym razem w kwocie 3.300,00 zł. Strony zgodnie ustaliły, że pierwsza transza nowej umowy pożyczki – w kwocie 1800 zł zostanie wypłacona od razu pozwanej, natomiast jej druga transza w kwocie 1500 zł stanowić będzie całkowitą spłatę Umowy pożyczki nr (...), przy jednoczesnym przyjęciu, że nastąpi ono w dniu zawarcia kolejnej umowy pożyczki. Po telefonicznym uzgodnieniu w/w warunków strony podpisały w dniu 1.12.2014r. nową umowę pożyczki nr (...) (zwana dalej Umową pożyczki nr (...)), przy czym przedstawiciel powoda J. K. (1) korzystała już z gotowych formularzy umowy pożyczki. Zgodnie z jej treścią powód zobowiązywał się do wypłaty pozwanej łącznie kwoty 3.300 zł w dwóch transzach: pierwsza w kwocie 1800 zł w dniu zawarcia umowy oraz druga transza w kwocie 1500 zł płatna w dniu 25.02.2015r. Łączne zobowiązanie pozwanej z tytułu w/w Umowy pożyczki nr (...) wynosiło 6.895,68 zł i miało zostać spłacone w 44 tygodniowych ratach po 156,72 zł każda. J. K. (1) w chwili zawarcia Umowy pożyczki nr (...) wypłaciła pozwanej kwotę I transzy pożyczki tj. 1800 zł pomniejszoną o kwotę 315,00 zł stanowiącą równowartość ponad 2 tygodniowych rat. Pozwana E. M. zgodziła się na zapis Umowy pożyczki nr (...) przewidujący wypłatę II transzy pożyczki w dniu 25.02.2015r. albowiem była przekonana, iż powód musi potrzebować trochę czasu na ostateczne rozliczenie spłaty na podstawie tej transzy Umowy pożyczki nr (...), przy czym skutek ten miałby nastąpić, tak jak ustalała to z J. K. (1) – z dniem zawarcia Umowy pożyczki nr (...) tj. 1.12.2014r. Pozwana rozpoczęła spłatę Umowy pożyczki nr (...) wpłacając jeszcze J. K. (1) w dniu 20.12.2014r. kwotę 630 zł, w dniu 21.01.2015r. kwotę 625 zł oraz w dniu 21.02.2015r. kwotę 628 zł; tym samym do dnia 21.02.2015r. pozwana spłaciła w części Umowę pożyczki nr (...) do kwoty 2198,00 zł. Tego samego dnia J. K. (1) przekazała pozwanej dokonane przez powoda rozliczenie Umowy pożyczki nr (...), zgodnie z którym została ona rozliczona w dniu 21.02.2015r. z wypłaconej II transzy Umowy pożyczki nr (...), przy czym pozwanej zwrócono różnicę w kwocie 71,75 zł pomiędzy kwotą tej II transzy (1500 zł) a pozostałą należnością z Umowy pożyczki nr (...), która na ten dzień wynosiła 1428,25 zł. Kwota 71,25 zł została następnie od razu tego dnia wpłacona na poczet spłaty Umowy pożyczki nr (...). Pozwana zakwestionowała jednakże taki sposób rozliczenia Umowy pożyczki nr (...) wskazując na inne w tym zakresie ustalenia z J. K. (1), zgodnie z którymi Umowa pożyczki nr (...) miała zostać całkowicie rozliczona z dniem 1.12.2014r. (dzień zawarcia Umowy pożyczki nr (...), a powód miał zwrócić jej określoną kwotę pieniężną tytułem wcześniejszej spłaty pożyczki. Pozwana na pokwitowaniu rozliczenia II transzy Umowy pożyczki nr (...) wpisała informację o kwestionowaniu przez nią w/w rozliczenia, nadto w Karcie Spłaty Klienta dot. Umowy pożyczki nr (...) samodzielnie wpisała wzmiankę o jej całkowitej spłacie z dniem 1.12.2014r. Od tej pory pozwana zaprzestała dalszej spłaty Umowy pożyczki nr (...), przy czym zgodnie z harmonogramem spłat w/w umowy pożyczki termin spłaty kolejnej raty upływał w dniu 23.02.2015r.

Dowód:- zeznania świadka J. K. (1) – k.74v-76 (nagranie z rozprawy z dn.7.10.2016r., godz.00:27:16- 01:00:39, 01:06:48-01:21:55), zeznania pozwanej – k.79v -81 (nagranie z rozprawy z dn.28.10.2016r., godz.00:31:23-00:50:15, 01:04:50-01:37:45), umowa pożyczki nr (...) – k.9-10 oraz Karty Spłaty Klienta – k. 26-26v, 28-28v, rozliczenie II transzy umowy pożyczki – k. 27, historia spłat Umowy pożyczki nr (...) - k.5v

Na skutek zaniechania spłaty Umowy pożyczki nr (...) powód wypowiedział pozwanej w/w umowę pismem z dnia 15.01.2016r. W odpowiedzi na powyższe pozwana podniosła argumentację co do niewłaściwego rozliczenia Umowy pożyczki nr (...) z uwagi na przyjęty inny termin jej spełnienia i bezzasadne w jej ocenie dublowanie różnych opłat za ten sam okres za dwie umowy pożyczki. Powód w/w pismo potraktował jako reklamację, której nie uwzględnił powołując się na jednoznaczne zapisy Umowy pożyczki nr (...) określające termin płatności II transzy pożyczki.

Dowód: wypowiedzenie umowy k. 29, pismo pozwanej z dnia 5.02.2016r., pismo powoda z dnia 14.03.2016r.

Sąd zważył, co następuje:

Okolicznościami bezspornymi między stronami było zawarcie obydwu umów pożyczek a także spłata Umowy pożyczki nr (...) do kwoty 2.198 zł przez pozwaną Strony różniły się natomiast co do samej treści Umowy pożyczki nr (...) w zakresie dot. spłaty z jej drugiej transzy pozostałej do spłaty Umowy pożyczki nr (...) a w konsekwencji rozliczenia obydwu umów pożyczek. Powód wskazywał, że zgodnie z treścią Umowy pożyczki nr (...) termin do wypłaty II transzy pożyczki został ustalony do dnia 25.02.2015r. co skutkowało przyjęciem, że Umowa pożyczki nr (...) została rozliczona dopiero w dniu wypłaty tej transzy, tj. 21.02.2015r. Pozwana twierdziła natomiast, że z przedstawicielem powoda uzgodniła, iż Umowa pożyczki nr (...) zostanie rozliczona przez powoda z dniem zawarcia Umowy pożyczki nr (...) – tj. 1.12.2014r. Powód w piśmie procesowym z dnia 1.08.2016r. złożył wniosek o przesłuchanie świadka J. K. (1) na okoliczność wykonania przez powódkę obsługi pożyczek w domu oraz braku zastrzeżeń powódki co do ich wykonania. Sporne w tym zakresie było jednakże nie tyle samo wykonanie umów pożyczek przez powódkę, co różne rozumienie zapisów Umowy pożyczki nr (...) przez każdą ze stron a także konieczność ustalenia zgodnego zamiaru stron i celu w/w umowy. Z tych też względów, przy jednoczesnej zgodzie strony pozwanej, Sąd dopuścił dowód z zeznań w/w świadka a następnie z zeznań pozwanej na okoliczność zawarcia i realizacji przez strony obydwu umów pożyczek, ich obsługi w domu a także wzajemnych rozliczeń stron co do ich spłaty. Na marginesie należy zauważyć, że okoliczność rozumienia przez każdą ze stron składanych w ramach zawieranej umowy oświadczeń woli można wykazywać zarówno za pomocą dowodu z przesłuchania stron, jak i innych środków dowodowych, albowiem Sąd zobligowany jest do przeprowadzenia wszelkich dowodów
w celu ustalenia, jak strony rzeczywiście rozumiały pisemne oświadczenie woli i takie postępowanie dowodowe nie uchybia zarówno zakazowi opisanemu w art. 247 kpc (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2008 r., sygn. V CSK 418/07, publ. LEX nr 577236) jak również nie jest sprzeczne z treścią art. 74 kc, zgodnie z którym dowód taki może zostać dopuszczony jeżeli obie strony wyrażają na to zgodę lub żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą – które to obie sytuacje miały miejsce w niniejszej sprawie.

Świadek J. K. (1), która jako przedstawiciel powoda zawierała z pozwaną obydwie umowy pożyczek oraz zajmowała się obsługą ich spłat przez pozwaną, przesłuchana na rozprawie w dniu 7.10.2016r. potwierdziła w całości twierdzenia pozwanej odnośnie ustaleń stron co do okoliczności zawarcia i rzeczywistej treści Umowy pożyczki nr (...) oraz związanej z nią spłaty pozostałej części pożyczki z Umowy pożyczki nr(...). Świadek ten potwierdził, iż jako przedstawiciel powoda przedstawiła pozwanej ofertę zawarcia kolejnej umowy pożyczki w wysokości 3.300 zł, gdzie II transza przeznaczona byłaby w całości na spłatę pozostałej części Umowy pożyczki nr (...) ze skutkiem spłaty na dzień zawarcia Umowy pożyczki nr (...) – tj. z dniem 1.12.2014r. Świadek J. K. (1) potwierdziła tą okoliczność kilkukrotnie zeznając: „ Założenie było takie, że tą drugą umową pani M. spłacała swoją pierwszą pożyczkę. To była spłata w całości tamtej pierwszej pożyczki” (00:28:45-00:31:15); „Z dniem zawarcia tej drugiej umowy to jest z dniem 1.12.2014r. można przyjąć, że ta umowa była spłacona.” (00:37:05-00:37:49); „Pozwana w dniu zawarcia drugiej umowy w dniu 1.12.2014r. miała prawo uważać teoretycznie, że spłaciła pierwszą umowę ponieważ została ona spłacona przez drugą umowę” (00:52:59-00:55:17); „Pierwsza transza 1800 zł została wypłacona a 1500 zł została spłacona ta pierwsza pożyczka. Ta pożyczka pierwsza została spłacona tą drugą transzą w dniu zawarcia drugiej umowy” (00:59:03-00:59:53). Świadek ten następnie potwierdził wprost twierdzenia pozwanej o tym, jaki był rzeczywisty i zgodny cel zawarcia Umowy pożyczki nr (...): „ Założeniem zawarcia drugiej umowy pożyczki była spłata w całości pierwszej umowy pożyczki” (01:00:39-01:02:20). Na podstawie wyżej opisanych zeznań świadka J. K. (1), zgodnych w całości z twierdzeniami a następnie zeznaniami pozwanej, należało przyjąć, iż wbrew zapisom Umowy pożyczki nr (...), strony ustaliły, iż druga jej transza w kwocie 1500 zł zostanie w całości przeznaczona na spłatę pozostałej części pożyczki z Umowy pożyczki nr(...), która zostanie rozliczona nie w dniu 25.02.2015r. (planowana data wypłaty drugiej transzy) lecz już w dniu zawarcia Umowy pożyczki nr (...) tj. 1.12.2014r. i taki był też cel zawarcia tej umowy: jednoczesna spłata pierwszej pożyczki i pozyskanie przez pozwaną nowych środków finansowych w postaci pierwszej transzy w kwocie 1800 zł. Zgodnie z art. 65§2 kc, w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W orzecznictwie powszechnie dopuszcza się taką sytuację, w której właściwy sens umowy ustalony przy zastosowaniu dyrektyw opisanych w art. 65§2 kc będzie odbiegał od jej jasnego znaczenia w świetle reguł językowych (tak Sąd Najwyższy w cytowanym powyżej orzeczeniu z dnia 5 marca 2008 r.; patrz także: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 maja 2016 r.,
sygn. I ACa 1626/15, publ. LEX nr 2071309). Wyłącznie na marginesie należy zauważyć, iż nawet gdyby zapisy Umowy pożyczki nr (...) interpretować tylko na podstawie wykładni literalnej (pomijając zgodny zamiar stron i cel umowy), to te zgodne pisemne oświadczenia woli stron należałoby traktować jako bezwzględnie nieważne na podstawie art.83 kc, jako złożone przez każdą ze stron dla pozoru w celu ukrycia innych oświadczeń woli – dot. rozliczenia Umowy pożyczki nr (...) z dniem 1.12.2014r. jako czynności prawnej dyssymulowanej. Poprzez „inną czynność prawną” w rozumieniu art. 83§1 zd. 2 kc należy przyjmować również umowę tego samego rodzaju co umowa pozorna – ale różniąca się od niej niektórymi składnikami treści np. ceną, lub jak w niniejszym przypadku terminem wypłaty kolejnej transzy pożyczki (tak K. Pietrzkowski w: Kodeks cywilny Tom Iwyd. CH Beck Warszawa 2011, str. 439).

Konsekwencją przyjęcia, że strony w Umowie pożyczki nr (...) przewidziały całkowitą spłatę Umowy pożyczki nr (...) z dniem 1.12.2014r. była konieczność ponownego przeliczenia przez Sąd rozliczenia przez powoda Umowy pożyczki nr (...), albowiem zarzut niewłaściwego jej rozliczenia, a w konsekwencji niewłaściwego rozliczenia Umowy pożyczki nr (...) od początku procesu podnosiła pozwana. Z treści niekwestionowanego przez żądną ze stron dokumentu spłaty pierwszej pożyczki o nazwie (...) (k. 26-26v.), której treść potwierdził również świadek J. K. (2) odnotowująca w nim poszczególne wpłaty rat pożyczki wynikało, że do dnia 21.11.2014r. pozwana spłaciła kwotę 2.095 zł. Ponieważ całkowita kwota do spłaty przez pozwaną z Umowy pożyczki nr (...) wynosiła 3.523,25 zł, to zadłużenie pozwanej z tej umowy w dniu 1.12.2014r. wynosiło 1.428,25 zł (3.523,25 zł – 2.095 zł). Pozwana tą kwotę spłaciła w całości w dniu 1.12.2014r. drugą transzą Umowy pożyczki nr (...) w wysokości 1500 zł. Zgodnie z §27 Umowy pożyczki nr (...), pożyczkobiorca może w każdym czasie spłacić całość lub część łącznego zobowiązania do spłaty przed terminem płatności, a w przypadku całkowitej spłaty przysługuje mu prawo do pomniejszenia Całkowitego kosztu pożyczki wobec pożyczkodawcy o tę część, która dotyczy okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy (k. 25v). Zgodnie natomiast z §1 lit. G w/w umowy pożyczki, tzw. Całkowity koszt pożyczki wynosił 565,36 zł. Skoro zatem Umowa pożyczki nr (...) była zawarta na 25 tygodni, a została spłacona po 15 tygodniach (1.12.2014r.), to powód powinien zwrócić zgodnie z §27 w/w umowy część kwoty Całkowitego kosztu pożyczki za okres pozostałych 10 tygodni (stanowiących 40% czasu, o który w/w pożyczka została skrócona) – a więc kwotę 226,14 zł (565,36 zł x 40%). Tym samym przedstawiony przez powoda a kwestionowany przez pozwaną sposób rozliczenia drugiej transzy kwoty drugiej pożyczki (k.27) był nieprawidłowy, albowiem powód w ramach jej rozliczenia powinien wypłacić pozwanej nie tylko kwotę 71,75 zł (jako różnicę między rozliczeniem pozostałego zadłużenia Umowy pożyczki nr 1 i wypłaty drugiej transzy – która to kwota została w tym samym dniu wpłacona na poczet spłaty Umowy pożyczki nr 2 – vide poz. Nr 5 w: Karta Spłaty Klienta – k.28v), ale także kwotę 226,14 zł.

Przechodząc do rozliczenia spłaty Umowy pożyczki nr (...), okolicznością bezsporną między stronami było, że do dnia 21.02.2015r. pozwana spłaciła ją w kwocie 2.198,00 zł a następnie zaniechała jakiejkolwiek dalszej spłaty. Z przedstawionej Karty Spłaty Klienta dla tejże umowy pożyczki (k. 28v), której treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, wynika, że przedstawiciel powoda (poza dniem zawarcia umowy) był u pozwanej jeszcze trzy razy w domu tj. w dniach 20.12.2014r., 21.01.2015r. oraz 21.02.2015r. w celu poboru rat pożyczki. Zgodnie z §1 lit. H Umowy pożyczki nr (...), opłata za obsługę pożyczki w domu wynosiła 2.405,73 zł, przy czym stosownie do treści §2 lit. d) „opłata za obsługę pożyczki w domu” stanowiła wynagrodzenie pobierane przez pożyczkodawcę od pożyczkobiorcy w przypadku wyboru przez pożyczkodawcę obsługi pożyczki w domu oraz jej wykonania . Skoro pożyczka ta miała zostać spłacona w 44 ratach, to wynagrodzenie za „obsługę pożyczki w domu” stanowiło wynagrodzenie za 44 wizyty przedstawiciela pożyczkodawcy w domu pożyczkobiorcy – tak więc wynagrodzenie za jedną wizytę, podczas której pożyczkodawca spłacił kolejną tygodniową ratę, wynosiło 54,67 zł (2.405,73 zł : 44 tygodnie). Ponieważ przedstawiciel pozwanego, w związku ze spłatą Umowy pożyczki nr (...), była u pozwanej wyłącznie 3 razy, to należne z tytułu wykonanej obsługi pożyczki w domu wynagrodzenie powoda wynosiło łącznie 164,01 zł – stanowiące trzykrotność wynagrodzenia za jedną wizytę domową. Tym samym powód nie może obciążać pozwanej całą kwotą 2.405,73 zł tytułem wynagrodzenia za obsługę pożyczki w domu; skoro w tym zakresie zasadna jest wyłącznie kwota wynagrodzenia za wykonane 3 wizyty domowe – tj. 164,01 zł, to bezzasadnym jest roszczenie powoda o pozostałe wynagrodzenie, które co od kwoty 2241,72 zł (2.405,73 zł – 164,01zł) jest nienależne. Ponieważ pozwana spłaciła z Umowy pożyczki nr (...) do dnia 21.02. (...). kwotę 2198 zł (okoliczność bezsporna), to na ten dzień zobowiązana była do jeszcze do spłaty kwoty 4.697,68 zł (łączne zobowiązanie do zapłaty-§1 lit. I umowy – 6.895,68 zł – 2198 zł). Od tej kwoty odjąć należy jeszcze kwotę 226,14 zł tytułem właściwego rozliczenia Umowy pożyczki nr (...) oraz kwotę 2.241,72 zł, którą powód nie miał prawa naliczyć tytułem wynagrodzenia za obsługę umowy w domu, co łącznie daje należność pozwanej na dzień 21.02.2015r. w kwocie 2.229,82 zł ( 4.697,68 zł – 226,14 zł – 2241,72 zł). Od tej kwoty 2.229,82 zł powód miał prawo naliczyć odsetki umowne za opóźnienie zgodnie z §2 lit. h) oraz §20 Umowy pożyczki nr (...) w wysokości maksymalnej – tj, nie przekraczającej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP za okres od dnia 23.02.2015r. (od tego dnia wg. historii spłat pożyczki pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą kolejnych rat Umowy pożyczki nr (...) – k. 5v). do dnia poprzedzającego złożenie pozwu w łącznej kwocie 239,23 zł, którą należało dodać do kwoty 2.229,82 zł, co skutkowało przyjęciem, iż roszczenie powoda jest zasadne co do kwoty 2.469,05 zł. Sąd uznał za nieuzasadnione dodatkowe roszczenie powoda o zasądzenie od pozwanej kwoty 25 zł tytułem opłat windykacyjnych za wysłanie jednego pisma oraz wykonanie jednego telefonu, albowiem koszty te są w sposób znaczny zawyżone (postanowienia umowy pożyczki w tym zakresie stanowią niedozwolone klauzule umowne) a nadto w żaden sposób powód nie wykazał, by rzeczywiście poniósł te koszty w takiej wysokości. Pozwana w toku procesu kwestionowała dodatkowo możliwość obciążenia jej kosztami ubezpieczenia, opłaty przygotowawczej oraz opłaty za drugą transzę z Umowy pożyczki nr (...), jednakże w ocenie Sądu powód mógł na podstawie w/w umowy obciążyć nimi pozwaną.

Z tych też względów Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.469,05 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oddalając powództwo w pozostałej części.

Sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z art. 100 kpc. Ponieważ powód poniósł łącznie koszty procesu w kwocie 250 zł (opłata od pozwu) a sprawę wygrał w 47,86%, to koszty te należało stosunkowo rozdzielić obciążając pozwaną tymi kosztami w kwocie 119,65 zł - stanowiącymi 47,86% poniesionych przez powoda kosztów.