Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Hanna Wnękowska (spr.)

Sędziowie: SA – Marzanna A. Piekarska-Drążek

SO (del.) – Agnieszka Wilk

Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 r.

sprawy

1.  A. P. ur. (...) w B. s. R.
i H. zd. T.

2.  W. D. ur. (...) w G. s. W.
i S. zd. G.

3.  K. R. ur. (...) w E.
s. A. i H. zd. Z.

oskarżonych o przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 18 maja 2016 r. ,sygn. akt XII K 53/13

I.  wyrok w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych A. P., W. D. oraz K. R. utrzymuje w mocy;

II.  zmienia tenże wyrok w pkt. XVII w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. 1800 zł (+ 23% VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Okręgowym;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za drugą instancję: od A. P. i W. D. po 300 zł a od K. R. – 180 zł oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. oraz A. M. – Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 738 zł (w tym 23% VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

w części dotyczącej oskarżonego W. D..

Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 maja 2016 roku sygn.. XII K 53/13 skazującego m.in. oskarżonego W. D., apelację złożył jego obrońca wnosząc o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych należycie oceniając ujawniony materiał dowodowy.

Odnosząc się do zarzutu 1 apelacji stwierdzić trzeba ,że podniesiony przez obrońcę fakt dwukrotnego pobicia oskarżonego ( w październiku 1999 i w czerwcu 2000 r) oraz jego obawy o życie swoje i żony - nie stanowią okoliczności , które mogłyby ekskulpować oskarżonego.

Wbrew zarzutowi 6 apelacji okoliczności dotyczące przedmiotowych obaw oskarżonego nie zostały przez Sąd Okręgowy pominięte . Stanowią one przedmiot rozważań Sądu na str. 17 i 39 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela argumentację Sądu Okręgowego uznając ją za logiczną i wystarczającą.

Niezasadny jest także zarzut 2 apelacji kwestionujący przypisanie oskarżonemu usiłowania dokonania przedmiotowych przestępstw.

Na wstępie zauważyć trzeba ,że nie wszystkie czyny przypisane oskarżonemu pozostały w fazie usiłowania – czyn opisany w pkt. VI 5 został dokonany.

Z prawidłowo poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych wynika, że zostały przez oskarżonych podjęte wszystkie niezbędne czynności zmierzające bezpośrednio do dokonania przedmiotowych czynów. Poza przedstawieniem niezbędnych dokumentów i prowadzeniem rozmów, zostały złożone wnioski o zawarcie umowy leasingu ( czyn VI 1 i 2) , przy czym z firmą (...) ( czyn VI 1} nawet podpisano umowę leasingową , a nie zrealizowanie jej nastąpiło na skutek – jak zasadnie ustalił Sąd – rezygnacji pokrzywdzonego.

Jedynie do firmy (...) z L. ( czyn VI 4) nie złożono formalnego wniosku o zawarcie umowy leasingowej, jednak nie oznacza to, że czyn ten nie wszedł w fazę usiłowania. Zwrócić należy uwagę , że oskarżeni wysłali do firmy leasingowej (...) przerobione , potwierdzające nieprawdę dokumenty wprowadzając ją w błąd co do wartości maszyny będącej przedmiotem leasingu oraz wiarygodności fikcyjnie zarejestrowanej firmy(...) Warto w tym miejscu przywołać zeznania H. G. ówczesnego pracownika (...), z których wynika ,że zdarzało się , że firmy przysyłały dokumentację bez formalnego wniosku o leasing i że jej weryfikacja następowała mimo braku wniosku o leasing,- co jest oczywiste , bo jedynym celem dla którego dokumenty mogły zostać przysłane było zawarcie umowy leasingowej.

Przedmiotowy czyn nie ograniczył się jednak do wysłania dokumentacji. Oskarżeni prowadzili – jak słusznie podkreślił Sąd - negocjacje co do wysokości kwoty jaką forma leasingowa byłaby skłonna wyłożyć , była nawet propozycja zmiany przedmiotu leasingu . Te wszystkie czynności zmierzały bezpośrednio do zawarcia umowy a złożenie wniosku , po dojściu do porozumienia z firmą leasingową , byłoby już tylko formalnością następującą niejednokrotnie niemal jednocześnie z zawarciem umowy leasingowej.

Działania podejmowane przez oskarżonych nie różniły się od działań podejmowanych przez nich wobec innych firm leasingowych, do których złożyli formalny wniosek o leasing.

Zwrócić należy uwagę ,że o tym czy czyn bezpośrednio zmierza do dokonania czynu zabronionego decyduje całość zachowań wiodących do dokonania.

Uzyskanie zamierzonego przez oskarżonych skutku zależało od wnikliwości osób dokonujących weryfikacji przedstawionej przez oskarżonych dokumentacji.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił jakie czynności w dokonaniu przedmiotowych czynów , w ramach podziału ról, należały do oskarżonego W. D. - skarżący tych ustaleń nie kwestionuje.

Wobec powyższego, skoro oskarżony W. D. współdziałał w tym zakresie ze współoskarżonymi a przestępczemu celowi służyły działania ich wszystkich, wzajemnie się uzupełniające - ocena obrońcy, że czynności oskarżonego miały charakter jedynie organizacyjny i przygotowawczy jest nieuprawniona.

Nieuprawnione jest także stanowisko obrońcy , że dokumentacja wysyłana pokrzywdzonym firmom była celowo wadliwie przygotowywana przez oskarżonego , co dowodzi braku po jego stronie zamiaru popełnienia czynu zabronionego. Obrońca abstrahuje od faktu , że nie wszystkie przypisane oskarżonemu czyny pozostały w sferze usiłowania oraz , że nie we wszystkich przypadkach nie doszło do podpisania umowy leasingowej. Zatem brak jest podstaw do uznania, że - jak twierdzi obrońca - wady owej dokumentacji były tego typu, że dyskwalifikowały wnioski leasingowe ( str. 4 apelacji).

Mając na uwadze , że przygotowywana przez oskarżonego dokumentacja, w tym wyceny , z istoty rzeczy nie odpowiadała rzeczywistości , skoro służyć miała wprowadzeniu w błąd ewentualnych kontrahentów - od wnikliwości jej weryfikacji przez zainteresowanych zależało uzyskanie zamierzonego przez oskarżonych skutku.

Zarzut apelacji przedstawiony w pkt. 3 nie znajduje oparcia w ujawnionych dowodach , a obrońca nie wskazał na czym miały polegać działania oskarżonego zmierzające do zapobiegnięcia dokonania czynu zabronionego.

Wbrew zarzutowi 4 apelacji Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił ,że oskarżony działał w zorganizowanym związku mającym na celu dokonywanie przestępstw . Obrońca kwestionując to ustalenie, nie przedstawił żadnych argumentów na poparcie swego stanowiska.

Odnosząc się do zarzutu 6 apelacji stwierdzić trzeba , że ujawniony materiał dowodowy nie rodzi wątpliwości , o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. Zarzut ten nie został przez skarżącego uzasadniony.

Niezasadny jest także zarzut 5 apelacji dotyczący oddalenia wniosku dowodowego przez Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny nie twierdził by postanowienie Sądu Okręgowego w tym przedmiocie zapadło z obrazą przepisów prawa procesowego.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny, przy uwzględnieniu argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - uznał apelację obrońcy oskarżonego W. D. za niezasadną.

Wymierzone oskarżonemu kary nie noszą cech rażącej niewspółmierności. Zostały orzeczone z uwzględnieniem wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych a okoliczności te znalazły należyty wyraz zarówno w wysokości kar jak i w zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.