Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 r.

sprawy A. G.

obwinionego z art.96 § 1 pkt 5 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 10 czerwca 2016 r. sygn. akt II W 480/15

zaskarżony wyrok zmienia i uniewinnia obwinionego A. G. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. P. K. w L. kwotę 504 złotych tytułem kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym; stwierdza, że koszty procesu w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 630/16

UZASADNIENIE

A. G. obwiniony został o to, że w dniu 17 lutego 2015r. o godz. 20:15 w miejscowości S. na drodze krajowej nr (...) dopuścił do ruchu pojazd marki V. o nr rej. (...) pomimo tego, że pojazd był nienależycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy w postaci zwisającej osłony bezpieczników na pedały sprzęgła i hamulca, co mogło utrudnić prawidłową pracę nóg kierowcy,

tj. o czyn z art. 96 § 1 pkt 5 kw.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim obwinionego A. G. uznał za winnego zarzucanego mu czynu i za czyn ten na podstawie art. 96 § 1 pkt 5 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych; zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go pozostałymi kosztami postępowania w kwocie 100 złotych.

Apelację od tegoż wyroku wniósł obrońca obwinionego. Zaskarżył wyrok w całości i zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  art. 39 § 1 i 2 kpw w zw. z art. 170 § 3 kpw oraz art. 6 ust 3 lit. D Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez pominięcie i nierozpoznanie wniosku dowodowego w przedmiocie przeprowadzenie dowodu z zeznań naocznego świadka zdarzenia z dnia 17 lutego 2015r., pomimo złożenia przedmiotowego wniosku przez obwinionego oraz nieprzeprowadzeniu z urzędu dowodu z zeznań drugiego funkcjonariusza biorącego udział w interwencji, tj. M. R. – co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania wszelkich istotnych okoliczności sprawy, ograniczyło oskarżonemu prawo do obrony i w konsekwencji uniemożliwia przeprowadzenie prawidłowej kontroli instancyjnej wydanego przez Sąd meriti wyroku;

b)  art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk oraz art. 82 kpw w zw. z art. 410 kpk i 4 kpk poprzez powierzchowną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, skutkującą przecenieniem niejasnych i sprzecznych wewnętrznie zeznań Z. K., co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia przez Sąd ustaleń skutkujących uznaniem winy A. G. w popełnieniu zarzucanego mu wykroczenia;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że w samochodzie obwinionego zwisała osłona na pedały sprzęgła i hamulca, która mogła zagrażać bezpieczeństwu w ruchu drogowym (s.2 uzasadnienia) i taki stan techniczny pojazdu wypełniał znamiona wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 kw, podczas gdy w oparciu o materiał dowodowy sprawy nie można poczynić przedmiotowych ustaleń.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji, ewentualnie zmianę wyroku poprzez uniewinnienie A. G. od zarzuconego mu czynu z art. 96 § 1 pkt 5 kw.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się na tyle skuteczna, że doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia A. G. od zarzucanego mu wykroczenia.

Na wstępie wskazać należy, iż zarzut sformułowany jako pierwszy jest bezprzedmiotowy wobec tego, że Sąd Odwoławczy zdecydował o przeprowadzeniu wskazanych dowodów przed Sądem II instancji i faktycznie na rozprawie odwoławczej w dniu 20 grudnia 2016r. przesłuchana została w charakterze świadka żona obwinionego E. G., natomiast świadek M. R. nie stawił się, a obrońca złożył wniosek o reasumpcję postanowienia Sądu Okręgowego dnia 1 grudnia 2016r. i nieprzesłuchiwanie świadka M. R. z uwagi na to, że ze swoim klientem wyjaśnił, iż świadek ten w czasie przedmiotowej kontroli drogowej siedział cały czas w samochodzie, a jego pojazd kontrolował policjant, który został przesłuchany w niniejszej sprawie. Uwzględniając powyższy wniosek Sąd Odwoławczy podjął decyzję o zmianie swojego postanowienia w tym zakresie i zaniechał przesłuchania świadka M. R..

Podzielić należy natomiast zarzut obrony co do dokonania przez Sąd orzekający dowolnej oceny materiału dowodowego, a przede wszystkim oparcie dokonanych ustaleń faktycznych jedynie na zeznaniach funkcjonariusza Policji Z. K., nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań naocznego świadka przedmiotowej kontroli drogowej - żony obwinionego, co skutkowało jednostronną oceną zaistniałego zdarzenia i nieuwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Przesłuchanie na rozprawie odwoławczej obwinionego i jego żony sprawiło, iż nie można za autorem wniosku o ukaranie w sposób wolny od wątpliwości przyjąć, że A. G. przed zatrzymaniem pojazdu do kontroli miał w pojeździe niezamkniętą osłonę bezpieczników, która opadać miała na pedały sprzęgła i hamulca. Przypomnieć należy, iż samochód kierowany przez obwinionego zatrzymany został do kontroli drogowej w dniu 17 lutego 2015r. w miejscowości S. z powodu braku prawego światła w pojeździe. Z uwagi na to, że A. G. przyznał, iż przed wyjazdem światła w pojeździe działały, powyższe uznano za awarię (k. 6v. zeznania świadka Z. K.), obwiniony udał się na stację, zakupił żarówkę, wymienił ją w pojeździe i okazał policjantowi sprawnie działające światła. Nie działające światła nie były powodem skierowania przeciwko obwinionemu wniosku o ukaranie. Funkcjonariusz policji Z. K. przystąpił do dalszej kontroli pojazdu i jak sam zeznał ujawnił wówczas zwisającą na pedały sprzęgła i hamulca osłonę od bezpieczników, co jego zdaniem zagrażało bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Z uwagi na to, że kontrola wnętrza pojazdu odbywała się po upływie pewnego czasu od zatrzymania (wymiana żarówki), a z zeznań świadka E. G. i wyjaśnień obwinionego złożonych w toku postępowania odwoławczego wynika, iż przedmiotowa klapka (osłona) odpadła już na postoju samochodu, bowiem A. G. zaczepił o nią butem wysiadając z pojazdu wówczas, gdy otwierał maskę na polecenie kontrolującego pojazd policjanta. Osłona ta nie była uszkodzona, trzymała się na dwóch zabezpieczeniach i po chwili, według depozycji wskazanych osób, obwiniony klapkę tę zamknął. Z logicznych i spójnych wyjaśnień A. G. wynika, iż pokazywał jeszcze policjantowi, że klapka ta posiada widoczne zabrudzenie od jego buta (dowód na to, że otworzył ją zaczepiając butem). W tej sytuacji, mając na względzie przekazy obwinionego i jego żony, nie sposób w sposób wolny od jakichkolwiek wątpliwości uznać, że osłona bezpieczników nie była zamknięta przed zatrzymaniem obwinionego do kontroli drogowej, a więc wtedy, gdy pojazd znajdował się w ruchu. Niezwłocznie również po stwierdzeniu powyższego przez Z. K. została ona przez obwinionego ponownie zamknięta. Poza tym z uwagi na wskazywany rozmiar osłony - wielkości dowodu osobistego, czy telefonu komórkowego oraz umiejscowienie jej z lewej strony pod kierownicą około 30-40 cm od podłogi, jej otwarcie, zdaniem tych osób, nie mogło spowodować zwłaszcza w czasie postoju zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Poza tym obwiniony stanowczo wskazywał, iż na zewnątrz nie wystawały żadne przewody, a tylko otworzyła się osłona bezpieczników. W związku z powyższym nie można przyjąć, aby osłona była otwarta w momencie, gdy pojazd został zatrzymany do kontroli drogowej i niezwłocznie po ujawnieniu powyższego przez policjanta została ona zamknięta. Poza tym za skarżącym należy stwierdzić, że nawet gdyby obwiniony przed kontrolą prowadził pojazd z otwartą osłoną, to i tak taki stan techniczny pojazdu nie wypełniałby znamion wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 kw. Przypomnieć należy, iż wykroczenie z tego przepisu polega na dopuszczeniu pojazdu nienależycie zaopatrzonego w wymagane urządzenia i przyrządy lub w urządzenia i przyrządy nienadające się do spełnienia swego przeznaczenia. A zatem przepis ten dotyczy dwóch sytuacji:

a) dopuszczenia do jazdy pojazdu, który nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy;

b) dopuszczenia do jazdy pojazdu zaopatrzonego w wymagane urządzenia i przyrządy nienadające się do spełnienia swego przeznaczenia.

Pojazdem nienależycie zaopatrzonym w wymagane urządzenia i przyrządy jest pojazd, który nie posiada urządzeń wymaganych przez przepisy określające warunki techniczne pojazdu (rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262 z późn. zm.). Chodzi tu na przykład o pojazd samochodowy, który nie posiada trójkąta do ustawiania na drodze, przeznaczonego do ostrzegania o obecności unieruchomionego pojazdu, lub gaśnicy umieszczonej w miejscu łatwo dostępnym w razie potrzeby jej użycia (§ 11 ust. 1 pkt 13 i 14 r.w.t.p.). Natomiast pojazd wyposażony jest w wymagane urządzenia i przyrządy nienadające się do spełnienia swego przeznaczenia wówczas, gdy urządzenia te są niesprawne w takim stopniu, że nie spełniają funkcji, do których mają służyć, na przykład niedziałające światła stop, zużyty bieżnik opon. Chodzi zatem o takie niesprawności, które mogą być ujawnione w ramach codziennej obsługi pojazdu (K. Zagoździński, Dopuszczenie do ruchu na drodze publicznej niesprawnego pojazdu, ZW 1980, nr 4-5, s. 85). W niniejszej sprawie nie można mówić o braku zaopatrzenia pojazdu w wymagane urządzenia lub przyrządy, ani też o tym, że zamontowane urządzenia lub przyrządy nie nadawały się do spełnienia swego przeznaczenia tylko z tego powodu, że otwarta została na chwilę plastikowa osłona bezpieczników umieszczona w miejscu, które w ocenie Sądu II instancji, zwłaszcza w czasie postoju auta nie stwarzało żadnego zagrożenia w ruchu drogowym.

Mając powyższe okoliczności na względzie i nie znajdując podstaw do uznania, iż obwiniony zachowaniem swoim opisanym w zarzucie wyczerpał dyspozycję art. 96 § 1 pkt 5 kw, Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Uwzględniając wskazane argumenty Sąd Okręgowy w Siedlcach na podstawie art. 437 § 2 kpk, art. 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw orzekł, jak w wyroku.