Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. i I. małżonków K.

przeciwko P. D.

o zapłatę 90000 zł

I.zasądza od P. D. na rzecz P. i I. małżonków K. 36650 zł (trzydzieści sześć tysięcy sześćset pięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 30 listopada 2009 r. do dnia zapłaty

II. oddala powództwo w pozostałej części

III. zasądza od P. i I. małżonków K. na rzecz P. D.

2159, 63 zł (dwa tysiące sto pięćdziesiąt dziewięć złotych, 63/100) tytułem zwrotu wydatków

IV. nakazuje pobrać od P. i I. małżonków K. na rzecz Skarbu Państwa Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie z zasądzonego roszczenia 2668 zł (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem opłaty sądowej od oddalonego powództwa i 850, 77 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych 77/100) tytułem zwrotu wydatków

V. nakazuje pobrać od P. D. na rzecz Skarbu Państwa Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie 1832 zł (tysiąc osiemset trzydzieści dwa złote) tytułem opłaty sądowej od zasądzonego roszczenia

VI. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego

UZASADNIENIE

W pozwie z 17 czerwca 2011 roku powodowie P. K. i I. K. wnieśli o zasądzenie od pozwanego P. D. solidarnie na ich rzecz kwoty 90.000 zł z ustawowymi odsetkami od 30 listopada 2009 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że 6 sierpnia 2009 roku w A. pomiędzy stronami zawarta została umowa przedwstępna sprzedaży zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr ew. (...)położonej w A. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą nr (...). Zawarcie umowy przyrzeczonej miało nastąpić do 15 listopada 2009 roku. Ustalono, że pierwsza część ceny, tj. 90.000 zł zostanie przez powodów jako Kupujących zapłacona do 25 sierpnia 2009 roku. Pozwany jako Sprzedający w terminie 14 dni od momentu otrzymania zapłaty pierwszej raty zobowiązał się przekazać Kupującym nieruchomość stanowiącą przedmiot umowy. Strony ustaliły, że w przypadku niedotrzymania umowy przez Kupujących, od dnia przekazania nieruchomości do dnia zawarcia umowy przyrzeczonej, Kupujący mają maksymalnie 7 dni na opuszczenie nieruchomości i ponoszą do tego czasu wszystkie bieżące koszty utrzymania nieruchomości, aż do dnia jej zwrotu. W dniu 25 sierpnia 2009 roku powodowie przekazali na rachunek bankowy pozwanego 90.000 zł i zamieszkali w nieruchomości. W czasie zamieszkiwania w nieruchomości powodowie wykryli jej szereg wad fizycznych. Z tego powodu, w dniu 8 listopada 2009 roku poinformowali pozwanego, ze do zawarcia umowy przyrzeczonej nie dojdzie. W tym samym dniu powodowie opuścili nieruchomość, nie przekazali jednak pozwanemu kluczy do nieruchomości, w związku z czym pozwany wniósł przeciwko powodom pozew o eksmisję. W dniu 3 sierpnia 2010 roku powodowie wydali klucze pozwanemu, a pozwany cofnął powództwo o eksmisję. Mimo wezwania pozwany nie zwrócił powodom 90.000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Pozwany zgłosił do potrącenia z wierzytelnością powodów swoją wierzytelność w kwocie 90.000 zł, obejmującą: kwotę 37.000 zł z tytułu zatrzymania zadatku, kwotę 50.600 zł z tytułu bezumownego korzystania przez powodów z nieruchomości w okresie od 8 listopada 2009 roku do 11 sierpnia 2010 roku oraz kwotę 2.400 zł z tytułu opłat za zużycie mediów i ochronę nieruchomości.

Na rozprawie 13 listopada 2014 roku powodowie podtrzymali powództwo. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Z ostrożności procesowej, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części w jakiej przysługuje mu wierzytelność w kwocie 37.000 zł z tytułu zatrzymania zadatku oraz wierzytelność w kwocie 19.306 zł, obejmująca kwotę 17.306 zł z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz kwotę 2.000 zł z tytułu opłat za media.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 6 sierpnia 2009 roku w A. pomiędzy P. D. jako Sprzedającym a P. K. i I. K. jako Kupującymi zawarta została, w zwykłej formie pisemnej, umowa przedwstępna sprzedaży zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr ew. (...), położonej w A. przy ul. (...), gmina C., dla której Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą nr (...). Na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży strony zobowiązały się zawrzeć umowę sprzedaży, mocą której pozwany miał przenieść na powodów prawo własności w/w nieruchomości za cenę 740.000 zł, a powodowie zobowiązali się powyższą nieruchomość za w/w cenę kupić. W § 3 ust. 2 umowy ustalono, że zawarcie umowy przyrzeczonej nastąpi nie później niż do 15 listopada 2009 roku. W § 4 umowy strony uzgodniły, że pierwsza część ceny, tj. 90.000 zł zostanie przez Kupujących zapłacona do 25 sierpnia 2009 roku, druga część ceny, tj. 450.000 zł zostanie zapłacona w terminie trzech dni od dnia zawarcia umowy przyrzeczonej, trzecia i ostatnia część ceny, tj. 200.000 zł zostanie zapłacona w comiesięcznych ratach nie mniejszych niż 20.000 zł każda, począwszy od stycznia 2010 roku do października 2010 roku. Ustalono, że jeżeli Kupujący zdecydują się na zapłatę ostatniej części ceny do końca grudnia 2009 roku, cena nieruchomości zostanie obniżona do 730.000 zł. W § 4 lit. g) uzgodniono, że w razie niewykonania umowy przez Kupujących, Sprzedający jest uprawniony zatrzymać otrzymany zadatek w kwocie 5% wartości nieruchomości, czyli 37.000 zł. W § 4 lit. h) i i) umowy ustalono, że w razie niespełnienia warunków umowy przez Sprzedającego, Sprzedający zobowiązuje się do zwrotu całości zapłaconej przez Kupujących kwoty w terminie 14 dni od dnia niespełniania warunków oraz zobowiązuje się do zapłacenia dodatkowo kwoty stanowiącej 5% wartości nieruchomości, tj. 37.000 zł w terminie 60 dni od dnia niespełnienia warunków. Sprzedający w terminie 14 dni od momentu otrzymania zapłaty pierwszej raty zobowiązał się przekazać Kupującym nieruchomość. Wraz z przekazaniem nieruchomości na Kupujących przeszły wszystkie koszty utrzymania nieruchomości. W § 6 ust. 3 umowy ustalono, że w razie gdyby do czasu zawarcia umowy przyrzeczonej, tj. do 15 listopada 2009 roku ujawniły się jakiekolwiek wady prawne nieruchomości, Kupujący uprawnieni są do odstąpienia od umowy. W § 6 ust. 4 uzgodniono, że w przypadku niedotrzymania umowy przez Sprzedającego, od dnia przekazania nieruchomości do 15 listopada 2009 roku, Kupujący mają maksymalnie 60 dni na opuszczenie nieruchomości i ponoszą dalej wszystkie bieżące koszty jej utrzymania, aż do dnia zwrotu nieruchomości. W § 6 ust. 5 ustalono, że w przypadku niedotrzymania umowy przez Kupującego, od dnia przekazania nieruchomości do 15 listopada 2009 roku, z zawarciem umowy przyrzeczonej włącznie, Kupujący mają maksymalnie 7 dni na opuszczenie nieruchomości i ponoszą dalej wszystkie bieżące koszty jej utrzymania, aż do dnia zwrotu nieruchomości.

W dniu 25 sierpnia 2009 roku powodowie zapłacili pozwanemu kwotę 90.000 zł; przelewu na rachunek bankowy pozwanego dokonała matka powoda A. Z. – potwierdzenie przelewu k. 15.

Przed zawarciem umowy przedwstępnej powodowie oglądali nieruchomość – zeznania pozwanego k. 536 – 539. Pozwany liczył na zawarcie umowy przyrzeczonej w terminie określonym w umowie przedwstępnej. Do podpisania przyrzeczonej umowy sprzedaży jednak nie doszło. Powodowie nie zdecydowali się na zakup nieruchomości od pozwanego, powołując się na wady fizyczne budynku nieruchomości stanowiącej przedmiot sprzedaży. W dniu 8 listopada 2009 roku, drogą e-mailową, powódka poinformowała pozwanego, że do umowy przyrzeczonej nie dojdzie i zażądała zwrotu kwoty 53.000 zł – zeznania pozwanego k. 536 – 539, e-mail z 8 listopada 2009 roku k. 16, e-mail z 12 listopada 2009 roku k. 19 – 20. W piśmie z 14 listopada 2009 roku pozwany wezwał powodów do przystąpienia do umowy przyrzeczonej w dniu 16 listopada 2009 roku albo zwrotu nieruchomości w ciągu trzech dni od otrzymania wezwania, zastrzegając sobie prawo zatrzymania kwoty 37.000 zł – pismo z 14 listopada 2009 roku k. 21. W e-mailu z 23 listopada 2009 roku powódka odmówiła przystąpienia do umowy przyrzeczonej, wskazując że już 8 listopada 2009 roku powodowie złożyli oświadczenie o odstąpieniu od umowy, jednocześnie powódka wyraziła przekonanie, że zatrzymana przez pozwanego kwota 37.000 zł zrekompensuje mu fakt nie dojścia do skutku umowy przyrzeczonej – e-mail z 23 listopada 2009 roku k. 22.

Powodowie w listopadzie 2009 roku opuścili nieruchomość, ale odmówili wydania pozwanemu kluczy do nieruchomości, które przechowywała matka powoda. W pismach z 7 grudnia 2009 roku pozwany ponowił wezwanie zwrotu nieruchomości w terminie trzech dni od otrzymania wezwania, zastrzegając, że w przypadku niewydania nieruchomości naliczy odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości 5.000 zł miesięcznie począwszy od 8 listopada 2009 roku, która to kwota miała być potrącana z kwoty 53.000 zł – pisma pozwanego z 7 grudnia 2009 roku k. 24 i 25.

W grudniu 2009 roku pozwany wniósł przeciwko powodom pozew o eksmisję – pozew k. 27 – 28.

W piśmie z 4 stycznia 2010 roku powodowie ponownie wezwali pozwanego do zwrotu kwoty 53.000 zł, wskazując jednocześnie, że klucze do nieruchomości pozostają do odebrania pod adresem zamieszkania matki powoda – I. K. – wezwanie do zapłaty z 4 stycznia 2010 roku k. 150.

Ostatecznie, w dniu 3 sierpnia 2010 roku, na sali sądowej przed Sądem Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim, powodowie przekazali pozwanemu klucze do nieruchomości. Pozwany cofnął pozew o eksmisję. Postanowieniem z 3 sierpnia 2010 roku Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim umorzył postępowanie wobec cofnięcia pozwu – postanowienie k. 166.

W piśmie z 15 marca 2011 roku powodowie wezwali pozwanego do zwrotu kwoty 90.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 30 listopada 2009 roku do dnia zapłaty – wezwanie do zapłaty k. 32 – 33. Powyższe wezwanie pozwany otrzymał 28 marca 2011 roku – dowód doręczenia k. 34. W odpowiedzi na powyższe wezwanie, w piśmie z 1 kwietnia 2011 roku pozwany odmówił zwrotu żądanej przez powodów kwoty – pismo pozwanego z 1 kwietnia 2011 roku k. 35 – 36.

Postanowieniem z 7 lutego 2013 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ds. szacowania czynszów na okoliczność wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie przez powodów z nieruchomości pozwanego w okresie od listopada 2009 roku do 11 sierpnia 2010 roku. W opinii z 5 czerwca 2013 roku biegły sądowy L. F. ustalił, że łączna wysokość odszkodowania wynosi 17.306 zł. Biegły oszacowania czynszu dokonał w oparciu o wartość nieruchomości opisaną w zawartej przez strony przedwstępnej umowie sprzedaży, przyjmując funkcjonującą na rynku, na terenach wiejskich 3% stopę zwrotu z wynajmu domów – opinia k. 308 – 312, wysłuchanie biegłego k. 414 – 415. Pozwany zakwestionował powyższą opinię, wnosząc o zobowiązanie biegłego do sporządzenia opinii uzupełniającej na okoliczność ustalenia wartości czynszu metodą porównawczą, biorąc pod uwagę nieruchomości położone w gminie L. i P. na terenie powiatu (...). W opinii uzupełniającej, sporządzonej zgodnie z żądaniem pozwanego metodą porównawczą, biegły sądowy ustalił wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie przez powodów z nieruchomości pozwanego w okresie od listopada 2009 roku do 11 sierpnia 2010 roku na kwotę 16.839 zł – opinia uzupełniająca k. 440 – 457, opinia ustna k. 507 – 509. Żadna ze stron nie podważyła skutecznie powyższej opinii.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, korespondencji między stronami, opinii biegłego sądowego L. F. k. 440 – 457, k. 507 – 509, niekwestionowanych twierdzeń stron oraz zeznań pozwanego k. 536 – 539. Zeznania powołanych w sprawie świadków: A. Ś. k. 247, I. M. k. 247 – 248 i P. Z. k. 287 niewiele wniosły do sprawy. Ich wiedza na temat okoliczności sprawy była znikoma. Sąd pominął dowód z przesłuchania powodów w charakterze strony, wobec tego, że wezwani prawidłowo na rozprawę w dniu 13 listopada 2014 roku – nie stawili się na przesłuchanie ( art. 302 § 1 zd. drugie k.p.c.). Stan faktyczny sprawy nie budził zasadniczych wątpliwości. Fakt zawarcia przez strony przedwstępnej umowy sprzedaży oraz zapłaty przez powodów kwoty 90.000 zł nie pozostawał sporny. Bezsporna była również treść korespondencji stron. Strony przede wszystkim inaczej interpretowały moc prawną zapisów łączącej je umowy i wywodziły z tychże zapisów odmienne skutki prawne.

Sąd zważył, co następuje.

Zdaniem Sądu powództwo jest częściowo zasadne. Bezsporne jest, że strony łączyła umowa przedwstępna, określająca termin zawarcia umowy przyrzeczonej, oraz że umowa przedwstępna nie została wykonana, bowiem nie doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej. Poza sporem jest, że powodowie zapłacili pozwanemu 90.000 zł, nie ma przy tym znaczenia, że przelewu dokonała matka powoda, a nie bezpośrednio powodowie.

Żądanie zwrotu kwoty wpłaconej na poczet ceny opierało się na tym, że nie doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej, zatem świadczenie to, jako nienależne, powinno być zwrócone. Zgodnie z 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. W niniejszej sprawie należało przyjąć, że zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty. Zatem to co świadczyli powodowie na podstawie umowy przedwstępnej, z uwagi na niedojście do zawarcia umowy przyrzeczonej, pozwany winien był zwrócić.

Jednocześnie, w ocenie Sądu należało uznać skuteczność potrącenia z wierzytelnością powodów w wysokości 90.000 zł wierzytelności pozwanego w łącznej wysokości 53.350 zł.

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Strony umowy mogą przyjąć na siebie ryzyko niewykonania umowy. Ochrona interesów stron wymaga, aby wynikało to z wyraźnego sformułowania umowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r., III CK 357/2005, Monitor Prawniczy 2009/1 str. 48). W § 4 lit. g) umowy ustalono, że w razie niewykonania umowy przez Kupujących, Sprzedający jest uprawniony zatrzymać 5% wartości przedmiotu umowy, tj. 37.000 zł. Spełnieniem świadczenia z umowy przedwstępnej jest złożenie w terminie przewidzianym dla zawarcia umowy przyrzeczonej odpowiedniego oświadczenia woli. Jeżeli umowa przedwstępna jest dwustronnie zobowiązująca, do wykonania wynikającego z niej zobowiązania dochodzi przez złożenie oświadczeń woli przez obie strony. Brak oświadczeń oznacza niewykonanie zobowiązania. Tej stronie, która była gotowa do zawarcia umowy przyrzeczonej i wyraziła wobec drugiej strony wolę jej zawarcia nie można zarzucić uchylania się od zawarcia umowy przyrzeczonej, a tym samym – niewykonania zobowiązania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2003 r., V CKN 74/01, niepubl.). Podkreślić należy, że w celu osiągnięcia wspólnego celu jakim jest zawarcie umowy przyrzeczonej, wymagane jest współdziałanie stron polegające na wyrażeniu wobec siebie gotowości zawarcia tej umowy. W tym zakresie strony są wobec siebie wzajemnie uprawnione i zobowiązane w tym sensie, że każda z nich może wezwać drugą stronę do wykazania woli zawarcia umowy ostatecznej i może uzależnić swoje zachowanie od postawy drugiej strony, ale jednocześnie każda z nich ma obowiązek zawarcia umowy przyrzeczonej, niezależnie od tego, czy druga strona skorzystała z uprawnienia do wystosowania wezwania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2003 r., V CKN 74/01, niepubl.). W ocenie Sądu powodowie nie mieli podstaw do odstąpienia od zawarcia umowy przyrzeczonej, szukali pretekstów usprawiedliwiających ich brak gotowości do zawarcia umowy przyrzeczonej i nie byli zainteresowani jej zawarciem. Powodowie nie wykazali, że przedmiot umowy obarczony był wadą fizyczną w rozumieniu art. 556 § 1 k.c. Z analizowanych przez Sąd dowodów wynika, że dla obu stron umowy nie ulegało wątpliwości, że gdyby do zawarcia umowy przyrzeczonej nie doszło z winy powodów, to pozwany miał prawo zatrzymać kwotę 37.000 zł. Pozwany był zatem uprawniony do zatrzymania kwoty 37.000 zł zgodnie z § 4 lit. g) przedwstępnej umowy sprzedaży, ponieważ nie doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej z winy powodów.

Stosownie do art. 224 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. i art. 230 k.c. zarówno samoistny, jak i zależny posiadacz cudzej rzeczy w złej wierze obowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy. Podstawa roszczenia o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości ma charakter faktyczny w tym sensie, że powstaje wskutek niepopartego tytułem prawnym wykorzystywania cudzej nieruchomości. Dochodzi zatem do wkroczenia w sferę uprawnień właścicielskich, co powoduje aktualizację możliwości żądania, aby ten, kto bez tytułu prawnego z rzeczy korzysta, uiścił na rzecz właściciela odpowiednie wynagrodzenie. Posiadacz jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy bez względu na to, czy właściciel rzeczy, nie korzystając z niej, poniósł jakąkolwiek stratę i niezależnie od tego, czy posiadacz faktycznie korzystał z rzeczy – odnosząc wymierną korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (tak A. Cisek, komentarz do art. 224 k.c. (w:) Kodeks cywilny. Komentarz pod red. E. Gniewka, Warszawa 2008, s. 375). Umowa przedwstępna przestaje obowiązywać wtedy, gdy zostaje rozwiązana przez obie strony lub jedna ze stron od niej skutecznie odstąpi. Powodowie odstąpili od umowy 8 listopada 2009 roku. Zatem od 8 listopada 2009 roku zajmowali nieruchomość pozwanego bez tytułu prawnego. Do 3 sierpnia 2010 roku, tj. do momentu wydania kluczy, pozwany był pozbawiony zupełnie możliwości korzystania z nieruchomości. Powodowie nie usprawiedliwili dostatecznie tak długiego przetrzymywania nieruchomości. Ustalając wysokość należnego pozwanemu wynagrodzenia, Sąd w całości oparł się na pisemnej uzupełniającej opinii z 10 marca 2014 roku, sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości. W opinii tej biegły, dokonując analizy rynku wynajmu nieruchomości podobnych, ustalił wysokość czynszu najmu. Biegły wyliczył wartość rynkową czynszu w kwocie 16.839 zł za okres od dnia 8 listopada 2009 roku do dnia 11 sierpnia 2010 roku, tj. za 275 dni bezumownego korzystania z nieruchomości, tymczasem zwrot nieruchomości nastąpił 3 sierpnia 2010 roku. Odszkodowanie za 267 dni bezumownego korzystania z nieruchomości wynosi 16.350 zł. Żadna ze stron nie domagała się dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego. Opinia uzupełniająca była logiczna, dokładna i profesjonalna. Biegły w sposób przekonujący odniósł się do postawionych opinii zarzutów. Brak było więc podstaw, aby w oparciu o przedmiotowy szacunek, nie poczynić ustaleń w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 498 k.c. , gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym; wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Mając powyższe na uwadze, od dochodzonej przez powodów kwoty 90.000 zł należało odjąć kwotę 37.000 zł z tytułu umownego prawa zatrzymania oraz kwotę 16.350 zł z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, co dało kwotę 36.650 zł., którą Sąd zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów. Orzeczenie w kwestii odsetek od powyższej kwoty znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 481 k.c. , zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. oraz art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Powodowie wygrali spór w ok. 40%, zasadnym było zatem stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu.