Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Sędziowie:		SO Dariusz Półtorak SO Karol Troć
Protokolant:	st. sekr. sąd. Marzena Głuchowska

przy udziale Prokuratora Luby Fiłoc

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r.

sprawy J. G.i M. G.

oskarżonych o przestępstwa z art. 279 §1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 14 maja 2013 r. sygn. akt II K 1050/09

wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że uchyla orzeczenia z pkt I i VIII i sprawę oskarżonych J. G. i M. G. w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia przekazuje Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim do ponownego rozpoznania; w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; stwierdza, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 403/13

UZASADNIENIE

J. G. i M. G. oskarżeni byli o to, że:

I.  w dniu 21 stycznia 2009 r. w S., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w tym z innymi osobami, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamków fabrycznych, alarmu oraz zabezpieczenia kodowego, przy wykorzystaniu skradzionych wcześniej kluczyków oraz karty kodowej, zabrali w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) o nr rej. (...) o wartości 45 tysięcy złotych, stanowiący własność (...) Spółka z o. o. w S. reprezentowanej przez Z. S., przy czym J. G. popełnił to przestępstwo przed upływem 5 lat od odbycia łącznie ponad roku kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 279§1 kk wobec M. G.

a wobec J. G. o czyn z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

II.  w dniu 21 stycznia 2009 r. w H., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu, z niezamkniętego budynku przy ul. (...) zabrali w celu przywłaszczenia kurtkę z pieniędzmi w kwocie 400 zł, karty uprawniające do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (...) Bank w ilości dwóch oraz dwie Banku (...) S. A., stanowiące własność S. R. oraz jego dowód osobisty, a także usunęli, a następnie ukryli należące do S. R. dokumenty w postaci prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego samochodu marki P. (...) o nr rej. (...), którymi to dokumentami nie mieli prawa wyłącznie rozporządzać, przy czym J. G. przestępstwo to popełnił przed upływem 5 lat od odbycia ponad roku kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278§1 i §5 kk w zb. z art. 275§1 kk w zw. z art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk w stosunku do M. G.,

a wobec J. G. o czyn z art. 278§1 i §5 kk w zb. z art. 275§1 kk w zw. z art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

III.  w okresie od 19 grudnia 2008 r. do 21 stycznia 2009 r. w W. D. W. i D. F., województwo (...), wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, przyjęli samochód marki P. (...) z 2004r. o nr rej. (...) nr VIN (...), wartości nie mniejszej niż 16.400 zł, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, a następnie w miejscu usunięcia fabrycznego oznaczenia VIN nanieśli numery identyfikacyjne legalnie nabytego samochodu powypadkowego P. (...) nr rej. (...) o nr VIN (...), przy czym J. G. przestępstwo to popełnił przed upływem 5 lat od odbycia ponad roku kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 12 kk w zw. z art. 291§1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11§2 kk w stosunku do M. G.,

a wobec J. G. o czyn z art. 12 kk w zw. z art. 291§1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

IV.  od bliżej nieustalonego dnia do 21 stycznia 2009 r. w W. F., wspólnie i w porozumieniu usunęli, a następnie ukryli dowód osobisty (...)wystawiony na R. D. oraz dowód osobisty serii (...) wystawiony na P. P., którymi to dokumentami nie mieli prawa wyłącznie rozporządzać

tj. o czyn z art. 276 kk

oraz J. G. o to, że:

V.  w okresie od sierpnia 2008 r. do 21 stycznia 2009 r. w nieustalonym dokładnie miejscu na terenie Polski przerobił w sposób mechaniczny, poprzez wymianę zdjęcia, w celu użycia za autentyczny dowodu osobistego serii (...) wydany w dniu 1 marca 2004 r. przez Prezydenta Miasta S. dla W. K.,

tj. o czyn z art. 270§1 kk

Wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim:

I.  oskarżonego J. G. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt I a/o;

II.  oskarżonego J. G. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II a/o uznał za winnego tego: że w dniu 21 stycznia 2009 r. w H., powiat (...) z niezamkniętego budynku przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia kurtkę z pieniędzmi w kwocie 400 zł, karty banku (...) w ilości dwóch sztuk oraz banku (...) S. A. w ilości dwóch sztuk uprawniające do podjęcia pieniędzy z automatów bankowych stanowiące własność S. R., a także jego dowód osobisty, a następnie ukrył należące do S. R. dokumenty w postaci prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego samochodu marki P. (...) o nr rej. (...), którymi to dokumentami nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, przy czym przestępstwo to popełnił przed upływem 5 lat od odbycia ponad roku kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu stanowiącego występek z art. 278§1 i §5 kk w zb. z art. 275§1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art.11§2 kk oraz w zw. z art. 64§1 kk i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego J. G. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt III a/o uznał za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie w okresie od 19 grudnia 2008 r. do 21 stycznia 2009 r. w W. D. W., województwo (...), działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, przyjęli samochód marki P. (...) z 2004 r. o nr rej. (...) nr VIN (...), wartości nie mniejszej niż 16.400 zł, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, a następnie w miejscu usunięcia fabrycznego oznaczenia VIN naniósł numery identyfikacyjne legalnie nabytego samochodu powypadkowego P. (...) nr rej. (...) o nr VIN (...), przy czym przestępstwo to popełnił przed upływem 5 lat od odbycia ponad rok kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu stanowiącego występek z art. 12 kk w zw. z art. 291§1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 291§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego J. G. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt IV a/o;

V.  oskarżonego J. G. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt V a/o, stanowiącego występek z art. 270§1 kk i za czyn ten na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył mu kare 6 miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie ar. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego w pkt II, III i V wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył J. G. łączną karę 2 lat pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. G. okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach od 21 stycznia 2010 r. do 10 czerwca 2010 r., tj. 141 dni, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności;

VIII.  oskarżoną M. G. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu z pkt I a/o;

IX.  oskarżoną M. G. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt II a/o uznał za winną tego, że w dniu 21 stycznia 2009 r. w H., powiat (...), ułatwiła J. G. popełnienie przestępstwa w ten sposób, że dostarczyła mu środek przewozu i jako kierowca pojazdu zawiozła J. G. w okolicę posesji przy ul. (...), następnie oczekiwała na niego, a po dokonanym przez niego zaborze w celu przywłaszczenia kurtki z pieniędzmi w kwocie 400 zł, kart banku (...) w ilości dwóch sztuk oraz banku (...) S. A. w ilości dwóch sztuk uprawniających do podjęcia pieniędzy z automatów bankowych, a także dowodu osobistego stanowiącego własność S. R. odebrała go z miejsca przestępstwa ułatwiając ucieczkę, tj. czynu stanowiącego występek z ar. 18§3 kk w zw. z art. 278§1 i §5 kk w zb. z art. 275§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał ją, zaś na podstawie art. 19§1 kk w zw. z art. 278§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 kk kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przyjmując na podstawie art. 33§3 kk, iż jedna stawka dzienna jest równoważną kwocie 10 zł;

X.  oskarżoną M. G. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu z pkt III a/o;

XI.  oskarżoną M. G. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu z pkt IV a/o;

XII.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk w zw. z art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej oskarżonej M. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 lat;

XIII.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonej okres jej zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie w dniach 21 stycznia 2009 r. do dnia 28 stycznia 2009 r. tj. osiem dni przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

XIV.  na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił (...) S.A. z siedzibą w S., ul. (...) samochód marki P. o pierwotnych numerach VIN (...) przechowywany na parkingu (...) w M. ul. (...);

XV.  zwolnił oskarżonych od uiszczania opłaty oraz zwolnił oskarżonego J. G. od zwrotu wydatków postępowania, zaś od M. G. tytułem zwrotu części wydatków postępowania zasądził kwotę 500 zł, w pozostałym zakresie wydatki postępowania, przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator Rejonowy w Mińsku Mazowieckim, który na zasadzie art. 425 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych J. G. i M. G. co do winy w zakresie czynów z pkt I, II, III.

Powołując się na przepisy art. 427 i art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania karnego – art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424§1 kpk, co miało wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na jednostronnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, dokonanej z przekroczeniem przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów, wyłącznie na korzyść oskarżonych J. G. i M. G. w zakresie ich współsprawstwa przy popełnieniu zarzucanych im w pkt I, II, III aktu oskarżenia czynów bez uwzględnienia okoliczności przemawiających na ich niekorzyść jak również, w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, na niedostatecznym rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy i zgromadzonego materiału dowodowego oraz sporządzeniu pisemnego uzasadnienia wyroku w sposób nie spełniający wymogów przez przepisy prawa karnego procesowego, a mianowicie nie wskazania w uzasadnieniu podstaw zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu z pkt II co do M. G. i całkowitego pominięcia rozważań związanych z kwestią jej współsprawstwa w zakresie czynu z pkt III, podczas gdy szczegółowa analiza zgromadzonych w toku postępowania dowodów we wzajemnym ich powiązaniu z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, prowadzi do wniosku, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu i dopuścili się zarzucanych im w akcie oskarżenia w pkt I, II, III czynów.

Stawiając powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów z pkt I,II, III aktu oskarżenia co do J. G. i M. G. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

Sad Okręgowy zważył, co następuje:

Jedynie apelacji prokuratora w zakresie zarzutów dotyczących czynu z pkt I aktu oskarżenia nie można odmówić słuszności i dlatego w tej części wyrok należało uchylić, a sprawę przekazać Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W pozostałym zakresie apelacja prokuratora jest niezasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Rację ma apelujący prokurator twierdząc, iż Sąd I instancji oceniając dowody dotyczące czynu z pkt I aktu oskarżenia dokonał jednostronnej, dowolnej oceny tych dowodów, wyłącznie na korzyść oskarżonych: J. G. i M. G. w zakresie ich współsprawstwa w popełnieniu tego czynu. Sąd I instancji uzasadniając swój wyrok w części dotyczącej przedmiotowego przestępstwa stwierdził, iż brak jest dowodów pozwalających na przyjęcie, że oskarżeni J. i M. G. działając wspólnie i w porozumieniu z P. J. i P. S. uczestniczyli w kradzieży z włamaniem do samochodu marki T. (...) nr rej. (...) na szkodę (...) SA, a nawet, by mieli pomagać w ukryciu tego samochodu.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy przeprowadził jednak mało wnikliwie analizę tych dowodów i niedostatecznie, sprzecznie z dyrektywami art. 7 kpk ocenił zeznania świadków – funkcjonariuszy policji, którzy tego dnia prowadzili działania polegające m. in. na obserwowaniu oskarżonego J. G..

Przede wszystkim Sąd nie rozważył powodów, które legły u podstaw zarządzenia takiej obserwacji przez organy ścigania. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż już przed tym zdarzeniem policja posiadała pozaprocesowe informacje, że sprawcą licznych kradzieży samochodów na tym terenie, popełnianych na tzw. „śpiocha”, bądź na „klamkę” jest oskarżony J. G. i współdziałające z nim inne osoby. Dlatego też podjęto obserwację tego oskarżonego celem zweryfikowania tych informacji.

Świadek D. K. zeznał, iż prowadząc tą obserwację wraz z innymi policjantami, o godz. 21:00 zauważyli nagle wyjeżdżający z posesji przy ul. (...) w S. samochód marki T. (...) nr rej. (...) koloru srebrnego, który uderzając drzwiami od strony kierowcy w bramę wjazdową bardzo szybko pojechał ul. (...) w kierunku H.. Samochód ten pilotowany był przez całą drogę przez dwa jadące z przodu samochody: P. (...) nr rej. (...), w którym znajdowały się dwie osoby oraz F. (...) nr rej. (...) koloru czerwonego, w którym znajdował się tylko kierowca. Z treści zeznań tego świadka wynika również, że wszystkie pojazdy jechały jeden za drugim przez D., H., S., a następnie do W. W., gdyż na wysokości ul. (...) zatrzymały się, przy czym F. (...) zatrzymał się po prawej stronie przy nr 55, samochód P. – przy ulicy (...), zaś T. (...) zaraz obok na parkingu osiedlowym – po przeciwnej stronie ul. przy ul. (...). Na uwagę zasługuje fakt, że samochody te w czasie całej drogi były obserwowane przez policjantów, zaś bez wątpienia samochodem marki P. jechali J. i M. G.. Wg tego świadka, nie ulegało wątpliwości, że samochody F. (...) i P. pilotowały skradzioną T. (...), bo samochody przez całą drogę jechały blisko siebie tj. od momentu wyjechania T. (...) z posesji na ulicę aż do zatrzymania oskarżonych. Takiej samej treści zeznania złożył drugi z policjantów obserwujących tego oskarżonego tj. K. T.. Świadek M. T. zeznał, że jako kierownik Sekcji (...) (...) nadzorował działania przeciwko grupie złodziei samochodowych, trudniących się kradzieżami mieszkaniowymi i włamaniami „na śpiocha”, w skład której wchodził J. G. – jako lider grupy i jego koledzy o pseudonimach (...), (...), (...). Obserwację J. G. prowadzono przez wiele dni, aż do jego zatrzymania. Około godz. 21:00 zauważyli wyjeżdżający z posesji samochód marki T. (...), a po krótkiej chwili, przed tym samochodem pojawił się samochód J. G. – marki P. i samochody te tak jechały aż do miejsca zatrzymania.

Skoro więc Sąd I instancji uznał te zeznania za wiarygodne i znajdujące potwierdzenie w dowodach z dokumentów, to w ocenie Sądu odwoławczego nieprzekonywujące było uznanie, że takie asystowanie pojazdowi kradzionemu i udanie się J. G. w kierunku samochodu skradzionego, nie przesądza o współsprawstwie. Sąd I instancji uznał w tym zakresie za wiarygodne wyjaśnienia M. G., iż J. G. został powiadomiony telefonicznie o skradzionym pojeździe i rozmówca chciał, aby J. G. znalazł na niego kupców, zaś oskarżony jedynie wyraził gotowość obejrzenia samochodu, nie obiecując jednak pomocy w zbyciu aż do obejrzenia samochodu. Sąd Rejonowy niedostatecznie jednak rozważył treść wyjaśnień zarówno M. G., jak też J. G. oraz świadków: P. S. i P. J. w konfrontacji z wiarygodnymi zeznaniami wyżej wymienionych policjantów. Zwrócić należy uwagę, iż w przeciwieństwie do konsekwentnych, jednolitych i spójnych zeznań tychże policjantów, wyjaśnienie obojga oskarżonych i zeznania sprawców kradzieży – P. S. i P. J. w żadnej mierze nie mogą być uznane za jednolite i spójne. P. S. i P. J. zupełnie inaczej niż oskarżeni J. i M. G. opisują przebieg tego zdarzenia. P. S. i P. J. nie tylko przerzucają na siebie winę w zakresie decyzji o dokonaniu kradzieży tego samochodu, ale sprzecznie opisują drogę, jaką przebyli do miejsca ich zatrzymania. P. J. zupełnie inaczej niż J. G. i M. G. opisuje treść rozmowy telefonicznej, raz twierdząc, że chciał tylko porozmawiać z J. G., innym razem – że chciał pożyczyć pieniądze i umówił się z J. G. w pobliżu delikatesów, a nie na parkingu. J. G. zaś twierdził, że umówili się z P. J. na parkingu koło kościoła. Zdaniem oskarżonego J. G. i jego żony M. G. telefoniczna propozycja spotkania z P. J. miała miejsce, gdy byli przed swoim blokiem w F. na ul. (...) i stamtąd wracali na umówiony parking przed kościołem w W. W.. Takie twierdzenia są sprzeczne z zeznaniami policjantów obserwujących tego dnia samochód J. G.. Oskarżony ten twierdził również, że czekał na tym parkingu na pozostałych około 15 minut, co też jest sprzeczne z zeznaniami tychże policjantów. Także wyjaśnienie J. G. są sprzeczne z wyjaśnieniami M. G., bowiem J. G. twierdził, że P. J. chciał chyba pożyczyć pieniądze, zaprzeczył też, by rozmawiali o jakimś samochodzie, zaś M. G. twierdziła, że chodziło o znalezienie kupca na skradziony samochód.

Zgodnie z art. 7 kpk Sąd I instancji zobowiązany był rozważyć te dowody nie tylko pojedynczo, ale we wzajemnym ze sobą powiązaniu, zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym między innymi rozważyć, czy logiczne byłoby uznanie za wiarygodne, że J. G. jechał do innej miejscowości pożyczyć koledze pieniądze, zamiast umówić się z nim we własnym domu, biorąc pod uwagę późną porę i fakt, że to kolega miał interes do niego, a nie odwrotnie, zwłaszcza, że pojechał tam mimo późnej pory z żoną i małym dzieckiem itp. Analizując i rozważając te zeznania i wyjaśnienia nie sposób było więc uznać tych wszystkich twierdzeń za wiarygodne, jak uczynił to Sąd I instancji ze względu na istotne sprzeczności w ich treści.

W związku z powyższym obowiązkiem Sądu było bardziej wnikliwe i wszechstronne przeanalizowane treści tych dowodów, a następnie dokonania ich oceny zgodnie z dyrektywami art. 7 kpk. Nie bez znaczenia na ocenę tych dowodów miałoby przeanalizowanie znajdujących się w aktach sprawy bilingów z rozmów telefonicznych pomiędzy P. J. i J. G. (z nr telefonów J. G. i M. G.) i skonfrontowanie ich z wyjaśnieniami tych oskarżonych tj. czy to była tylko jedna rozmowa (o ile dotyczyła pożyczki pieniędzy), czy też kontaktowali się w tym czasie wielokrotnie i jak często. Sąd nie rozważał w ogóle tych dowodów, a wnioski z analizy mogłyby mieć wpływ na treść wyroku w zakresie tego czynu.

Niezależnie od powyższego Sąd I instancji nie rozważał także kwestii ewentualnego pomocnictwa psychicznego w popełnieniu przestępstwa paserstwa umyślnego przez M. i J. G.. W świetle powyższego Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, że Sąd I instancji nie rozważył i nie wyjaśnił wszystkich okoliczności tego zdarzenia i dlatego też wyrok w tej części uchylił, a sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu tej sprawy, Sąd Rejonowy przeprowadzi przewód sądowy w zakresie tylko tego czynu, w toku którego poza przesłuchaniem oskarżonych, przesłucha w charakterze świadków policjantów biorących udział w obserwacji J. G. oraz P. J. i P. S. w dniu 21.01.2009 r., a także przeanalizuje znajdujące się w aktach sprawy bilingi rozmów telefonicznych oraz inne dokumenty dotyczące tego czynu, a następnie dokona bardzo wnikliwej i wszechstronnej oceny tych dowodów, zgodnej z dyrektywami art. 7 kpk.

W przeciwieństwie do czynu z pkt I aktu oskarżenia, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się okoliczności, które skutkowałyby koniecznością uchylenia lub zmiany wyroku w pozostałej zaskarżonej części.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących czynu z pkt III aktu oskarżenia, a dotyczących uniewinnienia oskarżonej M. G., Sąd Odwoławczy zarzut ten uznał za pozbawiony jakichkolwiek merytorycznych podstaw.

Jakkolwiek faktycznie uzasadnienie wyroku Sądu I instancji jest wyjątkowo zwięzłe w tym zakresie, to jednak wbrew twierdzeniom apelującego możliwa była kontrola odwoławcza tego orzeczenia. Na karcie 4-tej uzasadnienia (k. 2517) Sąd I instancji stwierdził, że brak jest dowodów wskazujących na to, że oskarżona ta, wspólnie z mężem podjęła jakiekolwiek działania w kierunku nabycia lub ingerencji w numery VIN tego pojazdu. Do takiej konstatacji Sąd Rejonowy doszedł po przeanalizowaniu wyjaśnień oskarżonych: J. G. i M. G. oraz wobec stwierdzenia, że brak jest innych dowodów, które podważałyby ich wyjaśnienia w części dotyczącej tego przestępstwa.

Sąd odwoławczy po wnikliwym przeanalizowaniu tej sprawy nie znalazł podstaw do podważenia zasadności tego orzeczenia. Przede wszystkim zauważyć należy, że materiał dowodowy dotyczący tego przestępstwa jest bardzo skąpy, a sprawcy działali w taki sposób, by uniemożliwić ich identyfikację i w związku z tym Sąd mógł poczynić swoje ustalenia jedynie na tych dowodach, które w istocie przeprowadził.

Z dowodów tych bezspornie wynika, że samochód marki P. nr rej. (...) został skradziony w nocy 19 grudnia 2008 r. z posesji przy ul. (...) w W. na szkodę P. D. i K. D.. Z zeznań P. D., który w tym czasie użytkował ten pojazd wynika, że samochód ten był zaparkowany na podjeździe do bramy posesji sąsiadującej z posesją nr (...) i był zamknięty na zamek centralny za pomocą pilota, a także miał założoną blokadę skrzyni biegów. Sprawcy kradzieży samochodu najpierw dokonali włamania do domu J. M. na tzw. „śpiocha”, skąd zabrali kurtkę P. D., w której znajdowały się kluczyki do samochodu marki P. nr rej. (...), a następnie zabrali z tej kurtki kluczyki do samochodu, zaś kurtkę porzucili na tej posesji. Mieszkańcy tejże posesji nie byli świadkami przedmiotowej kradzieży. Świadkami tego zdarzenia byli natomiast K. G. i jego dwóch kolegów tj. M. Z. i B. A.. Przesłuchany w charakterze świadka K. G. zeznał, że około godz. 3:00 w nocy zauważyli wybiegających z tej posesji dwóch mężczyzn wysokiego wzrostu, ubranych w ciemne ubrania, a po chwili wyjeżdżający z niej samochód marki P. (...) koloru bordowego bez włączonych świateł. Zważywszy na fakt, iż zarówno mężczyźni, jak też samochód oddalali się stamtąd w pośpiechu, świadek ten zawiadomił o powyższym policję. Jego zdaniem, z uwagi na ograniczoną widoczność, żadna z obserwujących to zdarzenie osób nie byłaby w stanie rozpoznać sprawców kradzieży. Sąd Okręgowy podzielił dokonaną przez Sąd I instancji ocenę w/w dowodów dotyczących tego zdarzenia uznając, iż brak jest podstaw do kwestionowania ich twierdzeń, tym bardziej, że są one konsekwentne, wzajemnie się uzupełniające i zgodne z zebranymi w sprawie dokumentami ujawnionymi na rozprawie głównej. Ponadto brak jest jakichkolwiek powodów do uznania, że którykolwiek z tych świadków miałby powody do składania nieprawdziwych zeznań.

Skoro więc nie zdołano udowodnić J. G. udziału w tej kradzieży, zaś niewątpliwie ustalono, że w ujawnionym na posesji oskarżonych samochodzie marki P. (...) koloru czerwonego o nr rej. (...), numer identyfikacyjny nadwozia (...) nie jest fabrycznym – oznakowaniem przedmiotowego pojazdu, bowiem oryginalny numer nadwozia wraz z fragmentem karoserii został usunięty (wycięty), a w to miejsce wspawano podobny, z wyżej wymienionym oznakowaniem pochodzącym z innego pojazdu tej samej marki, oskarżono J. i M. G. (1) o to, że działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w okresie od 19 grudnia 2008 r. do 21 stycznia 2009 r. w W. W. i W. F. przyjęli samochód marki P. (...) z 2004 r. o nr rej. (...) nr VIN (...), wartości nie mniejszej, niż 16.400 zł, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, a następnie w miejsce usuniętego fabrycznego oznaczenia VIN nanieśli numery identyfikacyjne legalnie nabytego samochodu powypadkowego P. (...) nr rej. (...) o nr VIN (...), przy czym J. G. przestępstwo to popełnił przed upływem 5 lat od odbycia ponad roku kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie za umyślne przestępstwo podobne.

Przesłuchiwana w charakterze podejrzanej, a następnie oskarżonej M. G. nigdy nie przyznała się do popełnienia tego czynu.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, oskarżona ta faktycznie jeden raz, w dniu 23 stycznia 2009 r. przyznała się formalnie do popełnienia tego występku, jednakże z jej wyjaśnień wynika, że nie wie „skąd się wziął” u nich na posesji ten samochód, myślała, że jej mąż kupił go legalnie, bo mieli w tym czasie oszczędności. Ponadto, jej zdaniem o legalności pojazdu przekonał ją fakt, że do samochodu tego była karta pojazdu i mąż „robił badanie techniczne”. Twierdziła też, że w dniu 21 stycznia nie przebywała na swojej posesji w F., bo przebywała u swoich rodziców i teściów w S.. Oskarżona ta nie zaprzeczała, iż jej mąż kradnie samochody, ale stanowczo twierdziła, że nie jest jej znane pochodzenie P. znalezionego u nich w ogrodzie.

J. G. natomiast przyznał się do popełnienia tego czynu podkreślając, że „tego P. sam zrobiłem”, a żona o niczym nie wiedziała, bo w tym dniu była u rodziców w S.. J. G. nie negował, że kupił w R. rozbity samochód marki P. (...) z 1999 r. o nr (...) 89 MY od A. W.. Twierdził także, że wcześniej kupił innego P. (...) za 1500 zł od nieznanego mu bliżej chłopaka z F., a następnie wyżej wymieniony samochód powypadkowy tej samej marki i tego samego koloru w R., by z obu tych pojazdów „zrobić normalny samochód”. Oskarżony ten raz twierdził, że wyciął tabliczkę znamionową z numerami VIN z samochodu powypadkowego i przyspawał ją do samochodu kupionego za 1500 zł, zaś na rozprawie wyjaśniał, że nie przebijał numerów identyfikacyjnych, tylko „wspawana była połowa samochodu”.

Sąd I instancji nie dysponując innymi dowodami przeczącymi tym wyjaśnieniom uznał, że brak jest bezspornych i kategorycznych dowodów wskazujących na winę oskarżonej M. G. w zakresie tego czynu. Sam fakt, że wiedziała, iż J. G. dokonuje kradzieży samochodów nie może przesądzać, że w tym konkretnym przypadku miała świadomość, że samochód marki P. stojący w jej ogrodzie pochodzi z przestępstwa. Brak jest również dowodu wskazującego, by wiedziała o dokonaniu przez jej męża jakiejkolwiek ingerencji w pola numerów identyfikacyjnych tego samochodu, tym bardziej, że jak oboje twierdzili, w tym czasie przebywała ona poza domem. Jednocześnie ani oskarżyciel publiczny, ani Sąd I instancji nie znalazł dowodów świadczących o tym, by M. G. była świadkiem takich przeróbek samochodu marki P., bądź sama ich dokonywała.

W świetle powyższego, wobec tak zebranego materiału dowodowego Sąd I instancji zasadnie uznał, że sam fakt ujawnienia tego samochodu na posesji oskarżonej nie może przesądzać o jej winie w zakresie zarzucanego jej czynu z pkt III aktu oskarżenia i dlatego też zdaniem Sądu Odwoławczego, wyrok uniewinniający tą oskarżoną w zakresie tego czynu należało uznać za słuszny.

Odnosząc się natomiast do zarzutu obrazy art. 424 § 1 kpk w odniesieniu do oskarżonej M. G. w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia Sąd Odwoławczy stwierdził, że zarzut ten nie jest zasadny.

Zarówno z ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego tego zdarzenia, jak i z części uzasadniającej przyjętą kwalifikację prawną tego czynu (k-2522) wynika wprost, że na miejsce tej kradzieży J. G. udał się wraz ze swoją żoną M. G., która zawiozła go samochodem w pobliże miejsca kradzieży, tam oczekiwała na niego, a następnie po dokonaniu kradzieży odjechała z nim, ułatwiając mu w ten sposób popełnienie tego przestępstwa. Oskarżyciel publiczny nie kwestionował w apelacji ustaleń faktycznych tego czynu, co wskazuje, iż akceptował te ustalenia, a skoro tak, to w ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do uznania, że przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna tego czynu jest błędna. Z samej treści art. 18 § 3 kk, jak też z doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego bezspornie wynika, że pomocnictwo polega na ułatwianiu innej osobie popełnienie czynu zabronionego. Art. 18 § 3 kk wprost wskazuje na typowe formy pomocnictwa, jakimi są m. in. dostarczenie narzędzi, środka przewozu, a także udzielenie rady lub informacji. Chodzi zatem o także zachowanie, które ułatwiają sprawcy popełnienie czynu zabronionego. Zważywszy więc, iż w świetle zebranych dowodów brak jest podstaw do przypisania jakichkolwiek innych działań, które wskazywałyby na dokonanie przez nią jakichkolwiek czynności wykonawczych tego czynu zabronionego, zaś bezspornym jest, iż udzielając mężowi środka transportu, tj. podwożąc go samochodem do miejsca potencjalnej kradzieży, oczekując tam na niego i zabierając go stamtąd po popełnieniu przedmiotowego przestępstwa, udzieliła mu pomocy do popełnienia tego występku. Sąd Okręgowy uznał, że przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna tego czynu dotycząca tej oskarżonej jest zatem prawidłowa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk oraz art. 456 kpk orzekł jak w wyroku.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 636 p 1 kpk.