Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Damiana Treli Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r.

sprawy: D. K. /K./,

syna A. i B.,

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 8 sierpnia 2016r. sygn. akt III K 916/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych i zasądza od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V. 2 Ka 592/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2016r., sygn. akt III K 916/15, uznał oskarżonego D. K. za winnego tego, że w dniu 15 września 2015 roku w R. prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, a to samochód osobowy marki N. o nr rej. (...) znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci substancji psychotropowych α – (...) oraz jego metabolitu z grupy IV – P w stężeniu 120 ng/ml, stwierdzonej wynikami badania przeprowadzonego na próbce krwi KA 015- (...) pobranej od podejrzanego, tj. czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 kk i za to podstawie art. 178a §1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 §2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Na podstawie art. 63 § 4 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 15 września 2015 roku do dnia 8 sierpnia 2016 roku.

Na podstawie art. 43a §2 kk zasądza od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5000,00 złotych;

Na zasadzie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 60,00 złotych i wydatki w kwocie 1536,26 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony D. K. w dniu 15.09.2015r. prowadził pojazd mechanicznych będąc pod wpływem środka odurzającego, w sytuacji gdy okoliczność ta nie znajduje wiarygodnego potwierdzenia w przeprowadzonych w sprawie dowodach,

2.  przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, co odnosi się do dowodów osobowych oraz opinii biegłych sądowych, które to dowody nie pozwalają na wprowadzenie jednoznacznego i bezspornego wniosku, by oskarżony znajdował się pod wpływem środka odurzającego,

3.  obrazę art. 5 §2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego wątpliwości co do okoliczności czy znajdował się w chwili zdarzenia pod wpływem środka odurzającego, które to wątpliwości nie zostały wyjaśnione w postępowaniu dowodowym.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów obrony z wyboru.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacja ta w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona jest słuszności.

Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, zaprzeczającego aby dopuścił się przypisanego mu przestępstwa i ustalenia oparł na innych dowodach, w tym opinii biegłych, które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości. Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowodowy oceniono przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów.

Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy tym zasad wiedzy i doświadczenia życiowego.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym.

Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk.

W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, na które to w głównej mierze powołuje się skarżący, to wypada jedynie zauważyć, iż mimo werbalnego stwierdzenia w toku rozprawy, iż ten nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to z treści tych wyjaśnień wynika coś zgoła odmiennego. Oskarżony przyznał fakt, iż przed jazdą zażył środek psychoaktywny. Bez znaczenia natomiast są jego artykułowane subiektywne odczucia o tym, iż „czuł się dobrze i nie odczuwał działania środka psychoaktywnego”. W tym zakresie już choćby zeznania funkcjonariusza policji dokonującego zatrzymania oskarżonego pozwalają ten stan odczuć oskarżonego obalić. Z treści zeznań tego świadka wynika bowiem, że oskarżony był spowolniony psychoruchowo i zachowywał się jakby był pod wpływem alkoholu. To właśnie ta konstatacja spowodowała, iż najpierw przebadany on został na obecność alkoholu w organizmie, a po wykluczeniu tej okoliczności pobrano mu krew na obecność środków odurzających.

W konsekwencji przeprowadzonych badań ujawniono w organizmie oskarżonego obecność α – (...) w stężeniu 120 ng/ml oraz jego metabolitu z grupy IV-P.

W swojej opinii toksykologicznej grupa biegłych, w tym specjaliści z zakresu toksykologii oraz chemii jednoznacznie wypowiedzieli się, iż takie stężenie tych substancji daje efekt zbliżony do zawartości w organizmie alkoholu w rozumieniu art. 178a §1 kk.

Przedmiotowa opinia jest opinią rzetelną, logiczną oraz pełną. Stąd też podnoszone w apelacji przez skarżącego wątpliwości co do stanu oskarżonego mają wyłącznie charakter pozorny.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi. W żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzona wobec niego kara i środki karne nie noszą cech rażąco niewspółmiernych skoro orzeczone zostały w granicach ustawowego minimum przewidzianego za ten typ przestępstwa. Nie tylko zatem wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, ale także jego uprzednia karalność sprawiają, iż żadną miarą kara jako ogół dolegliwości karnych wobec oskarżonego nie może być traktowana jako rażąco niewspółmiernie surowa, a tym samym brak również w tym zakresie podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych powodów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.