Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku J. Ć.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn. akt III U 16/12

uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 24 listopada 2011 roku i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania bezpośrednio temu organowi rentowemu.

Sygn. akt III AUa 851/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 24 listopada 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił J. Ć. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami).

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich warunków do nabycia prawa do świadczenia na dalszy okres, gdyż komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z 22 listopada 2011r. uznała go za zdolnego do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu J. Ć. zarzucił organowi rentowemu oparcie decyzji na błędnym orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS i wniósł o ponowne zbadanie jego uprawnień do świadczenia.

Podniósł, że „wiek, stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter poprzednio wykonywanej pracy, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy oraz poziom wykształcenia wskazują na częściową niezdolność do pracy”.

Dodał, że wstrzymanie wypłaty świadczenia pozbawiło go praktycznie środków do życia.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu po rozpoznaniu odwołania, wyrokiem z 5 czerwca 2012r. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy J. Ć. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres jednego roku od dnia 12 marca 2012r.

W ocenie Sądu I instancji uzyskana przez ten Sąd w toku postępowania opinia biegłego onkologa pozwoliła na ustalenie, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy i spełnia wszystkie wymagane prawem warunki do przyznania prawa do świadczenia na okres jednego roku.

W podstawie prawnej Sąd powołał art. 477 ¹⁴ § 2 kpc.

W apelacji od powyższego wyroku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., zaskarżając wyrok w całości, zarzucił naruszenie art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, poprzez pominięcie faktu ustalenia przez biegłego jako okresu powstania całkowitej niezdolności do pracy, wskazywanej na styczeń 2011r, co skutkować winno uznaniem istnienia w sprawie nowych okoliczności wymagających przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

W konkluzji Zakład wniósł o zmianę wyroku poprzez jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 477 ¹⁴ § 4 kpc jest w całej pełni uzasadniony, stąd też wyrok wydany z naruszeniem tego przepisu podlega uchyleniu.

Spór w sprawie dotyczy zachowania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres..

Jak wynika z akt sprawy skarżący pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyznaną okresowo do 30 września 2011r.

Organ rentowy celem zbadania, czy zaistniały przesłanki do zachowania przez wnioskodawcę uprawnień do świadczenia na dalszy okres ( w związku z kolejnym wnioskiem), wystąpił do lekarza orzecznika ZUS o wydanie orzeczenia. Lekarz orzecznik jak również komisja lekarska ZUS w swych orzeczeniach zgodnie uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy, co w konsekwencji doprowadziło do wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący dowodził, że jest w dalszym ciągu co najmniej częściowo niezdolny do pracy i prawo do renty powinien zachować.

Sąd Okręgowy rozpoznając odwołanie przeprowadził dowód z opinii biegłego kardiologa, który w pełni zaakceptował stanowisko komisji lekarskiej, wskazując, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia kardiologiczne z uwagi na stopień ich zaawansowania nie powodują utraty zdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Mając na uwadze przedstawioną przez zainteresowanego dokumentację lekarską, zwrócił Sądowi Okręgowemu uwagę na konieczność zasięgnięcia opinii biegłego onkologa.

Biegły tej specjalności na polecenie Sądu Okręgowego wydał opinię, w której uznał J. Ć. za całkowicie niezdolnego do pracy z powodu choroby nowotworowej, zaś powstanie niezdolności do pracy określił na styczeń 2012r.

Rację ma organ rentowy, kiedy podnosi, że ujawnienie choroby nowotworowej w styczniu 2012r., w sytuacji, gdy wniosek o rentę złożony został 2 września 2011r., orzeczenie komisji lekarskiej, którą wnioskodawca został uznany za zdolnego do pracy zapadło 22 listopada 2011r., zaś odwołanie od decyzji zawierające zarzuty dotyczące orzeczenia skierowane zostało do Sądu I instancji 23 grudnia 2011r., jest nową okolicznością w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 kpc.

Zgodnie z powołanym przepisem w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy jest więc oczywiste, że powinnością Sądu Okręgowego było, stosownie do art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, uchylenie decyzji, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umorzenie postępowania.

Orzeczenie co do istoty sprawy nastąpiło z zarzucanym mu przez organ rentowy naruszeniem wyżej powołanego przepisu, dlatego też Sąd Apelacyjny uwzględniając apelację orzekł jak w sentencji stosownie do art. 477 ^14a kpc.