Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) SA we W.

przeciwkoJ. S.

o zapłatę 7571,87 zł

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt I C 1112/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I te n sposób, że określa iż zasądzone odsetki umowne, za okres od 1 stycznia 2016r. nie przekroczą stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie,

II.  oddala dalej idącą apelację,

III.  przyznaje adw. M. C. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu kwotę 1476 zł., zawierającą należny podatek VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 1016/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 28 września 2016r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego J. S. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) SA we W. kwotę 7571,87 zł. z odsetkami umownymi liczonymi od kwot i dat wskazanych w wyroku, oddalił dalej idące powództwo oraz orzekł o kosztach procesu oraz kosztach pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

W apelacji od powyższego wyroku pozwany zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 102 k.p.c.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz przyznanie mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja podlegała uwzględnieniu w nieznacznym zakresie i z zupełnie innych względów niż w niej wskazane. Przyczynę powyższego częściowego uwzględnienia apelacji stanowiło bowiem naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, a które to naruszanie Sąd drugiej instancji, rozpoznający sprawę na skutek apelacji, bierze pod uwagę z urzędu, nie będąc związany naruszeniem powyższych przepisów prawa materialnego (zob. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07 OSNC 2008r., nr 6, poz. 55). Zasądzone przez Sąd Rejonowy odsetki umowne bez wątpienia są odsetkami za opóźnienie, skoro dotyczyły one świadczeń wymagalnych - poszczególnych rat kredytu oraz jego pozostałej do zapłaty kwoty, po jej postawieniu w stan wymagalności, na skutek niewywiązywania się pozwanego z umowy. Zgodnie natomiast z art. 481 § 2 i 2 ¹ k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej (...) i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy, jednak maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Regulacja powyższa została wprowadzona z dniem 1 stycznia 2016r. przez art. 57 ustawy z 9 października 2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r., poz. 1830). W myśl zaś art. 56 powołanej ustawy do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Mając zatem na uwadze powyższe względy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok o tyle, że określił, iż zasądzone odsetki umowne, za okres od 1 stycznia 2016r., nie przekroczą stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji i uzasadniającą je argumentację, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby jej powtarzania, a apelacja pozwanego powyższego stanowiska jak i jego motywów w żaden skuteczny sposób nie podważa, stanowiąc z nimi jedynie pozbawioną jakichkolwiek podstaw polemikę. Trafne są zatem przyczyny z jakich Sąd Rejonowy uznał jednak skuteczność doręczenia pozwanemu wypowiedzenia umowy kredytowej, a których skarżący nie podważył, bo w istocie trudno jest przyjąć, że przesyłka zostałaby awizowana pod adresem, który w ogóle by nie istniał. Przesyłka ta przecież nie została również zwrócona nadawcy z adnotacją o niemożliwości jej doręczenia przede wszystkim z przyczyny nieistnienia wskazanego na niej adresu, czy z innych przyczyn, m. in. tego że adresat jest nieznany, czy że nie zamieszkuje pod wskazanym adresem. Przy czym skarżący nawet nie twierdził, aby w dacie wysłania i doręczenia wypowiedzenia, tj. w maju 2013r., nie mieszkał pod adresem wskazanym Bankowi jako adres do korespondencji, czy aby nie odebrał awiza z przyczyn od niego niezależnych, pomijając już brak choćby jakiekolwiek uprawdopodobnienia tej ostatniej okoliczności. Z informacji (...)Spółki z o.o. w G. (k. 36) wynika, że pozwany nie przebywa pod dotychczasowym adresem, ale informacja ta dotyczy stanu z kwietnia 2015 r., na co wskazuje data pisma (7 kwietnia 2015r.). Również treść informacji (...) w S. z 4 lipca 2016r. (k.97) wskazuje, że pozwany przebywa w (...) dopiero od 28 kwietnia 2016r. Z tych zatem przyczyn zarzut skarżącego co do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie miał żadnych uzasadnionych podstaw.

Żadnych usprawiedliwionych podstaw nie miał również drugi z zarzutów apelacji, dotyczący naruszenia art. 102 k.p.c. Również w tej kwestii Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego, który wskazał trafne przyczyny skutkujące uznaniem, że w okolicznościach sprawy brak jest podstaw do przyjęcia istnienia wypadku szczególnie uzasadnionego, o którym mowa w przepisie będącym przedmiotem omawianego zarzutu, tj. powołanym art. 102 k.p.c. Apelujący zaś w ogóle nie odniósł się konkretnie do powyższych motywów uzasadnienia Sądu Rejonowego, tym samym nawet nie usiłując podjąć merytorycznej polemiki z argumentacją uzasadniającą rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów. Zauważyć zaś należy, wbrew jego zarzutowi i wywodom apelacji, że zasądzone na rzecz strony powodowej koszty procesu nie są wysokie, a pozwany przebywając od 28 kwietnia 2016r. w (...)nie ponosi kosztów swojego utrzymania, natomiast, jak wynikało z jego oświadczenia (k. 88 – 88 odwr.), dysponuje on niewielkimi oszczędnościami (1100 zł) jak i uzyskuje niewielki dochód w kwocie 500 zł. miesięcznie.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zakażony wyrok (pkt I), w myśl art. 385 k.p.c. oddalił dalej idącą apelację (pkt II), a o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym (pkt III) orzekł na podstawie § 8 pkt 4 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r. po. 1714).