Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Marka Kasieczko

Prokuratora Prokuratury RejonowejG.

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016 r.

sprawy I. N. ur. (...) w T.

córki E. i H.

oskarżonej z art. 284§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 maja 2016 r. sygnatura akt IX K 346/15

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej K. K. (1) (dawniej N.) na rzecz oskarżonej I. N. kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonej z wyboru w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza jej opłatę za II instancję w kwocie 100 zł (sto złotych).

Sygn. akt VI Ka 961/16

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19 maja 2016 roku sygn. akt IX K 346/15, którym oskarżona I. N. została uniewinniona od popełnienia przestępstwa z art.284 § 1 kk, apelację wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej K. N. (obecnie K.). Orzeczenie zaskarżył w całości zarzucając wyrokowi:

1.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżona nie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu, pomimo iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie tego rodzaju ustaleń;

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art.4 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk w zw. z art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk przez dokonanie błędnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i zbytnią dowolność w zakresie jego oceny, a w szczególności przez oparcie swoich ustaleń wyłącznie na podstawie dowodów nieobciążających oskarżoną i uznanie wersji pokrzywdzonej za niespójną i nielogiczną.

Podnosząc te zarzuty pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje:

Wywiedziona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził pogłębione i pełne postępowanie dowodowe, a następnie cały materiał dowodowy poddał ocenie, która jako zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego zasługiwała na pełna akceptację. W konsekwencji poczynił ustalenia faktyczne, które nie mogły zostać zasadnie zakwestionowane. Swoje stanowisko szczegółowo przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które w sposób jasny prezentuje tok rozumowania Sądu I instancji.

Sąd Rejonowy dysponował dwiema przeciwstawnymi wersjami wydarzeń. Z jednej strony zeznaniami pokrzywdzonej i D. K., a z drugiej wyjaśnieniami oskarżonej wspartymi zeznaniami I. O., E. S. i H. W. oraz dokumentacją bankową. W pełni zasadnie odmówił wiarygodności twierdzeniom pokrzywdzonej i D. K., wskazując, z odwołaniem się do konkretnych fragmentów ich wypowiedzi, na wzajemną sprzeczność i nielogiczność tych relacji. Sąd Rejonowy stwierdził, że opis zdarzeń przedstawiony przez te osoby jest niespójny i chaotyczny. Z tym stanowiskiem należy się zgodzić, gdyż w przeciwieństwie do pełnomocnika, który nie powołał żadnego argumentu przeciwko takiemu wnioskowi, Sąd Rejonowy dokładnie opisał te rozbieżności. Nie ma potrzeby ich przywoływania, gdyż byłoby to wyłącznie powtórzenie twierdzeń Sądu meriti. Wystarczające jest zatem odesłanie do stosownych fragmentów uzasadnienia wyroku (k.227).

W przeciwieństwie do twierdzeń K. N. i D. K. wersja oskarżonej jest logiczna, ma potwierdzenie w zeznaniach innych osób oraz dokumentacji bankowej. Jednocześnie zeznania świadków korespondują ze sobą. Nie podważa wiarygodności relacji E. S., I. O. i H. W., że są to osoby bliskie dla oskarżonej, skoro zeznania te dopełniają się i nie sposób uznać je za nielogiczne, a w konsekwencji wymyślone. Taki sam zarzut, bez wnikania w treść zeznań i oceny ich w kontekście całego materiału dowodowego, można by postawić również zeznaniom pokrzywdzonej i D. K.. Tego natomiast skarżący nie robi z oczywistych powodów. Nadto apelujący nie zauważył, że H. W. jest babcią K. N., a więc nie jest w sprawie osobą bliską „tylko” dla oskarżonej.

Ważne również jest i to, że wyjaśnienia oskarżonej mają pełne wsparcie w dokumentacji bankowej. To, że oskarżona wzięła kredyty z przeznaczeniem na działalność gospodarczą córki, zaś K. N. zobowiązała się je spłacać, a po kilku miesiącach zaprzestała tego i wówczas matka zagrożona windykacją namówiła córkę do sprzedania mieszkania i przeznaczenia większości pieniędzy na spłatę zadłużenia, ma potwierdzenie w dokumentacji dotyczącej spółki(...), dokumentacji kredytowej, potwierdzeń przelewów i pism z banków. Dla przykładu: kredyt z (...) na kwotę ok. 89 tysięcy złotych został wzięty przez oskarżoną w grudniu 2013 roku, jako wpłacający kilka pierwszych rat figuruje K. N., później już tylko I. N. (k.163-164). Nadto 2 października 2014 roku oskarżona i pokrzywdzona podpisały umowę sprzedaży mieszkania K. i P. L., zaś parę dni później oskarżona zaczęła spłacać kredyty i to na tyle dużymi kwotami, że musiały one pochodzić wyłącznie z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży mieszkania (k.91).

Nie ma zatem racji obrońca, że kwestia kredytów, które wzięła oskarżona jest drugorzędna. Oczywiście I. N. przekazała pieniądze córce dobrowolnie, ale to ta zobowiązała się spłacać kredyty, a gdy zaczęły się kłopoty ze spłatą, zdecydowała się z matką na sprzedaż mieszkania, by spłacić zaległości. Nie jest zatem całkowicie pozbawiona racji koncepcja Sądu Rejonowego, że oskarżona i pokrzywdzona zawarły swego rodzaju umowę o zwolnieniu z długu. Gdyby jednak tego nie podzielić, to punktem wyjścia musi być ustalenie, że po stronie oskarżonej nie było zamiaru przywłaszczenia pieniędzy, czyli zatrzymania ich bez żadnego tytułu. Dla przypisania występku z art. 284 § 1 kk konieczne jest wykazanie istnienia po stronie sprawcy wiedzy, że otrzymane przezeń pieniądze nie były mu należne i że chciał z nimi postąpić jak właściciel. Oskarżona zatrzymała całe 100 tysięcy złotych, gdyż takie były ustalenia z córką, zmierzające do spłaty zadłużenia zaciągniętego w związku z rozpoczęciem działalności gospodarczej przez K. N. i D. K..

Mając to wszystko na uwadze podzielić należało rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, który uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej przestępstwa z art.284 § 1 kk.

Dlatego Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji pełnomocnika, zgodnie z art.636 § 1 kpk, jest obciążenie oskarżycielki posiłkowej K. K. (1) (wcześniej N.) kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, w tym kosztami sądowymi należnymi Skarbowi Państwa (wydatki w kwocie 20 złotych i opłata w wysokości 100 złotych) oraz kosztami obrony oskarżonej związanymi z udziałem jej obrońcy z wyboru w rozprawie apelacyjnej.